Het eerste waar hij zich bewust van werd was de koude, harde vloer waar hij met zijn wang op lag. Het was stikdonker in de kamer en koud. Toch kon hij zijn eigen hand in het duister onderscheiden toen hij die naar zijn gezicht bracht. Op datzelfde moment merkte hij dat er achter hem licht was en toen hij zich op zijn rug draaide en keek, scheen er door een grote opening een plas maanlicht naar binnen. De eerste vraag die bij hem opkwam was niet eentje die iemand in deze situatie normaal zou stellen. Wie ben ik? Maar die vraag werd meteen opgevolgd door een naam al klonk die naam vreemd in zijn eigen mond toen hij die uitsprak en twijfelde hij of die naam hem wel echt toebehoorde of dat hij die naam gewoon van iets of iemand anders herinnerde. Miko .. Herhaalde hij. Hij ging rechtop zitten en keek naar beneden. Zijn kleren waren een beetje nat doordat hij in een plas met water had gelegen. De volgende vraag die zich aan hem opdrong was: Hoe kom ik hier? gevolgd door En waar is hier? Maar Miko wist op beide niet het antwoord. Hij voelde zijn borst samentrekken van angst bij die realisatie. Zijn ademhaling versnelde tot hij dacht dat hij stikte terwijl allerlei enge gedachten door zijn hoofd spookte. Een onplezierig gevoel bekroop hem terwijl hij zijn vingers trillerig door zijn haren haalde. Die handeling kalmeerde hem een beetje. Het gaf hem het gevoel dat hij echt bestond en niet zomaar een doorschijnende geest was zonder herinneringen. Hij concentreerde zich op het gevoel van zijn vingers over zijn schedel, sloot zijn ogen en begon de naam, die waarschijnlijk van hem was, te herhalen. Eerst zwijgend in zijn hoofd en toen hardop. Hij trok zijn knieën op tot zijn borst, sloeg zijn armen om zijn benen heen en begon de naam te fluisteren. Het deerde hem helemaal niet dat hij in een plas water zat die hem langzaam begon te verkleumen. De kou aardde, herinnerde hem eraan dat hij echt bestond. hem Zo zat hij een tijdje. Tenslotte gleden zijn ogen weer terug naar de uitgang van het krocht waar hij zich in bevond. Hij kon natuurlijk niet eeuwig hier blijven zitten. Zijn benen voelde wankel toen hij opstond en kwamen maar moeizaam vooruit. Bij de uitgang bleef hij even staan, leunend tegen de opening van de grot. Hij stond op een soort eiland, de overkant een flink aantal slagen verwijderd. Hij oogde het water bedachtzaam en bedacht toen dat hij niet wist hoe hij moest zwemmen. Was dat echt zo of kwam dat nu alleen maar omdat hij niet meer wist hoe dat moest terwijl hij dat ooit wel eens had geweten? Een waanzinnige paniek dreigde hem weer te overmannen en met een trillerige ademhaling gleed hij naar beneden en ging weer met zijn knieën opgetrokken zitten.
Het leek wel een eeuwigheid dat hij daar zo zat. Hij was op een bepaald moment naar de kant gekropen, had zijn hand in het ijskoude water laten zakken en toen besloten dat hij niet wilde uitvinden of hij kon zwemmen of niet. Toen hij schaduwen onder het oppervlak zag bewegen, had hij gauw zijn hand teruggetrokken en weer gaan zitten in de positie waar hij nu ook weer in zat.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Hij had zijn Vaporeon los gelaten zodra hij bij Lake Acuity gekomen was. Er was genoeg water hier en Salem leek de tijd van haar leven te hebben toen ze eenmaal het grote meer gezien had. Hij had geen zicht meer op de Vaporeon, die zo snel door het water schoot dat ze haast onzichtbaar leek. Ze zou vanzelf wel weer terug komen terwijl hij een rondje bij het meer liep. Uit zijn zak haalde hij nog een Pokeball die hij vergrootte met zijn duim. Daaruit verscheen Ash, zijn Charizard. Hij liet zijn hand over de nek van het beest gaan die een hem een duwtje gaf. In de verte kon hij het eilandje zien waar de grot van Uxie. Een legendarische Pokémon die eigenlijk nog nooit gezien was door mensen. En als je hem zou zien, was de kans groot dat je geheugen uitgewist zou worden. Althans, dat was wat ze in Sinnoh geloofde. Alaric had zich net omgedraaid om wat terug te lopen toen hij ineens een geluid van Salem hoorde. Die kwam met een sierlijke dolfijnen duik het land op en begon tegen Alaric te schreeuwen. Ze keek een paar keer om naar de grot alsof ze duidelijk wou maken dat daar iets mee was. Alaric liep naar de rand van het water en keek naar het eilandje in de verte.
