Tales of

Sinnoh

Hij had Amelie niet meer gesproken sinds hij haar de papieren overhandigd had. Niet dat dat zo heel lang geleden was, ze had waarschijnlijk nog geen tijd gehad om alles uit te vogelen. Maar het was Alaric die geen tijd meer had nu.

De nacht ervoor had hij een berichtje ontvangen van een onbekend telefoonnummer. Niet te traceren, niks over bekend. Toen hij iets terug gestuurd had, was zijn nummer al geblokkeerd geweest. Hij had een adres ontvangen samen met een datum en een tijd. De datum was vandaag. Het adres was een of ander guur verlaten huis net buiten Jubilife City. Hij had heel lang overwogen om iemand te vertellen dat hij van plan was om te gaan, maar had op het laatste moment toch besloten om het niet te doen.

Hij was op Ash er heen gegaan, omdat hij op geen manier gevolgd wou worden als dit fout ging. Niet door transacties vanaf zijn bankrekening voor een taxi of mensen die hem misschien gezien konden hebben. Als hij door de lucht zou reizen zou niemand hem zien. Zijn kleding had hij ook simpel uitgekozen. Zwarte broek, zwarte hoodie. Alles om zo onopvallend mogelijk door de nacht te kunnen sluipen. Zijn hart voelde alsof het elk moment uit zijn borstkas kon springen toen hij van zijn Charizard af stapte. Hij liet zijn hand kort over de nek Ash strijken. Die voelde aan hoe gespannen Alaric was en wist dat hij zelf ook op moest letten. Uit zijn zak haalde hij de Pokeball van Kage, die hij ook los liet. Hij kon door muren en deuren en zou hem kunnen helpen als dat nodig was. De Gengar leek te genieten van de gespannen sfeer die rond zijn trainer en het gebouw hing, maar bleef wijselijk achter hem lopen toen Alaric het voortouw nam om naar binnen te gaan.

De voordeur nemen was geen optie, zou te makkelijk zijn. Al wist hij ook niet zeker wat hij moest verwachten van dit alles. Alaric wenkte zijn Pokémon mee en liep met rustige stappen om het gebouw heen, waar hij een ingetikte ruit vond op een hoogte waar hij doorheen kon. Met een lenige sprong zette hij zichzelf af van de grond en klom door het raam. Ash volgde, die paste er maar net door heen. Kage kon door de muren gaan en had dus geen problemen met binnen komen. Toen hij binnen stond bleef hij stilstaan om te luisteren. Het klonk doodstil in het hele huis. Alaric zette een pas naar voren wat een plank uit de houten vloer liet kraken en zijn hartslag honderd slagen hoger joeg. Uit zijn zak haalde hij zijn Holo Caster om de tijd te checken. Nog vijf minuten. Hij twijfelde. Zou hij Amelie nog een bericht sturen? Ondanks dat hij besloten had om dat niet te doen? Hij twijfelde zo erg, maar liet zijn Holo Caster toch weer in zijn broekzak glijden. Het zou niet slim zijn en hij kon geen tijd meer verliezen.

Waarom was hij hier eigenlijk? Wat dacht hij hier te gaan vinden? Het waren slechts enkele gedachten die door zijn hoofd heen schoten terwijl hij richting de deur liep, waar een hap uit miste. Het ding hing half uit zijn scharnieren en Alaric moest moeite doen om hem open te duwen. Eenmaal er door heen stond hij in een enorme hal met een trap. Met een snelle blik scande hij de ruimte. Het enige beetje licht dat naar binnen scheen kwam door de ramen bij de trap en door de ramen die in de voordeur zaten. De voordeur was gebarricadeerd aan de onderkant, daar was hij dus nooit doorheen gekomen. Hij stond met zijn rug naar de trap toe toen hij een van de treden hoorde kraken. Het kon Ash niet zijn, Ash stond naast hem. Kage zweefde. Meer treden kraakte. Alaric draaide zich met een snelle beweging om. Het was alsof de grond onder hem weggeslagen had toen hij zag wie daar bovenaan de trap stond.

‘Broertje, ik heb je zo gemist.’

