Tales of

Sinnoh

Alles hieraan voelde verkeerd. Kiyoshi kon de vele gedachten niet van zich af zetten, ze bleven schreeuwen om aandacht bij iedere stap dat hij zetten.

Hoe durfde hij hier binnen stappen voor een pokémon te ontvangen.

Het leven ontnemen van een onschuldige om zelf te genieten van onverdiende vrijheid.

En dat waren slechts enkele gedachten. Zijn gezicht van lijkbleek en hij verstopte zijn ogen achter zijn haar.  Om het onzekere plaatje af te maken, waren zijn handen volledig weg gestoken in de mouwen van zijn jas. Hij had de professor al enige tijd in het oog. Maar steeds als hij blik dreigde te kruisen, keek hij snel ergens anders heen. Zou hij weten wie hij was? Hij hoopte uit het diepste van zijn hart van niet. Zou hij hem zelfs een pokémon gunnen als hij het wist? Kiyoshi wist dat hij het niet zou doen als hij Cypress was.

Kiyoshi zuchtte luidkeels terwijl hij zich weer omdraaide naar de deur. Hij hoorde hier niet. Er waren vast andere manieren dat hij aan een pokémon kon komen. Genoeg legale manieren zelfs.

Een hand werd op zijn schouder gelegd en hij schrok van de plotse aanraking. In één vlotte beweging was hij weer omgedraaid en keek recht in de ogen van de professor. Wat oninteligenten geluiden rolde over zijn lippen, toen hem werd gevraagd of de professor iets voor hem kon betekenen. “Ik- wel- uhm- het ding is- ik kwam voor een pokémon?” vroeg hij voorzichtig. Shit. Hij had moeten zeggen dat hij het verkeerde huis was binnen gestapt of iets in die trend. Maar dat was nu te laat.

note -

Met een krop in zijn keel volgde hij de professor die hem zijn opties zou geven. In zijn hoofd schreeuwde een stem om weg te gaan, om te draaien en gewoon te rennen. Hij verdiende het niet hier te zijn, zou die stem zeggen. Niet met zijn verleden en alles wat hij gedaan had en zou doen om hier te kunnen staan.

Toen de drie pokémon voor hem verschenen, voelde hij een misselijk gevoel in zich opkomen. Dit was fout. Traag begon hij zijn hoofd te schudden en zetten erbij een stap naar achter. “Sorry maar-,” begon hij, zich half omgedraaid naar de pokémon. Het was beter om nu weg te gaan, gewoon zeggen dat hij zich had bedacht.  

Kiyoshi zetten en stap vooruit, enkel om direct tot stilstand te komen wanneer hij de blauwe pokémon voor zich zag staan. Met een vrolijke glimlach keek het wezentje hem aan. Hij hoorde de professor zeggen dat het leek alsof het met hem mee wilde gaan. Het zwaar gevoel verminderde iets, maar was niet volledig verdwenen. “Is dat zo?” vroeg hij de pokémon die de vraag met een knikje beantwoorden. Een kalme glimlach vormde zich op zijn lippen, terwijl hij terug knikte. “Oké, dan ga je mee,” besloot hij. Als de pokémon het zelf wilde, was het vast niet zo’n probleem. Het zorgde er in ieder geval voor dat hij zich minder schuldig voelde om zijn keuze.

note Kiest de Riolu