Daar zat iemand. Hij had het eerder niet gezien, maar nu kon hij duidelijk een figuur zien zitten aan de rand van het eiland. Ash begon met zijn vleugels te slaan en keek naar Alaric. Zijn gezicht trok zich in een frons terwijl hij naar Ash keek. Zijn Charizard was vrij uit de kluiten gewassen voor zijn soort, maar toch. Hij had nog nooit geprobeerd om op hem te vliegen. "Wil je het proberen?" vroeg hij aan zijn Pokémon . Maar die leek vastberaden in wat er moest gebeuren. Goed dan. Alaric klom op de rug van Ash en hij merkte dat de Pokémon kort zijn vleugels sloeg om zijn nieuwe gewicht uit te testen. Maar toen de draak zich afzette kwam hij wel van de grond. En ze vlogen. Een grijns stond op zijn gezicht terwijl hij op de rug van zijn Pokémon over het water ging en het eiland steeds dichterbij kwam. Had hij Ash toch goed genoeg getraind om dusdanig sterk te zijn om hem te kunnen tillen. Alaric wreef met een hand over Ash zijn nek toen ze landde bij de persoon, hij was heel trots op hem. Alaric stapte snel van de rug van zijn Charizard af en hoorde het water spetteren waar Salem nu uit het water schoot.
Er zat een jongen met rood haar op de kant. Hij zag er uit alsof hij in de war was. Alaric besloot hem voorzichtig te benaderen, met in zijn achterhoofd het idee dat het een valstrik kon zijn of dat de jongen misschien gevaarlijk zou reageren. "Hey, gaat het? Wie ben je? Ben je alleen hier?" vroeg hij aan hem terwijl hij dichterbij stapte.
Miko begon te rillen. De gure wind verkleumde zijn lichaam extra goed door zijn toch al vochtige kleding. De gedachten schoot door zijn hoofd dat hij misschien hier zou doodvriezen, hij droeg niet eens een jas. Met dat besef kwam de vraag omhoog waar zijn spullen waren. Hij had toch wel iets moeten hebben dat hem érgens op kon wijzen wie hij was. Maar.. Miko’s blik gleed de donkere grot weer in. Daar lag niets en zijn zakken waren ook leeg. Hij sloeg zijn armen om zijn opgetrokken benen heen en begroef zijn gezicht tegen zijn knieën. Toen hij het geritsel van vleugels hoorde, schoot zijn hoofd omhoog. Een jongen op een gevleugelde pokémon landde naast hem op het eilandje. Een tweede, blauwgekleurde pokémon sprong het water uit. Geschrokken krabbelde hij overeind toen de man zich naar hem toe keerde en een paar voorzichtige stappen zijn richting op maakte. "Hey, gaat het? Wie ben je? Ben je alleen hier?" Miko wist niet echt welke vraag hij als eerste moest beantwoorden. “Ik-Ik weet het niet ..” Kwam er trillerig uit. Hij beet op zijn lip en voelde tranen achter zijn ogen prikken. “Ik werd hier wakker en ik .. er is iets met me gebeurt. denk ik. Ik weet niet wie ik ben. Ik weet niet eens waar ik ben.. Ik werd gewoon zo wakker!” Zijn stem sloeg een beetje over en hij wendde zijn blik gauw af, naar de grote gevleugelde pokémon en vervolgens naar de kleinere blauwe. Hij sloeg zijn armen om zichzelf heen, zacht wiegend om enige comfort te vinden in die handeling. Om nog maar even te onderstrepen dat hij écht bestond en dat hij zijn eigen handen op zijn armen voelde. Ja, zijn naam was Miko. Maar.. was dat ook wel zo? Wat nou als hij de naam van iemand anders herinnerde. Hij begon een beetje te klappertanden.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Alaric zijn blik ging van de vreemde jongen naar de grot en weer terug. Hij was duidelijk in de war. Dat werd alleen maar duidelijker toen hij begon te praten. Hij kon zich niks herinneren, alleen dat er iets gebeurd was. Alaric keek bedenkelijk naar de man. Je werd toch niet zomaar wakker in een grot? Met niks? Ook Ash leek er niet veel van te begrijpen. "Heb je niks bij je? Geen trainer licentie of zo? Iets met je naam er op? Weet je wel hoe je heet?" als de jongen niet eens zijn naam wist dan kon het zijn dat hij een klap tegen zijn hoofd gehad had. Maar hij zag er niet uit alsof hij gewon was of ergens geraakt met iets. Alaric durfde hem ook niet aan te raken, bang dat hij nog verder in paniek zou raken. "Zal ik je weghalen hier? Je kom alleen niet hier weg, dan kunnen we naar een Pokemon Center gaan of iets." in elk geval ergens binnen waar het warm was. En waar hij rustig na kon denken over wat hij met deze gozer moest. Had hij geen Holo Caster of iets mee? Dat hij een van zijn vrienden kon bellen.
