Tales of

Sinnoh

In stilte zat hij op de bank. Zijn handen op zijn bovenbeen leunende. Koortsachtig schoot zijn blik af en toe op naar het raam. Hij had zijn normale kleding omgeruild voor zijn nette kleding die hij normaal moest dragen van zijn moeder. Een jeansbroek met een deftig hemd. Zijn haar was gedaan zoals ze het prefereerde; sommige delen ingevlochten en de rest los zodat het niet al te wild stond. HIj voelde zichzelf ziek worden van de stress. Maar dat was hij al de hele voormiddag. Ze zou komen vandaag. Hij had haar niet eens ingelicht over alles en hoopte gewoon dat ze... Dat ze niet. Hij slikte moeizaam en liet zijn blik vallen op zijn gips. Misschien dat ze besloot om hem alleen te laten, op hotel te gaan. Want eerlijk gezegd zag hij haar hier niet blijven. Hij had de dozen aan de kanten gezet samen met Morrígan, maar er was nog maar zo weinig uitgepakt. Ze zou niet blij zijn als ze dat aanzag. Wel meteen schoot zijn hand even naar zijn oor, waar hij begon te prutsen aan de piercings. Hij wilde haar echt niet zien.

Er was beweging buiten en langzaam keek de kleine man op. Wel meteen greep hij een kruk vast waarna hij moeizaam al naar de voordeur ging. De bel ging en de shiny Pokémon keek even naar haar trainer en liep hem voorbij zodat ze de deur al kon openen. Myrddin voelde een zwaar gevoel in zijn maag, de urge om gewoon niet naar de voordeur te gaan en gewoon... NIet te gaan. NIet naar haar. Hij hapte naar adem, echter, toen de deur voor hem openging. Zijn ogen schoten wel meteen naar de hare toe, de grijze kijkers drongen in de zijne en wel meteen sloeg hij zijn blik naar de grond en bleef hij staan. Hij voelde hoe ze hem aankeek. Haar eeuwige afkeurende blik. Ze kwam in beweging, het getik van haar hakken was zuur bekend. Op de voet werd ze gevolgd door een elegante Pokémon, haar loyale Glaceon. Zowel zij als diens eigenaar begonnen grijs te worden, maar ze hadden beide hun spark nog niet verloren. Sachi liet haar blik even op de Meowstic vallen. De psychic type was enthousiast, maar nadat ze leken te communiceren, vertrok haar gezicht. De elegante Glaceon trok haar neus op en trippelde achter de lange, blonde vrouw aan.

Ze bleef stil en ookal keek hij de vrouw die zijn moeder was niet aan, voelde hij zich enorm nerveus. Er viel wel een pak van zijn hart bij het aanzien dat ze geen valies of iets dergelijks meehad. Zijn kijkers gingen dan ook langzaam terug naar de blonde vrouw. Ze had een strakke leren broek aan en een turtleneck waar een mooie, peperdure trui over aangedaan was. In het sombere grijs met blauwe accenten dat ze meestal droeg herkende Myr meteen de zakelijke vrouw die hij in Hoenn had achtergelaten. De botten die ze droeg kwamen bijna tot aan haar knieën. Ze had make-up op, wat ervoor zorgde dat ze er veel jonger uitzag dan dat ze in werkelijkheid was. Ze was niet afgetraind, maar was wel slank. Myrddin slikte en keek toe hoe haar hand langs de glazen eettafel ging. Haar vingers waren gelakt in het zwart, maar waren niet lang. Ze verrachte lange nagels, opdat ze er gewoon niet mee kon werken. Haar lichaam kwam in beweging terwijl ze langs het meubulair heen liep, haar vingers strijkende over het glas. Langzaam kwam haar hand omhoog en inspicteerde ze de twee vingers. Haar gezicht veranderde niet, een strakke expressie op haar gelaat. Hij werd er nog misselijker van dan hij al was. Zijn ene vrij hand ging even naar boven, waarbij hij kalm een begroeting naar zijn moeder gebaarde. Haar grijze ogen schoten meteen naar de zijne en vluchtig staarde hij naar de grond, zijn schouders meteen wat optrekkende.

