Tales of

Sinnoh

Myrddin had een enorm moeilijke dag achter de rug gehad, waar hij amper van zijn kamer was gekomen. Hij wist niet goed wat hem overkomen was, maar hij had gewoon geen puf gehad. Buiten een theetje had hij dan ook niks gedronken of gegeten. Hij wist dat Miko zich wel zou redden. Hij was oud genoeg en had voldoende dingen gekregen. Hij wilde gewoon alleen zijn, maar of dat echt iets was dat hij momenteel nodig had, was een ander iets. Harlow was de hele dag beneden geweest samen met Aisling en Blathnaid. Alleen Rae en Morrígan waren bij hem gebleven. De Whimsicott had zich tegen hem genesteld en Myr had genoten van de zachte aanraking van de Pokémon. De zoete geur die ze droeg was fijn in zijn episode. Hij had gewoon de hele dag willen slapen, maar zoals gewoonlijk was er niks van gekomen en had hij gewoon heel de dag naar Youtube zitten staren en door social media gescrolled. Hij haatte zichzelf er zo enorm voor. De dag was dan ook veel sneller voorbij gegaan dan anders, hatelijk gewoon. Hij was enkel overeind gekomen om zijn Pokémon eten te geven en ook om Adelyn haar flesje te geven om de zoveel tijd. Het was pas toen het donker werd dat hij echt beweging in de kamer kreeg.

Aisling kwam de kamer binnen met de puppy en gehaktbal op de rug. Rustig ging de hond het bed op en nestelde ze zich tegen hem aan. Blathnaid deed hetzelfde en nestelde zich aan de andere kant. Aisling klom ook het bed op en nestelde zich aan zijn benen, aan de rechterkant. Het mandje van de shiny Vulpix stond op zijn nachttafeltje. Hij kantelde zijn hoofd wat en keek er schuin naar, maar liet een zucht horen. Hij duwde zichzelf wat meer overeind en plaatste de Togedemaru wat meer van hem af, zo ook de hond. Morrígan was braafjes in haar eigen mandje gaan liggen en sliep er. Myr vond het ook niet heel fijn om met al zijn Pokémon te slapen en ze hadden elk hun eigen mand... Maar goed, zo bleek dat ze er geen zin in hadden vandaag.

De uren kropen voorbij, waarbij de Archeops op zijn bed af en toe bewoog, verder was het stil. Hij knipperde even verbaasd toen een berichtje binnenkwam. ZIjn ogen begonnen pijn te doen van het felle licht, die de enige bron van licht was. Hij staarde even naar de text die binnen kwam en haalde een hand op waarna hij wat nerveus begon te bijten op zijn hand. Pijnlijk hard zelf. Hij kneep zijn ogen dan ook even toe, zijn handen bevende. Hij haalde even diep adem en richtte zijn blik terug op, waarna hij kalm een reply terug schreef naar de persoon in kwestie. Een warm gevoel ging over zijn hand. Hij typte nog een berichtje en nog een, voordat hij langzaam wat meer overeind kwam. Harlow keek even op, maar Myr draaide zich weg van de traited Rockruff. Hij tilde zijn hand wat meer op legde zijn andere hand erop, waarna hij begon te krabben aan de wonde die hij had gemaakt.

Hij bracht zijn hand wat op en staarde naar het weinige bloed dat op kwam parelen op zijn hand. Hij haalde diep adem en zuchtte even. Casimir had hem een bericht gestuurd en ondanks dat hij iets had willen doen waar hij zeker spijt van zou hebben, had hij gewoon zichzelf pijn gedaan. Hij had letterlijk even door moeten bijten. En wat hij echt had gestuurd was iets goeds, toch? Hij draaide zijn hand wat om zodat hij naar zijn handpalm kon kijken. De warme vloeistof kwam langs zijn pols en Myr staarde er wat afwezig naartoe. Hij verdiende deze pijn, die wonde. Hij verdiende het want hij was fout en hij was alles dat verkeerd was. Zijn vingers gingen wat toe en langzaam liet hij de bloedende hand wat zakken. Hij had geen zin om overeind te komen, maar als hij gewoon zou omdraaien zouden zijn lakens rood worden. Hij duwde dan ook zichzelf wat overeind met zijn andere hand en bewoog naar de zijkant van het bed, waar hij een tissue nam van de nachttafel. Hij bracht het naar de wonde en begon het wat af te deppen. Zijn ogen keken er afwezig naar. Je bent een verschrikkelijke persoon. Zijn gezicht vertrok wat terwijl zijn schouders wat ineen zakten. Ik dacht oprecht dat je had geleerd van je fouten. Zijn hand zakte af van de wonde en even vernauwde hij zijn ogen. Hij zou nooit leren, of wel? Want kijk wat hij weer had gedaan? Kijk wat hij nu had gedaan. Zijn vingers verloren grip op het papier en zijn hoofd zakte wat af. Zijn hand werd langzaam weer op de wonde gelegd. Hij voelde wel meteen de pijn die kwam toen zijn nagels wat bewogen. Hij klemde zijn kiezen op elkaar. Hij wilde stoppen. HIj wilde gewoon dat het stopte. Wie van ons is er nou destructief?