Heel even viel er een stilte. Miko staarde naar het zacht rimpelende water van het meer dat in beweging werd gebracht door de zachte wind die er stond. Hij sloot zijn ogen en probeerde iets te herinneren. Wat dan ook. Het gaf niet wat. Íets wat hem kon helpen maar.. er kwam niets. Helemaal niets. Hij kon zich niets herinneren voor het moment dat hij wakker werd. En dat maakte hem zó bang. Zijn zeeblauwe ogen schoten terug naar de man toen die begon te spreken. Hij kreeg een hele stroom vragen over zich heen en hij bleef maar nee schudden. “Ik heet Miko.. denk ik..” Mompelde hij met een klein stemmetje. Voor nu was dat het enige wat hij wist. Miko. Of iemand anders Miko noemde daar zou hij later wel over nadenken maar nu was dit de enige strohalm waar hij zich aan vast kon klampen. Miko knikte gretig toen de man aanbood hem hier weg te halen en zijn ogen werden groot. “Ja, ja!" Hij struikelde nog net niet over de woorden in zijn haast om duidelijk te maken hoe graag hij hier weg wilde. Alsjeblieft. Ik heb het zó koud.” Voorzichtig deed hij een paar passen naar voren. Hij wilde niets liever dan hier weg .. weg van deze nare plek. Hij voelde een intense warmte van de oranje pokemon afkomen en hoe dichter Miko bij hem kwam, hoe warmer het werd. Op respectvolle afstand bleef hij staan maar staarde wel met volle belangstelling naar het beest. “M-m-mag ik hem aaien?” Vroeg hij plots verlegen. Hij had zijn hand al een beetje opgeheven maar besloot dat hij niet wilde riskeren in zijn hand gebeten te worden. Zijn ogen schoten van de pokémon naar de man, vragend maar met een smekende gloed in zijn ogen.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
De jongen leek niet goed te begrijpen wat er gebeurd was. Hij kon ook niks vertellen over of hij iets mee had. Alaric betwijfelde ook heel sterk of hij dat wel had. Zou Team Z hem hier gedropt hebben? Het was een gedachte die kort door zijn hoofd gegaan was. De roodharige gozer stelde zich voor, tenminste hij dacht zich voor te stellen, als Miko. "Oke, Miko," zei Alaric tegen hem. De vreemde was overeind gekrabbeld en wou zijn Charizard heel graag aaien, vroeg nog of het mocht voordat hij het deed. Maar Ash drukte zijn neus al in zijn hand en blies een rookwolkje met warme adem over zijn hand heen. "Je mag hem zeker aaien, je moet zo op zijn rug. Als je hier weg wilt komen tenminste." de Charizard draaide zich om zodat de jongen op kon stappen. Alaric keek even kort naar Salem die naast hem was komen staan. "Ik breng je naar een Pokemon Center, dan zien we wel even verder wat we doen." moest hij de jongen aangeven bij de politie? Hem naar het ziekenhuis brengen? Hij had geen verwondingen, maar hij was duidelijk niet in orde.
