Tales of

Sinnoh

Hij had zijn ogen dicht geknepen terwijl hij kalm aan het wachten was op de zuster die verdwenen was met Adelyn. Ze deed het vanochtend niet zo goed en dus had hij haar meteen naar het Pokémon center gerushed. Met enkel de Pokéball van Harlow en Aisling aan zijn riem en het feit dat Morrígan altijd uit haar ball was, had hij verder niet veel meer mee. Zijn Holo Caster, ja, die zat in zijn broekzak. Sinds hij de baby had afgegeven aan de balie had hij er koortsachtig mee bezig geweest. Scrollen door social media, apps openen en terug sluiten zonder enig doel. Zijn goede been wipte ongeduldig op en neer. De shiny Meowstic zat naast hem en was geduldig bezig met de puppy, die met haar pootjes tegen de stoel aanstond. Af en toe blafte de puppy naar de poes en dan leek ze iets terug te sturen naar het jong. Een soort van half stille back and forth tussen de twee Pokémon. Aisling, de Archen, zat op zijn schouders te staren naar de uitgang van het Pokémon center. De man keek even op toen hij haar nagels in zijn nek voelde prikken en zette zijn hand tegen haar pootje aan zodat hij haar wat weg kon duwen. Het deed immers wel pijn als ze zo zat. De Pokémon kraaide zachtjes toen hij dit deed, sprong van hem af en ging op de rugleuning van de zijn stoel zitten. De man kneep zijn ogen toe en leunde wat naar achter. Dikke wallen onder de ogen en dik ingepakt zag je duidelijk dat hij ziek was. Hij sliep al niet goed door alles dat aan de hand was, maar met de hoest die hij had was het lastig om echt veel slaap te krijgen. Hij voelde zich enorm vermoeid en wilde niks liever dan gewoon terug naar huis gaan. maar boven al moest hij eerst zien dat de kleine Vulpix in orde was.

Hij had zijn hoofd wat laten zakken, langzaam indommelend, tot hij plots een gekrijs hoorde. Geschrokken keek hij op, waarbij hij vluchtig rondkeek. Al snel zag hij wat het probleem was. Aisling was naar de balie gehopt en was er rustig op gaan zitten. Een kind was op haar afgestapt en de vogel ahd even gekrijst naar haar. Was het ter begroeting of iets anders, wist hij niet, maar het meisje leek het heel leuk te vinden want ze klapte blij in de handen en draaide zich om naar haar moeder, die een Snubbul bij haar had. De roze Pokémon leek minder blij te zijn met de fossiel Pokémon. De Archen liet haar blik gaan van de kleine meid naar de hond en terug en leunde wat over de rand van de balie heen om neer te kijken op het meisje. Enthousiast begon het jonge kind aan de broekspijp van haar moeder te trekken, waarbij ze wees naar de vogel en vervolgens iets leek te zeggen tegen de dame. Myrddin fronste, leunde naar voren en pakte even een van zijn krukken vast. Hoe dan ook leek de dame iets tegen haar dochter te zeggen, waarna ze een hand opstak en de andere hand in haar jaszak stak. Al snel verscheen er een soort zakje, een verpakking met kleurrijke tekeningen op, waarbij ze het aan de kleine meid gaf. Het meisje begon enthousiast het ding open te doen en haalde een zandkoekje eruit, die ze in twee brak. Ze stak het ene stuk op naar zijn Pokémon. Verward knipperde Aisling even naar het eten, voordat ze een tevreden geluidje maakte en het koekje in haar snavel man. Het meisje lachte en nam terug waarna ze aan haar eigen stukje begon te knabbelen. Myr knipperde vluchtig en zuchtte opgelucht, waarna hij zich ontspande en terug naar achter leunde, om zijn ogen te sluiten. Het kwam allemaal goed.

Maar als er een iets was in z'n leven waar hij altijd zeker van kon zijn, dan was het wel dat het nooit goed liep. Hij had zijn ogen nog geen 5 seconden toe of er klonk een schel geblaf, gevolgd door gegrom en gekrijs. Hij sperde zijn ogen open en keek terug naar de balie, waar hij de Snubbul zak bungelen aan het koekje dat Aisling in de mond had. Grommend zat het wezen daar te trekken aan het eten dat zij had gekregen. EN zo ook krijste de vogel naar de roze Pokémon. Myrddin pakte zijn krukken zuchtend vast en kwam wat meer naar voren op de stoel. Maar nog voor hij iets kon doen, vloog meneer de Snubbul langs hem voorbij. Geschrokken en ietwat verward schoten zijn ogen terug naar zijn Pokémon, die nu fel aan het gloeien was. Het beest groeide en vervormde en Myr trok even bleek weg bij het besef dat ze nu even groot of misschien zelf groter dan hem was. Het licht trok weg, waarna het wezen het koekje even opgooide en in een hap opat, om vervolgens even luidkeels te krijsen. Myrddin zat daar met zijn mond vol tanden te kijken hoe het wezen haar voorst klauwen over de balie legde en zo ervan af sprong. Het meisje was aan het huilen, de Snubbul aan het piepen. En de Pokémon, die nu een Archeops was, kwam met grote triomf naar haar trainer toe en zonder echt na te denken sprong het zo op hem. Myr klapte ineen en viel met een klein piepje op de grond, helemaal geplet door de mislukte vogel. Verdorie. Kutkip.