Zijn hand schoot naar de holo caster die naast hem lag en met een zacht piepend geluid gooide hij het ding zo door de kamer heen. Met een harde klap kwam het ding tegen de kasten aan en viel hij zo op de grond. Zijn adem was gehaast terwijl hij met grote ogen staarde naar het ding. Hij moest op iets gaan slaan. Hij moest- Hij zou niet- Was dat een stem? Zijn ogen schoten meteen naar de deur en het besef dat hij niet alleen in dit huis was kwam langzaam terug. Hij voelde wel meteen beweging op het bed, maar hij schoof ervan weg. Hij wilde momenteel niet de aanraking van zijn Pokémon hebben. Hij wilde eigenlijk helemaal niemand om zich heen hebben. Ik zou willen dat ik je nooit had ontmoet. Zijn vingers klemden zich vast aan het deken. Hij schudde zijn hoofd. Nee. Zijn ogen gingen even naar de Archeops, die wakker was geworden. Myrddin hapte naar adem toen hij opmerkte dat ze duidelijk bezorgd om hem was. Hij keek weg, sloeg zijn benen uit bed en greep hastig naar zijn krukken. Hij duwde zichzelf overeind en voelde wel meteen zijn hand pulseren van de pijn. Hij schudde zijn hoofd nogmaals en wandelde naar de deur toe. Kort twijfelde hij, voordat hij het opende.

Zoals verwacht stond Miko ana de deur. De kleine man fronste wat terwijl hij zijn hoofd kantelde. Had hij... Gehuild? HIj speurde zijn gezicht af en stak even een hand op. Blijf van me af. Wel meteen zakte zijn hand terug af en gingen zijn ogen naar de grond. Nee. Nee. Neenee. Als hij iemand aanraakte ging het fout. Als hij iemand aansprak zei hij de foute woorden. Alles. Alles was fout. HIj knipperde dan ook vluchtig in een poging zijn tranen weg te houden. Ze kwamen gelukkig niet op en zijn helderblauwe ogen gingen dan ook kalm naar de andere kleine man. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht terwijl hij hem vragend aankeek. Zijn handen beefden terwijl ze klam de krukken vasthielden. Ik kan je nu al vertellen dat dit pad waar je op loopt alleen maar slecht kan eindigen. Hah... Hij zette een pas naar achter met zijn krukken en knikte even naar Miko en vervolgens naar de Pokémon. Harlow, die wakker was geworden van eerder, kwam langzaam van het bed af en ging meteen naar de redhead toe om haar blij tegen zijn benen aan te drukken. Aisling was ondertussen ook overeind gekomen en de grootte Archeops kwam op hem af en duwde even haar kop tegen zijn schouder aan, waarna ze begon te snuffelen aan zijn bloedende hand. Myr slikte en duwde haar wat weg.

De nare gedachten bleven door zijn hoofd kolken, maar hij probeerde ze de kop onder te duwen. Snachts was het altijd zoveel erger als hij alleen was. Hij was zo'n moeilijke slaper, had medicatie ervoor, maar nam ze amper. Hij wist niet of het angst was voor de potentiële verslaving of dat hij gewoon dacht het niet te verdienen. Een goede nachtrust kwam immers ook niet zo snel van de medicatie, die hem vaak genoeg ook nachtmerries gaf. Ja, Myr was ergens ook gewoon bang om te slapen. Als hij wakker was kon hij op z'n minst zeker zijn dat hij iets kon doen. In een droom voelde het alsof hij gevangen zat en als hij sliep kwam de volgende dag sneller. En wie wist wat er die nieuwe dag zou brengen. Hij wilde er niet aan denken aan alles dat hij nog fout kon doen op^die dagen. Hij bleef liever wakker, de uren tellende. Dan ging het trager. Maar hij voelde het aan, zijn zieke lijf oververmoeid van het feit dat hij amper slaap had gehad de afgelopen twee nachten. Dat in combinatie met de verkoudheid die hij had... Hij was kapot. Hij kon echt gewoon elk moment instorten. Fysiek en mentaal. Waar hij normaal zo stond om zichzelf goed te onderhouden, te blijven eten en gewoon een goede conditie te hebben, was dat allemaal vervaagd. Hij had zitten denken om zelf sigaretten een kans te geven, als dat iets van de stress van hem af zou helpen... Ookal had hij zo'n enorme afkeer naar die kankerstokken. Nee, hij mocht echt niet. Wat zou zijn moeder wel niet doen als ze zag wat hij dan had gedaan.

