Tales of

Sinnoh

Mensen waren altijd aan het klagen dat hij zijn pokémon meer uit hun bal moest laten, en tegenwoordig had hij daar ook steeds minder over te zeggen. Zijn Ninetales was duidelijk slecht gezin iedere keer dat Casimir haar bal erbij nam en dan was er ook nog de Shinx die weigerde om in zijn bal te blijven. Overal waar hij heen ging, volgde het kleine schepsel. Ze liep altijd voor zijn voeten en hij was al meer dan één keer over haar gestruikeld. Je zou denken dat het beestje ervan zou leren, maar nee, ze leek het helemaal niet erg te vinden.

Ze waren onderweg naar Snowpoint voor de kerstmarkt en alles wat daar aan de hand was, maar Casimir had even een korte pauze genomen zodat zijn pokémon hun benen konden strekken. Twee van de pokémon die hij in bezit had toch. Casimir stond maar wat te staan op Route 205 terwijl zijn pokémon met elkaar aan het spelen waren. Zijn blik gleed naar zijn horloge om de tijd in het oog te houden, zodat hij op tijd terug was zodat ze verder konden. Maar voorlopig waren de twee nog niet uitgespeelt. Om zichzelf wat te doen te geven haalde hij zijn Holo Caster erbij en begon wat te scrollen.

note -

Casimir was te gefocust op zijn Holo Caster - ondanks dat er werkelijk niets interessants op stond - waardoor hij niet merkte dat er een derde pokémon zich bij de groep had gevoegd. Hij hoorde hoe de Ninetales aan het grommen was en enkele blaffen hoorde, maar hij waaide het weg alsof het niets was. Ze waren aan het spelen, dan was het vast normaal.

Dat was tot de Shinx ook gepanikeerd begon te schreeuwen. Zijn grijze ogen schoten meteen op, net op tijd om te zien hoe de Shinx wanhopig met haar poten naar hem aan het grijpen was. ”Shit.” Sinds hij haar had, wilde ze niet van zijn zijde wijken. De blik die ze nu op haar gezicht had, was er één van pure angst. Ook zijn Ninetales was in actie geschoten en liep achter de Luxray aan, enkel om halverwege te stoppen en zich om te draaien. Ze blafte naar Casimir, in de hoop dat hij zich zou haasten zodat ze achter de Shinx aan konden.

Een andere keuze had hij niet, die shinx had hij misschien nodig voor zijn gyms, hij kon hem niet kwijt spelen. Casimir zetten de achtervolging in en rende omdat hij anders de Ninetales niet bij kon houden. Ze leek precies te weten waar ze heen moest, dus besloot hij haar maar te volgen. “Niet zo snel!” riep hij naar haar, ze was te snel voor hem om bij te houden.

note -

Casimir vertraagde zijn pas wanneer de weg versmalde en er een rotsformatie ontstond. Als hij de Ninetales mocht vertrouwen, was de Luxray daartussen geschoten, maar aan het gegrom te horen vertrouwde ze het niet. Dit was fantastisch. Hij keek even over zijn schouder naar waar hij vandaan kwam, en twijfelde even om gewoon weg te gaan. Zo heel belangrijk was ze ook niet en als hij daarmee zijn eigen leven kon redden.

“Hey! Ninetales, terugkomen!” De zilvere pokémon bewoog zich tussen de twee rotsen door en negeerde Casimir volledig. Nog net zag hij de puntjes van haar staart verdwijnen. De shinx kon hij misschien missen, maar over haar kon hij niet hetzelfde zeggen. Van al zijn pokémon was zij de enige die hij niet kon verliezen, al was het maar om geen kwade Alain achter zich te krijgen. DIe jongen zou zijn nek omwringen als er iets met haar gebeurde.

Nog een laatste keer keek Casimir over zijn schouder, maar hij zag niet direct iemand die zou kunnen helpen. “Shit,” mompelde hij zacht voor hij diep inademde. Dit was een erg slecht idee, maar hij moest zijn Ninetales wel terug gaan halen. Voorzichtig ging hij tussen de twee rotsen heen, naar de andere kant. Hij haalde zijn Holo Caster er weer bij, zodat hij iets had als er iets zou gebeuren.

note Gaat het territorium binnen

Het voelde verkeerd om hier te stappen. De Luxray was verderop, met zijn shinx nog steeds in zijn mond. Casimir wisselde een blik uit met zijn Ninetales, die begrepend knikte en vooruit wandelde. Hij wist niet of het een goed idee was om een gevecht te starten met de pokémon die duidelijk veel sterker was, maar ze moesten iets doen om de Shinx terug te krijgen. Als hij daardoor hem ook moest raken, was het jammer maar helaas. Met een Hyper Beam lukte het vast wel om de Luxray zover te krijgen de pokémon los te laten.

“Hype-aaargh!” Iets scherp baande zijn weg in zijn enkel, wat zorgde voor een stekende pijn. Zonder nadenken bewoog hij zijn voet, klaar om wat het ook was weg te stampen en een zachte piep klonk wanneer zijn voet ergens contact mee maakte. De Ninetales had zich gealarmeerd om gedraaid en schoot op de Houndour af die Casimir zijn enkel vast had.

Zijn blik viel op de kwade Houndour die hem grommend aan bleef kijken, met zijn tanden ontbloot en oren plat tegen zijn kop. “Confuse ray,” beveelde hij zijn pokémon en haast direct ontstonden er drie lichtgevende orbs die zich rond de houndour bewogen. Het effect was direct zichtbaar, de pokémon wiebelde zachtjes heen en weer.

