Tales of

Sinnoh

Wiens idee was het om deze quest aan haar te geven? Ze was een electric type trainer met geen een water pokémon, maar blijkbaar was het verstandig om precies haar een quest te geven die over een verloren zwemmer ging. Welke idioot ging dan ook in z'n eentje zo'n eind zwemmen zonder ook maar enige vorm van noodhulp. Voor het zelfde geld was hij al lang verdronken en lag zijn lichaam nu ergens op de bodem. Dan zou ze hem nooit meer vinden. Het was op goed geluk dat ze hem zou kunnen vinden op die waterweg. Maar ja. Ze moest dan alsnog daar wel zien te komen. Ze had haar hoofd een tijdje over gebroken voor ze tot een conclusie was gekomen. Een boot huren was nogal buiten haar budget aangezien ze dan ook iemand moest inhuren met een vaarbewijs. Dat zou een nogal duur grapje worden. Alhoewel... Misschien kon ze een boot regelen waar geen vaarbewijs voor nodig was. De enige manier om daar echt achter te komen was het proberen. Gelukkig was de ranger base waar ze op het moment was niet super ver van het water. Op naar de botenverhuur?

Ze zagen haar al aan komen. Hallo ik wil een boot huren maar ik kan zelf niet varen en ik heb ook erg weinig geld. Het feit dat een klein ribje zonder motor het enige was wat binnen haar budget viel, was ook geen verassing. Maar ja, wat deed je met een boot zonder motor? Een van de mannen stelde voor om er een water pokémon voor te hangen. Blijkbaar kostte het voor de meeste niet veel moeite om een boot vooruit te duwen of te trekken over het water, ook al zaten er mensen en/of pokémon in. Nu was het ironische dus weer dat ze alleen electric types had. Haar geluk was dan nog één ding. Ze was een Crescent Moon ranger en had dus toegang tot leen pokémon. Als ze het zich goed herinnerde van de vorige keer was er ook een water pokémon. Toen had zen een Growlithe gehuurd voor het herden van een kudde Wooloo. Hopelijk zou ze nu een water type pokémon mee kunnen krijgen. En het liefst nog een die een beetje formaat had en kracht om de boot mee te trekken. Weer terug naar de base.

Blijkbaar had ze nog eens geluk. Het was niet alleen maar pech voor deze quest. De ranger base had een Buizel die ze kon lenen. De pokémon was een van de meest perfecte pokémon om te dienen als motor. Zijn staart was immers behoorlijk gelijk aan de schroef van een boot. De pokémon leek dan ook helemaal enthousiast te zijn terwijl ze hem vertelde over wat de missie in hield. Een van de verzorgers vertelde haar nog dat de Buizel het vaker had gedaan voor missies en dat hij het erg leuk vond. Dat hielp op zich wel, dat de pokémon ervaring had met het trekken van een rib. Dan zou ze zich daar in ieder geval wat minder zorgen over te hoeven maken. Het probleem was dat de pokémon verder niet erg veel moves had of ervaring in gevechten. Aangezien problemen met wilde pokémon nog steeds een ding konden zijn, zou ze een paar van haar eigen pokémon mee moeten nemen. Zij zelf en de man zouden in de boot moeten dus was er niet erg veel plek voor grote pokémon. Zola en Zoro vielen vrij snel af. Zivar zou een enorme hekel hebben aan op een boot zitten met een vreemde. Zeik en Zaika waren de enige twee opties als ze er zo over nadacht. Bovendien waren de twee samen nog steeds lichter dan Zola, wie daarna het lichtste was. Tijd om weer terug naar het water te gaan.

