Tales of

Sinnoh

Het lege gevoel dat hij voelde nadat hij dat ene telefoontje had gekregen was angstaanjagend. Iets was mis, goed mis maar hij had geen idee wat het kon zijn. De andere had opgehangen voor dat zijn vragen beantwoord konden worden. Casimir had geen idee hoe lang hij daar gewoon gestaan had met zijn ogen gericht op het kleine schermpje. Hij had teruggebeld, opnieuw, en opnieuw en opnieuw, maar er werd nooit opgenomen. Alles wat nadien gebeurde ging als een waas aan hem voorbij. Hij had de eerste de beste jas genomen die hij vond en zijn schoenen aangetrokken. Op de voet werd hij gevolgd door de Ninetales. Tijd om een taxi te bellen was er niet, dus was hij naar de buren gestapt, had de situatie kort uitgelegd en zonder twijfelen brachten ze hem naar het ziekenhuis in Jubilife. De boodschap was onduidelijk geweest, maar er was slechts één plek waar hij heen kon gaan, afgaande van dat ene woord. Als Alain hier niet was, zou hij verder moeten zoeken.

Gelukkig duurde het niet lang voor ze het waren en zodra ze stil stond, was Casimir de auto alweer uit, gevolgd door de zilveren ninetales. Nogmaals probeerde hij de andere te bereiken terwijl hij richting de ingang ging, maar er kwam niks. Op weg naar het ziekenhuis, waren verschillende doemscenario's door zijn hoofd heen gegaan. Alles wat hij kon bedenken, probeerde hij zich in te beelden en elke keer had het te maken met-

Abrupt stond Casimir stil en voor enkele seconden kon hij enkel met grote ogen toekijken. De paar woorden die Alain tegen hem gezegd had, kwamen terug naar boven. Hij zou het moeten negeren, naar binnen moeten gaan en gewoon- Zijn benen waren in beweging voor hij het wist. Het voelde alsof hij slechts twee stappen moest zetten om bij de persoon te geraken die het allemaal verpest had. Zonder twijfelen greep hij hem vast bij zijn kraag, om hem vervolgens hardhandig tegen één van de pilaren te duwen. Hij hield de kleding van de andere vast met al de kracht die hij had, terwijl hij zijn onderarm tegen de andere zijn borst duwde om hem op zijn plek te houden. Dat hij krukken had, was hem volledig ontgaan.

“Wat heb je gedaan?” gromde hij diep, terwijl hij de andere even naar voor trok om dan terug tegen de pilaar te duwen.  “Antwoord!” Op dat moment stond hij er niet eens bij stil dat Myrddin niet kon praten.

Schuin achter hem stond de Ninetales, die kwaad met haar staarten aan het zwaaien was. Haar oren lagen plat in haar nek en haar haar vacht stond overeind. Met ontblote tanden gromde ze naar de jongen die vast gepind werd tegen de pilaar.

note -

Ergens registreerde hij vaag de krukken die op de grond vielen, maar het besef kwam niet dat de andere gewond was. Maakte het zelfs iets uit? Het was zijn verdiende loon na alles wat hij gedaan had en dan nu- nog altijd wist hij niet wat er was gebeurd, maar hij wist dat deze persoon er iets mee te maken had en dat was al wat hij nodig had.

De blik die Myrddin in zijn ogen had, volledig leeg zonder enige emotie, maakte het alleen erger. Casimir kon het niet vatten hoe dat hij zo kon kijken, alsof het allemaal niet uit maakte. Alsof dat wat hij ook gedaan had, het niet uitmaakt. Kon het hem echt niets schelen dat hij ooit vrienden was geweest met Alain? Hij bestudeerde de ogen grondig, maar er was geen emotie in te vinden.

Hij klemde zijn tanden op elkaar voor hij zijn mond opende om iets te zeggen, maar de stem in zijn hoofd was sneller. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de gele pokémon die klaar stond om aan te vallen, maar Casimir maakte geen aanstalten om los te laten. Zijn ademhaling stopte even, tot hij de grijze schim zag bewegen. Het was de Ninetales die recht op de andere pokémon af sprong, klaar om haar tanden erin te zetten.

Casimir liet deze kans niet aan zich voorbij gaan en gebruikte de afleiding waar zijn pokémon voor zorgde om zijn knie in Myrddin’s buik te planten. “Antwoord!” riep hij nogmaals  alsof het zou helpen om een antwoord uit de andere te sleuren op deze manier.

note -

Waarom gaf hij niet gewoon een reactie?! Iets, het maakte hem niet uit maar niet dit. Wat hij voor hem had staan was een leeg omhulsel waar niks meer in zat. Was het omdat hij eindelijk gebroken was omdat hij iemand goed had aangevallen? Misschien had hij een knop omgedraaid om niet meer te voelen, omdat de emoties die het opwekte te extreem waren. Enkel dat kon het apathische gedrag verklaren.