Direct zetten Casimir verschillende stappen naar achter om afstand te creëren tussen hem en dat gevaarlijk ding. “Raak het met een iron tail,” ging hij kwaad verder. De staarten van zijn pokémon raakte de kleinere Houndour die het niet eens had zien aankomen. Casimir snoof kwaad wanneer de wilde pokémon hard geraakt werd. Wat dacht dat ding wel niet.

note Gaat het territorium binnen

De ninetales bleef grommen naar de kleinere pokémon, die niets meer deed. Er kwam slechts een zachte piep uit zijn mond terwijl het daar stond, nog steeds stond het in zijn weg. Met vernauwde ogen keek Casimir naar het zwarte wezentje. Ondanks dat het niks meer deed, vertrouwde hij het voor geen meter. “Hou het bij me weg,” zei hij tegen zijn Ninetales. Ze ging direct tussen hem en de wilde Houndour staan.

Het zat hem niet helemaal goed dat hij direct zo gereageerd had, tegen een pokémon die nu niets meer probeerde. Als hij gewoon kalm was gebleven, had het niet moeten gebeuren, maar hij voelde nog steeds zijn hart hevig kloppen in zijn borstkas. Het was echt een probleem, één waar hij niet vanaf geraakt. Hij voelde de tanden nog steeds in zijn enkel, al had hij niet het gevoel dat het hard genoeg was om zijn huid te breken.

In een boog wandelde Casimir langs de Houndour heen, terwijl hij hem met een schuin oog aan keek. Zelfs met de Ninetales aan zijn zijde, wilde hij de wilde pokémon geen moment uit het oog verliezen. Bij elke stap die hij zetten, verplaatste de grotere pokémon zich mee om de wilde pokémon zijn pad te blokkeren. Tijd om die shinx terug te halen.

note Gaat rond de Houndour heen

Eindelijk kwam de Luxray weer in beeld, maar de vijandige houding van de Ninetales verdween als sneeuw voor de zon. Met een geïrriteerde frons keek hij haar aan. Ze moest toch wel begrijpen dat ze hier waren om de Shinx terug mee naar huis te nemen. Dit was niet het moment om medeleven te gaan tonen met een wilde pokémon.

Zonder verder te twijfelen wandelde Casimir dan ook dichter in de buurt, tot hij de twee Shinx’s opmerkte, maar één ervan lag er levenloos bij. Zijn eigen shinx keek direct op toen dat Casimir dichter in de buurt was, maar keek hem ook sip aan. Shit. Dit was een probleem.

“Shinx, kom terug,” beveelde hij het kleine dingetje. Hij wijkte nooit van zijn zijde, vond de bal verschrikkelijk, en misschien kwam dat nu eindelijk van pas. Toch keek hij even twijfelend van het levenloze lichaampje naar de grotere Luxray, voor hij zijn best deed om over de poten heen te kruipen om naar Casimir te gaan, ondanks dat zijn handelingen twijfelend waren en hij naar het lichaampje bleef kijken.

Casimir zijn eigen blik bleef hangen op het lichaampje. Hij wist niet goed hoe hij zich moest voelen bij het beeld voor zich. Zijn armen sloeg hij over elkaar heen terwijl hij een neutrale uitdrukking op zijn gezicht probeerde te houden. Uiteindelijk wendde hij dan toch zijn blik af, naar een stukje gras verder op. Er was niks dat hij kon doen om de Luxray te helpen.

note Gaat rond de Houndour heen

Ondanks dat hij het niet had voor pokémon en ze niet vertrouwde, wilde dat niet zeggen dat hij ze iets slecht toe wenste. Waar de luxray nu doorging, was iets verschrikkelijk. Zijn blik bleef even hangen op zijn Shinx die met een treurige blik keek naar zijn soortgenoot. Er kwamen wat geluiden uit zijn mond, maar uiteraard begreep Casimir niet wat ze aan het zeggen waren tegen elkaar.

Casimir kon niets doen om deze situatie beter te maken. Hij kon iets niet terug tot leven wekken en zoals het beestje er lag, was het te laat om nog naar een pokémon center te lopen. “We kunnen hier niet blijven,” zei hij tegen het kleine wezentje. Hij leek echter niet op hem te letten, het enige wat hij deed was communiceren met de Luxray.

Een zucht ontsnapte en Casimir wreef over zijn hals. Een tweede pokémon had zich bij hen gevoegd, een Houndour die op een afstand bleef staan en hem aankeek maar verder niets deed. Het zag ernaar uit dat de Luxray hier niet alleen was en iets van een groep had.

“Je kan altijd hier blijven,” zuchtte hij uiteindelijk tegen de Shinx, die eindelijk op keek en hem met grote ogen aanstaarde. Er zaten genoeg andere pokémon in zijn team, hij had hem niet direct nodig. Als hij liever hier bleef bij de Luxray, was dat perfect voor hem.

Zonder twijfel sprong de shinx op en rende naar hem heen om zijn kop tegen hem aan te drukken. Even dacht Casimir dat de pokémon besloten had terug mee te komen met hem, maar dan draaide hij om en rende naar de luxray. Halverwege stopte hij even om vrolijk om te kijken naar Casimir, een geluidje te maken, en vervolgens dicht tegen de Luxray aan te kruipen. Op een manier was het hartverwarmend om te zien, maar er was niet veel af te lezen van Casimir zijn gezicht.

Op deze manier had hij toch het gevoel geholpen te hebben, op een manier. Zijn grijze ogen bleven even hangen op de Ninetales die tevreden toe keek naar de kleine Shinx die zijn plekje gevonden leek te hebben.

note De shinx verlaat zijn team