De Buizel voor de boot spannen was makkelijker dan ze had verwacht. Waarschijnlijk omdat de pokémon zelf wist wat er moest gebeuren. Het lastige van het vertrekken waren de twee Toxel. Ze had niet veel keuze aan andere pokémon om mee te nemen gezien de situatie maar de twee moesten toch behoorlijk overtuigd worden. Ze konden immers niet zwemmen. Door hun lichaamsvorm zouden ze recht zinken als ze in het water terecht zouden komen. De belofte voor lekkers en veel slaap daarna was gelukkig genoeg om het tweetal te overtuigen om de boot in te stappen. De mensen van de bootverhuur hadden zodanig medelijden met haar situatie dat ze haar een waterkaart mee hadden gegeven. Op die manier zou ze veel makkelijker de route kunnen volgen die de zwemmer was gegaan tot hij was verdwenen. Ze moest natuurlijk wel borg betalen maar verder hoefde ze de huur er van niet te betalen. Ondertussen begonnen haar pech en haar geluk zich weer wat beter uit te balanceren.

Ze waar de zwemmer voor het laatst was gezien. Het stuk daarheen kon ze dus zonder problemen overslaan, de kans dat hij daar was en nog steeds niet was gezien, was immers enorm klein. Verder was het niet veel meer werk dan continu het water af turen. Nogal saai als je het haar vroeg. Hier en daar zag je diep onderwater een pokémon voorbij komen of een Wingull voorbij vliegen. Dat was dan ook echt alles wat ze zag. Ze moest een geeuw weg forceren toen haar holocaster over ging met een bericht van haar werk. Een vrouw aan de lijn vertelde haar dat ze vanaf de andere kant van de route ook een ranger in hadden gezet. Binnen enkele minuten zou haar een kaartje door worden gestuurd met een lijn er op. Tot daar zou ze moeten zoeken, het andere stuk was voor de andere ranger. Dit besluit was genomen omdat het toch een levensbedreigende situatie was. Het ging om een enorm stuk water dus een enkele ranger zou mogelijk te laat zijn. Op die manier werd haar zoekgebied kleiner. Niet veel later pingde haar holocaster met een nieuw bericht. Het was de kaart. Met een frons op haar gezicht vergeleek ze de kaart met haar waterkaart. Ze had tot nu toe de helft gehad.

Een klein steigertje aan een eiland kwam in beeld. Daar kon ze mooi vragen of de mensen een zwemmer hadden gezien. In het geval dat ze hem hadden gezien moest ze verder. Zo niet dan zou ze terug moeten. Het zou wat zijn als ze hem eigenlijk al voorbij was gegaan op wat voor manier dan ook. Het water was een groot gebied dus van zijn cours af geraken was niet geheel onmogelijk. De mensen op de yachten en zeilboten keken haar nogal vanuit de hoogte aan. Zowel letterlijk als figuurlijk. Blijkbaar waren ze niet echt gesteld op mensen in kleine bootjes. Waarschijnlijk weer een deel van die excentrieke boten cultuur. Typisch genoeg leken de mensen ineens een stuk vriendelijker en behulpzamer zijn zodra ze haar Crescent Moon badge liet zien. Al ging er een enkeling van zijn bootterras af en het ruim in. Ach, er zouden altijd mensen zijn die tegen de organisatie waren. Daar viel weinig aan te doen. Een kort gesprek met de mensen later wist ze dat de man hier al voorbij was gekomen een tijdje geleden. Ze zou verder het water op moeten om hem te vingen. Terwijl ze haar huidige locatie vergeleek met de lijn op de foto besefte ze dat ze het merendeel van haar helft al gehad had.

Zo over het water turen was nou niet bepaald haar favoriete bezigheid. Na een tijdje was het rustgevende en mooie er wel af en werd het ontzettend saai. Zo af en toe kwam de Buizel aan de rand van de boot hangen om een aai over zijn kop te krijgen en wat te brabbelen met Zaika. De andere Toxel daarentegen moest regelmatig wakker gemaakt worden. Wat dat betrof was Zeik niet de beste hulp. Hij was een goede vechter en ontzettend scherp maar tegelijkertijd ook zo ontzettend lui. Zaika was wel continu wakker maar zij had weer een ander probleem. Alles leidde haar af en ze wilde overal mee spelen. Eigenlijk waren de twee zowat elkaars tegenovergestelde wat dit soort dingen betrof. Zeik moest wakker gemaakt worden en Zaika moest steeds opnieuw herinnerd worden aan haar taak. De Buizel daarentegen? Daar had ze absoluut niets over te klagen. De pokémon trok braafjes de rib vooruit en leek zelfs nog om zich heen te kijken. Misschien moest ze maar kijken of ze hem niet toevallig kon adopteren.

