Tales of

Sinnoh

Niets kon de ijzige wind ervan weerhouden om zijn nek te raken, niet eens de dikke sjaal die ook als deken dienst kon doen. Al deze koude toestanden waren toch niets voor hem. Met een foto van het meer voor hem, stak hij zijn Holo Caster weer weg in zijn jaszak waarbij zijn hand tikte tegen de pokébal die hij daarin had steken. Waarom ook niet.

Kiyoshi greep de pokébal vast en keek er enkele tellen naar. Om nu een pokémon aan zijn zijde te hebben, na alles, voelde raar. Nee, dat was niet het juiste woord; het voelde verkeerd. Nog steeds wenste hij dat hij het lab van de professor gewoon uit was gewandeld, maar hier stond hij met de pokébal. Het kleine blauwe wezentje werd uit de bal gelaten en keek nieuwsgierig omhoog naar de roodharige en vervolgens naar de omgeving.

“Kom, het is te koud om stil te staan,” sprak hij tegen het wezentje terwijl hij begon te wandelen. Zijn blik viel op de pootafdrukken die langs de oever liepen die hij net zo goed kon volgen. Wie weet wat hij nog tegen kwam. De Riolu bleef ondertussen dicht bij hem en had met één pootje zijn broek vast. Met een glimlach keek hij neer op de pokémon. “Ik moet je maar eens een naam geven,” zei hij bedenkelijk terwijl hij verder wandelde.



Note: Volgt het pad langs de oever

Na even wandelen viel zijn blik op een pokémon die een eindje verderop zat. Een Snorunt, de shiny variant, één die hij al had tegen gekomen, enkel in een hele andere situatie. Om er één in het wild te zien, was een hele andere ervaring. Het zorgde ervoor dat er een glimlach verscheen op Kiyoshi’s gezicht. Alloy was een meter verder gewandeld om de pokémon beter te kunnen zien en wisselde een blik uit met zijn trainer.

“Wat denk je, tijd voor een gevecht?”vroeg hij zijn pokémon, helemaal klaar om het gevecht aan te gaan. Zijn pokémon schudde enkel direct zijn hoofd. Verbaasd keek hij neer op het kleine wezentje. Dat had hij niet verwacht. “Uhm- oke?” Dat was een probleem.

Kiyoshi keek toe hoe de Riolu een sneeuwbal maakte en vervolgens vrolijk op de Shiny snorunt af liep. Hij hield de sneeuwbal uitgestoken naar de pokémon met een grote glimlach. Zelf sloeg hij zijn armen over elkaar om te zien hoe dit zou aflopen. Als hij een pokémon kon vangen zonder te vechten, waarom ook niet. De riolu was echter veel te sociaal voor zijn eigen doen.

Voorzichtig kwam de jongen ook in beweging en ging schuin achter de Riolu staan om vervolgens door zijn knieën te gaan zodat hij op ooghoogte kwam van de Snorunt. Hij zorgde er wel voor dat er genoeg afstand was tussen hem en de wilde pokémon, zodat hij haar niet zou afschrikken. "Hallo daar," zei hij tegen het wezentje.



Note: Tijd om een bandje te scheppen

Alloy keek over zijn schouder even naar Kiyoshi, met een brede grijns op zijn gezicht. De pokémon was helemaal blij met de wilde pokémon die ze waren tegen gekomen. De sneeuw in zijn poten was ondertussen aan het smelten dus liet hij het los, enkel om een nieuwe sneeuwbal te maken en die weer uit te houden naar de Snorunt die voor hen zat.

“Geen nood, hij gaat niets doen,” verzekerde hij de wilde Snorunt. Alloy hield ondertussen voldoende afstand omdat hij kon aanvoelen hoe dat de wilde pokémon dit allemaal niet vertrouwde. Hij wilde hem rustig de kans geven om te wennen aan de situatie, zodat ze het niet direct weg zouden jagen. “Misschien moet je het neerleggen,” zei Kiyoshi tegen de Riolu. De pokémon maakte een enthousiast geluid en legde de sneeuwbal op de grond om het richting de Snorunt te rollen. Snel begon hij alvast een nieuwe sneeuwbol te maken, om die ook naar de shiny pokémon te rollen, enkel om daarna een derde sneeuwbol te maken. Lang duurt het niet voor er steeds meer sneeuwballen voor de Snorunt komen te liggen.

Kiyoshi trok zijn wenkbrauwen een beetje op toen dat er eindelijk beweging kwam in de snorunt. Even had hij schrik dat de pokémon iets zou doen, maar in plaats daarvan begon het zelf ook een sneeuwbal te maken om bij de rest van de hoop te leggen. De Riolu liet een tevreden geluid horen en sprong met haar armpjes vrolijk in de lucht. Vervolgens pakte hij één van de sneeuwballen vast, zei wat en wees naar de bal in zijn poten. Kiyoshi vroeg zich af wat het beestje probeerde te vertellen tegen de wilde pokémon, maar daar kwam hij snel genoeg achter.

Voor hij het wist belandde de sneeuwbal in zijn gezicht en spuugde hij wat sneeuw uit. Alloy was luid aan het lachen en sprong weer blij in de lucht. Kiyoshi haalde zijn hand door zijn gezicht om de sneeuw weg te vegen, maar kon het niet laten om zelf te lachen. “Je wordt bedankt hoor,” zei hij lachend tegen de kleine pokémon, enkel om te zien hoe dat de Riolu één van de sneeuwballen overhandigde aan de Snorunt en naar hem aan het gebaren was.

