Tales of

Sinnoh

Paniek.

Hij wilde hier niet zijn. Alain schudde zijn hoofd wild heen en weer terwijl de Holo Caster uit zijn handen was gehaald. Nee, nee, nee! “Geef terug!” riep hij uit. De tranen die over zijn wangen stroomden werden genegeerd. Hij kreeg vaag mee hoe er werd gevraagd om hulp, hoe meer zusters de kamer binnen kwamen en hoe hij het gevecht om zijn bewustzijn te bewaren langzaam verloor.

De volgende keer dat Alain wakker werd was maar kort. Er werden dingen aan hem gevraagd, maar hij sloot zijn ogen weer en zakte terug in het kussen. Het was koud, hij voelde zich licht in zijn hoofd en de misselijkheid maakte het moeilijk om te focussen op wat er om hem heen gebeurde. Hij zakte weer weg in een langzame slaap die voelde als uren, maar in werkelijkheid niet meer dan een half uur duurde.

Voor de laatste keer in een lange tijd, ontwaakte hij uit deze droomloze slaap. Hij kreunde zacht in pijn en kneep zijn ogen voor nog een moment dicht, voor hij ze opende en keek naar de witte kamer. Wanneer iemand zei dat zwart de meest treurige kleur was, had Alain hier nooit mee ingestemd. Niets was zo erg als wit. Het wit van een ziekenkamer bracht de meest treurige herinneringen met zich mee. Pijn, dood, wat het ook was— het was nooit eens goed. Het was koud en triest en…

Alain duwde zich op zijn ellebogen omhoog en zakte meteen weer terug op het bed, tranen in zijn ogen van de pijn die door zijn ribben schoot. Voor hij het wist stond er een zuster aan zijn bed en werd er opnieuw veel te veel gesproken. Ribben gebroken, pols gebroken, verwondingen… Het drong allemaal niet helemaal door. Er werd iets gevraagd over de pijn. Deed het pijn? Ja. Oké. De pijnstilling werd verhoogd. Het ging allemaal één oor in, het andere oor uit en Alain legde zich terug op het kussen, ogen gericht op het deprimerende, witte plafond. Meer vragen werden gesteld, maar er werd niet meer op gereageerd.

Langzaam maar zeker kwam alles van die dag terug en was de lege rust die hij had gevoeld verleden tijd. Malamar. Inkay. Myrddin. De val, het bloed… Zijn hand schoot naar zijn voorhoofd en hij realiseerde hoeveel verband eromheen zat gewikkeld. Zijn hand was ook verbonden. Hij herinnerde zich iets over een breuk… Er moesten foto’s gemaakt worden. Morgen? Ja, morgen. Het verband trok door over zijn arm. Verwondingen. Ah. Hij legde zijn hand op zijn buik. Meer verband onder zijn shirt. De pijn van de verwondingen was dof, weggedrukt door de lading pijnstillers die hem was toegediend.

En toen kwam de paniek. Hij wilde hier weg. Het verdovende gevoel in zijn hoofd herinnerde hem aan de Malamar en de Inkay en— Zijn ademhaling begon te versnellen en hij duwde zich, ondanks de pijn en het zware gevoel in zijn lichaam, omhoog in het bed. De naald trok hij uit zijn arm en de dekens werden opzij gegooid, zodat hij zijn voeten van het bed kon zetten.

Weg hier.

Weg hier. Weg van het verdoofde gevoel in zijn hoofd, waar hij de Pokémon nog in kon voelen, alsof het een afdruk in de sneeuw was. De Malamar, de Inkay, de Meowstic. Alles zat in zijn hoofd en niets ging eruit. Het liet hem niet met rust. Het verdoofde, niet geheel aanwezige gevoel zou in elke andere situatie rust hebben gebracht, maar niet nu, niet nu hij die controle zo hard nodig had.

Met enige moeite duwde hij zichzelf uit een liggende houding, één been van het bed en de ander half van het bed af toen zijn hand ineens beet werd gepakt. De jongen hapte in paniek naar adem en begon zijn hoofd te schudden, ondanks het lichte gevoel dat dit met zich mee bracht. Nee, nee, nee… hij wilde niet—

Pas toen zijn naam klonk, bewoog hij zijn blik langzaam omhoog, tot grijze ogen recht in de zijne keken. Tweekleurige ogen verwijdden zich direct en hij schudde zijn hoofd langzaam, zijn mond openend om iets te zeggen maar de woorden waren zo ver weg. Hij bewoog zijn blik langzaam naar de Ninetales aan het bed die haar neus tegen hem aan drukte, voor hij de ander weer aankeek. Nee, nee, nee…

Je bent oké.