Het bleef stil tussen hen voor even, waarbij het getik van de klok in de keuken het enigste was dat het huis leek te vullen met geluid. De afstand tussen de twee bleef groot genoeg, geen warmte afkomende van haar, alsnog van hem, want dit was hoe ze elkaar gewoon waren. Hij slikte even en wiebelde ongemakkelijk op zijn voet. Hij had maar een kruk erbij genomen, anagezien hij begon te merken dat hij thuis wel gewoon rond kon komen met eentje. Buiten zou hij nog steeds twee nodig hebben. Lange afstanden begonnen echt zo lastig te worden. Hij begon te voelen hoe zijn been overbelast was van al het werk dat hij ermee deed. Hij slikte en liet zijn blik naar het gips gaan, iets dat de dame tegenover hem ook leek te doen. "Wat heb je nu weer gedaan?" kwam er sissend van de lange vrouw af. Myr slikte en stak een hand op als teken dat ze even moest wachten. Wel meteen hoorde hij hoe ze in beweging kwam. Het getik van haar hakken was vluchtig en nog voor hij iets kon doen, iets kon gebaren, had ze zijn hand vast. Wel meteen stak ze deze de lucht in, waardoor Myrddin zijn balans bijna verloor. De kleine man hapte naar adem, geschrokken van wat ze deed. Maar nog voor hij iets kon doen kreeg hij een klap tegen zijn kaak aan. Zijn arm werd gelost en een tweede slag volgde, harder dan de eerste. Wel meteen verloor hij zijn balans en viel hij zo om. De lucht verdween meteen uit zijn longen. Zijn borstkast ging in protest toen hij snel adem probeerde te halen, maar veel tijd kreeg hij niet om te recupereren. Haar voet kwam met grote snelheid in zijn maag terecht en wel meteen klapte hij nog meer in elkaar, tranen sprongen hem in de ogen. "Ga je huilen? Huil dan." Haar stem was afkeurend maar er klonk verder niet veel emoties in. Het was duidelijk dat ze het van hem verwachtte, dat hij zou beginnen huilen. En gelijk had ze ook, want een eerste traan kwam eruit. Een afkeurend geluid kwam van de vrouw af en een tweede stamp kwam tegen zijn rug aan.

En ondanks dat hij aan het huilen was, was dit soort handeling niet onbekend voor hem. Hij wist waarom ze dit deed, ze had het hem zovaak gezegd, zovaak voordat ze hem weer een klap verkocht. Maar toch elke keer opnieuw was het pijnlijk, zeker omdat het van haar afkwam. Iemand waar hij zo naar opkeek, iemand waar hij van wilde houden. Het was zo fout dat hij dat wilde, want zij wilde helemaal niks van hem. Hij was haar mislukte zoon, tweede keuze. En dat liet ze klaar en duidelijk weten met hoe ze hem behandelde. Thuis had zijn zus nooit geweten van hun uitvallen, opdat een blauw oog of wat pijn aan zijn ribben makkelijk toe te kennen was aan zijn trainingen en wedstrijden. Hij had nooit echt ingezien dat er een rede was om dit soort handelingen te delen met iemand. NIemand wist dat zijn moeder hem zo onder handen nam. En in zijn hoofd was dat beter. De kleine man probeerde zijn tranen in toom te houden, zijn kiezen star op elkaar geklemd. Hij was hevigere pijn gewoon, maar het was niet de pijn die hem tot tranen had gedwngen. Het was gewoon haar aanwezigheid, het feit dat ze hier was. Hij wilde haar niet hier, hij wilde haar eigenlijk nooit meer zien. Maar hier was hij weer, aan haar voeren met maar een gedachte; alsjeblieft mama ik wil je trots maken. Alsjeblieft, ik kan het ook, ik kan ook sterk zijn. Hij haatte het dat hij geen natuurlijke haat voor haar kon voelen, dat hij haar niet kon wegduwen. Dat zijn gedachten gebrand waren op maar een iets; hij wilde dat ze hem zag staan als een man. Niet als het jochie die niks kon.

