Tales of

Sinnoh

Hazel’s voet wipte op en neer terwijl ze haar blik van de klok weer terug naar haar lunch liet glijden. Ze had Shiro gisteren gecontacteerd en ondanks dat hij zei dat hij niet in de buurt was, had hij toch besloten om langs te komen. Dat vond ze fijn, ook al wist ze niet of ze dat hardop aan hem toe zou geven als hij eenmaal hier was. In elk geval had ze geen irritante kerel meer bij zich gehad die bij haar was komen zitten om het over onnozele dingen te hebben en die haar probeerde te versieren. Haar gok was juist geweest toen hij vertrokken was nadat ze haar opmerking tegen hem had gemaakt. Waarschijnlijk was het gewoon weer iemand geweest die haar in zijn bed wilde hebben en had hij afgehaakt omdat ze al iemand had en omdat ze geen interesse had getoond. Ze kon wel walgen van dat soort types. Ze had het niet nodig, zeker niet nu de zuster vanochtend was komen zeggen dat Ignis’ toestand achteruit was gegaan en dat ze er rekening mee moest houden dat hij de komende nacht misschien niet ging halen. Tranen brandden in haar ooghoeken en Hazel sloot kort haar ogen terwijl haar voet harder op en neer wipte. Ze had Rex teruggekeerd in zijn Poké Ball omdat ze niet wilde dat hij zag hoe moeilijk dat ze het had. Ze keek kort naar het schermpje van haar Holo Caster, maar stak hem met een zucht weer weg terwijl ze naar het eten keek voor haar. Hoe kon ze een hap door haar keel krijgen terwijl haar partner daar in die zaal voor zijn leven aan het vechten was? Met een zucht schoof ze het eten van zich af, want het antwoord was heel simpel: dat kon ze niet.