Was hij oké? Langzaam keek hij naar beneden, naar zijn hand in die van de ander. Nieuwe tranen vonden hun weg naar beneden en hij schudde zijn hoofd. Nee, hij was niet oké. Niets was oké. Maar Cas was hier nu— Dus hij kon naar huis, toch? Ja. Hij kon weg hier. Een nieuwe paniek trok door zijn lichaam bij de gedachte aan hier te moeten blijven. Zijn hoofd begon hij weer heen en weer te schudden. “Nee, nee—”

Toen Cas naar achteren wilde stappen, klemde Alain zijn hand om de zijne en probeerde hij de ander terug te trekken. “Nee, Cas… Nee, ze— zitten in m’n hoofd en—” Zijn stem brak af voor hij de zin af kon maken. Hij leunde zijn lichaam weg van de zuster, de paniek duidelijk in zijn hele houding. De opspelende adrenaline gaf hem genoeg om de pijn in zijn lichaam te negeren in combinatie met de pijnstilling die nog werkte. “Ik wil— Ik wil naar huis— Laat ze niet— Ik wil niet—” ging hij door, elke zin onderbroken door een snik.

Maak een duik het ravijn in.

Dat was het enige wat er in zijn hoofd om was gegaan. Eén gedachte, één doel. Geen angst, geen blijdschap, geen woede en geen verdriet. Het enige wat hij had willen doen was het bevel opvolgen. Hij hoorde de woorden weer in zijn hoofd, voelde de koude rillingen over zijn lijf lopen terwijl zijn lichaam zichzelf in beweging had gezet. Het vooruitzicht van de val had hem niet beangstigd op dat moment. De stem van de Buneary die schreeuwde… Niets had uitgemaakt.

Maar zodra die stem zijn hoofd verliet werd het tien graden kouder om hem heen. Zijn ademhaling begon te versnellen en hij schudde zijn hoofd heen en weer, alsof dat de situatie weg zou duwen. Hij kreeg niet mee wat de zuster zei, wilde enkel dat ze uit zijn buurt bleef. Ze was net zo als de Malamar. Ze bleef maar dingen zeggen die hij moest doen en waar hij heen moest en—

Alain’s hand werd weer beetgepakt en tweekleurige ogen schoten naar de ander toe. Waar hij wegtrok van de zuster, bevroor hij bij de aanraking van de ander. Ze probeerden hem te helpen. Het was in orde. Als hij hen liet helpen mocht hij naar huis. Alain bleef zijn hoofd zachtjes schudden, de pijn in zijn gehele lijf negerend alsof het niets was. Op dit moment was de druk om te vluchten zoveel groter. Hij wilde weg hier, weg van alles…

Probeer gewoon kalm te blijven.

“Maak— Maak een duik— Hij zei— En ik—” begon hij te herhalen, dezelfde zin die zich over en over in zijn hoofd herhaalde. “Niet vechten— En toen—” Hij schudde zijn hoofd, de beelden die zich continu voor zijn ogen herhaalden. Het was een poging tot uitleggen wat er gebeurde, of misschien meer om uit te leggen wat er in zijn hoofd nog aan het gebeuren was. Waar de paniek vandaan kwam die steeds terug leek te keren.

“Ik wil naar huis— Ik—”

‘We houden hem hier graag vannacht ter controle.’

Hij hoorde niet hoe de zuster uitlegde dat hij zijn hoofd flink gestoten had, hoe ze morgen foto’s moesten maken van zijn ribben en zijn hand, maar dat ze al met zekerheid konden zeggen dat daar wat gebroken was. Gezien de paniek wilden ze morgen bepaalde tests doen voor de schade van de klap aan zijn hoofd, maar ze hadden niet het idee dat daar permanente schade was aangericht.

“N— Nee. Ik— Cas?”

Alles wat hij wilde was naar huis, onder de dekens kruipen en niemand meer onder ogen zien. Op dit moment vertrouwde hij Cas— niet de zuster, niet het ziekenhuis en zeker niet de jongen die bij hem in de helikopter had gezeten.