Miko sprak, hij had een enge droom gehad. Myr knikte langzaam en vroeg zich af of het net zo hevig was geweest als Rick zijn... Nachtmerries of nachtterrors of whatever het was. De blonde man keek even op naar de ander, zijn wallen waren duidelijk te zien op zijn gezicht. Zijn normaal erg heldere ogen waren ingezakt van de slaapgebrek. Ah... Misschien kon hij Miko wel een pilletje geven, dan kon hij vast wel beter slapen. De redhead sprak verder en wederom knikt de kleine man naar hem als teken dat hij het begreep. De Archeops naast hem duwde haar snuit tegen zijn zij en hij wankelde op zijn krukken. Stuntelig zette hij een pas opzij, weg van zijn Pokémon. Hij wierp een verwarde blik naar de fossiel Pokémon, die haar snuitje weer tegen zijn hand legde. Hij zuchtte en negeerde haar straal, waarbij hij rustig naar de schakelaar liep. Hij stak het licht aan en bewoog vervolgens naar het nachtkastje. Hij trok deze rustig open en nam er een boekje en pen uit. Kalm ging de man zitten op bed, waarna hij begon te schrijven op het papier. Zijn gezicht vertrok echter toen wat van zijn bloed op het papier terecht kwam. Vluchtig keek hij even naar de wonde op zijn rechterhand, waarna hij het blad gewoon omdraaide en zijn pen in de ander hand nam zodat hij wel gewoon zijn bericht netjes kon presenteren aan Miko. Nu lukte het wel en zijn gewonde hand was rustig onder het boekje geplaatst, zodat de ander het niet hoefde te zien. Het was handig dat hij met zijn beide handen kon schrijven.

Harlow genoot van de aaitjes van de man en duwde haar kopje steviger tegen zijn hand aan. Myr verscheen langzaam terug aan de deur en hield het boekje op naar zijn gast. 'Wil je bij de Pokémon slapen? Ik kan ook een pilletje voor je regelen zodat je beter slaapt?' Dan kon Miko in zijn bed slapen. Hijzelf behield zijn afstand, niet wetende of de ander hem echt in z'n buurt wilde. Hij nam aan van niet, want niemand wilde hem dicht hebben. Die gedachte alleen al zorgde ervoor dat hij zijn rechterhand met het boekje liet zakken, zo ook zijn schouders en hoofd. Hij kon het niet maken, nu, om een van z'n fake lachjes op te zetten. Hij voelde zich vreselijk. Hij wilde niks liever dan alleen zijn, maakte hij zichzelf wijs. Maar in realiteit wilde hij gewoon een knuffel. Iets dat hem zou zeggen dat het allemaal ok was. Maar die verwachting had hij niet, dus verbande hij die gedachte uit zijn hoofd. ONgewenst, net als hem.

Nachten waren altijd erger dan overdag. En het had niks temaken met sociaal zijn of niet, want zelf de ene nacht met Rick had hij na zijn kleine voorval niet meer kunnen slapen. Het was niet eens dat ze een ruzie hadden gehad, het was gewoon dat hij zo ongelofelijk gevoelig was. Hij baarde zich zorgen om het minste en nam altijd het slechste aan van de dingen, een ware pessimist. Hij liet zijn helderblauwe ogen dan ook op Miko liggen terwijl hij wachtte op een antwoord. Hij hoopte ergens dat hij gewoon besloot om de medicatie aan te nemen, dan kon hij misschien wat slaap krijgen. Maar Myrddin was een gek om te denken dat dat zou helpen, hij was zelf enorm bang voor de pillen en nam ze dus amper of zelf nooit. Het was dwaas om te denken dat anderen anders zouden denken, op een dag zou hij iemand tegenkomen die net zoals hem dacht over de medicatie. En hoe Miko sprak erover, uiteindelijk, gaf bevestiging.

Een kleine glimlach kwam op zijn lichaam terwijl hij zijn schouders nog meer liet zakken. Het was geen glimlach die echt energie uitstraalde, maar eerder vermoeidheid. HIj was verslagen op die woorden. Zijn oogleden zakten over zijn ogen, die zwaar waren van de slapeloosheid van de afgelopen tijd. Hij was zo ongelofelijk moe, van alles, hij wilde niks liever dan gewoon verdwijnen en alles voor even vergeten. Zijn gedachten dwaalden dan ook af naar het idee om nog iets van alcohol te gaan halen. Misschien dat nog even wat roken zou helpen met de chaos in zijn hoofd. ZIjn handen jeukten meteen bij het idee van een sigaret en vluchtig schoten zijn ogen naar zijn nachtkastje. Hij kon wel zijn pakje meedoen zo en even alleen naar buiten gaan, leek hem. Roken in de kamer deed hij immers nooit, daar trok hij de lijn. Niet binnen en al zeker niet bij Adelyn. Zijn ogen gingen naar het mandje op de nachttafel, waar de shiny Vulpix aan het slapen was.

