Tales of

Sinnoh

De dokters waren het niet eens geweest met de jongen toen hij aankondigde dat het tijd was om zijn gips te laten verwijderen. De wonden irriteerden echter enorm en hij kreeg niets voor elkaar met dat verdomde gips om zijn pols. Keer op keer probeerden de dokters hem te overtuigen dat ze het over twee weken nog eens konden bekijken, maar uiteindelijk liep Alain het ziekenhuis uit met een spalk en de belofte dat hij goed oplette. Een tweede keer sinds het ongeluk waren de dokters bezorgd om de jongen die verbazingwekkend eigenwijs was.

Naast eigenwijs was Alain ook een koala gewend geraakt aan het gezelschap thuis. De bank was inmiddels niet meer bedoeld voor ‘s nachts en zijn tijdelijke huisgenoot lag naast hem. Normaal was dit juist iets wat ervoor zorgde dat Alain beter sliep, waar hij onbewust wat dichterbij ging liggen wanneer de kou van één van de vele nachtmerries hem te veel werd.

Voor het eerst in een lange tijd werd Alain ‘s nachts wakker zonder een paniekaanval. Slaperig drukte hij zich iets dieper in het kussen en stak hij zijn hand uit om deze op de arm van de ander te leggen, alsof hij zichzelf moest overtuigen dat Cas er nog was.

Langzaam opende de jongen zijn ogen en keek hij op naar de ander. Was hij… wakker? Alain knipperde een paar keer om aan de duisternis in de kamer te wennen. Hij zag hoe Cas met een hand door zijn ogen wreef, het licht van de maan door het raam net genoeg om te kunnen zien dat de ander… niet in orde was.

Nog altijd half in slaap stak Alain zijn hand uit naar de ander. Hij rolde van zijn zij langzaam op zijn buik en negeerde de pijnscheut die door zijn ribben ging, vlak voor hij zijn hand aan het gezicht van de ander legde. Hij wreef voorzichtig met zijn duim iets naar achteren, de mondhoek zo in iets wat leek op een glimlach duwend voor hij zijn hand liet zakken naar de schouder van de jongen, zijn arm over zijn borst en geen respect voor personal space.

“Cas?” was alles wat hij voorzichtig vroeg, de slaperige toon duidelijk in zijn stem terwijl hij zichzelf weer iets op zijn zij rolde om de ander aan te kunnen kijken.

De woorden van de ander vertelden Alain dat er niets zou zijn, maar de toon van zijn stem maakte duidelijk dat het een leugen was. Cas leek zich hier bewust van en vervolgde dat het iets was wat ze morgen konden bespreken. In stilte keek Alain toe hoe hij zijn positie veranderde, maar geen afstand creëerde. Zijn arm werd ook terug op de borst van de ander gelegd en Alain liet een zachte, bedenkelijke hum horen. Hij liet zijn vinger bedenkelijk over het stof glijden, alsof het antwoord in de aanraking lag.

Alain veranderde zijn positie iets, zijn knie tegen het been van de ander en zijn arm nog altijd op zijn borst, vingers die voorzichtig op het shirt tapten in een langzaam ritme. De slaap stond nog op zijn gezicht geschreven, tevreden met het moment van rust waarin hij wakker was en de pijn en herinneringen in de achtergrond lagen.

Het duurde even voor Alain de stilte met een zachte, nog altijd half-slaperige toon besloot te doorbreken. “Mmh? We zijn nu wakker,” merkte hij - mompelend - op. Alsof niet alles aan zijn huidige staat schreeuwde dat als hij het de kans zou geven, hij binnen zo’n twintig seconden weer in een vredige slaap zou liggen. Maar, dat maakte niet uit. Op dit moment was dat niet waar hij naartoe wilde.

Afwezig dwaalde zijn vinger af naar het sleutelbeen van de ander, wat hij traceerde om zijn hoofd ergens bij te houden in zijn veel te comfortabele positie die hem leek te smeken om zijn ogen te sluiten en terug in een warme slaap te vallen. Helaas voor Cas was Alain altijd al eigenwijs geweest en als hij zijn zinnen ergens op zette, dan was er geen ontkomen meer aan.