De pokémon had Miko’s uitgestoken hand opgemerkt en duwde zijn neus er zacht tegenaan nog voordat de man Miko’s vraag had beantwoord. Miko voelde hoe zijn mondhoeken om krulde en hij, ondanks dat hij nog steeds bang en verward was, breed glimlachte. De warmte verspreidde zich door vingers naar zijn hand en al snel heel zijn arm. Hij deed een paar pasjes naar voren en krabde met zijn andere hand over zijn lange nek met ogen die fonkelende van ontzag en pret. Miko vroeg zich af hoe het zou zijn om te vliegen .. Zou het eng zijn? Misschien had hij wel hoogtevrees en wist hij dat niet meer. De pokémon draaide zich werktuigelijk om en zakte iets door zijn poten zodat Miko op kon stappen. Miko slikte even en keek de ander vragend aan voor bevestiging. Een pokémon center, was dat waar je jongens naartoe bracht die je in willekeurige grotten midden op meren vond? “O-oke..” Miko liep naar de pokémon toe en bleef toen aarzelend staan, niet zo zeker van zijn zaak meer. Vliegen klonk ineens niet meer zo aantrekkelijk nu hij er eens over nadacht. ” .. Ik weet het niet hoor ..” Hij beet op zijn lip. “Wacht, je weet mijn naam maar hoe heet jij?” Vroeg hij bedachtzaam terwijl hij een blik over zijn schouder naar de man wierp. Nu hij zo dichtbij hem stond moest hij zijn nek een beetje buigen om hem aan te kunnen kijken .. ”En hoe heten je pokémon?” Want om een of andere reden vond hij het onbeleefd om op de rug van de pokémon te klimmen zonder zijn naam te weten.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Alaric keek naar Ash en toen naar de verwarde jongen. Hij was niet bang van zijn Pokemon, misschien was dat maar beter. Dan kon hij hem tenminste naar de overkant krijgen. Hij begon echter wel al te twijfelen over het idee. Alaric keek hem even aan. Hij vroeg zijn naam en die van zijn Pokemon. "Ik ben Alaric," zei hij en toen wees hij naar de Vaporeon. "Dat is Salem en deze grote draak heet Ash." hij klopte het beest zachtjes op zijn nek. Miko twijfelde echter om te vliegen met Ash, iets wat hij nu niet kon hebben als hij de jongen aan de overkant wou krijgen. "Sorry maar," hij stapte op Niko af. Hij was ongeveer zo groot als Myrddin, kon nooit zwaar zijn. Hij pakte hem op en zette de jongen tegen de rug van zijn Charizard. Hij moest nu vastgrijpen, anders lag hij er naast. "Goed vast houden." zei hij tegen hem. Toen keek hij naar Ash. "Snel naar de overkant, zet hem daar neer." de grote draak spreidde zijn vleugels en zette zich weer van de grond af, om zijn passagier naar de overkant te brengen.
Miko’s blik kruiste die van de man- hij stelde zich voor als Alaric. Een zacht briesje stak op en Miko sloeg vlug zijn armen om zich heen ter bescherming tegen de kou. Hij zette een paar passen dichter bij Ash en keek weer op naar hem. Zijn mond voelde kurkdroog. Ash scheen het geduld van een heilige te hebben want hij stond nog steeds te wachten tot Miko er klaar voor was om op te stappen. “Sorry maar.” Miko had niet genoeg tijd om te reageren. Hij hoorde de schoenen van de man kraken in de aarde, voelde handen zich om zijn zij sluiten- Miko slaakte een onwaardig kreetje en begon te kronkelen in zijn greep maar zijn voeten bungelde al boven de grond. “NEE!” riep hij schril- maar hij zat al op Ash zijn rug, gooide automatisch zijn armen om de nek van de pokémon heen om niet te vallen en begroef zijn gezicht zodat Alaric niet kon zien dat hij een kop zo rood als de morgenzon had. Hij hoorde hoe Alaric zijn pokémon aan stuurde, voelde hoe het beest nog iets verder door zijn poten zakte, en toen zich met één machtige slag van zijn vleugels de lucht in wierp. Miko klemde zich met alle macht vast terwijl hij schril gilde. Voor bedoelingen en doeleinden vloog Ash niet hard noch hoog maar Miko vond dit maar niets. Trillend als een rietje hield hij zich vast, durfde zijn ogen niet eens te openen. Pas toen hij een doffe dreun hoorde toen de pokémon weer op de grond landde gevolgd door een diepe grom, forceerde hij één ooglid open. Ah.. hij stond weer op de grond. Hijgend alsof hij een marathon gerend had, liet Miko zich van Ash zijn rug afglijden. Hij verloor zijn evenwicht, zijn benen voelde als yoghurt en hij viel waarbij hij zijn elleboog pijnlijk schraapte. Zacht kreunend hield hij die in zijn hand geklemd maar hij ging weer rechtop zitten en prevelde een zachte: ”Bedankt” tegen Ash.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Zoals verwacht stribbelde de jongen tegen, maar dat maakte niet veel uit. Alaric had hem al snel op de rug van zijn draak zitten en als hij nu niet vast greep dan had hij een nat pak gehad. Salem maakte overal een race van en sprong meteen achter Ash aan om door het water naar de overkant te schieten. Natuurlijk was zij sneller daar dan hij was. Alaric zijn ogen keken hoe de jongen - bang vastgeklampt - om de nek van zijn Charizard hing. Miko viel niet zo heel sierlijk van zijn Charizard af, maar dat maakte niet heel veel uit. Hij was van het eiland af. Alaric maakte kort oogcontact met zijn draak en floot op zijn vingers. Het geluid echode over het water en Ash kwam terug vliegen.
