Tales of

Sinnoh

Kerstavond. Alain liet een diepe zucht klinken en keek neer op zijn pols. Het leek goed te helen, maar hij zou pas meer weten als hij weer terug ging naar het ziekenhuis. Voor nu kon zelfs dat zijn stemming echter niet drukken. Hij trok de mouw van de enorm lelijke trui weer over de brace heen en liet een glimlach over zijn lippen rollen. Sinds het gesprek met Cas en die met Myr was er een gewicht van zijn schouders gevallen. Alles wat er was gebeurd kon weer even naar de achtergrond geduwd worden. De feestdagen zouden goed zijn. Beter. Ze verdienden dat.

Cas vluchtte naar de badkamer en Alain nam het moment om zijn Holo Caster er even bij te pakken. Nog steeds geen bericht van zijn ouders. Zijn gezicht vertrok bij de realisatie dat dit betekende dat ze… waarschijnlijk onaangekondigd langs zouden komen. Of misschien niet? Hij kon blijven hopen.

Toen Cas de badkamer uit kwam met een onnodig grote doos, trokken Alain’s wenkbrauwen samen en keek hij verbaasd naar de zwartharige. “Eh?” Tweekleurige ogen gleden naar de pakketjes die klaar lagen voor de ander. Dat was… een stuk kleiner. Oh, Arceus, wat? Hij bleef zitten en nam de doos verward op zijn schoot, waarbij hij even een duidelijke gasp liet horen toen de doos bewoog.

“Cas— Wat?”

Hij wachtte niet op een antwoord voor hij de doos opende om…

Tweekleurige ogen verwijdden compleet toen hij neer keek op donkerrode ogen die hem vanuit de doos aankeken. Pas toen de deksel op de grond viel, herkende hij het kleine, donkere wezentje als een Vulpix. Het kleine wezentje bleef nieuwsgierig zitten, keek hem aan alsof ze aan het oordelen was wat ze precies van hem vond.

Enkele seconden gingen voorbij voor Alain door kreeg dat hij zijn adem aan het inhouden was. Hij liet deze los en slikte de brok in zijn keel weg. Dat zijn ogen zich gevuld hadden met tranen en dat zijn lippen zich hadden samengeperst om het trillen tegen te gaan viel hem zelf niet eens op terwijl hij zijn handen voorzichtig in de doos stak om de Vulpix eruit te tillen en de doos opzij te laten vallen, zodat de Vulpix op zijn schoot kon zitten.

De Vulpix duwde haar neus goedkeurend tegen de arm van de lichtharige jongen, waarbij de eerste traan over zijn wang liep en hij ter plekke smolt. “Oh—” was alles wat hij schor uit kon brengen, terwijl hij zijn vingers door de vacht van de Vulpix liet glijden. “Cas—” kwam er vervolgens uit, waarna hij met tranende ogen opkeek naar de ander.

Shit.

Alain was er zeker van dat zijn hart een paar slagen oversloeg op het moment dat de Vulpix haar neus tegen hem aandrukte. In de donkerrode ogen zag hij een scherpe blik die hij niet herkende in één van zijn andere Pokémon. Maar, niets daarvan was een probleem. Wat er op zijn schoot zat was in zijn ogen het beste cadeau wat hij ooit had gehad. Vooral van iemand die helemaal niet zo gek was op Pokémon, om bedachtzaam genoeg te zijn om hem er één te geven. Een Vulpix, welke uiteindelijk een Ninetales zou worden zoals Rose waar hij duidelijk zo gek op was.

Uiteindelijk wist hij zijn ogen van de Vulpix te halen en keek hij op naar Cas met niets anders dan de neiging om zijn armen om de jongen heen te slaan en hem te bedanken, maar de Vulpix op zijn schoot weerhield hem ervan. Daarom keek hij, zonder zijn gevoelens in woorden om te kunnen zetten, op naar de ander en hoopte hij dat zijn dankbaarheid te zien was in de tranen die over zijn wangen stroomden.

Als het niet goed is-

Wat? Alain’s wenkbrauwen vouwden zich samen terwijl hij de ander in complete verbazing aankeek. Was hij serieus? Nog even bleef Alain verbaasd zitten, voor hij de Vulpix heel voorzichtig van zijn schoot tilde en op de bank zette. Hij duwde zichzelf overeind van de bank, negeerde de pijn in zijn ribben en stapte verder richting de ander, om zijn armen om zijn hals te slaan. Hij drukte zijn lippen kort tegen de wang van de ander, voor hij hem dichterbij trok en zijn hoofd lichtjes schudde.

“Het is perfect,” zei hij zacht, stem vrijwel niets meer dan een fluister. “Bedankt.” Hij wist niet waar hij het aan te danken had, maar wat hij wel wist was dat hij deze Kerst veel dankbaarder was dan hij had kunnen dromen. En daarom bleef hij de ander net iets te lang vasthouden, voor hij hem uiteindelijk weer los liet en omkeek naar de Vulpix, een zachte glimlach op zijn lippen.

Hoe zou hij niet van de zwarte Vulpix kunnen houden, als dit was waar hij haar altijd aan zou linken?

