Tales of

Sinnoh

Miko zag hoe iets groters naar de oppervlakte kwam. Het werd alsmaar groter en groter. Zijn blauwe ogen verwijde zich terwijl hij haastig opstond en een paar passen achteruit zette. Vol verwachting stond hij daar met wild bonzend hart terwijl de schaduw groter en groter werd .. en er een blauw hoofdje boven kwam gevolgd door een groter lichtblauw lijf. Een grijze schelp lag op haar rug en zat onder de groeven en krassen. Miko zijn mond viel een beetje open van verbazing en ontzag bij het zien van haar. Ze zwiepte haar majestueuze kop heen en weer en kroop aan de kant. Ze bekeek hem nieuwsgierig en liet een vrolijk geluidje horen. Haar zang klonk als het geluid van honderden belletjes en betoverde Miko meteen. Hij wilde een stap naar voren zetten maar aarzelde. Het was alsof ze wist wat hij wilde want ze liet haar kop een beetje zakken en keek hem vriendelijk aan. Met beverige adem stapte hij naar haar toe en stak zijn hand uit. Ze duwde haar kop er tegenaan en zong zacht. O mijn god .. dit moest hij Myrddin laten zien. Hij nam een vluchtige foto en stuurde die naar hem toe.

Hij typte op google de fysieke kenmerken in en zag dat ‘Lapras’ omhoog kwam. “Lapras?” Vroeg hij aan haar en Lapras knikte. “Je bent mooi..” Prevelde hij en ze grinnikte terwijl ze haar kop tegen zijn borst aan duwde en een tevreden geluid maakte. Hij kreeg een kleur en aaide haar wat onbeholpen. Tjee, ze was zo groot .. “Hier ik heb wat voor je.” Miko graaide in zijn zak en viste er een appel uit. Hij had die zelf willen opeten maar deze Lapras kon het vast beter gebruiken dan hij. Lapras rook er bedachtzaam aan maar schudde toen haar hoofd. “O, lust je het niet?” Lapras schudde haar hoofd en duwde haar hoofd nogmaals tegen zijn borst aan, ditmaal met wat meer druk. Miko wankelde een beetje, voelde zijn voet wegglijden en gooide instinctief zijn armen om de lange nek van de Lapras om niet te vallen. “Hooo- oh ..” Hij probeerde weer recht te komen maar Lapras leek het niet erg te vinden. Ze liet haar kop zakken zodat hij langzaam op het ijs werd neergezet en duwde toen met haar neus tegen zijn jaszak aan. Miko had alleen maar een lege pokebal erin zitten. “Ik heb geen eten meer ..” Zei hij een beetje beteuterd terwijl hij zijn zakken leeg haalde om het te laten zien. Lapras maakte een zacht geluid, duwde heel zacht met haar neus tegen de pokebal aan en keek toen naar Miko, recht in zijn blauwe ogen. Miko fronste. “W-wil je .. wil je met me mee?” Lapras knikte. “Maar je kent je me niet eens en je kunt toch veel beter wild blijven en leven met je familie?” Lapras schudde langzaam haar hoofd met een blik in haar ogen die veel te intelligent was voor een pokémon. Miko slikte. Hij kon onmogelijk voor haar zorgen- waar zou hij haar laten? En .. wat zou ze eten? Zo Myrddin boos zijn als hij kwam aanzetten met een pokémon? Hij had wel altijd gezegd dat hij het niet fijn vond dat Miko zo onbeschermd rondliep. “Weet je het echt zeker?” Vroeg hij zacht. Lapras duwde haar neus tegen de pokebal aan en werd naar binnen gezogen.