Het opstappen ging nog wat onwennig, maar dat zou na een paar keer wel veranderen. Alaric hield zich vast aan Ash zijn schouders toen hij opsteeg. De draak landde nu ook iets makkelijker nu hij gewend was aan extra gewicht op zijn rug dragen. Hij stapte af en hielp Miko weer overeind. "Dat viel best mee toch?" vroeg hij aan hem. "Kan je lopen?" hij was meteen tegen de grond aan gegaan toen hij van zijn Charizard afgestapt was. Had hij zijn benen bezeerd ergens?
Het was ijskoud en hij miste meteen de warmte van Ash toen die opsteeg en weer terug naar Alaric vloog. Hij sloeg zijn handen om zijn armen heen en probeerde zichzelf warm te krijgen door hard er overheen te wrijven. Hij keek naar Salem die op de kant was gesprongen zo lenig als een acrobaat. Miko glimlachte naar haar, zijn eigen ellende even vergeten. Hij wist niet waarom maar haar zo lenig het water in en uit zien schieten, vond hij erg vermakelijk. Zijn zeegroene ogen schoten weer naar het eilandje toen Ash weer opsteeg, ditmaal met Alaric op zijn rug. Alaric stapte een stuk gracieuzer af dan hij. Hij stak zijn hand uit en trok Miko moeiteloos overeind toen hij zijn hand in die van Alaric legde. Het benam hem de adem voor een tel voordat hij die trillerig liet ontsnappen. “J-j-ja.. ik k-k-kab lopen..” Het kwam er met horten en stoten uit omdat hij het zo ontieglijk koud had .. Hij wilde gewoon naar een warme plek, een warm bed .. het liefst zijn eigen maar hij wist niet eens of hij een bed had en betwijfelde of Alaric daar het antwoord op wist. “K-kunnen we g-gaan? Ik ben b-b-bang dat ik nog onderk-k-koeld raak als het zo doorgaat ..” Vroeg hij bezorgt. Hij droeg geen jas en zijn kleding was doorweekt. Geen goede situatie om in te verkeren als je midden in een sneeuwstorm stond. Hij stapte wat dichter naar Ash en Alaric toe en ging iets dichter bij hen staan voor warmte. Hij moest ver omhoog kijken om Alaric aan te kunnen blijven kijken.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Hij hoorde de jongen stotteren van de kou toen hij afgestapt was van zijn Charizard. Hij kon nog wel lopen, maar hij had het overduidelijk heel erg koud. Alaric pakte zijn tas er bij en greep eerst de Pokeball van Salem vast. "Kom je hier?" vroeg hij aan de Vaporeon die uit het water kwam. Hij drukte de bal kort tegen haar rug aan en liet haar terug keren. Ash hield hij nog wel even uit zijn Pokeball. Die van Salem ging echter in zijn tas. Het volgende dat hij daar uit haalde was een extra hoodie die hij bij zich had. "Trek deze aan. Hij is waarschijnlijk te groot, maar beter dan het koud hebben." hij gooide het ding richting Miko en ritste zijn tas weer dicht die hij op zijn rug deed. "Laten we gaan. Als je wilt mag je op Ash leunen." En als het echt niet ging, dan kon hij Miko altijd nog op de rug van zijn Charizard laden. Niet dat de draak heel veel sneller kon lopen, maar dat scheelde hem weer tillen. Alaric wist nog niet zo goed waar hij eigenlijk heen moest met deze gozer, hij kon hem niet meenemen naar zijn eigen hotelkamer. Die was veel te klein. Am's huis was geen optie want hoe raar was het om een random dude te dumpen in een kasteel van een huis? Myrddin zou kunnen, maar hij wist niet of de jongen daar wel zin in had in zijn huidige toestand. Alaric wreef met zijn hand over zijn voorhoofd. Lastig.