“Cas? ‘K ben hier. Praat met me,” ging hij door, waarna hij zijn andere hand even voor zijn mond hield om een gaap te verbergen.

Toen Cas zei dat hij niet wist waar te beginnen, hield Alain zich stil. Zijn vinger bleef zijn sleutelbeen langzaam traceren. Hij bewoog verder niet, zette geen druk of haast achter wat er in het hoofd van de ander omging. Het was al een tijd duidelijk dat Cas niet gewend was om te praten over wat er in zijn hoofd omging en Alain was al blij dat hij ermee leek te beginnen, dat het idee niet meer zo absurd leek dat het niet eens in hem op zou komen.

Uiteindelijk klonk zijn stem weer en Alain, wie niet had gemerkt dat hij zijn ogen had gesloten, opende zijn ogen en keek met een frons op naar de ander. Voor een moment bevroor hij en vernauwde hij zijn blik bedenkelijk. Degene waarover hij sprak… dat kon niemand anders zijn dan Myrddin. De gedachte aan die twee op één plek maakte hem nerveus, misselijk en ongerust. Maar, het was al even geleden, want dit ging over de dag van het ziekenhuis. Dus… Alles was oké… toch?

Nog altijd zei Alain niets, hij hervatte de tracerende beweging van zijn vinger, terwijl de ander leek te zoeken naar de juiste woorden. Alain voelde hoe de borstkas van de ander heviger op en neer ging en moest zichzelf ervan weerhouden om…

Ik dacht dat hij de reden was dat—

Even fronste de jongen, tot het kwartje viel. Het telefoontje. Alain herinnerde zich niet wat hij had gezegd, maar als Cas wist dat er wat was gebeurd en dan Myrddin tegen kwam… De conclusie zou snel getrokken zijn dat… Opnieuw had Alain niet door dat hij weer gestopt was, dat zijn hand bewegingloos op de borst van de ander lag tot hij de volgende woorden hoorde.

Hij had pas door dat hij zijn adem in had gehouden toen hij deze in een zucht over zijn lippen liet rollen. “Hey, hey,” fluisterde hij, waarbij hij op één elleboog leunde om de ander beter aan te kijken. De hand die op de borst van de jongen lag, tilde hij op en legde hij op de zijkant van zijn nek, vlak onder de kaak. Hij legde zijn duim op de wang van de jongen en drukte zacht, in de hoop dat de ander zijn gezicht zou draaien zodat ze elkaar aan zouden kijken.

“Adem. Neem je tijd,” zei hij, zijn stem zacht. Hij liet zijn duim even over de wang van de ander glijden, een voorzichtige glimlach op zijn lippen ondanks de woorden die waren gesproken. Hij realiseerde zich dat Cas iets doms had gedaan die dag. En Arceus, wat voelde hij zich kut dat het weer zijn schuld was dat er iets tussen de twee voor was gevallen. Dat was het altijd, of niet?

“Het spijt me. Ik—” Nee, daar ging dit niet over. “Wat is er gebeurd?” Zijn stem nog net zo zacht als voorheen, geen verwijt, gewoon een vraag om meer uitleg. Als dit was hoe Myrddin voor zijn deur had gestaan na de dag van de supermarkt, was het immers allemaal ook heel anders afgelopen. Niemand kon iets veranderen aan wat er was gebeurd. Maar als Cas iets stoms had gedaan en dit was hoe hij zich erover voelde… dan bewees dat enkel meer dat hij geen slecht persoon was.

Hij kon er niets aan doen, was wat Cas hem verzekerde. Alain keek de ander met een bezorgde frons aan. Hoe kon hij dat zo gemakkelijk zeggen? Zonder hem was Cas noch Myrddin niet in het ziekenhuis geweest. Zonder hem was de foto waar het allemaal om was begonnen nooit gemaakt. Zonder hem zouden ze nooit in de supermarkt geweest zijn die dag. Aan het einde van de dag, kwam het allemaal keer op keer neer op hem. Hij had zo zijn best gedaan om het beter te maken, om er voor de ander te zijn en dat knagende schuldgevoel weg te krijgen. In de tussentijd had hij de ander leren kennen en had hij de kans gehad om te vergeten dat het schuldgevoel was waar het allemaal was begonnen. Tot een moment als dit, waar hij er opnieuw mee geconfronteerd werd. En toch verzekerde de ander hem dat hij er niets aan kan doen, was er nooit een moment geweest waar de ander…