Hij stond vastgenageld aan de grond, maar Ash leek de woede van zijn trainer te kunnen voelen. Die liet een waarschuwende brul horen naar de man op de trap. Alaric keek echter nog steeds alsof hij een spook zag. Want zo voelde het. Zeke was dood geweest en als het niet zo was, dan zou hij hem zelf om leggen. Hij had zo vaak in zijn hoofd geoefend wat hij tegen hem zou zeggen als hij hem zou zien. Hoe vaak had hij hem in zijn gedachten wel niet compleet afgetuigd? Hij moest loskomen, hij moest wat doen. Hij moest..

”Lick,” instrueerde hij zijn Gengar met een handbeweging. De lange tong van het ronde spook sloeg met een snelle beweging richting zijn broer. Voordat die echter kon raken slingerde van boven een Infernape tussen die met een stomp de tong van zijn Gengar afwendde. ‘Niet het warme onthaal waar ik op gehoopt had.’

Het was toen pas dat Alaric een bekend klikkend geluid hoorde. Dat was het geluid van een pistool die doorgeladen werd. Met het horen van het geluid herkende hij ineens de vorm in de linkerhand van zijn broer. Hij had een wapen vast. ”Dus je gaat me neerschieten?” de paniek die hij eerder gevoeld had, had plaats gemaakt voor een bizarre kalmte in zijn hoofd. Alles leek ineens te klikken. Hij zag hoe Zeke langzaam de trap af kwam, de Infernape volgde hem. De blik van de aap gevaarlijk gericht op zijn Gengar. Het pistool was op hem gericht en stond nu op scherp. Een haal aan de trekker en het was schot zou gelost worden.

Er kwam geen uitleg, enkel een luide knal en toen pijn. Het dwong hem meteen door zijn knieën op de grond. Met zijn goede hand greep hij naar andere bovenarm waar de pijn zat. Alaric siste pijnlijk toen hij voelde hoe warm de wond voelde. En hoe nat. Toen hij de binnenkant van zijn hand bekeek was die rood gekleurd met bloed. Ash klapte met zijn vleugels naar de man en hield hem op afstand met Iron Tail, waardoor Zeke een stuk terug moest springen. ”Waarom nu terugkomen?” Alaric had zichzelf aan meubels die bij de gebarricadeerde deur stonden opgetrokken, waar hij tegen aan bleef leunen. Het deed zoveel pijn, het was alsof zijn hele linkerarm in brand stond. Maar het was niet zoveel pijn als die hij in zijn hart voelde, want dat voelde alsof iemand langzaam een mes er doorheen aan het drukken was. En dan had hij het nog niet gehad over de pure woede die hij nu voelde. Zijn hoofd draaide. Niet alleen van de pijn maar van het feit dat zijn eigen broer nu tegenover hem stond na al die tijd.

‘Ik leg het je maar een keer uit, dus luister goed.’ Ash stond schuin tussen hen in, zorgde er voor dat hij niet nog dichterbij kon komen. ‘Lang verhaal kort, je weet al te veel. Je was te dichtbij aan het komen Alaric. Pap en ik hebben ons kapot gewerkt om tot hier te komen en dat laat ik niet opgefuckt worden door jou en je bemoeizuchtigheid.’ Alaric’s blik schoot kort naar Kage, die in de buurt van de Infernape stond. Als hij.. ‘Al die jaren dat hij in Mossdeep Space Center werkte, hij heeft altijd underground gewerkt voor lui als Team Zekrom. Altijd onderzoek en informatie doorverkocht aan de hoogste bieder. Toen ik stage liep heeft hij me geleerd waar ik op moet letten, welke systemen waardevolle informatie bevatten en aan wie je het beste kan verkopen.’ Alaric voelde zijn hoofd verder tollen. Het zweet brak hem uit, zijn arm voelde nog warmer aan dan net. Zou hij- ‘Pap kende het gevaar, hij wist dat er een dag zou komen dat..’ Zeke stopte met praten, want hij wist dat Alaric zelf de stukjes in elkaar kon puzzelen. Was het daarom dat zijn ouders hun ‘ongeluk’ gehad hebben? De onverklaarbare omstandigheden waarin ze dood gevonden waren? Een zeer fataal auto ongeluk. Meerdere keren over de kop gegaan. Waarschijnlijk door een klapband en toen door een vangrail gereden. Maar het was geen klapband geweest, ze waren gesaboteerd.

De man waar hij zo naar op had gekeken. Waarom zijn broer wel betrekken en hem niet? Was hij dan nooit goed genoeg geweest? Zelfs niet goed genoeg om het criminele circuit in te rollen? Er ging een knop om.

