Tales of

Sinnoh

Zijn gedachten gingen steeds terug naar hetgeen wat gister was gebeurd. Zijn lichaam was zo gespannen bij het besef wat er zou komen en hij wilde niks liever dan zich verstoppen en vergeten dat het kwam, maar dat zou niks oplossen. Ze zou nog steeds komen en hij wist dat ze hem zou vinden. En als hij in dat soort situaties werd betrapt zou de uitkomst nog 50 keer erger zijn dan dat ze nu al was. Hij had het huishouden overgelaten aan Morrígan, die hem had aangegeven dat zij wel alles zou opruimen en regelen voor hem. Hij zou zich maar even moeten ontspannen en proberen om zijn gedachten te verzetten. Maar dat ging echt niet. Zijn gedachten gingen alle kanten op. Hij had de neiging om ook gewoon iedereen zo ver mogelijk van zich af te duwen zodat ze hem niet moesten zien als het zo ver was. Hij wist niet wat hij zou doen, het zou ervan afhangen wat zij van plan was deze keer te flikken. Hij slikte, zijn vingers gingen even over de polaroid die hij gisteren boven had gehaald. Het was beschadigd dankzij zijn acties, maar het belangrijkste was nog zichtbaar. Hij was heel wat gekalmeerd om dat feitje. Het zou vast goedkomen. Misschien was ze gewoon een beetje te bezopen geweest, misschien was ze echt weg gelopen. Hij kon enkel hopen dat het dat maar was, want de andere scanerio's waren alles behalve iets dat hij momenteel in zijn hoofd wilde. Positieve gedachten en dat was het. ALleen dat, alleen dat.

Met het nieuwe jaar die eraan kwam was Myrddin alles behlave in de mood om het te gaan vieren en dus had hij Miko gezegd dat hij gerust weg mocht, maar dat hij gewoon zijn bed in zou duiken. Met hoe alles was, wilde hij zich voorbereiden op het ergste. Hij had het gevoel geen recht meer te hebben iets leuks te gaan, want hij moest werk verrichten. Ookal had niemand hem gezegd dat hij iets moest doen, ookal had zijn moeder hem expliciet gezegd hem erbuiten te houden. Hij draaide de foto even om in de vingers en stak het vervolgens weg in zijn broekzak. Zijn hand ging meteen naar de kleine vulpix die in een soort draagzak zat. De kleine nam hij nu veel mee, opdat ze aan het aansterken was. Ze was echter nog steeds jong en hij liep nog steeds op krukken, dus moest ze wel in een zak. Anders had hij haar in de armen genomen, maar helaas. Zijn blik ging van de grond naar het veldje voor hem. Aisling en Harlow waren aan het sparren, zoals hij aan hun had gevraagd. Hij moest ze sterker weten te krijgen op een of andere manier, want als zijn moeder dit zag, na alles? Hij zou er het einde niet van horen. En hij was het zat om haar weer teleur te stellen. Dat mocht niet, niet nu.

De Rockruff begon met Rock SLide, die de Archeops ook deed. De stenen knalden tegen elkaar aan, waardoor beide geen shade opliepen. De Archeops sloeg haar vleugels wat op en kraaide waarna ze op de stenen stapel begon te springen en haar vleugels opensloeg. Ze hoverde even, haar ogen gefixeerd op de puppy, die zich grommend klaarzette. De fossiel Pokémon schoot naar beneden, haar klauwen blauw gloeiende en groter wordende. Dragon Claw. De traited Pokémon begon te huilen waarna meerdere kopiën van de puppy verschenen op het veld. Harlow begon te rennen, waardoor de aanval van de flying type door een van de gekloonde rock types ging. De raptor schoot meteen recht en zette zich af, waarna ze begon te rennen achter de gekloonde honden aan, blauwe vlammen dansende om haar bek. Ze liet een kraaiend geluid horen waarna ze een Dragon Breath gebruikte over het veld. De gekloonde honden verdwenen meteen, waarna hij gepiep hoorde van Harlow.

De Rockruff begon meteen luider te piepen en rende vervolgens naar hem toe, een bezorgde frons op zijn gezicht terwijl hij wat meer naar voren leunde en keek naar de kleine Pokémon, die piepende aan zijn benen ging zitten en zich probeerde te verbergen. Aisling richtte haar kop op en vernauwde haar ogen. Ze kraaide even luidkeels en stampte eenmaal boos op de grond met haar krachtige achterbeen. Myrddin keek haar even streng aan, voordat hij zich over de jonge Pokémon boog en haar bij zich trok. Rustig begon hij de kleine hond te aaien. Het leek erop dat ze enkel verschoten was van de aanval,  Myr slikte. Buiten Morrígan kon hij niks aan met zijn Pokémon. Rustig aaide hij de Rockruff, maar nog voor hij iets kon, kwam een schaduw over hem heen. Rustig keek hij op. De grootte Archeops stond voor hem met een boze expressie op haar kop. Wel meteen stak de kleine man een hand op en wees hij naar het veld achter haar. Terug gaan. Niet zo boos doen. Maar de mislukte kip deed niks op de gebaren van haar trainer en keek enkel woest neer op de puppy, die zich geschrokken meer tegen hem aandrukte. Hij kon enkel hopen dat de Archeops het niet in haar kop haalde om haar nu aan te vallen.