Alain klemde zijn kaken op elkaar en luisterde naar de woorden die volgden. Cas had niet tot conclusies mogen komen zonder het hele verhaal te kennen. De oké? die volgde maakte maar al te duidelijk dat de ander niet door zou gaan als Alain dit niet zou accepteren. Het was Alain’s beurt om zijn blik kort af te wenden, naar zijn hand en die van de ander. Hij nam nog een moment waarin zijn duim voorzichtig over de wang van de ander gleed en hij even bedenkelijk naar de ander keek, voor hij een zucht over zijn lippen liet rollen.

“Oké,” accepteerde Alain uiteindelijk. Hij had gewild dat er woorden waren die zouden uitleggen hoe hij zich voelde over de situatie, maar hij realiseerde zich ook dat de twee het er nooit over eens zouden worden. Was het immers ook niet zo voor de ander? Als ze elkaar nooit tegen waren gekomen, dan was niets van dit gebeurd. Maar, Alain was egoïstisch genoeg om toe te geven dat hij, als hij de kans had om het over te doen, de ander niet uit de weg zou gaan.

Voorzichtig, en met enige tegenzin, liet hij zijn hand weer zakken en legde hij deze weer op de borstkas van de ander neer. Zijn wijsvinger maakte willekeurige figuren op de borst van de ander terwijl de rest van zijn hand stil bleef liggen. Hij zei verder niets, niet tot de ander zijn verhaal had gedaan. En, net als eerder, zou hij de ander niet haasten om het verhaal te doen. Hij had alle tijd.

De ander had Myr een stomp gegeven. Alain haalde diep adem en voelde zijn wenkbrauwen naar elkaar trekken. Zijn hand stopte met bewegen, maar er was geen moment waarbij hij de afstand tussen hem en de ander vergrootte. In plaats daarvan hield hij zijn adem onbewust in, tweekleurige ogen die in de duisternis probeerden om de expressie van de ander te lezen, terwijl de ander naar het plafond keek alsof het allemaal erger zou zijn als ze elkaar aankeken.

De uitleg ging door en langzaam werd er een beeld geschetst. Voor het ziekenhuis was Cas Myr tegengekomen en had hij gedacht dat Myr hem iets had aangedaan. De conclusie was te snel getrokken, maar Alain probeerde zich in te beelden of hij precies het zelfde zou denken als Cas degene was die in het ziekenhuis lag en hij zou Myr tegenkomen. Natuurlijk.

Niets zou goed praten wat Cas had gedaan. Dit begreep Alain en hij had ook niet de intentie om het te doen. Maar, er was ook geen reden om de ander te herinneren aan de fouten die hij had gemaakt. Hij had zelf al door dat hij te snel naar conclusies was gesprongen, dat de stomp niet had geholpen. Als hij al had geleerd van zijn fouten, wat zou iemand er dan mee opschieten om hem eraan te herinneren? Alain merkte dat hij geen juiste woorden had en viel stil, fronste even terwijl hij probeerde te bedenken wat hij in deze situatie kon zeggen.

“Oké,” begon hij uiteindelijk, waarbij hij even kort knikte en opnieuw begon met het bewegen van zijn wijsvinger op de borst van de ander. Hij liet de stilte tussen hen opnieuw voor een moment hangen in de hoop dat de ander het weer in zich zou vinden om hem aan te kijken.

“Het was stom,” gaf Alain zacht toe. “Maar we maken allemaal fouten. We kunnen er alleen maar van leren.” Waar Alain zeker geloofde dat je mensen hun core niet kon veranderen, geloofde hij ook dat de jongen naast hem alles behalve een slecht persoon was. Hij maakte fouten en… langzaam maar zeker begon Alain te begrijpen hoe belangrijk het dan was dat er iemand aan je zijde stond om dat te erkennen, te begrijpen en te vergeven. Iets wat hij bij Myr niet had gedaan.

