Tales of

Sinnoh

Na de eerste week in Jubilife te zijn gebleven was het nu toch wel tijd geweest om weer wat door Sinnoh te reizen. Om leuke nostalgische plekjes op te zoeken, maar vooral om inspiratie te vinden voor nieuwe liedjes. Er was niet één soort omgeving waar Faye zich graag in bevond om met muziek bezig te zijn. Afwisseling was nice, zeker als ze daarmee alle drukte en haar ouders uit de weg kon blijven. Al was het maar eventjes.

In tegenstelling tot vroeger, zat Sinnoh nu bomvol pokémon. Zo gek je het maar kon bedenken. Je wist nooit wat je tegen zou komen. Zeker omdat sommige trainers hun pokémon niet erg goed bij zich wisten te houden.

Zo ook nu dat Faye, gitaar op haar rug, bijna haar evenwicht verloor omdat er een blauwe pokémon tussen haar benen door sprong. Ze wist beter dan kwaad te worden om zoiets, en de vaporeon zag er ook wel een beetje schattig uit met de bellen, maar Faye probeerde toch een stapje terug te nemen zodat ze niet meer het gevaar liep om omgekegeld te worden. Zou een snel eind worden aan haar uitje als ze haar gitaar brak en die naar de winkel moest brengen. Ze schoot de jongen die de pokémon riep dan ook een blik toe die verraadde dat ze het zeer op prijs zou stellen als hij de vaporeon in bedwang kon houden.

Pas toen de jongen waar de pokémon bij hoorde aanwas komen wandelen, leek de vaporeon weer aandacht voor hem te hebben in plaats van haar. Zijn gefluit had eerder geen nut gehad, maar nu hij hier stond ging de pokémon naast hem staan, alsof ze wilde zeggen dat ze echt wel gehoorzaam kon zijn.

Er volgde een stilte. De jongen keek haar aan, maar had nog niks gezegd. Niet dat ze dat niet gewend was. Of hij dacht haar ergens van te kennen, of hij wist wie ze was maar vroeg zich af of hij het wel bij het juiste eind had. Dan was er ook nog de minuscule kans dat ze gewoon op iemand leek die hij persoonlijk kende.

In plaats van het gesprek te starten, staarde ze net zo hard terug, tot hij zijn stem gevonden had en zich excuseerde voor zijn vaporeon. ”Altijd beter dan pokémon die anderen aanvliegen. Een paar bellen overleef ik wel,” antwoordde ze met een lachje. Misschien zou dat de ongemakkelijkheid iets breken. Al snel volgde de vraag of hij haar kende, iets dat ze had verwacht gezien het staren. ”Faith Sinclair,” stelde ze zichzelf voor met een nu brede glimlach, haar stage bijnaam gebruikende in plaats van haar echte naam. Waarschijnlijk was dat waar hij haar van kende, zoals de meesten.