Tales of

Sinnoh

Er was maar één reden dat hij hier zat, op het koude ijs met een hengel in het water. Alain. Hij sleurde hem overal heen en zo ook naar dit vissen. Zijn elleboog rustte op zijn knieën om zo zijn hoofd te ondersteunen. Het was hier veel te koud en de sjaal en dikke jas leek niet te helpen. Als hij een keuze had, zocht hij liever warmere oorden op, maar helaas gebeurde dit allemaal in het koudste gebied van Sinnoh.

Casimir trok zijn schouders op om zijn nek verder te beschermen tegen de ijzige koude, maar het hielp niet. Zijn handen voelde aan als ijsklontjes door het gebrek aan handschoenen, zelfs al had hij ze in zijn jaszakken gestoken. Zijn grijze ogen richten zich op het gat en de hengel die erin dobberde. Als er niet snel iets toe hapte, dan was hij hier weg. Hij had iets nodig om op te warmen.

Zijn blik viel op de Ninetales die naast hem zat en sierlijk haar staarten aan het bewegen was terwijl ze geïnteresseerd naar het gat in het ijs keek. Ze leek geen last te hebben van de koude temperaturen, het gelukkige beest. De pokémon merkte hem op en richtte haar blik vragend op Casimir. Twijfelend haalde hij één hand uit zijn jaszak en plaatste die in de vacht van zijn pokémon. Het verschil was immens en haast direct voelde hij zijn koude hand tintelen door de plotse warmte. Op deze manier werd het iets dragelijker om te wachten op zijn pokémon.

Hij had onlangs ook eindelijk zijn pokémon opgehaald waardoor er nu een Shinx naast hem zat, veel te dicht tegen zijn been. Om een reden wilde hij niet in zijn pokébal blijven, wat enorm problematisch was.

note -

Toen hij eenmaal beet had, wilde hij niets liever dan direct los laten. De pokémon aan de andere kant was zwaar en hij kreeg amper beweging in de vislijn. Wat het ook was, hij was er heel zeker van dat dit al de moeite niet waard was. Toch ging hij verder, ondanks dat zijn arm pijn deed van de moeite. Hij mocht hem gebruiken en zeker functionele handelingen mee uitvoeren, maar niet onder teveel tegendruk, wat dit zeker was. Dadelijk kon hij nieuwe platen en bouten in zijn arm laten steken door deze stomme pokémon.

Het moment dat hij eindelijk de pokémon bovenwater zag komen, en zowel de ninetales als de Shinx nieuwsgierig toe keken, liet hij los. Met de pijn in zijn arm ging het niet meer en van wat hij gezien had, was deze pokémon het totaal niet waard. Zijn twee eigen pokémon leken wat teleurgesteld. Al helemaal buiten adem wierp hij de hengel terug het water in na er bait aan vast gemaakt te hebben en kon het wachten weer beginnen. Zachtjes wreef hij over zijn bovenarm, alsof het de pijn zou laten verdwijnen.

note Vangt de Wailmer niet

Voor een tweede keer voelde hij een pokémon aan de vishengel trekken en voor een tweede keer was het bijna onmogelijk om op te vissen. Deze keer klaagde zijn arm alleen maar harder, maar Casimir hoopte dat het deze keer misschien iets beters was. Niet weer een veel te grote pokémon waar hij niets aan het.

Jammer genoeg voor hem begon de pokémon alleen maar harder tegen te werken, en schoot de hengel uit zijn handen. “Nee,” riep hij luid terwijl hij recht stond om erachteraan te springen, maar de Ninetales was sneller. Juist voor dat de hengel volledig in het water zou verdwijnen, greep ze hem vast en trok ze hem terug. De pokémon had gelukkig los gelaten, anders had zij ook in het water kunnen eindigen.

Met een diepe zucht pakte hij de hengel weer over en gooide de vislijn in het water. Hij hield hem speciaal vast in zijn linkerarm, om zijn andere te ontlasten. Nog een 3de pokémon van dat kaliber kon hij niet hebben. Dan kon hij even goed terug een afspraak vastleggen in het ziekenhuis.

note Vangt de Wailmer niet

Eindelijk was er eens iets dat Casimir op kon vissen zonder dat het gevoel had dat zijn armen eraf getrokken zouden worden. Dit ging veel vlotter en voor dat hij het wist, stond er een geel ding vlak voor hem. Die kende hij wel, een psyduck. Het had beide poten tegen zijn hoofd terwijl het hem dom aan het aangapen was. Wat moest hij hier nu weer mee? Een zucht rolde over zijn lippen en hij kon het niet laten om zijn ogen te laten rollen.

Rustig stond Casimir op, zowel de Ninetales als de Shinx volgde zijn voorbeeld, maar ze keken geïnteresseerd naar de nieuwe pokémon die bij hun stond. Hij greep de Ninetales haar bal erbij en liet het wezen weer terugkeren in haar bal. Iets dat jammer genoeg niet kon met de shinx.

Casimir greep er ook een lege bal bij voor hij twijfelend keek naar de dom uitziende gele pokémon en vervolgens naar de kleine pokémon aan zijn been. Waarom ook niet. Hij kon de pokémon altijd weer vrij laten als hij er niets aan had. De bal vloog op de Pysduck af en het wezen werd naar binnen gezogen, het had niet eens door dat er wat gebeurde.

note Vangt de Psyduck