If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Alaric had niemand anders die hij hier mee kon vertrouwen. De dingen die vermeld stonden op de papieren die hij gevonden had waren onduidelijk voor hem. Sommige leken op blauwdrukken, sommige op notities. Anderen hadden complete jargon over zich heen geschreven en andere teksten waren zo cryptisch dat ze wel coded leken? In elk geval, het was de grootste lead die hij tot nu toe had die naar zijn broer zou kunnen leiden. Als die oude kerel gelijk gehad had. Hij had dagen geprobeerd om die rare berichten te ontcijferen, opgesloten in zijn hotelkamer voor drie dagen. Maar hij kwam er niet uit. En hij wist dat Myrddin een goed stel hersens had. Maar hij vertrouwde hem hier niet mee door zijn Crescent Moon achtergrond. Uit zijn zak pakte hij zijn Holo Caster voor een bericht naar Am.
heb iets wat je moet zien. kom zo langs
Dus was hij naar het huis van Amelie gegaan. De enige met hersens die hij wel voor honderd procent vertrouwde hiermee. Alaric had al zijn spullen bij elkaar geraapt en daarna was hij op de rug van Ash gestapt. Hij had een nieuwe liefde gevonden in het vliegen op de rug van zijn Charizard. Ash leek het ook top te vinden. Hij liet de draak landen op de enorme oprit van Am en liep het laatste stukje. Uit zijn tas haalde hij de Pokeballs van de rest van zijn team. De rest van zijn Pokemon liet hij ook rustig los hier, die vonden vanzelf hun weg naar de achtertuin om een middag te spelen met de Pokemon van Am. Toen hij eenmaal bij de voordeur stond was zijn team hem gepeerd naar de achtertuin en stond alleen nog zijn Vaporeon naast zijn been. Hij drukte op de bel en hoopte dat Amelie daadwerkelijk thuis was.
“Verwacht je bezoek?” vroeg Amélie verbaasd, maar de man schudde zijn hoofd. Amélie tapte even op haar onderlip, voor ze zichzelf uit de stoel overeind zette. Ze droeg een wit jurkje wat haar figuur accentueerde en welke langs haar knieën zwiepte, een jurkje wat ze in haar ‘persona’, zoals haar vader het zo graag noemde, vaak genoeg had gedragen. Drie Dreepies kwamen op haar weg naar de deur voorbij vliegen en ze kon een lichte glimlach niet onderdrukken. Het begon hier thuis steeds gezelliger te worden.
Toen Amélie de deur opende, was ze verbaasd om Alaric aan de deur te zien. “Wat doe jij hier?” vroeg ze, waarbij ze even een blik over haar schouder wierp. Shit. Ze had haar Holo Caster wel gehoord, maar met het volk wat er nu in de woonkamer zat… Ze klemde haar kaken strak op elkaar voor ze een vriendelijke glimlach op haar gezicht toverde. “Sorry. Mijn vader heeft gasten over. Had je me bericht? Is alles oké?”
And I could use some healing soon Before I lose all feeling soon
Alaric
De deur ging open en daar stond Amelie. Blijkbaar niet heel erg blij om hem te zien, maar al snel werd duidelijk dat dat kwam omdat haar vader bezoek had. Hij had Am's vader nog niet echt gezien, maar wel gehoord. Amelie was wel altijd vol lof over hem, hij scheen een heel drukke man te zijn met weinig tijd. "Ik heb iets dat ik je moet laten zien, ik kan niemand anders er mee vertrouwen." ze moest kunnen horen dat hij serieus was. Normaal zou Salem allang naar binnen gelopen had, maar die voelde de sfeer veilloos aan. "Ik had je een berichtje gestuurd, maar je had hem nog niet geopend zag ik. Druk met je vaders bezoek?" hij probeerde iets langs haar te kijken, maar bedacht zich dat dat misschien geen goed idee was. "Ik zou ergens in Jubi met je afgesproken hebben, maar ik wil dit niet in het openbaar hebben liggen waar andere ogen het kunnen zien." hij slikte. Dit was niet de beste tijd om Amelie te storen, maar hij hoopte dat ze alsnog tijd voor hem had. "Ik weet niet of je vader je even kan missen?" hij had zijn rugzak van zijn rug afgehaald en hield die nu voor zich vast. Please Am.