Er klonk wat gelach van de vrouw af, die afstand nam van haar zoon en vervolgens weg wandelde. De ranger bleef nog even liggen, waarna hij rustig zijn arm onder hem duwde. De Meowstic, die hij duidelijk had gemaakt dat ze niet tussenin mocht komen in situaties als deze, kwam bezorgd naar hem toe gelopen. De shiny bukte bij hem neer en begon hem meteen van alles te vragen. Maar de blonde man stak zijn hand op als teken dat ze stil moest zijn. Hij was ok, hij wilde gewoon dat dit zo snel mogelijk was afgehandeld. Als hij dit kon afhandelen voor het eten dan kon hij het misschien nog allemaal van af schudden voordat hij Miko terug onder ogen moest komen later op de dag. Hij haalde dan ook diep adem en met de hulp van zijn psychic type stond hij al snel terug overeind. Zijn blik ging even omhoog en hij zag dat de lange dame voor het raam stond in de woonkamer, starende naar buiten, naar het strand. Ze had haar gehandschoende arm naast haar hangen. Een arm die volledig kapot was gemaakt. En de pijn ervan zou nooit weg gaan, opdat de brandwondes op haar lichaam gemaakt waren door een Houndoom. Myr slikte even ongemakkelijk, zijn lichaam klaagde van de val, van de klappen. Hij wilde naar zijn bed, maar dan wist hij dat hij de volledige lading zou krijgen. Hij kwam dan ook langzaam in beweging en ging zitten op de bank, zijn ogen kalm gericht op het tafeltje. "Ik ga maar een keer over alles gaan, Myrddin, dus ik hoop dat je op z'n minst kan luisteren. Of is dat ook teveel gevraagd?" De blonde kerel knikte en gebaarde een Ik luister moeder naar haar, waarop meteen afkeurend gesnuif te horen was. Het was ook nooit goed genoeg.

De dame draaide zich om en wandelde naar de tafel toe, waar ze al snel iets op worp. Een mapje met papieren zo te zien. De blonde man leunde wat naar voren en stak een hand uit, maar hij kreeg al snel een klap tegen zijn pols aan van de handtas van zijn moeder. Snel trok hij zijn hand terug en legde hij zijn handen langs zijn benen. "Ik zei dat je moest luisteren. Niet iets vastnemen, niet iets doen. Luisteren. Ik weet dat je kopje moeite heeft met dat te snappen maar dat is stilzitten en die handen van je thuishouden." Hij knikte enkel even langzaam naar zijn moeder en richtte zijn ogen op zijn handen, die hij netjes op zijn schoot vouwde. "Als ik straks weg ben, dan pas wil ik dat je deze papieren leest." Opluchting. Ze zou niet blijven. "Ik ben teleurgesteld in je, Myrddin. Hoevaak heb ik het je al niet gezegd? En hoevaak moet ik het nog zeggen?" Hij klampte zijn handen wat steviger in elkaar en voelde wederom tranen prikken achter zijn ogen. Hij waagde niet op te kijken, durfde de dame niet aan te kijken. Hij wist niet wat ze zou doen als ze zijn expressie zag nu. Hij wist niet of ze hem zou uitlachen of juist op zijn plek zou zetten met een paar goed gemikte woorden en klappen die hij niet had verdient. In ieder geval waren beide opties niet zo aantrekkelijk en hij hield zich wijselijk stil, geen piep van hem afkomende. "Ik heb je de laatste jaren teveel los gelaten. Ik heb je laten doen wat je wilde doen, maar dat werkt duidelijk niet." Hij slikte. Dat was waar, ze had hem altijd zijn ding laten doen want veel kon ze niet met hem aan. "Maar dat veranderd vandaag. Volgende week ga je onder het mes of je het nu wilt of niet." De man slikte ongemakkelijk en keek even op, een fout. De blonde dame stapte naar voren en greep meteen zijn kin vast, waarna ze hem tegen de de leuning van de bank aandrukte. Hij hield zich gedeisd terwijl haar donkergrijze ogen strak gericht bleven op zijn heldere variant. Ze verstevigde haar grip terwijl ze boven hem bleef toren. Angst bekroop hem terwijl ze haar nagels wat in zijn huis voelde gaan. "Je gaat. Onder het mes. Volgende week. Begrepen?" Hij sloeg zijn ogen af. Hij kon niks doen zolang ze hem vasthad en dat wist ze.