Waarom begreep Cas het niet? Waarom kon hij zijn woorden niet over zijn lippen krijgen? Alain schudde zijn hoofd en haalde even diep adem. Tweekleurige ogen gleden naar de zuster en voor een moment gleed de angst weer over zijn gezicht. Alain was nooit wantrouwig geweest, had nooit een probleem gehad met vreemden in zijn buurt, maar nu? Hij wilde dat ze weg ging. Hij wilde dat iedereen uit zijn buurt weg bleef en hem met rust liet. Het was niet oké. Niets was oké en zolang ze niet allemaal weg gingen zou het dat nooit zijn.

Hij wilde naar huis. Hij wilde weg hier, weg bij de mensen die hem probeerden dingen in zijn hoofd te praten. Hij deed zijn best om de zuster te negeren en keek Cas wanhopig aan. Eén nachtje en dan mocht hij naar huis. De ander was op het bed gaan zitten en Alain schoof zijn richting op, om tegen hem aan te zitten en angstig over zijn schouder te kijken naar de zuster.

“Kan ze— Kan ze gaan?” vroeg hij. Op het moment drong niet eens door dat wanneer hij tegen Cas sprak, de zuster hem wel kon horen. Ze zei nog wat, maar de woorden ontgingen Alain compleet. Het maakte hem niet uit. Hij keek haar wantrouwend na terwijl ze haar weg naar de deur maakte en haalde diep adem toen ze eenmaal de deur uit was. Even bleef hij exact zo zitten, voor hij zich - ondanks de pijn - omkeerde naar Cas.

“Hij— Ik—” Hij wilde uitleggen wat er was gebeurd, hij wilde de ander vertellen wat er in zijn hoofd omging. Vooral nu die zuster weg was, vooral nu zij de enigen waren die hier waren. Cas kon hij vertrouwen. Het feit dat hij de ander net wat langer dan een week kende was irrelevant. Er was geen moment waarop hij zich onveilig voelde, waarop de hand van de ander hem zo oncomfortabel maakte als die van Myrddin had gedaan.

“Ik moest— Ik moest springen en— Er was niets— Ik kon niet— Hij zat in mijn hoofd en hij zit daar nog en— en het gaat niet weg!” De tranen liepen over zijn wangen terwijl hij de ander snikkend aankeek. “Het gaat niet weg en—” Hij schudde zijn hoofd bij de herinnering, die stem die zich keer op keer in zijn hoofd herhaalde. De pijn die door zijn lichaam schoot was niets in vergelijking met de angst die door zijn lichaam tierde.

Cas was veilig. Alain had er nooit te veel over nagedacht waarom hij dat zo gemakkelijk besloten had. Het was zo. Sinds de nacht waar zijn stomme, dronken kop zich buiten had begeven, had hij de ander vertrouwd. Myrddin had veel gebroken de volgende ochtend, maar het had twee geheel verschillende personen geforceerd om met elkaar te leven, enkel en alleen omdat Alain hem nooit alleen had laten gaan. Ze kenden elkaar pas net en Alain had, in de momenten voor zijn Holo Caster ontnomen was, toch zijn nummer gebeld. Niet Vi, niet Angie, Rey of wie dan ook— het was Cas geweest. Misschien precies omdat ze zo verschilden dat hij zich voelde alsof hij tegen de ander aan kon zitten en hij beschermd was van de wereld om zich heen. Dat was wat hij nodig had nu.

Alain snikte door toen zijn hand werd losgelaten, zijn lichaam iets kleiner makend ondanks de stekende pijn in zijn ribben. Hij zag wat Cas aan het doen was, maar de actie drong niet tot hem door. Iemand had met een vlag kunnen staan zwaaien in de kamer en hij zou nog niet doorhebben dat het een vreemde actie was. Cas zijn aanraking, zijn woorden, ze waren warm en de rest van de wereld was koud. Hij kon de kou op dit moment niet hebben.

Zijn hand werd weer in die van de ander gelegd en Alain keek met tranende ogen op, voor een arm om hem heen sloeg. Even was het stil, voor de snikken luider en luider werden en hij zijn gezicht in de schouder van de ander legde. Op dit punt was het niet eens meer trillen te noemen, maar was hij volledig aan het shaken. Hij tilde zijn vrije hand, ondanks de pijn, op naar het shirt van de ander en legde deze neer op zijn borst. Een kalmere hartslag dan de zijne was voelbaar onder zijn vingertoppen en Alain vond daarin iets om op te focussen, een zacht ritme wat hem wegtrok van de herhalende commando’s in zijn hoofd.

Hij was hier veilig. Samen kregen ze het weg.

