Tales of

Sinnoh

Blij spurtte Harlow voor hem uit, waarna ze zich blaffend naar hem omdraaide en speels door haar voorpootjes zakte, haar achterhand enthousiast schoudende terwijl ze kwispelde met haar staart. Een glimlach krulde op zijn lippen bij het aanzien van het wezentje dat met zoveel liefde en enthousiasme naar hem keek. De puppy draaide even blij om haar as, waarna Myr even de bal beter tussen zijn vingers klemde en deze weg gooide. De traited hond keek blij op en zette het op een sprinten achter de ball aan. Raeghann lachtte enthousiast en begon wat rond te huppelen om achter de baby Pokémon aan te gaan. Myrddin zette zich wat beter op de bank, de shiny Meowstic zat naast hem en keek glimlachend naar hoe het duo de bal achterna ging. Ze was duidelijk blij om haar teamgenoten zo blij te zien. De kat had zich sind haar evolutie zich wat meer ontfermd over de rest van het team als een soort grote zus. Niet meteen een moederlijke rol, nee, echt puur als siblings. De ogen van de ranger schoten even op toen hij wat hoorde, zijn blik meteen gefocust op iets dat op een achtervolging leek. Was dat Ace? Die had hij al een tijdje niet gezien. De man met zijn been in het gips leunde wat naar voren en greep zijn krukken vast, Morrígan had meteen ook door dat er iets niet goed was. Maar toen Myr zag dat de andere ranger alles onder controle had, ontspande hij zich. De gele kat, however, liet haar blik vallen op de twee Pokémon die terug kwamen gelopen.

De Whimsicott, die normaal zo blij altijd bezig was, verstijfde mid air toen ze de Talonflame zag. Haar gezicht, waar eerder een glimlach op had gestaan, veranderde in een haverklap naar een angstige expressie. De paarse ogen van het zacht gekleurde wezen schoten over de vogel heen. Harlow fronste even en keek om waarna ze zacht blafte naar haar vriendin met de bal in de mond. De blonde man keek langzaam op hierdoor, zijn ogen groter wordende toen hij zag hoe de grass type langzaam begon te beven. Shit. Snel duwde hij zichzelf recht waarbij hij even hinkte en hopeloos zijn krukken goed nam zodat hij snel naar de paarse Pokémon toe kon gaan. Maar hij was niet snel genoeg. De Whimsicott kreeg tranen in de ogen en zonder dat hij iets kon doen, trok er een sterke wind door de straten heen. De Pokémon voerde een Hurricane uit, gericht op de vogel. De blonde man wiebelde even op zijn voet door de hevige rukwind. Hij verwachtte dat het wat zou afnemen, maar dat deed het niet, een tweede Hurricane trok door de straten heen en hij viel hierdoor meteen om en kreunde even. Zijn ogen schoten meteen naar de Whimsicott, die maar bleef doorgaan met de Hurricanes. Myrddin knipperde vluchtig en keek om naar Morrígan, die meteen knikte en een Psybeam afvuurde op de fairy Pokémon. Ze werd geraakt, waardoor de huilende traited Pokémon even uit haar episode leek te komen. Vluchtig keek ze rond, waarna ze opsteeg en over de daken verdween. Myrddin keek haar even na, tot dat de schok toekwam. Ze ging ervandoor! Het zien van de Talonflame had de nare herinneringen boven gehaald. Hoe ze bijna van het leven was ontnomen. Ze mocht nu niet alleen zijn. Myr wist niet wat ze zou doen, wist niet of ze veilig was. De man met zijn gebroken been duwde zichzelf hopeloos en snel overeind, maar verloor zijn balans weer. De gedachte eerder om Ace aan te spreken en te vragen of hij hulp nodig had ontging hem volledig. Het feit dat zijn Whimsicott alles naar de haaitjes kon gedaan hebben, ook. Het enigste waar hij aan dacht was dat ze in gevaar was. Zijn baby, zijn Pokémon. Het meest dierbaarste voor hem.

Voor de zoveelste keer verachtte hij zichzelf dat hij een gebroken been had. Het gips zat in de weg, zoveel was duidelijk, en elke keer opnieuw als hij iets met haast probeerde te regelen, viel hij zo weer neer. Het was een hopeloos iets waar hij bar weinig tegenop kon brengen. Hij slikte dan ook even en kneep zijn ogen toe. Wat kon hij doen? Zijn Pokémon was gewoon weg en hij wist niet of ze wel degelijk terug zou komen. Verdronken in zijn eigen gedachten zag hij de bekende man niet meteen aankomen, niet tot deze hem vasthad en overeind trok. Even greep hij kort nog de arm van de ander vast, onstabiel op een been aangezien de ander in een gips zat. Morrígan kwam meteen aan en gaf de krukken aan de man dankzij haar telekinese. Myr slikte en zette een pas terug met de dingen. Hij waagde het ergens niet de witharige man aan te kijken. Deels omdat hij zelf enorm bezorgd was, deels omdat hij enormde schuldgevoelens had over het voorval. De woorden van de andere ranger zorgden ervoor dat hij zijn hoofd liet zakken en zijn schouders optrok. De Meowstic legde even een pootje tegen haar been aan en zond hem positieve gedachten, maar veel hielp het niet. Alles viel in het water de laatste tijd, niks kon goed gaan. Waarom moest dit nu weer gebeuren?

Harlow kwam enthousiast naar de vreemdeling toe en ging blij voor hem staan, haar pootjes blij de lucht inhoudende. Myr wist niet of ACe het type was om de puppy de aandacht te geven die ze zocht. Hij nam daarom ook met een hand zijn holo caster erbij en begon te typen op het ding. 'Dat was mijn Whimsicott, ze is bang van Talonflames. Ik wist niet dat het zo erg was.' Klonk er van de robotstem af. Hij wiebelde op zijn been en keek langzaam op naar het dak waar ze achter was verdwenen. Hij schaamde zich, ja, maar de bezorgdheid voor zijn Pokémon was te groot. 'Ik ga haar zoeken, sorry voor het storen Ace' typte hij in de holo caster waarna het ding begon af te spelen. Hij liet zijn hand zakken en nam zijn krukken vast. Zijn been klaagde echter duidelijk van de val en na de eerste pas moest hij al tot stilstand komen. HIj moest zitten, zoveel wist hij, maar daar had hij nu echt geen tijd voor.