Voor even bleef ze daar zitten, voordat ze zijn gezicht losliet en naast hem ging zitten op de bank. De houding van de vrouw veranderde meteen nar een meer relaxte houding. En alsof een schakelaar was omgedraaid in haar hoofd, begon ze te glimlachen. Ze liet haar blik even naar haar Glaceon gaan en klopte rustig op haar schoot. De eeveelution sprong op de bank en ging kalm op de schoot van haar trainer liggen. De ogen van Myrddin bleven even hangen op het beest. Van al haar Pokémon was Sachi en Saiko altijd het meest afstandig van hem geweest. Stil bleef hij daar dan ook zitten, met een vrouw naast hem die hem zojuist een paar klappen had gegeven, alsof het allemaal normaal was. Die hem voor de zoveelste keer in zijn leven de grond in had geboord met haar woorden. Hij voelde zich weer als het jochie van zoveel jaren geleden. Beslissingen voor hem werden genomen, zonder dat men daar ooit eens over had met hem. Alsof het normaal was en hij zijn hoofd maar moest buigen voor wat er komen kwam. Hij haatte het. Hij kon er niks aan doen.

Hoe lang zaten ze daar nu al? Myr voelde zich met de seconde zieker worden om in haar aanwezigheid te zijn. Ze zat er maar, tevreden door haar holo caster te gaan met haar Glaceon op de schoot. De tijd tikte voorbij, te traag naar zijn zin. Hij liet zijn handen naast zich gaan, maar bracht ze meteen terug naar zijn schoot toen hij opmerkte hoe zijn moeder hem met een scherpe blik aankeek. Hij slikte ongemakkelijk, hield zich zo stil als hij kon. Hij wilde zich kleiner maken, maar dat zou haar weer uitlokken. Dus bleef hij waar hij zat, mooi rechtop zittende. Langzaam kwam er beweging in de vrouw, haar hand ging naar de zijne. Hij voelde de stof van haar handschoen tegen zijn vingers aan en langzaam kwam haar hand om een van de zijne heen. Wel meteen versnelde zijn hartslag, het koude zweet brak hem uit. Alles in hem dwong hem om te rennen, maar hij bleef er zitten, te angstig om iets te doen. Zachtjes kneep ze in zijn met verband gewikkelde handen. Hij klemde zijn kiezen op elkaar. Wat was dit? "Volgende week ga je onder het mes. Ja?" Hij opende zijn mond wat, het voelde zo droog aan nu. Voor even wilde hij in protest gaan, maar die gedachte vervaagde zo snel als ze was gekomen. IN tegenspraak gaan met haar was meer dan alleen een paar klappen. Hij knikte dan ook langzaam. Ja. Ja hij zou onder het mes gaan. "Perfect, dan bel ik zo de dokter op. Voor je het weet heb je je stem terug," Myrddin fronste even en keek langzaam op naar de dame, die haar hand van de zijne had gehaald en rechtop sprong. De Glaceon was inmiddels van haar af gegaan en ging kalm zitten aan het tafeltje, de zoon van haar trainer intens aanstarende. De dame ging meteen aan het bellen, een stem die kalm en elegant klonk. Myr keek naar haar, hoe ze heen en weer liep door de woonkamer. Dit had ze al langer dan vandaag gepland. Dat kon je horen aan de manier waarop ze sprak.