Als Amélie slim was, zou ze de deur voor Alaric dichtdoen. Magenta ogen stonden strak op hem gericht, terwijl ze moeite deed om op de achtergrond te horen wat er werd gezegd. De conversatie leek niet meer over werk te gaan, maar de conversatie ging eigenlijk altijd over werk. Haar vader die vroeg naar de families, alsof het uit de beste intentie was…
“Ik had nu toch niet weg gekund,” merkte Amélie op, haar stem scherper dan haar intentie was geweest. Ze haalde even diep adem en liet de ander weer een glimlach zien. “Sorry, ik ben al de hele dag in meetings. Werken voor de erfenis,” grapte ze soepel. Dat was niet helemaal hoe het zat. Maar, ze was haar hele leven klaargestoomd om haar vader’s positie over te nemen. Het afgelopen jaar had haar vader haar de kans gegeven om zelf beslissingen te maken en… het was duidelijk dat hij niet tevreden was met het resultaat. Het was wachten tot ze alles moest laten vallen om aan het werk te gaan.
“Ik— Dit is beter heel belangrijk, Rick. Als ik m’n pa op m’n dak krijg omdat jij weer je gay desires achterna gaat dan doe ik je wat,” waarschuwde ze hem, voor ze aan de kant stapte. “Ga naar het mijn kamer. Ik zorg voor wat te drinken en leg m’n pa uit waar ik ben.” Fuck.
And I could use some healing soon Before I lose all feeling soon
Alaric
Amelie kwam scherp uit de bocht. Auw. Maar goed, als hij haar echt gestoord had terwijl ze met iets belangrijks bezig geweest was.. Dan kon hij dat wel begrijpen. Alaric deed geen poging meer om langs haar heen te kijken, hij hoorde de stemmen van mannen op de achtergrond en trok in zijn hoofd al snel de conclusie dat het verstandiger was om zo goed als niks van dit gesprek op proberen te vangen. Ze zat al de hele dag in meetings, samen met haar vader. Alaric knikte. Ze twijfelde om hem binnen te laten, maar hij mocht uiteindelijk wel verder. "Mijn bi desires," corrigeerde hij haar. "Hebben er dit keer niks mee te maken. Ik ben serieus. Ik kan dit echt aan niemand anders toe vertrouwen." hij kon nergens anders heen nu. Ze stuurde hem door naar haar kamer. Die wist hij wel te vinden. Alaric knikte. "Bedankt Am, betekend veel voor me." alsof een last van zijn schouders viel stapte hij naar binnen toe, meteen in een streep door. Hij wou zoveel mogelijk proberen om meneer Sioux niet te storen in zijn zaken, als het zo belangrijk was. Met snelle passen verdween hij naar boven en dook door de deur die waar hij van gokte dat het Am's kamer was. Uh, badkamer. Shit. Hij trok de deur weer dicht en opende de volgende. Yes. De tas die hij nog in zijn handen geklemd had ritste hij open. Alaric pakte de stapel papieren die hij zo zorgvuldig had proberen te ontcijferen de laatste tijd en stond er naar te kijken. Kort keek hij achterom over zijn schouder. Zou Am wegkomen bij haar vader?
Amélie hief een wenkbrauw toen Alaric haar corrigeerde, maar zei niets. Hij gaf aan serieus te zijn, waarop Amélie enkel bedenkelijk knikte. Hij gaf nog aan dat het veel voor hem betekende. “Ja, ja. Hup,” wuifde ze hem naar haar kamer. Ze wachtte nog even tot hij de trap op was en sloot haar ogen, waarbij ze een keer diep inademde. Ze moest hiervoor alle zekerheid uitstralen, want niet alleen haar vader zou anders dwars door haar heen prikken.
“Het spijt me,” sprak Amélie, nadat ze de woonkamer weer in was gekomen. Ze boog haar bovenlichaam in een respectvolle buiging, waarbij haar korte haar naar beneden hing en magenta ogen de kans kregen om even naar de grond te kijken in plaats van zes paar ogen. Na een kort moment stond ze echter weer recht, een zelfverzekerde glimlach op haar gezicht. “Er is iets belangrijks tussen gekomen. Ik verwacht dat ik niet meer nodig ben?” ging ze rustig door, waarbij haar ogen haar vader vonden. Hij keek even naar de witharige man naast hem, voor haar vader eindelijk zuchtte. Eén knik was genoeg en Amélie draaide zich om en stapte de kamer uit.
Een fles wijn en twee glazen was alles wat Amélie pakte voor ze naar boven spurtte. Drie Dreepies vlogen mee naar binnen toen ze de deur naar de slaapkamer weer opende en er doorheen stapte. Pas toen ze de deur weer achter zich sloot, heel soepel met haar voet, voelde Amélie een gewicht van haar schouders vallen.