Er kwam niks. Helemaal niks. Zelfs niet nadat zijn knie contact maakte met de andere zijn maag en hij in elkaar zakte. Het had geen zin. Niks leek iets te doen en hij had nog steeds geen verdere verklaring gekregen. Myrddin ging al door zijn benen en Casimir gebruikte de momentum om hem bij hem weg te gooien om dan wat stappen naar achter te zetten. Zijn grijze ogen stonden nog steeds wijd en geen moment keek hij van hem weg.

“Hij heeft mij gebeld,” begon hij met een bevende stem terwijl hij een hand door zijn haar bracht. “Dus ik weet dat jij er was, spreek op!” Casimir wist niet wat de andere probeerde te bereiken op deze manier. Alain verdiende dit - wat er ook was gebeurd - niet. Hoe had hij het ooit in zijn hoofd gehaald om iemand goedaardig als hem aan te vallen.

De eerste psybeam wist de Ninetales te raken, maar ze was snel genoeg terug op haar benen om de volgende te ontwijken en een ember op de gele pokémon af te vuren. Ze wist dat dit een gevecht was dat ze niet kon winnen, of toch heel moeilijk, maar al wat ze wilde was de aandacht van de tegenstander op haar gericht houden.

note -

Met grote ogen keek hij naar de straal die op hem af kwam, maar voor dat het kon raken, werd hij opzij geduwd. De Ninetales was tegen hem aan gesprongen om hem uit de buurt van de aanval te krijgen. Met een harde klap viel hij neer op de grond, niet veel verder van Myrdinn. Een misselijkmakende pijn schoot door zijn arm heen en het duurde even voordat de pijn afnam.

Zijn Ninetales was er minder goed vanaf gekomen aangezien ze de klap volledig had opgevangen. Het stopte haar echter niet, ze duwde zichzelf weer rechtop en bleef staan tussen de andere pokémon en Casimir.

Casimir duwde zich ondertussen weer recht en klemde zijn kaken stevig op elkaar om de pijn weg te bijten. Zijn hand plaatste hij voorzichtig tegen zijn bovenarm, waar de recente wonde van de operatie aan het bonzen was. Hij wierp een kwade blik op de kleine jongen, maar wist beter dan hem terug te benaderen, zeker met dat ding in de buurt.

“Je bent een verschrikkelijke persoon,” zei hij kil. Casimir meende elk woord. Er was niets goed dat hij kon zeggen over de andere persoon die op de grond lag. Geen sprankeltje medelijden kwam in hem op terwijl hij neer keek op de jongen. Enkel afschuw en haat. “Als ik eenmaal weet wat je gedaan hebt-,” begon hij zijn bedreiging, enkel om zichzelf te onderbreken en zijn hoofd te schudden. Hij was het niet waard. Niet nu.

note -

Ondertussen verwachtte hij geen reactie meer van de andere. Hij was langzaam weer tot het besef gekomen dat hij niet kon praten, maar dat veranderde niets aan de situatie. Er waren andere manieren waarop hij kon communiceren, maar hij besloot om het niet te doen. Casimir schudde enkel kort zijn hoofd voor dat hij de andere de rug toe keerde. Hij had al te veel tijd verspild aan hem. Het was genoeg geweest. De bedreiging liet hij voor wat het was. Dat de andere de zin zelf maar in vulde, want Casimir meende ieder woord. Als hij erachter kwam wat de andere gedaan had, zou het zijn beste dag niet zijn.

“Wat voor persoon moet je zijn, om je eigen vrienden pijn te doen?” vroeg hij luidop aan zichzelf voor dat hij weg wandelde. Eerst in de supermarkt, en nu weer. Casimir kon niet vatten hoe iemand zo kon zijn. Hij keek de pokémon van de andere nog even woest aan, maar ook dat ding was het niet waard.

De Ninetales bleef staan, wachtend tot ze er zeker van kon zijn dat de andere pokémon niets zou proberen nu dat Casimir zijn rug toegedraaid had. Pas dan zou ze hem naar binnen volgen. Ze zetten enkel wat passen opzij, zodat ze steeds tussen de pokémon en haar trainer bleef staan, in het geval dat schepsel nog iets zou proberen.

note -