Tales of

Sinnoh

Met enkel haar holocaster op zak was ze in de auto gestapt, de puinhoop van haar zoektocht naar de autosleutels achter latend, want dat was een probleem voor later. Haar handen gleden trillend over het stuur, tweekleurige ogen voor haar gericht, doelbewust, vastberaden, bang. Jubilife City. Ze kon dit - er was niks moeilijks aan. Autorijden was easy-peasy, toch? Gasgeven, remmen, sturen, rood was stoppen. Een trillende ademteug rolde over haar lippen. Haar vader zou haar vermoorden als ze de auto- een verbitterde glimlach trok over haar lippen bij de realisatie. Dat was een angst uit het verleden. Nu, was er een nieuwe angst voor in de plaats gekomen: Alain’s welzijn. Ze moest en zou zo snel mogelijk bij hem zijn, niks of niemand ging haar stoppen - ook niet haar rijbewijsloosheid. Vol overgave drukte haar voet op het gaspedaal. Haar gezicht vertrok toen de auto in schokkende bewegingen vooruit kwam. Wat? Wat was dit nou weer? Oh- de handrem. Right.

De rit naar Jubilife leek een eeuwigheid te duren. Haar ogen gleden om de zoveel tijd naar de holocaster, die ze strategisch in het vakje onder de radio had geduwd. Had ze nog bericht van Cas gekregen? Ging het wel goed met Al? Wat als hij haar nú nodig had, wat als ze.. te laat zou zijn? Ze drukte nog steviger op het gaspedaal, met het besluit dat die boete haar een worst kon wezen. Alain was belangrijker dan het snelheidslimiet.

Aan parkeren gaf ze weinig aandacht. Met de holocaster al in haar hand om Cas te berichten dat ze er was, draaide ze in een parkeervak en - boem. Een schok trok door haar heen, haar gezicht trok wit weg. Ah. Muk. Oké. Ze schudde met haar hoofd bij het besef dat het maar een andere auto was en besloot wederom dat het een probleem voor later was. De witharige vrouw sprong uit de auto en stapte met versnelde passen richting het ziekenhuis. Tegelijkertijd drukte ze op het ‘verzenden’ knopje van haar holocaster.

Ik ben er.

Wachten was niet haar plan. Ze wist niet eens wat haar plan was. Ze liep de hal in, en begon te lopen, in welke richting dan ook, op puur instinct. Alain had haar nodig. Nu.

Met grote passen stapte ze de immense hal binnen, haar wangen vuurrood van de inspanning van zowel de rit naar Jubilife als haar sprint richting het ziekenhuis. Waar was hij? Ze haalde diep adem, draaide om haar as, in de hoop dat ze ergens de donkerharige, wenkbrauwloze man zou spotten. Waarom stond hij nog niet klaar om? Ze kon toch moeilijk alle kamers langsgaan tot- haar holocaster lichtte op, haar gedachtegang werd abrupt onderbroken. Tweede verdieping, kamer 002.032. De witharige vrouw knipperde twee keer bij het bericht dat erna kwam. Wat een ridder op het witte paard. De man achter de telefoon kon van geluk spreken dat ze geen tijd had om de comments te maken die in haar hoofd rondspookten, want op het moment was er maar één ding belangrijk: zo snel mogelijk bij Alain komen.

Hij heeft me nodig.

De zin werd herhaald als een mantra in haar hoofd. Met twee passen tegelijk beklom ze de trap, de brandende sensatie in haar longen negerend. Hij had haar nu nodig, haar slechte conditie moest maar iemand anders zoeken wilde het aandacht krijgen. Kamer 13, 15, 17, 19, 21, 23, 25.. shit, verkeerde kant… 30, 32! Er was geen moment van aarzeling, geen angst voor wat ze daarbinnen zou aantreffen, want hoe dan ook, ze zou ermee dealen. Ze zou zijn rots in de branden zijn, zijn schouder om op te huilen. Als prins Cas die rol niet van haar had overgenomen, uiteraard.

Er krulde een vlugge glimlach rond haar lippen, een stille vorm van begroetting, want ze wist niet wat ze anders moest zeggen - ze had geen tijd om bijgepraat te worden, om in de gang te blijven staan en te vragen wat er was gebeurd. Desondanks de miljoenen vragen over de hoe, wat, waar, waarom, was er maar één ding belangrijker: was hij oké? De grijsharige vrouw maakte zich zo smal mogelijk om in een soepele beweging langs Cas door te glippen, de kamer in, geen tijd om te wachten tot hij aan de kant stapte.

”Alain,” haar stem was zacht, en toch, zat er een scherp randje aan. Tranen welden in haar ooghoeken, tranen die ze snel wegknipperde - want ze moest en zou sterk zijn, voor hem. Hij had dood kunnen zijn, maar dat was hij niet, en dat was genoeg op het moment. Drie grote passen waren genoeg om bij zijn bed te geraken, haar hand greep direct de zijne. ”Jij seedot.” Bracht ze uit, waarna haar tweekleurige ogen vlug over zijn gelaat schoten. Hij zag er verschrikkelijk uit. ”Kom hier.” Ze spreidde haar arm, stapte nog dichterbij om het makkelijker voor hem te maken haar knuffel te accepteren.