Tales of

Sinnoh

Faye. Alain haalde een keer diep adem en keek naar de Buneary op het bed. Het was stom om haar hier uit te nodigen, of niet? Maar met alles wat er was gebeurd had hij zo hard iemand nodig die gewoon… niet eens wist wat er gebeurd was in de supermarkt. Hij had zich voor te bereiden op Angie Maandag, waar hij alles op tafel zou leggen. Hij zou haar uitleggen waarom hij de keuzes maakte die hij had gemaakt en hopen dat ze hem zou begrijpen. Hij kon Angie niet verliezen.

Maar, vandaag had hij een vriendin uitgenodigd die… onproblematisch was. In dit aspect, in elk geval. Waar ze zich wel mee leek te willen bemoeien, was de situatie rondom zijn huisgenoot. Alain zat die dag weer op de bank met een kop chocomelk (thanks Cas) en had deze net leeggedronken toen de bel ging. Hij kwam langzaam overeind en histe even bij de pijn, blij dat hij zijn schoenen al aan had gedaan. Vandaag droeg hij een simpele spijkerbroek met daarboven een lichtroze trui die ruim genoeg viel om zijn arm in de mitella eronder te houden. De lange mouw over zijn andere arm verborg alle schaafwonden, waar hij tevreden mee was. De eilandpleister naast zijn oog was… opvallend, maar hij moest het er maar mee doen.

De deurbel ging en Alain keek even naar zijn tijdelijke huisgenoot. “Ik— Ik zie je zo,” knikte hij naar hem, voor hij voor de zekerheid het doosje pillen in zijn zak duwde. Hij wenkte de Buneary om hem te volgen en liep op de deur af. Hij haalde even diep adem voor de deur, waar Cas noch Faye hem niet kon zien, en herhaalde haar naam voor zichzelf. Dit was Faye. Hij kende haar. Geen paniek.

Faye, Faye, Faye, Faye.

Alain opende de deur onhandig met zijn linker hand en begroette zijn vriendin met een voorzichtige glimlach, het geklop van zijn hart negerend. “Hi.”

Faye was een erg knappe vrouw en Alain werd er keer op keer aan herinnerd hoe gay hij wel niet was als hij zich dat weer even realiseerde. Hoeveel jongens van zijn leeftijd hadden er met liefde op dit moment in zijn schoenen gestaan? Hij verwachtte dat dit één van de redenen was waarom ze zo goed waren gegaan. Hij kon zich niet voorstellen dat Faye altijd een even normaal leven leidde. Tussen hen was het gewoon muziek en een leuke tijd. Dat tweede hoopte hij met haar vandaag weer te vinden; een afleiding van wat er was gebeurd en wat er nog moest gebeuren.

“Ah… Thanks, Faye,” glimlachte hij, waarbij hij het tasje aannam. Hij blikte er een keer snel in en voelde zijn mondhoeken omhoog kruipen bij het opmerken van de souvenirs en het kaartje. Hij zette een stap naar achteren en pakte zijn jas van de kapstok, waarna hij naar buiten stapte en de deur achter zich sloot. De frisse lucht hielp. Hij voelde zich niet alsof hij ging stikken in haar bijzijn. Het kwam wel goed.

“Ik zou je binnen uitnodigen, maar mijn eh,” hij stopte even om na te denken over hoe hij het noemde, “Cas is binnen.” Mijn Cas is binnen. Dat klonk zo ongeveer nog stommer dan elk ander alternatief dat hij had kunnen gebruiken. “En ik wil hem niet aandoen wat je mij aandeed,” klaagde hij, een voorzichtige glimlach aan zijn lippen voor hij haar wenkte om te volgen. Hij had de jas losjes over zijn schouders heen geworpen, maar het zou ‘t moeten doen voor vandaag.

“Dit is trouwens Lara,” stelde hij de Buneary voor. De Buneary zwaaide enthousiast naar het meisje, terwijl Alain rustig door liep. Hij wilde haar niet meer uit het oog verliezen, niet na… Niet na alles.

