Tales of

Sinnoh

Vandaag zou Rey langskomen. Alain was er niet heel blij mee. Niet omdat hij zijn zusje niet wilde zien— Arceus, wat wilde hij haar graag zien, maar omdat hij wist dat ze zich zorgen zou maken. De vorige keer had hij de deur geopend en was ze geschrokken van wat ze had gezien. Die keer was niets geweest; hij had zich toen vooral zorgen gemaakt om Cas, wie er veel slechter uit had gezien dan hij zelf.

De witte eilandpleister naast zijn oog was licht verborgen door de losse pluk haar, maar het deed… helaas weinig. Het gips om zijn hand irriteerde hem mateloos, maar hij had vandaag de mitella zowaar om zijn nek hangen om de hand omhoog te houden tegen zwelling. De korte mouwen van het losvallende shirt lieten zijn rechterarm, welke verbonden was, goed zien. De meerdere eilandpleisters op zijn bovenlichaam waren, gelukkig, onzichtbaar. Dat daar eigenlijk verband omheen had gemoeten liet hij maar stil. Het was hel geweest om dat voor elkaar te krijgen en uiteindelijk had hij maar besloten zichzelf vol te plakken met de fucking pleisters. Het zag er niet uit en het was alles behalve handig, maar nog een keer daar zitten en proberen het verband om zijn lijf te krijgen terwijl de beweging al pijn deed aan zijn ribben? Nee, bedankt.

Een broek aandoen die geen losse joggingsbroek was, was al een ding op zich. Knopen? Ongekend. Maar, uiteindelijk had Alain zich dan toch weten aan te kleden. Grote vent was ‘ie toch. Een simpele, zwarte broek en een los zittend, te groot geel shirt. Dat moest het dan maar doen vandaag. Hij had graag een wit shirt aangetrokken, maar nu hij geen was kon draaien ging zijn kast behoorlijk snel leeg en hij had besloten dat het idee van Cas in zijn kleurrijke shirts de arme jongen pijn moest doen. Dus was hij zelf maar de regenboog af aan ‘t gaan alsof hij het fucking zonnetje in huis was op het moment.

Hij deed zijn best.

Het maken van de taart was een absolute ramp geweest en Alain was er niet zeker van of hij Cas vaker liet helpen, of zou bakken met een gebroken pols. Misschien zodra hij dat helse gips af kon doen en over kon gaan op een brace. Hij haalde even een hand door zijn haar, waarvan het veel te lang had geduurd om de chocolade eruit te wassen, en wierp een blik op zijn blote arm. De schaafwonden daar waren oppervlakkig, maar om te zeggen dat het er goed uit zag…

De bel ging en Alain duwde zichzelf overeind voor Cas kon reageren. “Kom eraan!” verzekerde hij Rey terwijl hij zijn weg naar de deur maakte. Hij legde zijn goede hand op de klink en trok zijn arm uit de mitella, terwijl hij even een moment nam om zijn rust te vinden. Hij had op Alaric niet goed gereageerd…

Dit is Rey. Je zusje. Rey, Rey, Rey, Rey.

Niemand was belangrijker dan Rey.

En met die gedachte opende hij de deur en keek hij zijn zusje met een zwakke glimlach aan.

“Hey, zus.”

Tweekleurige ogen zochten eerst de blauwe ogen van zijn zusje, voor hij de Teddiursa in haar armen opmerkte. Beterschap. Hij keek vervolgens naar de twee Pokémon, waarvan er één duidelijk nieuw was, voor zijn blik weer werd getrokken omdat Rey tegen hem sprak. Hij voelde een vreemde opluchting toen zijn hart niet in zijn keel schoot om Rey’s bijzijn. Hij bleef nog even staan, alsof hij verwachtte dat de paniek elk moment kon komen, voor een opgeluchte zucht eindelijk over zijn lippen rolde.