“Oh nee, niks daarvan.” De jongen sprong gelijk weer weg en zetten een stap naar achter, helemaal vergetend dat het meer daar is. Hij voelde de rand onder zijn voet, maar voor hij wat kon doen viel hij achterover. Alloy schoot direct naar voor en wist nog net Kiyoshi zijn broekspijp vast te nemen, maar was niet sterk of zwaar genoeg om hem tegen te houden waardoor dat ze samen het water in donderde.

Het koude water was verschrikkelijk. Zodra hij het water raakte en kopje onder ging, voelde hij zijn spieren opspannen. Dit was niet het weer voor een duikje in een meer en dat voelde hij direct. Gelukkig wist hij snel terug boven water te kopen en klemde Alloy zich vast aan zijn schouder. Wanneer Kiyoshi naar het beestje keek, zag hij hem zichtbaar beven van de koude. Bij elke ademhaling kwam er condens uit hun mond en ook hij was hevig aan het bibberen. Langzaam bewoog hij zich naar de oever om alvast Alloy weer op het land te zetten, maar dat was voordat hij een plons naast hem hoorde.

Water spetterde in de lucht door de Snorunt die besloten had om hun te volgen. “Shit,” vloekte Kiyoshi wanneer hij de pokémon enkel kon zien zinken. Zo snel als hij kon zetten hij de Riolu op het land, die bezorgde geluiden aan het maken was. Nu onder water duiken was gevaarlijk, maar hij had geen andere keuze.

Kiyoshi haalde diep adem voor hij weer onder water dook. De koude was onmenselijk en hij voelde zijn lichaam protesteren, maar de adrenaline die door zijn lichaam stroomde maakte het mogelijk. Gelukkig was het niet te diep en zag hij de Snorunt al snel. Hij greep het wezentje vast en door dat ze in het water zaten, merkte hij het zwaardere gewicht amper op. Kiyoshi snakte naar adem toen hij weer boven water was en de pokémon met moeite naar de oever trok. Met de hulp van de Riolu wist hij haar gelukkig weer aan land te krijgen, al werkte zijn eigen spieren tegen hem toen hij zelf weer op land wilde kruipen. Zijn benen hing nog steeds in het water terwijl hij zich op zijn rug draaide. “Zijn jullie oké?” vroeg hij de twee pokémon, zijn stem bevend door de koude. De Riolu stond bezorgd bij de wilde Snorunt.

Heel zijn lichaam was aan het klagen. De wind sneed scherp over zijn huid en zijn kleren kleefde er ongemakkelijk tegenaan. Het was moeilijk om nog maar te bewegen, om zijn lichaam in gang te zetten, maar het moest gebeuren anders zou het niet goed aflopen.

Met een kreun duwde hij zichzelf op zijn buik, en vervolgens op zijn knieën om dichter naar de snorunt to te schuiven zodat hij over haar heen hing. Kiyoshi vermoedde dat de pokémon veel minder last had van de koude temperaturen, maar toch kwam er niet veel reactie van de pokémon. Yoshi sloeg zijn armen over elkaar heen in een soort knuffel om zichzelf warm te houden. Maar het hielp niet. Hij moest hier zo snel mogelijk weg, voor hij onderkoelt geraakte. Met het festival dat bezig was, zou hij hopelijk snel genoeg iemand tegenkomen die hem kon helpen.

”Ben je in orde?” vroeg hij aan het wezentje. Alloy legde ondertussen een bevend pootje tegen de Snorunt aan, en mompelde wat, misschien probeerde hij de wilde pokémon gerust te stellen. Een nieuwe rilling liep over Kiyoshi zijn rug en hij drukte zijn armen iets dichter tegen zich aan. “A-al- als je w-wilt,” begon hij, de koude begon nu echt toe te slaan. “Je kan m-meekomen als je w-wilt.” Zodat ze in het pokémon center konden zien of dat de pokémon in orde was. Het kon de koude temperaturen misschien aan, maar het was niet gemaakt om onderwater te leven. “Om te z-zien of je i-in orde b-b-bent.” Lag het aan hem of was spreken nog moeilijker geworden?

Kiyoshi ademde diep in en uit terwijl hij de moed aan het verzamelen was om in beweging te komen. Het was moeilijk en hij had de kracht er niet voor. Elk woord dat hij uitsprak was een hele uitdaging, maar langzaam leek het te lukken. Langzaam sloot hij zijn ogen even, maar dan voelde hij iets aan zijn broek trekken. In eerste instantie dacht hij dat het Alloy was, maar dan zag hij dat het de Snorunt die zijn broekspijp vast had genomen. Een kleine glimlach vormde zich op Kiyoshi zijn mond. Hij had zo veel pokémon kwaad gedaan in het verleden, misschien kon hij het goed maken door nu pokémon te helpen. Al wist hij dat hij het nooit goed kon praten wat hij gedaan had.

Twee handen plaatste hij op zijn knieën om zich rechtop te duwen. “Laten w-we gaan dan,” zei hij tegen beide pokémon die hem aankeken. Langzaam begon hij weer in de richting van de bewoonde wereld te wandelen, waar hij hopelijk snel iemand tegenkwam die het trio zou kunnen helpen. Op dit moment zou een warme chocomel perfect zijn. Gevolgd door iets van vodka. Dat klonk als muziek in de oren.