Zijn handen jeukten om een peuk erbij te nemen, maar hij wist dat ze dat nietr zou apprecieren, nog minder dan dat ze zijn aanwezigheid aanzag. Hij slikte dan ook even en waagde het niet om overeind te komen. Hij wist dat ze nog niet klaar met hem was. Toen het telefoontje dan ook over was en ze haar blik op hem legde, wist hij dat het trijd was voor ronde 2. Ze liet er dan ook geen gras over groeien en ging voor hem gaan staan, het enigste tussen hen in was de lage koffietafel die er stond. "We weten beide dat je zus zo goed als dood is," Zijn adem stokte. De manier waarop ze sprak, zo luchtig, zo simpel, alsof je het over een dood dier had. Zijn blik ging even naar de vrouw. Dit kon ze niet menen? Hoe kon ze dit zeggen? Over haar bloedeigen dochter? Op die manier? Hij balde zijn handen tot vuisten, zijn spieren instinctief aanspannende. Maar Tawnee merkte snel genoeg op dat dit het geval was en knipte een enkele keer in haar vingers. In zijn ooghoek zag hij de ijsvos in beweging komen. Een kilte trok over hem heen, maar nog voor hij zijn been kon wegtrekken had de Glaceon  haar ijzige tanden in zijn kuit gezet. Wel meteen klapte Myr naar voren, zo van de bank af. Snel probeerde hij nog te grijpen naar de Pokémon, maar die had zijn been al gelost en was ervandoor gegaan. De kleine man hapte naar adem terwijl hij naar zijn kuit greep. Maar veel tijd had hij niet om iets te doen, want en hand ging in zijn haren. Pijnlijk werd hij overeind getrokken aan zijn veel te dikke lokken. Hij probeerde te steunen op zijn goede been, die nu pulseerde van de pijn door de aanval van de Pokémon. Myrddin klemde zijn kaken op elkaar, zijn adem gejaagd, piepende geluidjes ontspringende uit zijn keel. Zijn moeder die hem van de grond hield door hem bij de haren te hebben, rolde even met haar ogen. "Wat een irritant geluid, mijn hemel." En met een snelle beweging gooide ze hem zo de bank terug op. Myr slikte en trok zijn lijf zo snel mogelijk de zetel in, alsof het hem zou beschermen van deze gek van een vrouw.

Hij moest zijn hoofd erbij houden. De pijn die door hem ging was hevig, maar niks dat hij niet gewoon was. Zijn blik ging naar zijn kuit, maar nog voor hij iets kon doen begon zijn moeder weer te spreken. "Zoals ik dus zei," begon ze kalm, alsof het doodnormaal was wat er zojuist was gebeurd. "Ben jij nu mijn enigste kind. Ik weet het, we staan er beide niet bij te springen maar het is zo," Hij werd misselijk van de manier waarop ze hier mee omging. Alsof het allemaal een leuk spelletje was, alsof het allemaal zo makkelijk op te lossen. Alsof het een normaal iets was. Er was iets serieus mis met haar, dat ze er zo over dacht, maar Myrddin hield zich gedeisd, wetende dat uitlokken het enkel erger zou maken voor hem. "Dus je zal uit dat rangergedoe en focust je weer op je studies. Je hebt genoeg het kind uitgehangen met al dat vechten," Uit Crescent Moon gaan, terug naar universiteit? Hij zag het niet zitten om zich terug in de boeken te werpen. Chemie was niet zijn ding geweest, ookal was hij er enorm goed in. Hij duwde zich dan ook wat meer op en schudde zijn hoofd. Nee, dat wilde hij niet. De vrouw begon wel meteen te lachen. "Oh Myrddin, wat denk je dat je anders gaat doen? Een beetje mensen helpen, Pokémon redden? Het maakt geen verschil wat jij doet. Je hebt een strafblad, je bent stom en je bent de grootte van een kind. Dan nog niet te beginnen dat je je niet naar je leeftijd gedraagt. Denk je nu echt dat jij een verschil kan maken? Denk je nu echt dat jij iets goeds kan doen voor hun? Denk je echt dat je iets kan maken in die organisatie?" Ze lachte nogmaals. "Het was een wonder dat ze ja al accepteerden. Maar misschien nemen ze pity op gehandicapte kinders, weet ik veel." Een snerende glimlach, alsof ze hier plezier uithaalde. Hij liet zijn hoofd wat zakken. Het waren bekende woorden. "Het enigste dat jij nog goed kan doen, Myrddin, is luisteren naar mij. Begrepen?" Hij wist niet goed wat hij daarop moest denken.