Bij de Pokémon slapen hm... De blonde man keek even op en slikte waarna hij knikte en een pas naar voren zette met zijn krukken, naar zijn nachtkastje toe. Hij rommelde erin en nam zijn pakje sigaretten eruit, die hij in zijn broekzak duwde, zo subtiel mogelijk zodat Miko hem niet kon zien. Vervolgens kwam hij weer wat overeind en keek hij rond. Blathnaid was gewoon rustig aan het pitten op het bed en ook Morrígan leek diep in slaap op haar mand bij de kast. Raeghann zat rechtop in het bed en keek afwachtend naar haar trainer. Hij perste een bitter lachje op zijn lippen terwijl hij naar haar keek en draaide zich vervolgens terug naar de deur. Hij tilde een hand op en pakte heel voorzichtig de pols van de ander vast. Twijfelachtig keek hij even naar de ander zijn gezicht, waarna hij weer de pols lostte... Voordat hij hem terug vastnam en heel voorzichtig wat naar voren trok, naar hem toe. HIj bewoog met zijn ene kruk wat mee en begeleidde de jongen de kamer in, waarna hij langzaam de pols terug lostte en even gebaarde naar het bed. De traited Rockruff sprong het bed al op en keek met blije ogen naar de twee. Myrddin moest zo zijn best doen om zijn bevende lijf onder controle te houden. Dat en het feit dat zijn andere hand enorm pijn deed, hij steunde er immers nu op met de kruk terwijl het nog steeds aan het bloeden was.

De ander ging op het bed zitten en Myrddin liet zijn ogen even over de jongen gaan. Hij keek hem aan en de kleine man slikte even ongemakkelijk. Hij wist niet goed wat hij nu moest doen. harlow ging op de schoot van de blonde man en likte hem even. De ranger dacht dat dit het wel zou zijn en hij hem nu met rust kon laten. De man opende zijn mond wat, maar klemde zijn kiezen terug op elkaar. Nee, hij kon niks maken tegenover de ander. Het was de ex van een vriend van hem. Was dit niet ergens fout als hij dat dan aanbood? Maar keek dan naar hem. Hij was niks meer dan een jongen die troost nodig had, net zoals hem, net zoals zoveel mensen. Hij haalde diep adem en kneep zijn ogen toe. Een zucht verliet zijn lippen. Miko ging verder het bed op en rustig keek de man op met zijn heldere kijkers. Hij scande het gezicht van de ander nauwkeurig, voordat hij zich een kwartslag wegdraaide van het bed en naar het nachttafeltje liep met de kruk.

Hij liet zich zakken op het bed en opende de schuif van het kastje, waar hij even wat verband uithaalde. Hij keek kort naar zijn hand, zuchtte en begon de wonde af te winden met korte halen van het rolletje. Hij zou morgen de wonde wel opkuisen en het beter afdekken, maar voor nu wilde hij geen bloed overal. Al snel was het rolletje leeg gerold en was het verband aangebracht om de hand heen. Kort bewoog hij zijn vingers wat, een vuist makende in het proces, waarbij hij zijn hand wat draaide en zijn werk bewonderde. Het zat niet al te strak, ideaal dus. Hij glimlachte zachtjes bij de gedachte dat dit hem enorm deed denken aan de bandages. Ah, wat miste hij het boxen toch. Zijn ogen dwaalden af naar de grond, waarbij een zucht van zijn lippen kwamen. Zijn focus ging naar het gips. Nog even, dan had hij de vrijheid die hij heel hard wilde.

Hij keek even om en zag hoe MIko daar nu zat, helemaal verloren op het bed dat echt te groot was voor hun beiden. Hij keek even kort naar zijn Whimsicott, die wat opzij was gegaan en van het bed was gehopt. Aisling was ook braaf gaan liggen in haar mand en de paarse Pokémon besloot om zich bij haar te nestelen. Dit zorgde ervoor dat Blathnaid de enige was die op het bed lag, aangezien de Rockruff zich bij Morrígan had genesteld. De kleine man leunde naar voren en pakte het boekje op, waarna hij begon te schrijven. Kalm bracht hij het ding omhoog en draaide hij zich terug naar Miko. 'Wil je dat ik bij je blijf?' Zijn heldere ogen focusten op de ander, waarna hij een zachte glimlach op zijn lippen bracht. Hij was zo enorm moe van de slapeloosheid. Hij werd er gek van.