Onderweg kwamen ze hier en daar nog wat problemen tegen. Immers kon niet alles zo vlotjes gaan als de Buizel voor de boot. Een school aan Wishiwashi was een van hun leden kwijt en leek er overal naar opzoek te zijn. Na een tijdje in de omgeving van haar bootje gezwommen te hebben, besloten een paar van de pokémon dat het tijd was om in haar boot te kijken. Glibberige vis pokémon uit je boot het water in gooien was zeker niet iets wat ze had verwacht. Het maakte het ook niet makkelijker dat alle drie de pokémon die ze bij had, de losse Wishiwashi er lekker uit vond zien. Voor de otter pokémon was het niet zo'n verassing, het was immers wat ze aten in de natuur. Voor de twee Toxel daarentegen? Die waren gewoon vervelend omdat ze zo weinig konden doen in de boot. Ze gedroegen zich behoorlijk als baby pokémon. Wat ze technisch gezien ook waren, maar om zich zo te gedragen? Daar hadden ze eigenlijk de leeftijd helemaal niet meer naar. Ze moest het drietal dan ook op hun kop geven nadat ze zoveel problemen hadden veroorzaakt met de wilde pokémon.

Golven. Golven. En nog eens golven. Ze werd er ondertussen helemaal horendol van. Er was zo ontzettend weinig te zien. Het was ook al een hele tijd geleden dat ze voor het laatst een boot tegen was gekomen. De laatste had de zwemmer gelukkig kort geleden nog gezien. Dat betekende in ieder geval dat hij waarschijnlijk nog niet dood op de bodem van het water lag. Bovendien betekende het ook dat ze in de buurt begon te komen. Ze was nog een aardig stuk van de grens van haar gebied, zo ver kon hij in de tussentijd nog niet zijn gekomen. Dat betekende dat hij hoogstwaarschijnlijk nog door haar gevonden zou worden. Als hij -again- niet gezonken was in de tussentijd. Nu moest ze haar ogen beter open houden dan op het hele stuk hier voor. Het probleem was. Omdat ze het stuk hiervoor haar ogen ook al zo goed moest gebruiken, begonnen ze moe te worden. Haar motivatie verzwakte en daarmee ook haar concentratie. Ze vond zichzelf steeds vaker afgeleid door allerlei gedachten in plaats van te focussen op de aanwezigheid van de man. Het zelfde leek voor de drie pokémon te gelden.

Ondertussen begon ze toch wel heel ver te geraken. Ze zou hem toch niet per ongeluk voorbij zijn gegaan terwijl ze zo in gedachten was? Dat zou nogal problematisch zijn aangezien dit wel een quest was over levensgevaar. Een zucht rolde over haar lippen voor ze haar ogen opnieuw op de verte focuste. Een gil trok haar aandacht. Het was duidelijk de stem van een man en niet super ver van haar vandaag. Haar ogen speurde het water af. Helemaal niets. Begon ze te hallucineren? Nog een keer die gil. De pokémon leken het ook te horen dus het was zeker geen illusie. De vraag was alleen... waar kwam hij vandaan? Er was een eiland aan haar linker kant, een rotsformatie aan haar rechter kant en een stuk verderop leek een Wailord in het water te drijven. Zeik en Zaika leken het ook niet te weten. Het moest wel een van die drie dingen zijn maar zo op het water kon ze niet onderscheiden waar het geluid precies vandaan kwam. "Buizel, weet jij waar die gil vandaan kwam?, besloot ze aan de water pokémon te vragen. Waarschijnlijk had hij meer ervaring met geluiden op het water. De orange pokémon draaide zich om haar kant op en maakte een gillend geluidje om te bevestigen of dat was waar ze naar zocht. Jett gaf een knikje waarna de pokémon zich weer om draaide in het water en richting de locatie waar hij het geluid had gehoord begon te zwemmen. Hopelijk zouden ze de man daar vinden.

