Tales of

Sinnoh

Het voelde verkeerd om weg te gaan en Alain alleen te laten met Alaric, maar uiteindelijk was het de enige optie geweest. Of toch in ieder geval de makkelijkste. Ze vertelde hem allemaal dat het goed was en hij probeerde het te geloven. Hij was echter de deur nog niet uit of de eeuwige twijfel sloeg weer toe.

Casimir had hoop dat de frisse lucht goed zou doen en wat van zijn zorgen weg zou nemen, maar helaas hielp het niet. Het zorgde er enkel voor dat hij herinnerd werd aan hun bestemming en wat daar op hun kon staan wachten. Hij kon alleen maar hopen dat ze die pokémon snel allemaal terug hadden en dat alles vlot verliep.

Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naast het meisje dat naast hem liep, de enige reden dat hij effectief nog aan het wandelen was en nog niet was omgekeerd. Een zachte zucht rolde over zijn lippen en hij bracht zijn hand omhoog om door zijn ogen te halen. Het was enkel de adrenaline die de situatie met zich meebracht dat hem echt overeind hield.

Voor de verandering had hij de Ninetales naast hem lopen die haar oren recht overeind had om de kleinste verandering direct te merken. Het was de enige bescherming die ze hadden als er iets mis ging. “Het is te hopen dat ze nog steeds hier zijn,” zuchtte hij zacht. Voor hetzelfde geld waren ze gaan lopen en dan was het onmogelijk om ze te vinden.

Zijn blik gleed even naar de Ninetales die haar neus op de grond duwde alsof ze iets van spoor gevonden had. Na al de tijd die ze gespendeerd had met Alain zijn pokémon, zou ze de geuren overal herkennen.

note -

Eigenlijk zou hij hier helemaal niet mogen zijn. Elke stap koste hem moeite en het was onmogelijk om zijn focus ergens op te houden. Het enige wat hij nodig had was slaap, maar hier stond hij samen met Vi, op weg naar wat voelde als een onmogelijke zoektocht. Dat hij ooit vrijwillig op zoek zou gaan naar pokémon en daarmee de kans liep ergere pokémon tegen te komen, had hij nooit verwacht.

Zijn grijze ogen gleden traag opzij naar Vi toen ze op sprak. “Misschien niet.” Maar wat als ze als maaltijd waren geëindigd? Het was niet iets waar hij aan wilde denken, maar de kans bestond. Alain deed zijn best, maar zijn pokémon waren nog niet sterk genoeg om zich te verzetten tegen de monsters die zich hier schuil hielden.

Maar Vi ging verder en deze keer trok hij een wenkbrauw op om haar aan te kijken. Voor je het weet zijn we weer terug bij Al. Gelijk keek hij terug strak voor hem. “Alles beter als hier.” Momenteel kon Casimir zich geen plek in beelden die erger kon zijn.

De opmerking van Vi deed hem kort snuiven. Een held. Dat is niet hoe hij zichzelf zou beschrijven. “Eerst de pokémon vinden,” en niet zelf dood gaan. Er kon te veel fout gaan en het was niet dat één van beide het kon opnemen tegen de pokémon die zich hier verscholen hielden. Natuurlijk hadden de de pokémon van Alaric, maar hij vertrouwde het niet om die te gebruiken. “Dat iemand hier alleen besluit rond te wandelen.” Zacht schudde hij zijn hoofd. Het was vast zijn eigen paranoia en wantrouwen in pokémon dat ervoor zorgde dat hij hier enkel gevaar zag.

note -