Bij het horen van het plotselinge geluid van de Ninetales kromp de jongen even dieper in elkaar, maar dat was van korte duur. Hij wilde de ander vertellen wat er was gebeurd. De logica daarachter wist hij zelf ook niet. Misschien kon de ander hem veilig houden van de stemmen als hij wist dat ze er waren. Hoe dan ook, met Cas wilde hij het delen— de dokters waren een ander verhaal geweest. Die wisten niets.

“Het… Een Pokémon,” mompelde hij tegen het shirt van de ander. “Ik stond— Ik stond aan het ravijn en— Ik moest springen...” Even nam hij een moment om een paar keer te snikken, de kracht vindend om zijn zinnen in elk geval enigszins af te maken. Het ritmische geklop tegen zijn vingertoppen hielp, zelfs al schreeuwde zijn pols dat hij zijn hand uit die houding moest trekken. “Het was zo eng,” liet hij er in één zachte zucht uit. “Zijn stem— Hij zat in mijn hoofd en— Ik moest wel…” Er was niets wat hij ertegen had kunnen doen. “Het stopt niet…”

Zou hij nu op het dak van een gebouw staan, zou de herhalende stem in Alain’s hoofd hem ervan overtuigen om van de rand te stappen. Het eerste wat de stem leek te kalmeren, was het ritmische geklop van Cas’ hart tegen zijn vingertoppen. Zo’n subtiele herinnering dat hij veilig was, dat hij niet alleen was. De pijn die de houding, in zijn ribben en pols, met zich meebracht maakte niet uit. De ander drukte hem iets dichter tegen zich aan en Alain liet een opgeluchte zucht horen. Hij was niet alleen.

Moest hij springen om te ontsnappen? Alain schudde zijn hoofd lichtjes tegen de ander aan. Nee, dat was het niet geweest. “Hij— Hij had me vast,” mompelde Alain, de ervaring voor zich halend. Niet dat dit een opgave was, gezien de beelden voor zijn gezicht bleven flitsen. Hij hoefde enkel in te zoomen op een moment, het uit te rekken tot meer dan een enkele seconde zodat hij zich de details herinnerde. Hij was bijna vergeten dat de tentakels zich eerst om hem heen hadden gewikkeld.

“Hij liet— Hij liet los,” ging Alain zacht door. Het was fijn om zijn stem te kunnen besparen met het totale gebrek aan afstand. “Maak een— een duik… het ravijn in,” wist hij de woorden te herhalen. Hij hapte naar een bevende adem, een snik die de stilte doorbrak. Zijn hartslag schoot omhoog en hij voelde hoe het beven weer erger werd bij de herinnering. Hij duwde zichzelf iets meer tegen de ander aan. Hij was veilig.

Alain blies na enkele tellen een langzame adem uit. “Dus ik— Ik stapte vooruit en— Ik viel en het was zo… Er was zo veel bloed…” Dat was bij lange na niet het ergste, maar wel het eerste wat hij zich herinnerde van het moment op de grond. Het bloed, de pijn, het gevoel dat hij zou sterven. Het was allemaal zo veel geweest…

“En toen— Toen was er licht en—” Hij voelde de snikken weer opkomen bij de volgende ervaring. “Niet vechten… Ik kon niet— Ik moest… Het was…” Alles was oké geweest. Als dat zijn einde was geweest, dan had hij er gezeten en het geaccepteerd. Dat was nog wel het engste van alles, hoe gemakkelijk ze in zijn hoofd waren gekropen.

“Sorry.”

Sorry.

De ander was hierheen gekomen voor hem. Alain had hem geprobeerd te bellen, maar het was te vroeg geweest en de dokter had gezegd dat het niet de tijd was om te bellen. Bloedverlies… Er was iets geweest. Ze hadden hem mee moeten nemen en de paniek was daar en— Hij wist niet goed waarom hij had besloten Cas te bellen. Voor geen moment had hij erover nagedacht wie hij zou bellen; het was gewoon het eerste geweest wat in hem op was gekomen. Misschien omdat de ander nu bij ‘thuis’ hoorde, of misschien omdat hij al had geweten dat de ander precies zou brengen wat hij nodig had.

Maar dat was oneerlijk, of niet? Had hij niet beloofd dat hij er juist voor hem zou zijn? Dat hij degene was die kon herstellen en dat Alain hem zou helpen? Nu viel dat in duizend stukken. Betekende dat… Zou de ander naar huis gaan? De gedachte aan alleen zijn… Sorry dat je alleen was. Alain schudde zijn hoofd bij de woorden.

