Tales of
Sinnoh

Do we get what we deserve? - ma dec 20, 2021 5:39 pm

Veel slapen, maar niet te veel liggen. Bewegen, maar niet te actief. Voorzichtig doen, maar wel aan je oefeningen blijven denken. Praten over je problemen, maar niet te veel. Niet opkroppen. Er waren zoveel dingen die hem verteld waren in het ziekenhuis, juist op een moment waar Alain het niet kon hebben wanneer er bevelen in zijn hoofd werden gestopt. Pas het moment dat hij terug thuis was, had de jongen wat rust in zijn hoofd gevonden. Nachtmerries waren frequent en de paniek wist niet altijd meteen te gaan liggen, maar… het was beter.

Toch voelde hij zich schuldig. Cas, Vi, Alaric, allen waren uit hun weg gegaan om hem te helpen. Vooral de eerste van dat rijtje had veel te veel gedaan en Alain kon niet anders dan voelen hoe iets in zijn binnenste werd samengedrukt. Hij wist dat Cas had gezegd dat als hij hier niet wilde zijn, hij het niet zou doen, maar… Hij kon zich niet voorstellen dat de ander niet zat te springen om naar huis te gaan. Vooral na vandaag… als hij thuis zou komen, dan—

En dat waren de soort gedachten die af en toe hun weg terug in Alain’s hoofd wisten te vinden terwijl hij met Rick naar de foute vines en internetgekkies keek. Gelukkig wist Alaric hem redelijk gegrond te houden en deden zijn ribben pijn elke keer dat hij iets grappigs voorbij zag komen. Ergens die middag was hij weggevallen in een onrustige slaap.

In een rustige slaap zou Alain de deur nooit open hebben horen gaan, maar dit keer duwde het hem langzaam uit een droom die nooit bleef hangen. Hij opende zijn ogen langzaam en realiseerde zich dat hij zich… Was dat Alaric? Dat was nieuw. Even keek de jongen ongemakkelijk naar Alaric, over wie hij zich zo ongeveer heen had geworpen. Sorry. Hij duwde zichzelf gepijnigd omhoog en mompelde wat binnensmonds tot hij eindelijk recht overeind zat en zich even op zijn ademhaling focuste.

Als er al iemand was geweest die wat had gezegd, was het bij half-slapende Alain niet binnen gekomen. Pas toen hij zijn ogen opende kwam de realisatie binnen dat…

Tweekleurige ogen schoten omhoog en vonden een paar grijze ogen. Zonder rekening te houden met gebroken ribben schoot de jongen omhoog, langs de koffietafel en sloeg hij zijn armen om de nek van de ander. Het feit dat er nog een extra scheut van pijn door zijn lichaam sloeg het moment dat hij zich praktisch tegen de ander aan wierp, werd volledig genegeerd. Het feit dat hij tot noch toe nog zo zijn best had gedaan om Cas iets van personal space te gunnen wanneer er anderen bij waren, werd ook volledig genegeerd. In plaats daarvan klemde Alain zijn armen iets steviger om de ander.

“Sorry, sorry, sorry,” fluisterde hij enkel.

Sorry dat hij dit voor hem moest doen.

Sorry dat hij hier moest zijn.

Sorry voor alles.

Re: Do we get what we deserve? - di dec 21, 2021 5:43 pm

Tag Alain

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Alles was beter gaan dan verwacht. Wat niet moeilijk was gezien de lage verwachtingen die hij had. Het volledig vlekkeloos, maar ze waren heelhuids weer terug geraakt met de pokémon. Als Vi er niet bij was geweest, was hij niet zeker of het hem alleen zou zijn gelukt. Het was met een bang hart dat hij daar had rondgelopen en de gedachten om terug te draaien was meer dan eens door zijn hoofd geschoten.

Het was pas wanneer hij terug binnen de vertrouwde muren was, dat hij weer opgelucht kon ademen. De druk die heel de tijd op zijn borst gelegen had, was verdwenen en zo ook een groot deel van zijn zorgen. Dit zou helpen, nee dit moest helpen om de situatie te verbeteren. Hij hoopte uit de grond van zijn hart dat het Alain zou helpen hierboven op te komen, als hij zijn pokémon weer veilig bij hem had.

Eenmaal hij binnen was en het praten over liet aan Vi - want hij was niet in de stemming om een woord tegen Alaric te zeggen - verwijderde hij de mitella en gooide hij die over een stoel. Met zijn armen over elkaar was hij vervolgens blijven staan om te luisteren naar de twee andere, zijn lippen stevig op elkaar gedrukt. De woorden gingen over hem heen en waar het gesprek ook over ging, hij was niet van plan zich erin te mengen. Het enige dat hij meekreeg was dat er eten was voorzien en dat het enkel terug opgewarmd moest worden.

Hij was dood op en wilde niets liever dan gaan liggen en slapen. Heel dit kleine avontuur had het laatste resterende beetje energie dat hij had van hem afgenomen. En dan moest hij ook nog eens sociaal zijn. Hij wilde net geïrriteerd zuchten toen hij iets in zijn ooghoeken zag bewegen en voor hij het wist hing Alain rond hem. Casimir hield zijn armen in de lucht voor een paar seconden terwijl hij de situatie verwerkte.

Wat terughoudend sloeg hij zijn armen losjes om Alain zijn schouders, zich te bewust van de aanwezigheid van de andere in de ruimte. Het voelde alsof alle ogen op hen brande. Even haalde hij heel diep adem, wat overging in een opgeluchte zucht. De gedachten dat andere om hen heen stond, duwde hij van zich af en hij sloot zijn ogen. Zachtjes duwde hij de andere iets dichter tegen zich aan, zelfs al plakte die haast volledig tegen hem aan. Desondanks had hij een duidelijk gespannen houding.

Sorry.

Een woord dat hij vaak gehoord had de afgelopen dagen. “Het is oké.” Hoe vaak hij het zou zeggen, hij wist dat Alain niet zou stoppen met zich schuldig te voelen.

note -

Re: Do we get what we deserve? - wo dec 22, 2021 8:38 pm

If you wanna feel alive
We can set the world alight

Alaric

Wanneer was hij in slaap gevallen? Bij de zoveelste vine waarschijnlijk. Alain's bank zat ook veel te lekker. Voordat hij het wist was hij weggezakt. Toen hij weer wakker werd van gewicht wat op hem bewoog. Huh? Toen hij een oog open deed zag hij nog net hoe Alain moeizaam van hem af krabbelde. Gozer was gewoon helemaal tegen hem opgeklommen terwijl ze lagen te slapen. Niet dat het hem veel uitmaakte, als hij maar lekker gelegen had. Alain stond al voordat hij achterom kon kijken wie er binnen stond.

Zijn ogen vielen over het tengere postuur van Cas. Tuurlijk. Er kwam een grijnsje op Alaric zijn gezicht. Hij was heel benieuwd of hij de ballen gehad had om Ash uit zijn Pokebal te halen. En of Alain's Pokemon allemaal gevonden waren. Als hij slim was had hij de draak rond laten vliegen om ze te zoeken. "En? Is het gelukt?" Alaric kwam van de bank af - een stuk soepeler dan Alain dat kon en stond van een afstandje te kijken naar de twee knuffelende gozers. And they were roommates... Yeah sure.

Tales of Sinnoh

Start the journey of a lifetime

Switch account

Tales of
Sinnoh