Tales of

Sinnoh

Yashu zijn ogen sloten even terwijl hij rustig knikte. Ah ja, over die organisatie had hij genoeg gehoord. Hij had er nog geen gezien en zich nog afzijdig gehouden. Hij moest nog steeds ó zó voorzichtig zijn want stel dat zijn oude maten hem vonden, dan was het zo gedaan met de lange man. Dan kon niemand hem meer redden.

De man ging verder en legde hem uit wat hij nou echt van Yashu wilde. De langere man spitste zijn oren terwijl hij de informatie tot zich nam en zijn doel analyseerde. Hij voelde hoe een spiertje in zijn kaak maar hij kon een lichte hint van een grijns niet onderdrukken. Ook kwam bij hem de vraag omhoog of deze lui wisten dat hij een van de slachtoffers van de steiger was geweest of dat het louter toeval was. Nee, Yashu geloofde niet in toeval. Hoe dan ook, hij had zelf ook nog een appeltje te schillen met die flikker die die kutsteiger op hem had laten neerkomen. “Nog iets wat ik moet weten voor ik op pad ga?” Vroeg hij tenslotte terwijl hij één hand door zijn haren haalde en de ander aankeek met over elkaar gekruiste armen.

De man had geen verdere opmerkingen en sloot het gesprek effectief met zijn antwoord. Yashu knikte kort en keerde zich om met een: “Beschouw het als gedaan.” Hij begon zijn jog terug naar zijn appartement om schone kleren aan te trekken en Ma Zhu mee te nemen. Zijn aapje zou goed van pas komen als hij de steigers eens van dichterbij zou moeten bekijken. Daarna pakte hij de ondergrondse naar Hearthome City en vervolgens de bus naar Jubilife City.

Na een lange rit met veel tussenstops stapte Yashu eindelijk uit minder dan twee blokken vandaan van de plek van het ongeluk. Op de plek zelf waren bouwvakkers druk in de weer om al het puin op te ruimen. Om het hoge kantoorgebouw heen lagen nog allerlei overblijfselen van de ravage. Brokstukken, gruis en metalen balken waarvan sommigen finaal door midden waren gebroken. Hij nam een moment om het hele gebouw rond te lopen om te kunnen oordelen hoe de situatie eruit zag. De steigers hadden aan elke kant van het gebouw gestaan, enkel drie ervan waren helemaal ingestort. De vierde alleen gedeeltelijk maar ook die had zwaar schade opgelopen. Vanwege veiligheidsmaatregelen waren auto’s en ander verkeer gestremd tot alles helemaal opgeruimd was. Yashu bleef op de straathoek staan, stak een sigaret op en liep rustig op een wat oudere man af die naar de opruimwerkzaamheden aan het kijken was. “Wat een ellende, nietwaar? Hebt u gezien wat er is gebeurt?” Yashu had het zelf een beetje van té dichtbij gezien. De oude man schudde vlug zijn hoofd. “O nee! Maar ik woon hier een paar straten verderop en zelfs vanaf mijn woonkamer kon ik de klappen nog horen!” Yashu blief een walm rook uit en keek ook weer naar de steigers, alsof hij ze met eenzelfde belangstelling bestudeerde. “De overheid zou zich moeten samen. Zulke onstabiele steigers plaatsen midden in een drukke wijk. Ik hoop dat de nabestaande die rechtzaak winnen.” Ging de man verder. Yashu zei daar niets op. Hij was een van de lucky ones. Iemand die er vanaf was gekomen met zijn leven. ”Rechtzaak, huh?” Hij snoof. ”Wanneer neemt onze overheid nou ooit verantwoording.” Met die woorden liet hij de man achter. Hij sprak nog een paar andere bijstanders aan, allerlei lui die de pensioenleeftijd al ruim gepaseerd waren en op hun oude dag naar de werkzaamheden stonden te kijken. De twee die hij ondervroeg hadden het ook niet zien gebeuren.  en daarom besloot hij om zijn geluk te wagen bij de bouwvakkers.