Het bleef even weer stil, waarbij Myrddin zich even wat meer rechtop drukte. Hij legde zijn handen op zijn goede been en trok de broekspijp op om de schade te bekijken, maar daar leek zijn moeder het niet mee eens te zijn, want ze wandelde op hem af en greep zijn pols vast. Een hevige klap kwam tegen zijn kaak aan. "Heb ik toestemming gegeven? Ik zei dat je je handen thuis moest houden. Je luistert en doet verder niks." Hij keek even op naar haar en knikte langzaam. De vrouw begon rustig te glimlachen en zette een pas terug, zijn pols lossende. Zijn kaak gloeide van de klap die hij had ontvangen, maar hij waagde het niet zijn vingers erover te brengen. "Ik las dat Sinnoh beetje speciaal is. Past wel bij je he," duidelijk een afkeurende toon van haar, natuurlijk. "Dus ik wil dat je je licentie inwisselt voor dat van een researcher," Hij voelde zich ongemakkelijk worden. Hij had helemaal geen zin om net als haar in een lab te gaan rotten. Hij knipperde dan ook vluchtig, de woorden die Rick had hem had gezegd kwamen bij hem binnen. Researchers konden mensen ook helpen. Hij slikte, maar of hij dat wel zou kunnen. Hij wist het niet. "Of had je misschien al iets anders in je hoofd? Trainer misschien? Of lekker door blijven doen als rangertje?" Haar toon was zo afkeurend, zo spottend. Hij verachtte het, waarom keek ze steeds zo neer op hem? "Dat is eigenlijk geen slecht idee... Man wat ben ik slim!" ze glimlachte breed en wandelde naar de achterdeur tpe, die ze met een vlotte beweging opende. "Myrddin, je mag spreken, ik wil jouw opinie weten. Wat denk jij ervan als je trainer word?" Hij slikte, zijn handen kwamen meteen omhoog toen ze hem aankeek. 'Ik denk dat ik dat wel zou kunnen' Gebaarde hij naar haar. Een misvormde glimlach kwam op haar lippen. "Oh? Dat denk je?" Ze stapte op hem af, haar lieve gezicht in zwaar contrast met haar handeling, want ze greep hem zo bij de haren en sleurde hem de bank af. "Waarom laat je het me dan niet even zien hm?"

Hij werd over het terras getrokken, moeizaam zichzelf overeind houdende. Zijn benen klaagden. De wonde in de ene, het feit dat de ander gebroken was. Hij werd gewoon aan zijn haren vooruit getrokken, alsof dit allemaal normaal was. Hij werd zo het zand in geworpen. Morrígan kwam aangelopen en knielde meteen bezorgd neer bij haar trainer. Tawnee glimlachte liefjes naar haar zoon, voordat ze een paar passen terugnam. "Jouw Pokémon, allen, tegen Sachi. Kom op dan. Je moet enkel een kleine Ice Type uitschakelen. Dan mag je trainer worden. Hell, dan mag je zelf een ranger blijven. Dan mag je doen wat je wilt." Hij hapte even naar adem en kneep zijn ogen toe. Zijn lichaam begon echt te pulseren van de pijn. "Ice Beam," Zijn ogen werden meteen wat groter. Hij was niet eens- Hij had geen Pokémon. SNel keek hij naar de tegenstander, die zonder veel twijfel meteen een ijsstraal op hem afvuurde. Hij hapte naar adem, probeerde zich weg te drukken van zijn plaats, maar het was hopeloos. Hij kon geen kant op zonder zijn krukken. Hij kneep zijn ogen toe en bracht zijn armen over zijn hoofd, zich klaar houdende voor impact, voor de pijn die zou komen.