Miko hupte op en neer op zijn voeten terwijl Alaric Salem liet terugkeren en in zijn tas iets groots en wolligs tevoorschijn haalde. Zijn ogen lichten op toen hij de trui herkende. Hij stak zijn handen er al begeerlijk naar uit voordat Alaric hem die overhandigde. Hij wierp Alaric een blik vol genegenheid toe. “D-d-dankjewel!” Piepte hij met een grote grijns. Hij vouwde de trui uit, stak zijn hoofd en armen er doorheen en voelde hoe hij meteen omsloten werd door een aangename warmte. De trui reikte tot halverwege zijn benen en de mouwen waren minstens vijftien centimeter langer dan zijn eigen armen- maar, hij had het warm! Hij omhelsde zichzelf, genietend van de zachte stof tegen zijn wang en humde tevreden. Hij hupte vlug naar Ash toe maar leunde nog niet tegen hem aan. De warmte die Ash uitstraalde was meer dan genoeg om Miko te verwarmen nu hij de trui droeg. Hij was zwart en had achter letters in Japanse Kanji die Miko lezen kon. Hij had immers vanaf huis uit altijd Kanto geleerd gezien zijn ouders daar oorspronkelijk vandaan kwamen. Hij merkte echter dat Alaric nogal verloren uit zijn ogen keek. Miko keek verwachtingsvol naar hem omhoog, handen tot vuisten gebald en tegen zijn borst gedrukt voor warmte. Een warme gloed in zijn ogen. “W-woon je hier in de b-b-buurt? Misschien kan ik je-je telefoon gebruiken o-om ..” Zijn stem stierf weg, bedachtzaam en een tikkeltje teleurgesteld. Om wat te doen? Hij kende niemand. Wist geen nummers meer. Hij blies met een zucht een pluk haar uit zijn gezicht en haalde zijn schouders hulpeloos op.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Alaric keek eventjes kort naar de jongen die vrolijk de trui over zijn hoofd trok. Het ding was hem echt veel te groot, kwam tot ver over zijn benen, maar dat maakte niet uit. Als hij het maar iets warmer had. Dan kon hij rustig nadenken. Alaric pakte zijn Holo Caster vast en typte een bericht op Chatter, in de hoop dat er iemand was die misschien iets wist over de onbekende gozer. Hij vroeg of hij hier in de buurt woonde. "Eerlijk? Ik woon in een hotelkamer momenteel. Ik kom eigenlijk uit Hoenn en ben hier bezig met de gym challenge. Heb niet echt het geld voor een huis of zo." zuchtte Alaric. Hij wist niet zo goed hoe of wat nu verder. "Maar een vriend van mij heeft een heel groot huis, ik zou kunnen vragen of je daar even mag blijven? Totdat je uit gevogeld hebt wat er precies aan de hand is." hij haalde zijn schouders op. Zijn Holo Caster trilde en toen hij keek had hij allemaal berichten van Alain. Het leek er op dat hij de jongen ergens van kende. Dat kon nog wel is helpen.