“Is er iets wat ik voor je kan doen?” vroeg hij voorzichtig. Als Cas spijt had van een fout die hij had gemaakt, als dat hem wakker hield in de nacht, dan durfde Alain ervoor in te staan dat het iets was wat de ander niet snel weer zou doen. Dus besloot hij te vragen of er iets was wat hij kon doen, of het luisteren of advies was, afleiding of… wat dan ook. Hij stond er niet alleen voor.

Volgens de ander deed Alain al meer dan wat nodig was. Zelfs nu. Alain glimlachte zwakjes en schudde zijn hoofd in reactie op deze woorden. “Jij ook,” verzekerde hij hem. Immers was de ander hier nog en dat was meer dan wat hij had kunnen vragen. Het begin was lastig geweest en Alain had zich voor kunnen stellen dat de ander momenten zou hebben gehad waar hij de deur uit had willen stappen. Immers kenden ze elkaar pas zo kort en was het een periode van ongeluk en pijn geweest. Hij had het hem nooit kwalijk genomen.

Schijnbaar had Cas iets naar Myr gestuurd. Dat verklaarde waarom hij hier zo had gelegen. Alain humde kort. “Je hebt Myr bericht?” vroeg hij voorzichtig. Hij hoefde niet te weten wat er precies in het bericht stond, maar verwachtte dat het een uitleg of verontschuldiging was. Hij dacht er niet eens over na hoe de ander het nummer van de blondharige had weten te verkrijgen, dat maakte niet uit. In plaats daarvan knikte hij langzaam.

Net toen Alain weer iets wilde zeggen, werd de Holo Caster aangeklikt en de jongen sloot zijn ogen en liet een klagerig toontje klinken. Licht. Na een kort moment opende hij zijn ogen weer en hield hij deze gericht op de ander. “Cas?” vroeg hij voorzichtig bij het zien van de dumbfounded expressie op het gezicht van de ander. Hij bewoog zijn hand weer omhoog en liet deze langzaam over het sleutelbeen van de ander bewegen, een voorzichtige glimlach op zijn gezicht.

“Is alles in orde?” was wat hij besloot te vragen. Opnieuw geen vraag wat er was gezegd. Het enige wat hem wat aan ging was hoe het met Cas ging en of het had geholpen om Myr te berichten. Wat de twee verder tegen elkaar zeiden maakte niet uit. Het feit dat Cas uit zijn weg was gegaan om Myr te berichten over een fout die hij was begaan, zelfs na alles, zei genoeg over de jongen.

Shit.

De opluchting in Cas’ stem toen hij zei dat alles in orde was, bracht een lichte glimlach op Alain’s lippen. De Holo Caster werd uitgedrukt en Alain nam dat als een teken dat wat de reactie van Myr ook was geweest, het had niets erger gemaakt. De kans dat de twee ooit gewillig samen in één ruimte zouden willen zijn was klein, maar dat was ook niet nodig. Alles wat Alain van ze wilde was dat ze in één ruimte konden zijn zonder dat Cas thuis zou komen in paniek, zonder dat één van de twee gewond zou raken. Cas— Nee, ze verdienden allebei beter dan dat.

Misschien moesten ze maar weer gaan slapen, werd er gezegd. Alain deed geen poging om zijn arm omhoog te tillen of opzij te schuiven toen Cas dichter onder de dekens kroop. Hij kon het niet laten te glimlachen bij de gedachte aan wat Alaric had gezegd. Was hij Cas aan het conditioneren om oké te zijn met fysiek contact? Hij beet even kort op zijn lip. Misschien had de ander het nooit zo erg gevonden als hij liet blijken. Hij leek het op het moment in elk geval niet erg meer te vinden.

“Nergens voor nodig,” verzekerde Alain hem toen hij werd bedankt. “Het hoort erbij,” mompelde hij met een hoorbare glimlach, voor hij zijn ogen sloot en in een iets comfortabelere positie ging liggen, zijn hand nog altijd op de borst van de ander. De laatste stukjes van de puzzel waren op z’n plek gevallen en ondanks het feit dat de ander had toegegeven een domme fout te hebben gemaakt, voelde Alain zich enkel meer vertrouwd in zijn buurt.

Met zijn ogen gesloten bleef hij die nacht nog een hele tijd voorzichtig met zijn vinger willekeurige vormen tekenend op het shirt van de ander, gedachten bij verschillende realisaties van die avond.