Er klonk nog een gil. Deze keer wist ze beter waar ze moest kijken om de oorsprong te vinden. Ze moest erg goed kijken maar uiteindelijk vielen haar ogen op de bron. Achter een paar rotsen merkte ze de zwemmer op. En een Kingler die hem aanviel. Ah. Ja, dat verklaarde de gil. De Buizel had het gelukkig ook opgemerkt en begon dus te zwemmen richting het eilandje. Tegen de tijd dat ze bij de kant aankwamen sprong Jett uit de boot met de twee Toxel onder haar armen. De Buizel zou het beste bij de boot achterblijven aangezien hij niet in staat was om te vechten. Met schoenen gevuld met water rende ze over het strand richting de rotsen waar de man en pokémon zich bevonden. "Hey!" riep ze om de aandacht van de pokémon te krijgen. De Kingler draaide zich haar kant op, boos met zijn scharen klapperend. Yikes. Daar wilde je echt niet tussen komen. Het was duidelijk dat de pokémon boos was op iets of iemand. Waarschijnlijk hun beide aangezien ze zijn territorium in waren gekomen. "Frans, ren!" riep ze voor ze met een flinke haal Zaika richting de wilde pokémon gooide. Zeik zette ze op de grond weg, ze zouden dit maar op één manier kunnen oplossen. Een gevecht. Frans maakte zich uit de voeten, hopelijk voor lang genoeg. Ze moest de aandacht van de wilde pokémon bij haar en haar pokémon krijgen in plaats van op hem.

"Nuzzle!", riep ze naar Zaika, die een van de poten van de pokémon vast wist te pakken. De Toxel begon wild met haar kop tegen de poten te wrijven en op die manier een hoop statische electriciteit te veroorzaken. De Kingler sloeg haar echter al snel van zijn poot af met een Hammer Arm. Niet bij met de behandeling van zijn soortgenoot begon Zeik te grommen richting de Kingler. Dit trok zijn aandacht, waardoor Zaika een andere poot vast wist te pakken en daar ook Nuzzle tegen te gebruiken. Dit was duidelijk pijnlijk voor de water type krab, en zorgde daardoor voor een hoop irritatie. De Kingler opende zijn mond een schoot een bal modder vol tegen de Toxel aan. Dit was dan weer super effectief op haar, waardoor ze zo snel mogelijk weg probeerde te krabbelen. Het was duidelijk dat de Kingler opnieuw wilde aanvallen. "Acid, snel!" riep ze naar haar pokémon. De twee Toxel opende hun mond en schoten de giftig paarse vloeistof tegen de kop van de Kingler. Deze nam daardoor een stap naar achter. Dit zorgde voor een opening, waardoor Zaika zich weer bij Zeik kon voegen. Het was duidelijk dat dit wel werkte. Ze waren immers in het voordeel met de electric type aanvallen. Al was een strategie met een grotere afstand misschien veiliger. "Nog een keer", droeg Jett haar pokémon op. De twee Toxel opende hun mond en schoten opnieuw de giftige vloeistof richting de grotere pokémon. Deze wist de aanval echter te stoppen door met zijn armen te zwaaien en zo een Wide Guard op te stellen. De aanval spatte kapot tegen de bescherming van de Kingler. Deze leek tevreden te zijn hiermee en ook iets richting de twee Toxel te spuwen. Een Water Gun. Natuurlijk was het formaat van de straal gelimiteerd en kon er maar op één van de twee gefocust worden. Zeik werd door de aanval geraakt terwijl Zaika net opzij wist te duikelen. Misschien toch maar terug naar de electrische aanpak? "Gebruik Nuzzle", zei ze tegen de twee pokémon. Zaika stormde het snelste op de vijand af, waardoor zijn focus naar haar ging. Dit gaf Zeik de kans om een van de poten vast te pakken. De verplaatsing van de aandacht daarna gaf Zaika de kans om het zelfde te doen. Zodra ze beide een poot vast hadden, begonnen ze met hun vacht de statische electriciteit op te wekken. Schreeuwend van de pijn probeerde de Kingler met een Metal Claw de twee Toxel van zijn poten af te slaan. De twee wisten echter net op tijd de poot die ze vast hadden los te laten en een andere vast te pakken. Tegen die poot voerde ze opnieuw Nuzzle uit. Dit viel natuurlijk niet zo lekker bij de Kingler. Ditmaal besloot hij zich op één van de pokémon te focussen in plaats van beide. Met een Stomp werd Zeik tegen de grond geslagen. Bij het zien hiervan begon Zaika als een gek te sputteren tegen de poten van de Kingler met Flail en wist daardoor één van de poten van de krab tegen de grond te slaan. Zodra hij zich probeerde te verdedigen, dook ze weg en ging ze bij de grommende Zeik staan. Samen waren ze immers sterker. Maar ook een makkelijker doelwit. Het tweetal kreeg een flinke klap van de Mud Shot die hun beide raakte.