Langzaam, bijna als in slow-motion, nam hij de knuffel beet met zijn goede hand. Hij bewoog zijn hand opzij en liet het ding, zonder zelf te draaien, langzaam naast zich op de grond vallen. “Rey, ik—” begon hij zacht. Hij opende zijn mond om nog wat te zeggen, maar voelde zijn kaak strak trekken en de tranen achter zijn ogen branden. Nee, nee, niet weer…

Zonder nog wat te zeggen stapte hij naar voren en sloeg hij zijn armen om zijn zusje heen, waarbij hij haar dicht tegen zich aantrok en zijn gezicht in haar haren rustte. Hij histe zacht bij de pijn die door zijn ribben schoot, maar drukte dit naar achteren. Het maakte niet uit.

“Ik jou ook, Rey,” verzekerde hij zijn zus na haar woorden. Alain was altijd een sociaal en zorgzaam persoon geweest, iemand die zich bekommerde om mensen die hij niet altijd even goed kende. Cas was daar een goed voorbeeld van. Maar, niemand was ooit zo belangrijk geweest als zijn zus. Zelfs al hadden ze geen slechte gezinssituatie gehad, was het nooit optimaal geweest. Het had altijd een beetje gevoeld als zij vs de rest.

Toen hij haar eenmaal los liet, had hij pas door dat er een traan was ontsnapt. Deze veegde hij weg met de achterkant van de hand die niet in het gips zat, voor hij even een zucht liet klinken. “Ik heb de taart gemaakt die ik je beloofd had,” vertelde hij haar met een voorzichtige glimlach. Hij realiseerde zich dat het niet genoeg was en dat niets ooit genoeg zou kunnen zijn voor alles wat ze voor hem deed, maar het was iets om de situatie wat luchtiger te maken. Daarbij was het iets geweest om hem bezig te houden, zelfs al was het een enorm frustrerende bezigheid geweest.

“Kom je binnen?” vroeg hij, waarbij hij de deur opende en voor haar opzij stapte. Er was veel gebeurd en hij had het idee dat hij haar opnieuw tekort schoot, maar misschien zou ze zich minder ongerust maken als hij zich vandaag sterk kon houden.

Alain liet zijn zus een zwakke glimlach zien toen ze hem vertelde dat het knap was dat hij een taart had gebakken in zijn huidige staart. “Cas heeft… een poging gedaan tot helpen,” verzekerde hij haar. Met zijn eigen gebroken arm. “De keuken zag eruit alsof er oorlog was geweest, maar ‘t was het waard.” De taart zag er misschien niet helemaal zo perfect uit als waar hij normaal voor was gegaan, maar hij wist dat het goed zou smaken en… daar moesten ze het maar even mee doen.

Konden ze nog even samen praten? Alain fronste, maar knikte langzaam en trok de deur op een kier. “Is alles oké?” vroeg hij bezorgd, waarna hij haar even twijfelend aankeek. Het leek er niet op dat ze gewond was, dus dat was één ding. “Heeft iemand iets gedaan?” vroeg hij haar direct erna. Als iemand met zijn vingers aan zijn kleine zusje had gezeten, dan zou hij met liefde een gips-afdruk bij diegene in het gezicht achterlaten.

Als het nog niet gelukt was, zou Rey wel helpen opruimen. Alain wuifde dit rustig weg en schudde zijn hoofd. “Daar heb ik mijn linkerhand nog voor, geen zorgen!” verzekerde hij haar. Alles deed pijn, maar schoonmaken was één van die dingen waarmee hij zich nog bezig kon houden als het in zijn hoofd even allemaal te veel werd. Hij vond het niet erg.

Niemand had wat gedaan. Dat was een opluchting. Toen hij haar weer zwaarder zag ademen, fronste hij en legde hij zijn hand geruststellend op haar arm. Schijnbaar waren het weer eens hun ouders, wie dachten dat ze hun dochter hielpen door haar te forceren. Hij schudde zijn hoofd even en liet een geïrriteerde zucht klinken toen hij hoorde hoe ze haar gewoon inschreven bij een Contest als ze het niet wilde. Dat was geen… zo hoorde het niet.

“Je hoeft niets, Rey,” verzekerde hij haar, waarbij hij zacht in haar arm kneep. “Adem. Kijk naar mij—” sprak hij zacht, waarbij hij ervoor zorgde zelf diep in te ademen en langzaam weer uit te ademen, in de hoop dat ze zijn voorbeeld zou volgen. Eerst rustig worden, dan konden ze het hier verder over hebben.