Hij zou het hem laten zien. ”Jij bent degene met de losse eindjes.” hij kreeg de woorden er nog maar moeilijk uit, zijn ademhaling leek steeds verder te versnellen nu zijn lichaam in een soort panic-mode ging. Het pistool klikte weer en een lege huls viel op de grond. Het enige geluid was het rinkelende metaal terwijl het ding weg rolde van hen. Ronde twee. ‘Wees niet bang Alaric. Ik zal het snel doen. De rest lijkt op een ongeluk. Losgeslagen Pokémon die een oud huis afbrandt met een dode. Haal je toch nog de krant,’ de blik van zijn broer ging kort naar de Infernape. Hij was afgeleid nu. Alaric keek naar Kage. Dat was zijn cue. ”Hypnosis,” de Gengar straalde zijn aanval uit naar de Pokémon van zijn broer. De Infernape viel in slaap op de grond. Alaric hoefde maar een boze blik met Ash te wisselen om hem te laten snappen wat de Pokémon moest doen. De draak viel nogmaals aan met Iron Tail, maar mikte dit keer op het been van Zeke.

De schreeuw gecombineerd met het schot dat per ongeluk gelost werd waren voor Alaric muziek in zijn oren. Alaric bukte toen het schot klonk. De rondvliegende kogel boorde zich in het kozijn van de deur, schuin boven Alaric. ”Goed zo.” mompelde hij grimmig een compliment. Eindelijk zou hij hem terug krijgen voor alle shit waar hij hem door heen getrokken had. Hij zette zich af van de meubels waar hij tegenaan leunde. Als hij rechtop stond draaide alles, maar hij kon nu niet gaan staan wankelen en zielig doen. Zijn broer lag nog te creperen en te schelden op de grond, maar had duidelijk oog voor het pistool dat uit zijn hand was gevallen. Hij zag zijn broer naar voren kruipen, maar hij was sneller. Met een voet trapte hij tegen de hand van zijn broer, wat er bijna voor zorgde dat hij zelf onderuit ging. Met zijn goede arm pakte hij wankel het pistool van de grond, klikte de lege huls er uit.

Zijn blik ging naar Ash. ”Hou die Infernape in bedwang als hij wakker wordt.” hij stond te hijgen als een renpaard. Zijn borstkas ging hevig op en neer omdat zijn lichaam vertelde dat dat was wat hij nodig had. Meer zuurstof. Zweet druppelde van zijn voorhoofd terwijl hij de stekende pijn in zijn arm probeerde te negeren. Zat de kogel er nog in? Hij had niet eens kunnen kijken. Zijn arm deed zeer, zijn hoofd deed zeer. Met zijn hand veegde hij over zijn gezicht, niet nadenkend over het feit dat nu zijn gezicht onder zijn eigen bloed zat. Gelukkig voor hem was door de pure adrenaline die door zijn lichaam ging de pijn het minste van zijn problemen nu.

Alaric was boos. Zo woest. Het was Zeke zijn schuld. Het was de schuld van zijn vader. Hun roekeloosheid had hen de kop gekost en er voor gezorgd dat hij nu geen familie meer over had. Want voor hem was zijn broer die hij gekend had allang dood en begraven. Het was ook daarom dat hij zonder twijfelen de loop van het geweer tegen het voorhoofd van zijn broer drukte. Voorover gebukt stond hij daar. Zijn blik ontmoette die van zijn broer, die aan zijn voeten op de grond lag. Waar hij voor het eerst in zijn leven angst in af kon lezen in de ogen van zijn broer. Een emotie die hij nog nooit bij Zeke gezien had.

Het moment met zijn broer duurde in zijn hoofd veel langer dan hij er in werkelijkheid met het pistool stond. Zijn vinger zat stevig op de trekker. Alaric's blauwe ogen fel gericht op de man die aan zijn voeten lag terwijl hij bevend adem haalde. Een keer overhalen en dan was het klaar. Hij zou... hij kon..

Hij had de Pokemon niet aan horen komen, had de aanval niet aan zien komen. Een paarse flits en toen werd hij naar achteren gelanceerd. Zijn Pokemon deinsden achteruit voor de kracht waarmee hun trainer naar achter geworpen werd. Alaric klapte met zijn rug tegen een kast aan en wist niet goed of hij zijn botten hoorde breken over het hout van de kast. Levenloos klapte hij voorover en bleef een paar seconden liggen. De lucht was compleet uit zijn longen geslagen en hij zag dubbel door de pijn die vanuit zijn rug naar beneden trok. Op zijn hoofd voelde hij zijn haar ineens nat en warm worden. Bloed? Zijn hoofd werd pas weer helderder toen hij het gekerm van zijn broer in de verte hoorde.