Voor nu zette ze de fles en de glazen neer op haar nachtkastje en zat ze neer op het bed. Indi, haar eerste Dreepy, landde meteen op haar schoot en de tweede, paarse Dreepy, landde ernaast. De derde leek nog wat voorzichtig en zoefde geïnteresseerd heen en weer.
And I could use some healing soon Before I lose all feeling soon
Alaric
Hij hoorde voetstappen de trap op komen en wist dat het Am was. De deur ging open en daar kwamen eerst drie dreepies uit. Toen pas zag hij Amelie door de ingang komen. "Was je vader niet boos?" vroeg hij toe. Hij had geen harde stemmen gehoord, geen indicatie die er op duidde dat hij het niet eens was geweest met haar vertrek uit hun meeting.
Toen zag hij in haar handen een fles wijn en twee glazen. Het werd dus zo'n dag. Alaric zuchtte. Hij had nu al hoofdpijn. Wat als Amelie er niet uit kwam en hij nog steeds niks had? Zijn enige lead, een dood spoor. Amelie kwam meteen ter zake en vroeg hem wat hij had. Hij ging naast haar op bed zitten en gaf haar de papieren in haar handen. "Zo'n oude kerel herkende de foto van mijn broer," begon hij zijn verhaal rustig. "Hij had het over een of ander kamp ding iets buiten Veilstone. Ik heb die papieren daar gevonden, sommige dingen zien er gecodeerd uit en ik werd er niet wijzer van. Dus misschien jij wel." Alarics ogen keken even in die van Amelie. Hij wist zelf niet goed wat het betekende, het leek op een onderzoek maar meer dan dat kon hij er niet uit halen. Teveel vaktermen waar hij de betekenis niet van af wist. "Jij bent een tijdje researcher geweest, ik hoopte dat je misschien wist wat ze hiermee aan het doen zijn. Ik denk dat het te maken heeft met mijn broer." hij deed zijn haar opnieuw vast, aangezien dat los was gaan zitten. "Ik moest daar nog snel wegkomen ook, Crescent Moon was daar vlak nadat ik dit weggehaald heb daar." hij liet zijn ogen over Amelie's gezicht gaan, om te zien wat zij hier van vond. Dit was zijn laatste optie, hierna had hij niks meer over om zich aan vast te houden.
Was haar vader niet boos? Amélie liet hem een zwakke glimlach zien. “Als mijn vader boos is, kom ik daar later vanzelf achter,” verzekerde ze de ander. Haar stem klonk zekerder dan wat ze zich voelde, maar het zou vast goed komen. Met de beloftes die ze had gemaakt en de afspraken die al op papier stonden wat betrof haar inzet binnen het bedrijf, had haar vader niets meer te klagen.
Als Amélie iets wist van wat Alaric zei, dan was het niet van haar gezicht af te lezen terwijl ze naar hem luisterde. Schijnbaar wilde Alaric dat ze papieren zou decoderen. Als Researcher moest ze daar meer van weten. Amélie nam de papieren aan en keek er met een nietszeggende blik naar, magenta ogen die over het papier gleden alsof het een proefwerk was waarvan ze de antwoorden al wist.
“Alaric, wat is de reden dat je dit naar mij hebt gebracht?” vroeg Amélie kalm, maar met een scherpe toon in haar stem. “Als het je intentie is om mijn connecties te gebruiken om achter de inhoud van iets wat mogelijk illegaal is te komen, dan waarschuw ik je dat je een risico neemt niet alleen voor jezelf, maar voor je broer. Denk aan wat dit kan doen met zijn naam,” ging ze door. Amélie zou niet ontkennen dat de connecties van haar familie konden leiden tot antwoorden, maar was dat wat Alaric’s intentie was? Had hij enig idee hoe ver die connecties reikten?
And I could use some healing soon Before I lose all feeling soon
Alaric
Er gingen honderd verschillende gedachten tegelijk door zijn hoofd. Wat als Am er niks van wist? Wat als ze het wel wist? Wat als hij achter iets ging komen waar hij misschien helemaal niet achter wij komen? Toen ze de papieren overnam en haar blik er over heen liet gaan kon de jongen zijn hartslag in zijn keel voelen kloppen. Maar haar blik was nietszeggend. Ze bekeek de papieren alsof ze al honderden soortgelijke gezien had.