Miko ontmoette de onverschillige blik van de ander met verwachting. Het antwoord die hij kreeg was nou niet eentje waar hij veel mee kon doen. Hij wist niet wat een gym challenge was of waar Hoenn lag. Maar Alaric had geen geld voor een huis. Met andere woorden, Miko moest het alleen redden. Een koud gevoel nestelde zich in zijn maag maar hij duwde die gauw weg. Hij kon het Alaric niet kwalijk nemen, kende de man geeneens. Wat wist hij nou van zijn situatie af. Hij was al blij zat dat Alaric hem van dat eiland had afgehaald. En Miko had gelijk want daarna bood Alaric aan hem naar een vriend van hem te brengen met een groot huis. Nou, dan was hij in ieder geval niet meer koud en had hij een dak boven zijn hoofd tot hij kon uitvogelen wat hij daarna moest doen. ”Goed.” Sprak hij zacht, knikkend. Even schoten zijn ogen naar de holocater van Alaric voordat Miko weer naar Ash keek en de pokémon wat afwezig over zijn warme nek aaide. “Is hij aardig, die vriend van je? En weet je zeker dat het oké is? Ik wil écht niet te veel ruimte in nemen..” Zijn stem stierf een beetje weg terwijl hij rood werd en verlegen wegkeek. O, het idee om iemand tot last te zijn! Nee, hij vroor nog liever dood.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Hij was nog druk met zijn telefoon in de weer en hoorde nog dat Miko instemde met zijn plan om naar Myrddin's huis gebracht te worden. Toen ging zijn Holo Caster trillen en zag hij dat Alain belde. "Moment, wacht." hij pakte op en hield het ding bij zijn oor. Legde rustig uit wat zijn plan was en hoorde het protest van Alain aan de andere kant. Viel veel er echter niet aan te doen, want toen hij het kleinste greintje van Miko zijn stem opgepikt had, had hij opgehangen. Raar. Alaric fronste. "Eh, ja. Raar." was het enige wat hij uit kon brengen toen hij de Holo Caster weg stopte in zijn zak. "Terugkomend op eerder; ja. Zijn huis is groot genoeg om 2 gezinnen in te huisvesten en hij zit er alleen. Ik zal hem appen dat we er aan komen." Alaric begon te lopen, het was nog wel een stukje voordat ze uberhaupt weer in de bewoonde wereld stonden en hij een fatsoenlijke taxi kon bellen.
De holocaster van Alaric begon te trillen en Miko’s ogen schoten er even naartoe met enige belangstelling. Maar hij maakte er verder geen opmerking over. Hij wilde niet echt Alaric afluisteren maar hij stond er pal naast wat het erg moeilijk maakte om niet mee te luisteren. Een stem klonk aan de andere kant, gedempt en slecht verstaanbaar maar ook erg opgewonden. De woorden ‘moet je hem spreken?’ eiste echter zijn volledige aandacht. Meteen keek Miko op. Hem spreken? Er klonk geagiteerd gesputter aan de andere kant. “Hij staat naast me ja. Ik weet niet waar ik hem kan laten, kan hem zo wel bij Myrddin brengen. Die heeft een B&B-sized huis gekocht. Weet niet of het een goed idee is, ik ken deze man net vijf minuten.” Miko fronste. ‘Hij staat naast me ja?’ Betekende dat .. dat iemand hem kende? Hij maakte een mentale note van de naam Myrddin, de persoon waar hij verblijven ging. Het stelde hem niet echt gerust dat Alaric deze Myrddin pas kort kende maar het was zijn enige uitweg momenteel dus klagen deed hij niet. Te oordelen aan het gesputter was de persoon aan de andere kant het er niet mee eens. “Hey kalm aan. Myr is best oke, daarbij, wat wou hij doen met zijn gebroken been? Hij gaat geen vreemde in elkaar trimmen.” - V-vreemde in elkaar timmeren? O mijn hemel, wat voor enge gast was dit nou weer? “Dan mep ik hem gewoon weer knock-out. Jouw huis zit al vol met gebroken gay boys. Denk niet dat je nog veel plek over heb toch?” Miko’s hoofd duizelde ervan. Het huis van de onbekende persoon zat vol met gebroken gay boys? Miko kreeg plots een grote kleur. Nam Alaric nou aan dat hij.. was hij überhaupt wel .. Miko haalde trillerig adem en stak een hand uit naar de holocaster. “Hey, wie is dat? Kent hij mij?” Vroeg hij met een stem die angstig maar gretig klonk. Maar Alaric ging gewoon op zijn teentjes staan en