Alaric krabbelde met pijnlijk gekreun overeind. Kracht op zijn arm zetten deed ontzettend veel zeer en hij besloot dat het ook geen goed idee meer was om die te gebruiken. Zijn zicht ging langzaam van dubbel naar enkel en hij zag dat de Pokemon die hem aangevallen had nu zijn broer tegen de muur gedrukt hield. Er stond nog een figuur bij. Een man. Wit haar. Alaric herkende hem niet. Toen hij wat wou zeggen proefde hij pas de smaak van bloed in zijn mond. Toen hij met een duim langs zijn lippen veegde voelde hij dat er een scheur zat. Het bloed dat hij in zijn mond had spuugde hij uit op de grond. Langzaam ging hij staan. "Fuuucckk," kreunde hij ademloos. Zijn blik hing even op Ash. Het was voor het eerst dat hij de draak zag kijken met een blik die op iets van bezorgdheid leek. Alaric keek naar de paarse Pokemon. Garchomp. Hij probeerde snel op te sommen in zijn hoofd wat hij wist over het beest. Dragon en ground type, vrij volhardend tegen vuur aanvallen maar minder tegen.. "Dragon Breath, Ash. Haal die Garchomp weg daar. Kage, Night Shade. Zeke is van mij." de Charizard ging even na of dit een goed idee was in verband met de staat van zijn trainer. Zijn Gengar twijfelde echter geen moment en ging met een grote grijns voor de aanval. De draak had liever zijn trainer nu vast gepakt en hem naar weggetrokken. Maar Ash zou Alaric blind nog volgen. Dus draaide de Charizard zich om en liet zijn aanval los over de Garchomp. Alaric liet zijn blik over de grond gaan. Waar was dat fucking pistool heen gegaan? "Als iemand zijn nek om mag draaien ben ik het." waarschuwde hij de gozer die bij de Garchomp hoorde. Alaric ondersteunde zichzelf met een arm om zich heen. Hij hoefde maar een keer goed te mikken en dan was het gebeurd. Maar waar was dat nare ding heen?

Normaal zou op zo'n moment een heel leven aan je voorbij flitsen. Maar de snelheid waarmee dit gebeurde was iets wat zelfs Alaric niet aan zag komen. Hij had niet eens tijd om er over na te denken. Hij hoorde enkel het krakende geluid van de schedel van zijn broer die tegen de muur kapot geslagen werd door de Garchomp. Als Alaric een maaginhoud gehad had, dan was hij die nu kwijt geweest. Hij wou schreeuwen, maar kon zich er niet toe zetten om ook maar enig geluid uit zich te krijgen. De twee aanvallen die zijn Pokemon gedaan hadden? Het liep uit op niks. Wie was deze gozer? En hoe ver zat zijn broer verwikkeld in dit alles?

De trainer had nog steeds geen woord gezegd, maar de Garchomp viel zijn Charizard zonder commando aan met een aanval die Alaric nog nooit gezien had. Ash klapte in de muur naast hem en zakte onderuit, uitgeschakeld. Alaric stapte met snelle passen wankelend naar zijn Pokemon toe om te kijken of hij überhaupt nog leefde. Toen hij zijn handen op de nek van zijn Charizard legde voelde hij de hartslag van het beest nog. Gelukkig. Zijn oog viel op de grond. Pistool. Hij kon de man niet neerschieten, de Garchomp zou hem vermoorden. Hij kon wel zijn aandacht trekken. Met een pijnlijke kreun dook hij naar voren en pakte het ding van de grond, richtte trillend op de grond voor de gozer en schoot. "Praat tegen me. Wat moet je van hem?" Alaric had express nog niet gekeken naar het lichaam wat op de grond levenloos lag. Vermeed de aanblik zo lang mogelijk. Hij wist dat het hem in een keer terug zou schieten naar die nacht dat hij zijn ouders moest identificeren in het mortuarium. Hij zou meteen in paniek schieten. Dat kon hij nu niet hebben. Hij had Zeke niks meer kunnen vragen, geen uitleg meer kunnen krijgen. Het enige wat hij nog had waren die verdomde papieren. Wacht. Ging hij het zeggen? Ja. "Ik heb zijn missende onderzoek als je dat soms zoekt."

