Tales of

Sinnoh

Met een zucht sloeg de paarsharige één been over de ander. Ze leunde haar elleboog op de tafel en speelde met de Pokéball die op de eettafel lag, draaide het rondjes met haar wijsvinger terwijl ze wachtte, wachtte op degene die vandaag een einde zou maken aan het ‘persona’ waarover gesproken was. Lang, roze haar was niet langer, blauwe ogen hadden plaats gemaakt voor magenta en de permanent neppe grijns op haar gezicht had plaats gemaakt voor een bedenkelijke frons.

Nog voor het nieuwe jaar.

Nou, dan was het tijd. Kerst zou snel aanbreken, Lucie was niet thuis en Alaric? Alaric zou zichzelf snel in de problemen werken als zij geen haast achter haar plannen zette. Haar telefoon begon te trillen en Amélie liet een langzame, verslagen zucht horen voor zij zich overeind zette. Haar tong gleed langs de achterkant van haar tanden, voor ze zich naar de voordeur zette en deze opende.

“Wat wil je dat ik doe?”

Professor Cypress werd te brutaal. Amélie klikte haar tong tegen haar gehemelte en speelde de Pokéball tussen haar vingers. Toen ze echter hoorde wat er van haar werd verwacht, trok haar wenkbrauw omhoog.

‘Beklad zijn lab en laat flyers achter,’ was het commando wat haar werd gegeven. En ze moest niet verkeerd begrepen worden: Amélie had niet verwacht dat de opdracht bij haar status zou passen. Maar dit? Dit moest ze verkeerd verstaan hebben, besloot ze.
Haar toon was scherp toen ze sprak, “Sorry?”
‘Je hoort wat ik zeg, wijffie. Beklad het lab van Professor Cypress.’ Amélie knipperde. Dit moest een fucking grap zijn, toch? Ze histe zacht en wilde net wat zeggen toen— ‘Je klinkt als een erg knappe dame. Als je dit kan doen zonder gepakt te worden… dan kan ik je misschien wel hogerop helpen.’
“Klinkt goed. Zie ik jou na de opdracht?” Haar stem was mierzoet, iets wat niet paste bij de scherpe blik in haar ogen en de manier waarop haar hand zich strakker om de Holo Caster heen kneep. De irritaatie, waar zichtbaar, was niet te bekennen in haar toon.
‘Zeker.’

De Holo Caster werd opgehangen en Amélie humde zacht. Ze klikte de Pokéball aan haar tas, samen met de andere vijf die er al aan vast zaten, en bracht twee vingers naar haar lippen om haar Pokémon bij zich te fluiten. De Dreepy kwam al snel vanuit het huis haar kant op. Het was tijd om deze taak af te ronden.

Amélie stapte in de auto die werd voorgereden en gaf aan dat ze naar het lab van Cypress moest. Zonder vragen werd de deur achter haar gesloten en ging de auto op weg naar het lab van de man die ze enige tijd geleden met Lucie al onder ogen had mogen komen. Met het roze haar en de blauwe ogen had hij... Zou hij haar nu herkennen? Een grijns trok aan haar lippen. Dit kon nog wel eens interessant worden.



Enkele uren later stapte Amélie uit de auto. Het jurkje wat ze droeg was niet gemaakt voor de winter, maar veel tijd wilde zij toch niet buiten spenderen. Ze haalde één van haar Pokéballs van haar tas en liet de Inteleon uit zijn ball komen, waarna ze haar tas in de auto liet liggen en aangaf binnen een half uur terug te zijn. Ze sloot de deur van de auto, stapte naar binnen in het lab en liet de Inteleon en Dreepy voor de deur achter. Zij zouden ervoor zorgen dat er niemand naar binnen kwam… Of naar buiten.

In één rechte lijn stapte Amélie op Professor Cypress af, waarna ze haar handen over zijn schouders liet glijden. Hij opende zijn mond om te protesteren, maar de paarsharige vouwde haar vingers door zijn haren en trok hem naar zich toe. De kus waarin ze hem trok was ruw en alles behalve liefdevol, maar dat was niet waar één van hen naar op zoek was. Hij mompelde protesterend tegen haar lippen, maar zijn armen vouwden zich om haar rug en Amélie wist dat er geen weg meer terug was.