“Als je dit al weinig vindt,” merkte Alain op, toen de ander hem vroeg of zijn huisgenoot ook zo weinig kon hebben. “Nee, eh, geen idee. Iedereen zit mij op m’n nek over—” Well, over de ander. Wat daar speelde en waarom ze nu al zo lang samen ‘woonden’, terwijl Alain hem welgeteld één keer had gezien voor hij hem in huis nam. Het was een hele, hele vreemde situatie. Zoals Bram Krikke zou zeggen: een hele rare wending. “Maar dat weet hij niet.” Het onderwerp was niet ter sprake gekomen. Omdat ze allebei gebroken waren. Niet op de emotionele tumblr-girl manier, maar op de letterlijke ‘mijn botten zijn gebroken’-manier.

Het konijn liet een enthousiaste ‘Bun!’ horen toen het meisje haar begroette, maar hield zich verder redelijk kalm. De recente gebeurtenissen hadden haar ook vermoeid, immers, en als het niet voor het feit was geweest dat Alain haar liever bij hield dan achterliet bij Cas, wie al niet graag rond de Pokémon zat, had hij haar thuisgelaten.

Alain liet een zucht horen bij de volgende vraag. “Cas is bij mij thuis omdat iemand besloot ‘m in elkaar te rammen in de supermarkt. Kerel heeft z’n arm nog niet heel en dan krijg ik dit voor elkaar,” probeerde Alain samen te vatten zonder in detail te treden. “Dus het is… ja. Hoe is ‘t met jou?” Hopelijk beter, maar de lat lag laag.

Misschien plaagden Cas zijn vrienden hem ook. “Ik weet niet of ‘ie die heeft?” merkte Alain op. “Ik denk van niet.” Hij kon het niet laten te zuchten bij die woorden en had de stille hoop dat hij kon helpen om de ander wat socialer te krijgen. Na alle tijd samen had hij gezien dat het niet was dat hij het sociaal zijn haatte. Het was miscommunicatie, vooroordelen en gewenning. Een duwtje in de juiste richting en hij kwam er wel. “Dus hij is zich van geen kwaad bewust.” En dat was nog erger.

“Ah. Ze hebben gevochten en— Wat er ook is gebeurd, iemand aanvallen en z’n arm breken in de supermarkt…” Alain schudde zijn hoofd. Hij was het eens met Angie en geloofde dat er twee kanten van het verhaal waren, maar niets zou goed praten wat Myr had gedaan. Alain voelde er vrij weinig voor om te veel na te denken over de situatie, echter, wetende dat hij dat met Angie al moest doen.

Gelukkig leek het met Faye beter te gaan en had ze het naar haar zin gehad, maar zou ze het nu rustiger aan doen. Of, dat ging ze in elk geval proberen. Alain grinnikte even, waarbij hij zacht histe tegen de pijn in zijn ribben. “Rust… dat klinkt goed,” merkte hij met een zucht op. “Dus, plannen voor kerst?” Het kwam er allemaal aan, immers.

Een diepe zucht verliet Alain’s mond toen de ander yikes zei. “Honderd procent. Maar… hij is zo erg niet. Gewoon… sociaal… niet zo capabel,” probeerde Alain uit te leggen zonder zijn tijdelijke huisgenoot te veel te beledigen. “Ja…” Hij wist zeker dat Cas best uit zijn voeten kon komen in sociale gelegenheden. Hij moest gewoon… een duwtje in de juiste richting krijgen.

“En ik had ‘n kater, Faye, die dag. Sta je dan met je suffe kop en je knallende koppijn. En dan naar het ziekenhuis en alsnog geen ontbijt hebben,” klaagde hij, in een poging de situatie weer wat lichter te laten lijken. Want hij had die dag een kater gehad, niet normaal. Het feit dat hij die nacht al bij Cas had geslapen na een mislukte date met touw was een rit op zich.

“M’n zusje komt langs. Ik probeer m’n ouders te ontwijken, maar dat gaat waarschijnlijk niet lukken,” antwoordde hij op de vraag van de ander. Inmiddels waren ze aangekomen bij het water, waar Alain plaats nam op een bankje. De Buneary sprong op de bank en legde zich tevreden tegen zijn (ongebroken) zij aan.

“Ik had een nieuwe baan,” begon hij. “Toen brak ik m’n pols na dag 1.” Het was een tragedie.