Het schot leek niks los te maken bij de man. Ook zijn Pokemon leek geen vin te verroeren toen hij het schot gelost had. In plaats daarvan boog hij voorover bij zijn broer. Hij zag de mond van de man bewegen maar kon er niks van horen. Wat zei hij tegen hem? "Hey! Wat zeg-" Oh shit. Het mes wat hij tegen zijn Zeke's keel gedrukt had, drukte harder en voordat Alaric ook nog iets kon doen om hem te stoppen zag hij hoe zijn broer leeg liep op de vloer van het huis. Klaar. Als hij nog niet al hersendood was door die klap van die Garchomp, dan bloedde hij nu zeker dood.

Hij had de Gengar nooit gehoord. Dat was ook onmogelijk, de Pokémon maakte geen geluiden. Tenzij hij aanviel. Alaric herkende het geluid van de Shadow Ball aanval, maar maakte nu voor het eerst kennis met hoe die aanval voelde als hij je raakte. Een brandende pijn schoot over zijn rug heen terwijl hij naar voren klapte en face first terecht kwam op de grond. Zijn hoofd klapte pijnlijk tegen de grond aan en dit was de tweede keer dat zijn hersens door elkaar geschud werden. In zijn hand hield hij het pistool strak geklemd, die zou hij niet meer kwijt raken. Dit keer bleef hij iets langer tegen de grond aan liggen. Hij wou bewegen. Alles in zijn hoofd schreeuwde dat hij weg moest komen, maar hij kon niet bewegen. Met moeite rolde hij weer op zijn zij, pijnlijk kreunend. Kage stond klaar om een aanval te lanceren op de Gengar van de man maar Alaric stak zijn hand iets op om zijn Pokemon een gebaar te geven dat hij weg moest komen. Ghost op Ghost was dubbel effectief en hij wou zijn eigen Pokémon nog meer leed besparen. Hij zag het wezen nog door een muur verdwijnen, maar hij zou nooit heel ver weg gaan. Alaric was ondertussen begonnen om zichzelf voor de tweede keer overeind te duwen. Alleen zou hij dit keer niet meer zo makkelijk op zijn benen komen te staan.

Vanuit zijn zittende positie richtte hij het pistool op de man. Klikte de vorige lege, afgevuurde huls uit het pistool en probeerde met man en macht zijn arm stil te houden om op zijn hoofd te kunnen mikken. Zijn ademhaling versnelde terwijl hij zichzelf over probeerde te halen om te schieten. Hij moest schieten, hij zou die gozer hem afmaken. Hij zou...

Klik.

Leeg. Het ding was fucking leeg. Alle kogels waren gebruikt. Die domme hond van een broer van hem had maar een half magazijn geladen zitten. Wat een ongelofelijke lul. Alaric zijn hand kneep weer om het handvat van het pistool die hij voor zich uit gooide, in de richting van de man. Hij was toch al zo goed als dood. Hier zou het ophouden. Hij had spijt dat hij Amélie niet geappt had. Of Lucie. Of Myrddin. Misschien dat iemand hem nog zou vinden ooit. Misschien..

Alles deed zoveel zeer. Alaric kon zich op dit moment geen plek op zijn lichaam bedenken waar hij geen zeurende of stekende pijn voelde. Hij had geluk dat het nu nog een beetje afgevlakt werd door de adrenaline die door zijn lichaam gierde, maar die zou nu ook langzaam verdwijnen nu hij op de grond zat. Hij deed nog een poging om omhoog te komen, maar de pijn in zijn arm was teveel en hij kon zichzelf niet lang genoeg ondersteunen om recht te gaan staan.

Zijn enige wapen wat hij had was leeg en had hij vergooit. Zijn andere wapen en vriend lag uitgeschakeld, nog geen meter van hem af. Schuifelend ging hij naar achteren toe, om tegen iets aan te kunnen zitten. Een kast, een oud dressoir? Het boeide hem niet. De man bleef nog steeds naar zijn broer kijken. Hij had geen idee wat ze van elkaar geweest waren, wat zijn broer überhaupt voor functie had in dit alles. Alaric had zijn ogen nog steeds strak gevestigd op het achterhoofd van de gozer, wachtend tot hij iets van een signaal aan zijn Garchomp zou geven dat hij hem mocht omleggen. Maar dat gebeurde niet. Sterker nog, de man draaide zich naar hem om en keek hem aan. Hij had geschreeuwd, zijn wapen naar hem gegooid voor aandacht en niets had geholpen. Maar nu hij stil zat was hij ineens zijn aandacht waardig? Hij vroeg een reden. Één reden?