Amélie duwde de man achteruit zijn stoel in en nam plaats op zijn schoot, waar ze een kus op zijn lippen plaatste, op zijn kaak, voor ze haar lippen naar zijn oor bracht. “Niets te zeggen, Caleb?” vroeg ze zacht. De man hapte naar adem en Amélie kon een grijns niet van haar gelaat houden. Oh, hoe makkelijk het was. En hoeveel spijt hij diezelfde avond nog zou hebben.

“Weet je,” fluisterde de paarsharige tegen de huid van de man, terwijl hij één vinger over haar been liet glijden. Ze had geen enkele intentie om dit te ver te laten gaan. Niet vandaag, in elk geval. De man humde afwezig en Amélie vroeg zich af of hij nog mentaal aanwezig was. Binnen enkele seconden zou het bloed hem naar de juiste plekken stromen, dus dan zou dat wel weer komen.

“Je herinnert je de beveiligingscamera’s, toch? Het zou toch onhandig zijn als die beelden bij jouw vrouw of mijn vader terecht komen, denk je niet?” vroeg ze. Ze zag nog net hoe de blik van de man compleet vertrok, voelde zijn handen tegen haar schouders terwijl hij haar van zich af duwde en de afstand tussen hen vergrootte. Ogen stonden wijd open, terwijl Amélie’s glimlach nog altijd even onschuldig was. “Kom op, Caleb. Hoe kun je zoiets nou vergeten?”

En spijt had hij.



Eenmaal terug in de auto opende Amélie haar Holo Caster. “Terug naar huis, alsjeblieft,” verzocht ze de chauffeur rustig. Amélie scrollde even door de berichten in haar Holo Caster, voor ze een contact aanklikte en een bericht begon te typen.







Het was geen verrassing dat de smeerlap van eerder binnen een uur aan haar voordeur stond. De deurbel klonk en Amélie liet een diepe zucht klinken. Ze toverde een vriendelijke glimlach op haar gezicht en bracht zich naar de deur, welke ze voor haar visite opende. En daar stond hij. Zwart, klef uitziend haar wat net tot zijn schouders reikte. Zo’n 170cm, geen spier te bekennen en een douche was hem duidelijk vreemd. Het pak wat hij droeg moest er duur uitzien, maar de stof was goedkoper dan Alaric’s wishlist.

De man zei iets wat één oor in ging en één oor uit en Amélie verwelkomde hem in haar huis. Hij stapte langs haar, deed zijn schoenen niet eens uit en zei iets over hoe haar pappie dit vast allemaal financierde en begon zijn jast uit te doen. Amélie glimlachte, knikte en genoot van hoe weinig de ander over haar leek te weten. Eén keer goed navragen, één keer goed nadenken en hij zou…

Eén harde trap in zijn knieholte was genoeg om de man naar de grond te doen zakken. Amélie greep zijn vettige haar en trok hem tegen haar knie, welke in zijn rug duwde terwijl ze achter hem stond. “Luister, lieverd,” sprak Amélie zachtjes, terwijl ze door haar knieën zakte om achter hem te hurken, haar hand nog altijd in zijn haar terwijl ze hem verder naar achteren trok. “Als ik jou was zou ik voorzichtiger zijn met wie je zo aanspreekt. Ik weet dat je bijzonder weinig te verliezen hebt, maar je vrouw zal er niet blij mee zijn als ze weet wat je allemaal uitspookt. En je dochtertje? Wat gebeurt er met haar als ze hoort wat haar vader—”

‘Nee! Nee! Ik doe alles wat je vraagt! Alsjeblieft—’

Geïrriteerd liet Amélie het haar van de man los en duwde ze hem richting de grond, waarbij ze zelf weer overeind kwam en haar hak in zijn rug zette, om hem verder tegen de grond te duwen. Voor hem knielde de Marowak neer, een valse grijns op haar gezicht terwijl ze haar bot gebruikte om de kin van de man omhoog te tillen, zodat deze geforceerd werd om haar aan te kijken. Een leuk feitje aan de Marowak was dat haar vlammen permanente pijn konden veroorzaken. Dat wist de ander vast wel.

“Dan denk ik dat deze opdracht een succes was, of niet?”