De woorden van de ander lieten de glimlach van Alain nog verder verzachten, terwijl tweekleurige ogen weer van de Vulpix naar Cas gleden. Hij veegde de tranen van zijn wangen en haalde even diep adem in de hoop zijn hart weer wat te kalmeren. Het was geen geheim geweest dat hij compleet verliefd was op de Vulpix, wie hij liefkozend Rose had genoemd. Als Vulpix had het beestje graag tegen hem aan of op zijn borst gelegen en als Ninetales was ook duidelijk hoe hij een band met haar had opgebouwd. In het ziekenhuis en daarna was zij zo beschermend geweest.

Het idee van zelf een Vulpix nemen was zeker in zijn hoofd opgekomen, zelfs al was de Alolan Vulpix die hij enkele dagen geleden had gekocht zo ongeveer dát plan geweest. Het was dan misschien niet zijn intentie geweest om er nog een Pokémon bij te nemen, maar hij voelde geen enkel beetje negativiteit bij het cadeau wat hem was gegeven. Er was een plekje voor de Vulpix bij hem. Hij was Cas meer dankbaar dan hij ooit in woorden zou kunnen uitdrukken. Want meer dan het cadeau zelf was het de gedachte erachter die zijn hart warmde.

Alain nam het andere cadeautje aan en stapte weer naar de bank, waar hij terug op zijn plek ging zitten en even naast zich op de bank klopte om Cas uit te nodigen ook plaats te nemen. De Vulpix leek de omgeving te verkennen en was aan het snuffelen aan de kussens, terwijl Alain het tweede cadeau voorzichtig uitpakte.

Piano for dummies.

Een lach ontsnapte toen hij de titel van het boek las, waarna hij het boek op een willekeurige bladzijde opende om te zien wat er precies in zou staan. It’s all in the hands, klonk de titel van dat hoofdstuk en Alain hief zijn wenkbrauwen verbaasd. Oké. “Bedankt, Cas, het is—”

Oh?

Zijn zin werd onderbroken toen de Vulpix haar kop onder zijn hand duwde en zichzelf op zijn schoot forceerde, waarna ze haar hoofd onder zijn hand legde en hem aankeek met een bijna eisende blik. “Oh?” Alain legde het boekje naast zich neer en aaide het zwarte beestje over haar vacht, waarna ze zich tevreden op zijn schoot opkrulde. Dat was… interessant. Dit beestje ging een handvol worden.

“Het is perfect, Cas. Allebei,” verzekerde hij de ander. De glimlach had hij niet meer van zijn gezicht weten te vegen terwijl hij het beestje door haar vacht kriebelde. Heel eventjes… en dan zou hij, wanneer hij de moed had verzameld, zijn cadeaus ook aan de ander geven. Maar na dit… wist hij niet zeker of hij wel genoeg had gedaan.

Cas die uitlegde waarom het cadeau was gekocht liet Alain opnieuw lachen. Die arme jongen. Het feit dat hij zo zijn best had gedaan en niet gewoon een paar sokken had gekocht, was al genoeg geweest voor Alain. Maar met een verwarmde schoot door de slapende Vulpix, moest hij op zijn lip bijten om geen debiele grijns van oor tot oor te hebben. Tweekleurige ogen schoten naar Cas en terug naar de Vulpix, terwijl hij zich focuste op zijn ademhaling zodat hij hele zinnen zou kunnen spreken als hij de cadeaus voor Cas zou geven.

“Natuurlijk,” reageerde Alain toen de ander zei blij te zijn. “Ze is… Ah~ Rose zal de aandacht moeten delen,” merkte hij op met een warme lach. De Vulpix leek tevreden op zijn schoot en Alain humde zacht. De Pokémon die hij had waren allemaal vernoemd naar planten, een natuurlijk schoon wat hij altijd had geapprecieerd. Hij klikte zijn tong even tegen zijn gehemelte terwijl hij naar het mooie beestje keek.

Herb of Grace.

“Rue,” concludeerde hij. Het beestje keek nieuwsgierig op bij het horen van een naam, waarop Alain opnieuw glimlachte. “Nu ga je toch heel even van schoot moeten,” mompelde hij, terwijl hij het beestje opnieuw voorzichtig van zich af tilde en op de bank neerzette, zodat hij zelf op kon staan. Hij pakte de twee cadeautjes van hun plek en wandelde op Cas af, om bij hem te gaan zitten, één knie op de bank en de andere voet op de grond, terwijl hij even twijfelde welk cadeau hij het eerste zou geven.

Uiteindelijk besloot hij het grotere cadeau op de bank te zetten en hield hij het andere cadeau in Cas zijn richting. “Ik ehm— Ah— Ik hoop dat je dit ook wat vindt,” klonk er zacht, onzeker, terwijl hij het pakketje in de richting van de ander hield. Bordeaux inpakpapier met een gouden lint eromheen, waarin een ongelofelijk oud uitziend boek zat met handgeschreven notities en music sheets gebruikt door Leonid Kogan (klik). Iets wat nooit betaalbaar had moeten zijn, maar waarschijnlijk was weggedaan door kleinkinderen die de naam niet hadden herkend. Als Alain geen uren had gespendeerd om alle namen van de boeken in die winkel op te zoeken, had het hem ook niets gezegd.