Als Researcher had hij wellicht een goede toekomst gehad, maar het was niet alles geweest. Kyle gleed met zijn duim langs zijn pols, waar de woorden Kara Sevda geschreven stonden. Black Love, over hoe liefde iemand hopeloos en gebroken achter kon laten. Twee woorden die hij op zijn pols had gezet na het verlies van het meest belangrijke persoon in zijn leven. Hij had een belofte gemaakt die dag dat hij iets zou doen met zijn eigen leven, dat hij het niet zou verspillen. En hij was niet tevreden met wat hij dusverre had gedaan.
Sinnoh voelde als een goede plek om te zijn en Kyle had de afgelopen tijd gezocht naar een nieuw thuis, voor hij eindelijk tevreden was met een oud huis in Solaceon Town, waar veel land omheen lag. Op dit moment waren de renovaties aan de gang en het zou nog enkele weken duren voor hij officieel in kon trekken. In de tussentijd was het tijd om een ander plan te maken.
Met een zucht opende Kyle de deuren van de basis en stapte hij naar binnen. Zoals altijd zat de Dedenne op zijn hoed, terwijl de Togepi in zijn armen lag. Als hij dit wilde doen zonder irritaties, had hij Naveen immers nodig.
"Ah dat komt mooi uit. Zou je jezelf willen bewijzen door die mevrouw daar te helpen?" zegt de vrouw achter de balie terwijl ze naar een andere vrouw wijst.
De andere vrouw komt al snel jouw kant op gelopen. "Mijn Willie-baby is weggelopen! Kun je hem voor me vinden?" zegt de vrouw die geheel ondergedompeld lijkt in Wailmer-merchandise.
Laat weten hoe je hiermee omgaat en tag het teamlid na jouw post.
Eigenlijk had hij nu al spijt. Blauwe ogen hadden zich gericht op de vrouw die hij moest helpen. Haar Willie-baby was weggelopen. Eén wenkbrauw werd geheven en even keek de roodharige naar de deur. Was het te laat om nog naar buiten te stappen? Hij verwachtte van wel. Even herinnerde hij zich aan de reden waarom hij hier stond, voor hij een deel van de irritatie liet gaan in een langzame, geïrriteerde zucht. Hij kon dit. Er zouden vast nog ergere mensen aankomen.
Met een tik onder zijn hoed tikte hij die wat hoger om de vrouw beter aan te kunnen kijken. “Oké. Ehm— Wie is Willie en wat is er gebeurd? Wat zijn plekken waar hij zou kunnen zijn?” Blauwe ogen bewogen even naar de Wailmer-merchandise en… Wailmers konden niet lopen, toch? Had ze dan haar kind vernoemd naar Wailmers? Of was net een andere Pokémon?
"Willy-baby is mijn zoon en hij is weggelopen", antwoord de vrouw voor ze hysterisch begint te huilen. "Hij houdt van de ijsjes in de stad, water en het kijken naar vogel pokémon", verteld ze zodra ze weer een beetje op adem is gekomen.
Laat weten hoe je hiermee omgaat en tag het teamlid na jouw post.
Als zijn moeder hem Willie-baby noemde, zou hij ook zijn weggelopen van huis. Maar goed, met die conclusie kwam hij uiteraard nergens. Wat nog minder handig was, was toen de vrouw hysterisch begon te huilen. Kyle trok zijn neus op en deed absoluut niets om haar te helpen, bleef in plaats daarvan wat ongemakkelijk naar haar kijken. Juist. Waarom deed hij dit ook weer? Ah, ja. Iets nuttigs doen met zijn leven. Was dit nuttig? Misschien moest hij gewoon in een Pokémon Center gaan werken of zo.
Schijnbaar hield haar zoon van ijsjes, water en het kijken naar vogel-Pokémon. Oké, daar konden ze zowaar wat mee. “Oké. Ik ga die drie plekken af en dan kom ik hier terug, ja?” besloot hij te zeggen. Hij knikte even en zonder op reactie te wachten, liep hij door. Hier had hij toch helemaal geen zin in.