De bouwvakkers keken op toen hij ze benaderde. “Wil het al wat vorderen?”  Vroeg hij terloops met een knikje naar de gigantische hoop zooi die nog zou moeten worden geruimd. “Naahh, het zal nog wel even duren. Maar het mot, hé?” Sprak een forse man met een snor. De andere werkers bromde instemmend. “Gebeurt dit vaak? Steigers die gewoon plotseling instorten?” Vroeg hij met geveinsde terloopsheid. “Nee. De leverancier levert al meer dan tien jaar topkwaliteit steigers.” Antwoordde de man kort. Yashu besloot onschuld te veinzen. “Tien jaar is best een lange poos. Ooit moet ‘t een keer fout gaan.” Een rossig joch met felle ogen keek hem boos aan. “Dat is geen excuus. Collega’s zijn omgekomen, gewond geraakt.” Yashu haalde zijn schouders op en keek hem ernstig aan en haalde niet begrijpend zijn schouders op. “We zijn allemaal menselijk. Ongelukken kunnen toch gebeuren?” “Nee, dit was geen simpel fabrieksfoutje.” Hij wees op een van de metalen pijpen die normaal de hele constructie omhoog hielden. Bij de scharnier zat een duidelijke buiging. “Sommigen buizen hebben beschadigingen die niet veroorzaakt kunnen zijn door een val.” Nu viel een iets oudere, blonde man het joch bij. “Inspector Gadget hier denkt dat er sabotage in het spel is.” Een paar bouwvakkers lachte en de blonde man sloeg het joch pesterig op zijn rug sloeg. Boos sloeg het joch de hand van de man weg. “Het is echt!” De blonde man wuifde afwijzend en ging weer verder waar hij mee bezig was. De rest leek hem ook niet te geloven. Yashu lachte niet en keek het jochie onderzoekend aan, een puisterig kind die onmogelijk de achttien had aangetikt. Of hij het bij het rechte eind had met die buizen wist hij niet, maar Yashu wist wel dat er inderdaad sabotage in het spel was geweest. Of dit het werk van het mystery persoontje was, tja, dat moest nog maar uitwijzen. “Sabotage, huh?” Begon hij alsof hij de jongen een plezier wilde doen. “Heb je iemand gezien dan? Of baseer je je theorie alleen maar op een paar gek gevormde buizen?” Vroeg hij met een flauwe glimlach die zijn ogen niet bereikte.

Het joch leek absoluut zeker te zijn van zijn zaak en legde hem uit dat de beschadigingen door vuur waren gekomen. Niet eens gewoon vuur maar vuur dat temperaturen bereikte die boven het gewoonlijke uitkwamen. Daarbij moest Yashu direct denken aan een Magmar. Een collega viel bij dat het ook best van een gasbrander had kunnen komen en, tja, daar kon Yashu hem alleen maar gelijk in geven. Hij zou het maar met zijn eigen ogen moeten bekijken. “Stel dat je gelijk hebt, wat doe je dan?” De jongen ging wat rechter staan en Yashu kon gewoon aan hem merken dat hij heel graag ‘Ik heb gelijk!’ wilde zeggen maar zichzelf inhield. “Politie, maar niemand zou me geloven. Ze lachen me hier al uit, laat staan op het politiebureau.” Och, hij had bijna met hem te doen. Mentaal rolde hij met zijn ogen. Het was in deze situatie maar beter dat de jongen geen moraalridder wilde uithangen. “Brandplekken dus. Anders nog iets?” Vroeg Yashu tenslotte toen de andere bouwvakkers weer druk bezig waren met hun taken. De jongen schudde verslagen zijn hoofd.

Yashu nam dat als zijn cue om te vertrekken en liep de bouwkeet langs naar de achterkant van het gebouw waar niemand bezig was en delen van de steigers nog recht  stonden. Hier stond de omheining er nog omheen en als hij het terrein zou willen betreden, zou hij langs de bouwvakkers moeten via de voorkant van het gebouw- Of er overheen. Hij keek alle kanten langs en haalde toen de pokébal van Ma Zhu tevoorschijn. Zijn chimchar nam haar omgeving vlug in zich op en keek toen alert op naar Yashu. “Ga eens kijken of de kust veilig is.” Ze klom via zijn arm naar zijn schouder en ging zo het hek over. Lenig klom ze omhoog in de steigers en toen ze signaleerde dat de kust klaar was, hees Yashu zich over het hek heen en plofte hij met een zacht geluid aan de andere kant. Hij betwijfelde of de steigers die nog stonden structureel wel veilig waren maar waagde zich toch erop. Zou wel iets voor hem zijn om zo aan z'n einde te komen door te vallen en zijn nek te breken. De constructie voelde in ieder geval niet erg stevig terwijl hij erop liep. Het duurde niet lang voor hij vond wat hij zocht. Op verschillende palen zaten sporen van brand. Plekken waar het zwartgeblakerde staal was verzwakt en omgebogen maar niet helemaal was ingestort. Hij bedacht zich dat de dader niet op de steigers had kunnen staan terwijl ze onklaar werden gemaakt. Dat moest worden gedaan door iets wat lenig was en snel kon wegkomen, geen magmar dus en ook geen gasbrander. Yashu’s ogen gleden af naar Ma Zhu die boven hem aan een balk slingerde en zonder problemen lenig de steiger op manoeuvreerde terwijl ze een oogje in het zeil hield. Magmar was te lomp maar een Chimchar of een Monferno zou uiterst geschikt zijn. Misschien een Charizard? Maar die zou teveel opvallen en dat terwijl het was op klaarlichte dag was gebeurd. Yashu haalde zijn holocaster tevoorschijn en begon foto’s te maken. Magmar misschien niet, maar wel een magby? Dacht Yashu nog terwijl hij voorzichtig weer afdaalde en onderweg foto’s maakte van de schroeiplekken. Ook zag hij hier en daar wat plekken waar het staal nog meer verzwakt leek te zijn. Pilaren die op sommigen plekken ingedeukt waren en waarbij ook het glas of het hout er omheen een klap had opgelopen. Zou het een werker zijn geweest? Zij zijn de enige die toegang hebben gehad tot deze bouwkeet. Zij zouden natuurlijk alles kunnen flikken zonder argwaan te wekken. Als ze een pokemon bij zich hadden die de verzwakte pilaren een extra zetje konden geven. Nee, dat het werkers waren leek hem niet aannemelijk. Toch kwam de volgende vraag omhoog. Hoe was de dader hier binnen gekomen? Op de rug van een charizard was aannemelijk maar onlogisch. Dat viel wederom op. Over het hek klimmen kon natuurlijk maar niet iedereen was zo lang als Yashu. Desondanks schoot Yashu nog wat meer foto's van het bewijs.