hield met één hand Miko uit zijn bereik geduwd. Iet wat verward probeerde hij er nog een grijp naar te doen- maar zijn armen waren simpelweg te kort. Hij liet een mild geïrriteerde huff ontsnappen en stapte achteruit. “Hij moet eerst uitvogelen wie hij is. Want hij weet alleen zijn naam. Had ook geen Pokemon of zo mee, ik heb hem net een trui van mij aangedaan.” Miko deed zijn mond open om te protesteren- te eisen dat Alaric hem hier ook een keus in gaf maar er kwam geen geluid uit. Iets hield hem tegen. Er klonk nog wat meer gesputter aan de andere kant- en toen was de call verbroken. Miko wendde zijn blik af terwijl Alaric fronsend naar zijn holocaster keek. “Terugkomend op eerder; ja. Zijn huis is groot genoeg om 2 gezinnen in te huisvesten en hij zit er alleen. Ik zal hem appen dat we er aan komen.” Miko knikte alleen maar, mokkend dat Alaric zomaar besluiten voor hem had gemaakt zonder het eerst met hem over te leggen. Ash volgde zijn trainer met logge stappen. Even, héél even voelde Miko de kinderlijke aandrang, terwijl hij naar de rug van Alaric keek, om gewoon hier te blijven staan en pas mee te lopen als Alaric hem zijn holocaster gaf. Maar dat verwierp hij en met een gefrustreerde zucht liep hij hem achterna. Misschien kon hij het aan die Myrddin vragen. “Met wie heb je net gepraat?” Besloot hij na een hele lange tijd toch maar te vragen.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Hij had hem op afstand moeten houden toen hij aan het bellen geweest was. En hoewel Alaric snapte dat Miko de enige persoon die hem leek te kennen wou spreken, leek het niet alsof die persoon daar nu zin aan had. Zeker niet toen Alain zo snel opgehangen had. De jongen was sowieso nog erg emotioneel van zijn ongeluk, dus hij zou hem verder ook niet lastig vallen er mee. Alaric zijn blik ging naar Miko. Als je iets in zijn ogen af kon lezen was het iets als 'sorry'. De jongen liet een diepe zucht klinken. Hij liep gelukkig wel met hem mee. Maar er werd vrijwel direct gevraagd met wie hij gebeld had. "Alain, vriend van mij." legde hij uit. "Hij kent je, maar hij heeft zelf nu heel veel waar hij mee moet dealen. Hij heeft pas een ongeluk gehad. Ik geef je zijn nummer als je een Holo Caster hebt, maar hou er rekening mee dat het even duurt voordat hij wilt praten." Alaric bestelde met zijn eigen Holo Caster een taxi. "Laten we eerst maar zorgen dat je ergens kan blijven." verzuchtte hij. Het was een stukje lopen om weer uit het bos te komen van Lake Acuity. Toen hij eenmaal een weg zag, zag hij ook de auto die daar stond te wachten. Hij hield de deur open van het ding en liet Miko instappen, gaf de man het adres van Myrddin en daar gingen ze.
Alaric keek Miko aan met een verontschuldigende blik in zijn bleke ogen. Een verontschuldiging. “Alain, vriend van mij.” Miko fronste en herhaalde de naam mentaal. Alain.. “Hij kent je, maar hij heeft zelf nu heel veel waar hij mee moet dealen. Hij heeft pas een ongeluk gehad. Ik geef je zijn nummer als je een Holo Caster hebt, maar hou er rekening mee dat het even duurt voordat hij wilt praten.” Miko’s maag kneep een beetje samen van ongerustheid, ongemak. Het gaf ook een soort bevestiging. Hij bestond echt, kende tenminste íemand die dat kon bevestigen al zei de naam hem niets. Hij hoopte dat het ongeluk niet te zwaar was en de ander wel aanspreekbaar zou zijn, hij had immers veel vragen. Miko wilde net vragen of hij zijn nummer mocht maar Alaric beantwoordde die vraag al voor hem en Miko knikte. “Goed.” Mompelde hij. Het liefst had hij Alaric’s holocaster uit zijn zak gerukt, die Alain opgebeld en hem de hemd van het lijf gevraagd. Maar zo te horen verkeerde Alain ook niet in een al te beste situatie. Misschien moest hij hem dus voorlopig maar met rust laten .. Hoe moeilijk hij dat ook vond. Toen de taxi al in zicht kwam, rende Miko nog net niet naar de auto, blij om warm binnen te kunnen zitten. En toen de auto eenmaal in beweging kwam, kon Miko voor het eerst even rustig nadenken.