"Zeik, Zaika!", kon Jett enkel ongerust roepen naar haar twee pokémon. Terwijl ze met op elkaar geklemde kaken uit de hoop modder opstonden, begonnen de twee pokémon te groeien. Van vier poten stonden ze op naar twee. Hun hele lijf groeide maar vooral hun ledenmaten werken stukken langer. Van een magere 40 centimeter groeide ze uit tot een heuze 1 meter 60. Maar helemaal het zelfde waren ze niet. Zaika was geel van kleur en de schubben op haar buik hadden een H-vorm. Ze was een Amped Toxtricity. Zeik was blauw en zijn schubben vormde eerder een hardje. Hij was een Low Key Toxtricity. Ze had het min of meer al verwacht, dat ze een andere vorm zouden krijgen. Ook wel dat Zaika amped zou zijn en Zeik low key. Maar alsnog. Iets verwachten was toch anders dan het zien. De twee maakte nu een hele andere indruk dan toen ze nog in hun baby vorm waren.

Tegelijkertijd schreeuwde de twee Toxtricity richting de Kingler om hem uit te dagen. Ze waren nog lang niet klaar met vechten en wilde dat aan hem duidelijk maken. Boos klapperde de water pokémon met zijn klauwen. Uitdaging geaccepteerd. Zeik opende zijn mond en haalde diep adem terwijl Zaika een sprintje inzette richting de wilde pokémon. Jett sloeg haar handen over haar oren door het hoge, schreeuwende geluid dat Zeik losliet. Zaika liet de electriciteit over haar hele lichaam lopen en knalde in volle vaart tegen de Kingler aan, die ook zijn oren probeerde te beschermen. Nu Zaika groter was dan de Kingler wist ze hem een heel eind achteruit te schuiven door haar aanval. Zodra hij tot stilstand kwam zwaaide hij met zijn armen. Een blauwe gloed verscheen om hem heen en trok vervolgens in zijn lichaam. Zodra zijn verdediging verscherpt was, vuurde hij een Bubble Beam af op de twee Toxtricitys. Geïrriteerd zwaaide het tweetal richting de bellen die hun zicht versperde en pijnlijk tegen hun lijf kapot klapte. "Shock hem!" riep Jett naar het tweetal paarse pokémon. Ze wisten de bubbels van zich af te schudden en focuste hun blikken op de Kingler. Blijkbaar hadden ze beide een ander idee bij deze opdracht. Zaika vormde paarse ballen met gif die ze tegen de water pokémon schoot. De ballen klapte tegen hem kapot en versperde nu zijn zicht. Zeik genereerde een electrische lading om zijn lijf en schoot vervolgens een schicht richting de Kingler. Deze maakte geen kans aangezien hij de aanval niet aan had kunnen zien komen. De electriciteit koersde door zijn lichaam en zorgde er voor dat hij door een paar van zijn poten zakte. Hierdoor waaide er wat stof op. Ze kon niet zien wat er gebeurde. Zou het genoeg zijn geweest om de pokémon uit te schakelen?