Waarom hij dit naad haar had gebracht? "Omdat ik niemand anders in deze regio vertrouw buiten jou. En Lucie." dat was het enige antwoord dat hij daar op kon geven, maar het voelde alsof ze er een andere reden achter zocht. Zijn verwarde gezichtsuitdrukking ging over in een frons terwijl hij de rest van her verhaal aanhoorde. Illegale dingen? Haar connecties daarvoor gebruiken? "Ik-.. Maar. Jou gebruiken? Illegaal?" voor het eerst sinds tijden was de oh zo zelfverzekerde Alaric met zijn grote bek uitgepraat. Zijn broer? Verwikkeld in iets illegaals? Dan moest die man in Veilstone de foto niet goed herkend hebben. Zijn hoofd draaide overuren en dat was terug te lezen op zijn gezicht. Hij moest zich herpakken, want aan een stamelende idioot had Am niks. Ze had het over een risico nemen gehad. "Als dat is wat ik moet doen om die klootzak te vinden, dan doe ik dat." hij had hem genoeg te zeggen. En nu hij eindelijk dichterbij leek te komen zou hij niet opgeven. Zijn blik ging naar die van Amelie. "Ik neem dus aan dat jij hier meer van weet?" vroeg hij koeltjes. En hoeveel wist ze dan precies? Alaric had een vreemd onderbuik gevoel, iets wat op het randje balanceerde van adrenaline en angst door elkaar. Hij kon deze kans niet laten schieten voor een of ander onbekend risico.
Alaric gaf toe niemand anders in deze regio te vertrouwen behalve haar en Lucie. Amélie humde zacht bij zijn woorden, maar zei er verder niets op. Dat verklaarde een hoop. Het was sneu dat zijn enige keuzes tussen de twee jonge vrouwen viel, vooral gezien beiden hun eigen problemen hadden. In dit geval had Amélie dan ook gehoopt dat… Of misschien was dit wel goed?
Toen de ander naar conclusies sprong alsof hij een olympisch springpaard was, liet Amélie een zucht klinken. Ze stapte van het bed, legde de papieren erop neer en schonk twee glazen wijn in. Ze overhandigde er één aan Alaric en ging weer zitten, waarna ze één been over de ander sloeg. Een glas wijn in één hand en de papieren in de ander. Blik neutraal en ze had nog nooit zo veel op haar vader geleken als nu.
“Je springt naar conclusies, Alaric. Ik zei mogelijk illegaal, afgaande op jouw descriptie van het moment en details uit je verhaal,” sprak ze, toon nog altijd scherp doch kalm. “Gebaseerd op wat ik zie heb ik vermoedens, maar ik kan deze niet bevestigen of ontkennen tot ik hiernaar laat kijken.” Een zucht verliet haar lippen. Niet via haar vader, besloot ze. Er waren andere manieren om dit langs een Researcher te krijgen die wellicht meer wist.
“Maar als ik dat doe, dan houd jij je erbuiten. Je trekt geen nodeloze conclusies en geeft de tijd die dit nodig heeft.” Amélie had geduld. Alaric? Niet zo veel. En als hij dat in haar buurt liet merken, dan zou dat van haar ook leeglopen.
And I could use some healing soon Before I lose all feeling soon
Alaric
Er was duidelijk irritatie toen hij zijn conclusie voorlegde, waarna er meteen twee glazen wijn ingeschonken werden. Toen het glas naar hem uitgehouden werd pakte hij het aan en nam een slok terwijl hij naar Amelie luisterde. Mogelijk illegaal. Door zijn eigen verhaal. Prima. Ze zou er naar laten kijken. "Het spijt me dat ik on edge ben voor het beetje informatie wat ik heb van mijn enige familie die nog leeft." misschien was hij ook wel een beetje snel van A naar B gegaan, maar goed. Het was niet alsof hij heel veel sliep de laatste dagen. Om nog niet te spreken over hoeveelheid aan sigaretten die er de laatste dagen door heen gingen.
Amelie stelde nog wel een voorwaarde. Hij moest zich er buiten houden. Geen conclusies trekken, eigenlijk mocht hij zich er niet mee bemoeien. Hij had er tegen in willen gaan en dat was misschien ook wel te zien aan zijn gezicht, maar hij bedacht zich. Hij moest dit nu uit handen geven omdat hij zelf niet meer verder kon. "Prima, als dat is wat je nodig hebt dan hou ik me er vanaf nu buiten." hij nam nog een slok uit zijn glas. "Ik wil dit gewoon klaar hebben, ik kan niet verder zo. Als die klootzak nog leeft dan-" dan wat eigenlijk? Hij wist eigenlijk niet eens goed wat hij wou. Maar hij wist wel dat hij boos was op hem. Dat hij het liefste zijn strot dicht kneep voor het feit dat hij hem achter gelaten had met alle shit. Dat hij hem wou laten zien dat zijn zielige kleine broertje niet langer was wat hij dacht dat hij was. Toch miste hij hem ergens ook. Maar dat was iets wat hij nooit hard op zou zeggen.