"Omdat ik beter ben dan hij," dat was zijn reden. Een pijnlijke kreun verliet zijn mond toen hij de woorden uitgesproken had. Zijn ribben deden zoveel pijn. Elke ademhaling stak. "Ik ben beter dan hij ooit had kunnen worden. Als ik eenmaal klaar ben met- dan.." Arceus zijn hoofd ontplofte. Hij veegde met een hand langs zijn slapen, waar hij ook zijn vingers voelde plakken van bloed uit een wond op zijn hoofd. Hij moest opstaan. Dit moest hij staand vertellen, niet zittend op de grond als een verslagen zak zout. Zijn goeie arm pakte zich vast in iets. Alaric keek om. Een lade die open stond. Het moest genoeg zijn. Hij had niet al die tijd in de sportschool vergooid om nu op zijn zwaarste moment zichzelf niet van de grond te kunnen krijgen. Dus hij zette kracht. Ondanks dat de arm met de kogel er in voelde alsof hij in brand stond - lukte het hem om recht te komen. Hij hield zich wel vast aan de kas, anders zou hij weer om gaan. Alaric knarste met zijn tanden, hij moest weer praten. Iets dat ontzettend veel zeer deed. "Ik weet dat ik de kracht heb om de hele teringzooi in de hens te steken zodra ik- fuck, mega evolutie onder de knie heb. En dat ik slim genoeg ben om dat strategisch te doen." hij veegde nog een keer bloed van zijn mondhoek af. Zijn blik ging naar Ash. Hij wist dat de Charizard het in zich had, hij was sterk. Smoke zou net zo sterk worden als ze hun training door konden zetten. Alaric zijn blik ging terug naar de gele ogen van de man. "De vraag is of je die kracht hier nu uitschakelt of aan je zijde wilt hebben." het feit dat hij nog overeind stond na twee aanvallen van aanzienlijk sterke Pokemon zei ook wat. Maar of dat iets was waar de ander naar op zoek was, dat wist Alaric niet. "Plus, ik heb nog wat puzzelstukjes van zijn onderzoek liggen die je misschien terug wilt. En nog meer in thuis in Mossdeep." Alaric moest kort lachen. Of dat oprecht was of van de spanning, hij wist het niet zeker. Dit was zo dom, hij had hier nooit heen moeten gaan. Wat hij nu wel zeker wist is dat hij binnen nu en vijf minuten waarschijnlijk dood op de grond zou liggen. Dan maar het beste er van maken.

Dat hij zich op dit moment staande hield was enkel te danken aan de kast waar hij zich aan vast hield. Alaric hoopte enkel dat zijn Gengar ver weg was gegaan toen dat opgedragen had. Het beest was ontzettend eigenwijs en wou nog wel is wat uitvreten. Maar zou Kage dit keer luisteren? Alaric zijn blik ging terug naar de kerel tegenover hem, hij had nog steeds geen woord gesproken. Hij wou Ash terug in zijn Pokeball stoppen, het aangezicht van zijn partner die knock out op de grond lag liet zijn maag in knopen draaien waarvan hij ze niet mogelijk achtte. Zonder er verder ook veel over na te denken  pakte hij de bal uit zijn zak, klikte hem groter en richtte hem op Ash. De Charizard verdween terug in zijn Pokeball en Alaric liet een diepe, gepijnigde zucht klinken.

Het voelde alsof er in dat korte moment uren voorbij gegaan waren, maar het waren slechts seconden voordat hij voor het eerst de stem van de man hoorde. Die spuugde zijn eigen woorden terug naar hem uit en voordat hij terug kon reageren zak hij dat de Garchomp weer zijn kant op bewoog. De klauwen van het beest voelde hij over zijn schouder trekken terwijl hij voor de derde meer met immense kracht door een Pokemon naar de grond geslagen werd. Alaric zijn hoofd klapte tegen de grond aan en hij moest vechten om bij te blijven. 'Je bent waardeloos' was het laatste wat hij de man hoorde zeggen voordat hij niet langer wakker kon blijven en afgleed in een zwart gat. Hij wist het zeker. Dit ging zijn dood worden.