Eenmaal beneden keek hij even achterom naar zijn chimchar die nog steeds in de stijgers hing. Hij liep nogmaals het hekwerk langs waar hij overheen was geklommen om te kijken of hij oneffenheden kon ontdekken. Hij was er al half voorbij gelopen toen hij terugkeek met een frons. Dicht naast het gebouw zag hij dat een paar schakels van het hek in één perfecte lijn naar beneden waren doorgeknipt. Ze waren op zo’n manier weer teruggevouwen dat je het niet meteen zag tenzij je er naar zocht of met je neus bovenop stond. Het stond half verscholen achter een puincontainer waar Yashu zich bovendien langs had moeten wringen. Hij trok het hek een stukje open en maakte een paar foto’s. Yashu’s blik gleed naar de puincontainer. Even aarzelde hij voordat hij zichzelf erin hees na nog één keer heel goed te hebben gecheckt of hij geen pottenkijkers had. Hij begon de blokken puin en troep moeizaam opzij te duwen, een hele klus zonder beschermende handschoenen. Maar hij vond wat hij zocht. Verstopt in een plastic tas onder wat kartelige stukken hout, lag een betonschaar. Op zich geen vreemd voorwerp voor op een bouwkeet maar niet erg onschuldig als het gat in het hek ontdekt zou worden. Yashu maakte er een paar foto’s van en besloot om de plastic tas mee te nemen. Hij wurmde zich door het gat in het hek naar buiten en floot Ma Zhu naar beneden. Het aapje kwam schoorvoetend zijn kant op. Hij wandelde naar de overkant van de straat en bleef op de straathoek staan waar hij goed overzicht had op het gebouw. Op weg naar de bouwkeet had hij een bericht gehad op zijn holocaster van een onbekend nummer. Het berichtje las: ‘Stuur bewijs hierheen.’ Het was vast een wegwerp nummer, Yahu gebruikte immers zelf ook zo veel wegwerp telefoontjes. Hij stuurde er de foto’s heen met de vraag: “Genoeg?”

Met een schril, metaalachtig gekraak kwam zijn holocaster tot leven en Yashu liet het ding van schrik bijna uit zijn hand vallen. Met een diepe frons op zijn voorhoofd en het voornemen om deze direct de vuilnisbak in te pleuren, bracht hij het naar zijn oor. Hij herkende de stem als die van de man waar hij eerder mee had gesproken. Het was een korte mededeling en voordat Yashu kon antwoorden, had de ander al opgehangen. Hij slaakte een zucht en begon richting het station te lopen met zijn chimchar op zijn schouder. Nu nog de reis terug.