Maar vooruit. Kyle besloot eerst het water op te zoeken, want dat was een makkelijke plek. Daar kon je immers genoeg vogels zien, ook. Zonder Naveen zou hij dit nooit hebben gedaan, maar de kleine Togepi wist hem kalm te houden terwijl Anna op zijn schouder zat. In zijn handen hield hij drie Pokéballs, welke al snel de lucht in gingen. Twee dreepies en een Noibat verschenen en keken nieuwsgierig zijn kant op. “Meg, jij mag in de lucht zoeken naar een jochie in zijn eentje. Zorg dat je goed zichtbaar bent. Je lijkt vast genoeg op een vogel. Spyro en Ember, jullie zoeken op de grond.” De drie Pokémon deden wat er van hen gevraagd werd, waarna Kyle ook langs het water begon te lopen. Zou het jongetje hier ergens zijn?
Al snel komt je Noibat terug en wenkt je hem te volgen. Hij brengt je naar een klein strandje naast de haven. Een heel eind op het water zie je een jongetje in een Wailmer-gekleurde zwemband op het water dobberen.
Laat weten hoe je hiermee omgaat en tag het teamlid na jouw post.
Megara was een enthousiast ding en toen ze eraan kwam vliegen, wist ze het voor elkaar te krijgen om recht in Kyle’s gezicht te landen en zijn haar vast te klampen. De hoed viel op de grond en Kyle hufte even wat geïrriteerd, terwijl hij probeerde de Noibat van zijn gezicht te halen. “Meg! Kalm!” protesteerde hij en uiteindelijk liet ze los en vloog ze een rondje om hem heen, voor ze hem mee begon te gebaren. Kyle schudde zijn hoofd, maar volgde zonder verder protest.
Een jongetje die wel aan de beschrijving leek te voldoen, dobberde in het water in een zwemband die blauw was. Was dat toeval of leek dat op de kleir van een Wailmer? Kyle vernauwde zijn blik even en keek om zich heen. Als dit kind niet van de Wailmer-Whiner was, dan was een andere ouder ook nalatig, want hij zag niemand die zich om het kind leek te bekommeren. Nu was het tijd om dat kind naar de waterkant te krijgen.
“Megara, kun jij ‘m hierheen krijgen?” vroeg hij, waarna de Noibat op het jochie af ging. De Noibat vloog enthousiast om het jongetje heen en duwde voorzichtig in de richting van de waterkant.
als dit niet dat kind is, krijg ik kinderlokker vibes van ky nu
Verward kijkt het kind toe hoe de Noibat hem vooruit duwt. Tegen de tijd dat hij met zijn voeten bij de grond kon, kwam hij echter tot stilstand. Voor een paar seconden kijkt hij je aan voor hij water gooit en vervolgens probeert weg te peddelen.
Laat weten hoe je hiermee omgaat en tag het teamlid na jouw post.
Wat moest hij hier dan weer mee? Met een geheven wenkbrauw en over elkaar gevouwen armen keek Kyle naar het kind wat weg peddelde. Het water aan zijn broek irriteerde hem en opnieuw was hij klaar om het kind gewoon hier achter te laten. Misschien moest hij het doen. Misschien was een leven bij Crescent Moon niet voor hem weggelegd en moest hij gewoon net als zijn vader gaan werken voor het geld. Een rilling gleed over zijn rug bij de gedachte en hij schudde zijn hoofd. Nee. Even gleed zijn duim langs de tattoo op zijn pols en hij wist dat het geen optie was.
Nu ging hij smeken dat hij geen kinderlokker zou worden met zijn volgende actie. Met één beweging gooide Kyle een Pokéball de lucht in en al snel zweefde daar zijn kristallen Metang. “Alsjeblieft?” vroeg hij het ding, waarna hij naar het jochie wuifde. Even leek de Metang te twijfelen, maar uiteindelijk vloog hij dan toch op het jochie af en viste hij deze uit het water, om het jochie voor zijn trainer neer te zetten zonder enige moeite. Dat was een stuk makkelijker.
Het jongetje geeft een knikje en kijkt vervolgens met opgeblazen wangen weg. Hij is duidelijk wel het kind maar hij heeft nog steeds niet echt zin om mee te gaan. Hij wijst richting zijn zwemband die nog op het water dobbert.