Natuurlijk moest Frans weer te vroeg tevoorschijn komen. Een diepe zucht rolde over haar lippen. Maar blijkbaar was ze niet de enige die hem had gezien. De Kingler zette al snel zijn zinnen op de man en liep er zo snel -en scheef- mogelijk naar toe. Dat gingen haar pokémon niet op tijd redden. Haar geluk was dat de pokémon zijn bewustzijn verloor. Haar pech was dat hij dit precies wist te doen bovenop Frans. Meende je dit? Hoezo kon nooit iets goed gaan zonder dat er een heel ander probleem bij ontstond? Gefrustreerd stapte ze op de man af. "Had ik niet gezegd om te vluchten? Waarom kwam je zo snel al terug?" vroeg ze met het laatste beetje geduld. Natuurlijk kwam er geen echt antwoord uit de man. Hij 'wist niet waarom hij terug was gekomen'. Op het moment kon ze wel even tegen hem gillen. Maar goed, dat zou ook niet helpen. Het leek er in ieder geval op dat hij nergens last van had en de grote krab pokémon verder geen problemen veroorzaakte met zijn gewicht. Ze kon de pokémon waarschijnlijk er gewoon af tillen. Het probleem was echter niet zijn gewicht maar het formaat. Al snel kwam ze tot de conclusie dat ze er hulp bij nodig zou hebben.

Jett wenkte Zeik en Zaika dat ze moesten komen. Het tweetal kwam aan gesjokt. Ze waren nu wel groter maar hun beentjes bleven vrij kort in verhouding dus zo super veel sneller waren ze nou ook weer niet. Bovendien moesten ze nog wennen aan hun nieuwe lichamen. Ineens zo veel anders er uit zien moest wel onwennig zijn. Ze zou het zich zelf niet kunnen voorstellen. Ineens een stuk groter zijn en bijvoorbeeld op handen en voeten vooruit moeten gaan. Maar goed. Ze moest eerst de Kingler van Frans af krijgen voor ze daar verder over kon filosoferen. Ze wees de twee pokémon naar twee punten van de krab's schaal. Daar pakte ze hem vast terwijl Jett een andere hoek beet pakte. Met hun gecombineerde kracht wisten ze makkelijk de pokémon op te tillen. De twee Toxtricitys liepen wat onhandig achteruit met de pokémon in hun handen. Zelf moest ze oppassen dat ze niet bovenop Frans zou gaan staan. Al zou ze dat ergens ook wel willen door zijn domme reactie. Als hij gewoon weg was gebleven tot ze had gezegd dat het veilig was, hoefde ze dit alles niet te doen.

Zodra Frans weer op beide voeten stond, draaide Jett zich naar hem om. Ze stelde zich voor en vertelde dat ze van Crescent Moon was omdat hij als vermist was opgegeven op het water. In de tussentijd was de Buizel om het eilandje gezwommen en keek hun vanuit het water nieuwsgierig aan. Het ribje hing nog steeds aan het tuig achter hem. Ze zou in ieder geval Zeik en Zaika moeten omwisselen aangezien ze nu waarschijnlijk haar grootste en zwaarste pokémon waren in plaats van de kleinste en de lichtste. De vaag was alleen of Frans met hen mee zou gaan naar het vaste land of hij verder zou gaan met zijn zwemtocht. In dat tweede geval kon ze nog altijd contact op nemen met de andere ranger, die dan met hem mee zou kunnen varen zodat het verder goed zou gaan. Ze wilde immers niet nog een keer deze situatie hebben. Als er een andere ranger bij zou zijn, hoefde ze zich waarschijnlijk geen zorgen te maken over aanvallende pokémon en zou hij in één keer naar de City of Dreams kunnen zwemmen. Mits hij nog genoeg energie had na dit hele gebeuren natuurlijk.