Vanavond was een breed begrip dus toen Yashu eenmaal thuis was, maakte hij zijn appartement op orde en ging met keerde met Ma Zhu weer de straat op. Ze was altijd bloedirritant als hij haar lang in haar pokebal liet. Ze had de beweging en mentale stimulatie nodig om geneigd te zijn naar hem te luisteren. Hij duldde geen disrespect noch ongehoorzaamheid en dat had ze gelukkig snel begrepen. Dat weerhield haar er niet van om alsnog een vuurbal zijn kant op te sturen als ze het er écht niet mee eens was. Yashu net een broodje achter zijn kiezen toen hij het parkje betrad. Hij wist precies welke er bedoeld werd. Er waren heel wat parkjes in Veilstone City met ook wel gebroken straatlantaarns, maar er was maar eentje die specifiek een  bijzondere kapotte straatlantaarn had. Deze was al meer dan twee jaar stuk en werd om een of andere reden niet gemaakt. Dus Yashu had een veilige gok gemaakt dat het deze was. Hij ging zitten op het bankje in de schemer en ging wachten. Het kon rustig nog wel een paar uur duren voor de man zou opdagen maar hij had tijd. Ma Zhu klom weer op zijn schouder en hield haar armpjes om zijn nek geslagen, ook wachtend op wie er komen ging.

Yashu speelde met een verweerde, metalen aansteker die onder de krassen en butsen zat. Het ding werkte al geen jaren meer maar hij had het nog steeds altijd in zijn zak. Hij liet het ding door zijn vingers gaan terwijl hij met een scheef oog naar de schemerige straat keek. Tenslotte raakte Ma Zhu verveeld en ging ze zichzelf vermaken. Pas toen een man de schaduwen uitstapte en zijn kant op kwam, voelde hij haar handjes weer om zijn nek. Yashu keek omhoog naar hem, een nette man in een pak met een aktetas aan zijn hand. Hij zag er eigenlijk niet anders uit dan de kantoor muizen die Yashu altijd passeerde op straat. Zo hadden ze het graag, had hij gemerkt. Onopvallende figuren waar niemand naar zou omkijken. Het deed hem denken aan zijn eigen tijd in de onderwereld van Johto. Als je het maar slim genoeg aan pakte, grepen ze je nooit. Verdachten ze je niet eens.

"Dus jij bent degene waar mijn lopertje zo goed over praat?" Begon de man. Hij had een heldere, zware stem die Yashu direct bijbleef. Hij moest toegeven dat hij verrast was om iemand te ontmoeten die niet in de laagste ranks zat. Was dit een hele hoge pief? Waarschijnlijk niet. Maar hoger dan de loopjongen? Absoluut. "Als je echt zo goed bent.. Heb je wellicht interesse om meer te betekenen? Om deel te worden van iets groters?" Yashu ging rechter zitten en keek de ander aan met een blik in zijn ogen die aangaf dat de man zijn volledige aandacht had opgeëist. ”Ik kan je niet teveel vertellen.. Maar iemand zoals jij zal zich wel snel omhoog werken natuurlijk.. Hopelijk ben je niet vies van wat.. heftigere maatregelen natuurlijk als het nodig is.” Ah ja, de implicatie was daar en Yashu antwoordde ook zonder aarzeling. “Ik luister.” Zei Yashu voor de tweede keer die dag, langzaam maar instemmend knikkend ten teken dat hij het gehoord had. Luid en duidelijk. Nou, deze dag pakte toch een stuk interessanter uit dan hij ooit had kunnen denken toen hij vanochtend opstond om te gaan hardlopen. Hij voelde Ma Zhu op zijn schouder bewegen en met een snelle haal van zijn arm haalde hij haar pokebal uit zijn jaszak en straalde haar terug. Daar zou hij later  spijt van krijgen maar nu wilde hij met deze heer kunnen praten zonder vervelende interrupties.

De vraag werd hem gesteld of hij de posters had gezien en op dat moment werd zijn vermoeden bevestigd. Hij vernauwde geamuseerd zijn ogen. Natuurlijk had hij de posters gezien. Op de achterwand van bushokjes, op de muren van achterstraatjes en natuurlijk in de meerdere warenhuizen waar Yashu wel eens zaken deed. Er waren geruchten geweest, maar zelfs in zijn kring van zakenpartners waren die geruchten zwak. Om het hier dan toch bevestigd te zien, deed hem goed. Deze kans was werkelijk te mooi om waar te zijn en als hij zich omhoog wist te werken, dan hoefde hij niets meer van zijn ex-zakenpartners in Kalos te vrezen. Dan zou dat hele zooitje zo ver weg lijken. Maar, hij liep op zichzelf vooruit. Hoogmoed kwam immers voor de val. Hij had nog een lange weg te gaan voordat hij eindelijk uit de schaduwen zou kunnen stappen. De man stak zijn hand naar hem uit en Yashu aarzelde niet om die stevig aan te pakken en te schudden met een ferme hoofdknik. “Ik beloof jullie een mooie show terwijl we naar de top klimmen.”