Laat weten hoe je hiermee omgaat en tag het teamlid na jouw post.
Als Kyle met een vrouw zou eindigen, zou hij wat dingetjes laten doorknippen als dit was hoe kinderen waren. Hier kon je toch alleen maar gillend gek van worden? Blauwe ogen keken met de nodige irritatie naar het jochie die naar de stomme zwemband wees. Echt waar? Net zo maf als zijn moeder, dit kind. Een geladen zucht rolde over zijn lippen, waarna Kyle naar de Metang knikte. Het ding leek even te twijfelen, maar zweefde uiteindelijk toch over het water om die stomme band te pakken en terug te komen zweven.
“Deze?” begon Kyle, terwijl hij de zwemband van zijn Metang aanpakte en het kind streng aankeek, “krijg je terug zodra we bij je moeder zijn. Dus lopen jij.” Hij knikte in de richting waarin het kind moest gaan stappen en hief één wenkbrauw. De Dreepies en Noibat begonnen vast vrolijk in die richting te bewegen, terwijl de Metang een strenge en intimiderende blik op het irritante kind wierp. Het werd tijd.
Kinderen. Als Kyle ooit had gedacht ze te willen, dan was die gedachte nu vermoord, begraven en verbrand. Wat een irritante koter had hij hier bij zich, zeg. Arceus. Toch besloot het kind te gaan lopen en Kyle wist de meest lege, ongeamuseerde glimlach op zijn gezicht te toveren, om vervolgens te wuiven dat het kind moest gaan lopen. Hij wilde hier niet nog meer tijd aan verspillen.
En dus liep Kyle weer door de stad, richting de basis van Crescent Moon, waar de Wailmer-mama hopelijk nog was. Elke keer als het kind onderweg bijna afgeleid werd door de omgeving, vloog de Noibat een rondje om het kind heen of blokkeerde de Metang de weg naar waar het kind heen wilde. Hij had hier geen tijd voor, geen zin in en absoluut het geduld niet voor, dus het was maar beter dat het kind luisterde, voor er kindermishandeling plaats zou vinden door middel van een Tyrunt. Hap slik weg, da’s pech, kind weg.
Maar, daar kwam de basis dan toch in beeld. Kyle, nog altijd met die godse band in zijn handen, wandelde naar binnen en keek om zich heen, in de hoop de hopeloze moeder weer te vinden. Hij was er klaar mee.
Eenmaal bij de base, omhelst de vrouw haar zoontje en bedankt je. Nogal... veel. En lang. En extreem... De vrouw achter de balie vind het allemaal maar grappig. Zodra de moeder een zoon zijn vertrokken vraagt ze om je gegevens zodat ze je officieel kan registreren bij Crescent Moon.
Je profiel zal bij Crescent Moon gezet worden. Vergeet niet om een nieuwe post toe te voegen aan je Journal.
“Ja, ja,” wuifde Kyle de woorden van de vrouw weg toen ze hem voor de achtentwintigste keer bedankte. Hij had het wel genoeg gehoord. Als hij dankbaarheid nodig had, zou hij zijn draken wel gaan voeren. Hier was hij niets mee. Hij bleef haar dan ook wegwuiven, tot de vrouw eindelijk besloot om er vandoor te gaan. En toen werd hij geroepen en was het tijd om de keuze officieel te maken.
Natuurlijk was Kyle zich ervan bewust dat dit misschien een slechte keuze was en dat hij dit niet goed had doordacht, maar toch gaf hij zijn gegevens aan de vrouw achter de balie en liet hij zich registreren bij Crescent Moon. Cas zou zich kapot lachen als hij dit zou horen, maar het maakte niet uit. Hij had een belofte gemaakt en dit was zijn manier om die na te komen.
![[CM App] La douleur exquise Cc0f948211bb3e74cef4766bdefac4ee](https://i.pinimg.com/originals/cc/0f/94/cc0f948211bb3e74cef4766bdefac4ee.gif)
![[CM App] La douleur exquise Zeraora-pokemon](https://c.tenor.com/3kZeOuMLFIQAAAAd/zeraora-pokemon.gif)