Sorry.

“Blijf… Alsjeblieft,” vroeg hij de ander zacht. Hij wist dat hij het recht niet had om dit te vragen, dat de ander kon gaan en staan waar hij wilde. Het was niet oké om hem, vooral na de vorige aanvaring, te vragen om te blijven, toch? Hij wist op dit punt niet eens of hij hem vroeg te blijven in het ziekenhuis of daarna. Alleen naar huis— nee, nee. Het enige wat hem op dat moment van een andere uitbarsting weerhield was het zachte geklop tegen zijn vingers.

Wist hij welke Pokémon het was? Alain knikte voorzichtig. “Ma— Malamar. En Inkay,” mompelde hij. “Ik kon— Ik kon niets… Het was zo sterk— Ik— Ik wilde doen wat hij— wat hij zei,” probeerde hij het moment uit te leggen. “Hij zegt wat ik moet doen en— en— En ik doe het. Ie— Iedereen zegt wat ik moet doen,” ging hij door. Til je hand op, ga zo liggen, doe dit niet, blijf van je Holo Caster af, blijf hier, blijf liggen, neem dit. Sinds hij hier was gekomen was er altijd wel iemand die hem vertelde wat hij moest doen, een andere stem die zich voegde bij de stem in zijn achterhoofd die hem maar bleef herhalen te springen.

Alain knikte toen er gezegd werd dat de ander nergens heen ging. “Ik—” Hij wilde zo graag naar huis, weg hier, weg van al die mensen die in zijn hoofd wilden spoken. Weg van de pijnstilling die hem deed voelen alsof hij terug was op de wolk van fictieve rust die de Inkay hem hadden toe geforceerd. “Oké…” kwam er uiteindelijk instemmend uit. Als de ander niet wegging, dan was het oké. Morgen, was hem beloofd. Eën nacht hier en morgen mocht hij weg. Hij wist niet hoe laat het was en hoe lang het nog zou duren, maar er was een doel in zicht.

Hij had geen keuze gehad. Niets van wat hij deed was hij zelf. Alain schudde zijn hoofd langzaam bij de woorden. Hij voelde de paniek weer in zijn borst, maar forceerde zichzelf om die weg te drukken zodat hij de volgende woorden kon horen. Hij had een keuze. Hij hoefde niet te luisteren. Hij klemde zijn kaken op elkaar, probeerde het snikken te stoppen en focuste op de dingen die hem kalm hielden op het moment. Het feit dat de zuster weg was hielp meer dan wat dan ook.

“Wat— Wat als het niet stopt?” wist Alain er na enige stilte uit te krijgen. Hij voelde de vermoeidheid langzaam weer toeslaan en de pijn in zijn hand forceerde hem eindelijk om de hand in zijn schoot te laten vallen. Hij liet zijn hoofd echter tegen de schouder van de ander rusten, te vermoeid om te bewegen. Het was ook beter als de ander niet zag hoe miserabel hij er nu uitzag. Dat was nooit de bedoeling geweest.

Wat als de stemmen in zijn hoofd niet zouden verdwijnen? Als elk onbekende gezicht hem deed voelen alsof hij met zijn rug naar een andere klif stond? Dat zou hij niet overleven. Hij was niet sterk genoeg om aan de grond genageld te staan en zou, wat er ook gebeurde, uiteindelijk naar achteren stappen. En dan wat? Hij slikte bij de gedachte alleen al. Maar, hij wilde niet dat iemand zich daar zorgen over zou maken. Niet zijn ouders, niet zijn zus, niet Angie noch Vi, en ook zeker niet de ander.

“Bedankt,” mompelde hij daarom, zijn vorige woorden achter zich latend. Hij leunde langzaam weg van de ander, alleen om naar adem te happen en direct in elkaar te krimpen toen zijn ribben het duidelijk oneens waren met de beweging. Hij trok zijn goede hand langzaam terug en veegde met de achterkant van zijn hand langs zijn oog, alsof het zou helpen.

De pijn werd erger, maar hij wilde geen pijnstilling erbij. Ze hadden het hem keer op keer gezegd. Vraag om een zuster als de pijn erger werd. De wonden over zijn armen, rug en zij waren genoeg om wat extra pijnstilling te mogen en dat was nog zonder te beginnen over de ribben die voelden alsof ze dwars door zijn lichaam wilden steken en de knallende koppijn die er bij kwam. Maar het verdovende gevoel… was zo’n beetje het ergste wat hij zich kon bedenken op dit moment.