Maar die volgde niet. Langzaam opende hij zijn ogen, zijn blik gleed langzaam naar een schaduw die over hem stond. AL snel plofte het ding naast hem neer, waarop het besef kwam dat de Moewstic zich voor hem had geworpen. Hij hapte naar adem. Nee. In een klap was ze uitgschakeld. Snel keek hij op naar de dame, die een tevreden grijns op haar lippen had. "Je volgende Pokémon, Myrddin," Hij begon vluchtig te knipperen en keek even naar de Glaceon, die al klaarstond om een volgende aanval uit te voeren. De blonde ranger voelde tranen achter zijn ogen prikken. DIt was niet wat hij bedoelde toen hij haar zei dat hij het dacht te kunnen doen. Dit was niet wat hij wilde, dit was niet hoe het moest gaan. Hij klemde zijn kiezen steviger op elkaar. Hij was zo boos, zo woest. Een bitter gevoel die hem overtrok. Zijn handen gingen dan ook naar zijn riem, waar hij de rest van zijn Pokémon eruit liet. Hij nam zijn holo caster in zijn hand en typte het in. 'Schakel die Glaceon uit.' klonk er van de robotstem af.

Blathnaid keek verward naar haar trainer en begon meteen zachtjes te snikken. Myr legde zijn blik even op haar en haalde diep adem. Zijn arm ging over de shiny Pokémon heen, die hij wat dichter tegen hem aantrok. Hij nam haar bal erbij en drukte deze tegen haar hoofd aan zodat ze kon terugkeren. Als zijn moeder een all out gevecht wilde, kon ze er een krijgen. De Archeops schoot meteen naar voren en samen met de Rockruff gingen ze over in een Rock SLide. De stenen begonnen te kletteren over het strand heen, maar Sachi was hun voor. Een Hyper Beam werd afgevuurd, eentje die door al de stenen heen brak. Raeghann, die hoogte aan het winnen was om een Hurricane voor te bereiden, werd geraakt door de aanval. Met grote ogen keek de man op naar de Whimsicott die weg geslingerd werd over het strand en een heel eind verderop tot stilstand kwam, er zat geen kick meer in. Een zwaar gevoel bekroop hem, waarbij zijn lichaam meteen in beweging wilde komen. Hij drukte zichzelf recht, maar viel meteen terug om en kromp in elkaar van de pijn. Zijn Pokémon! Verdomme. Zijn adem werd gehaaster terwijl hij nogmaals probeerde overeind te komen. Een hevige, ijsige ijsstoot, zorgde er echter voor dat hij meteen terug in het zand neerviel. Wel meteen legde hij zijn armen weer om zijn hoofd. Hij hoorde een klap, gevolgd door het geluid van Ice Beam. Snel keek hij op. Aisling, die de lucht in was gegaan om de BLizzard te ontwijken, werd geraakt door de ijsstraal. Haar veren leken te bevriezen, haar ogen werden groter en voor ze het wist viel ze ter aarde, waar ze stil bleef liggen. Myrddin keek vluchtig naar haar en toen weer naar de paarse Whimsicott. Ze waren beide knock-out. Hij moest ze- Hij moest bij ze gaan, hij... Maar het stopte niet. "Sunny day, Weather ball op dat beest daar," De kleine ronde Pokémon, die al die tijd bevend in het zand had gezeten. Myr's adem stokte bij het besef dat Blathnaid geen fire type aanval van de Pokémon kon overleven. Hij probeerde zich op te drukken, rechtop te komen, maar viel meteen weer neer. Zijn hele lichaam in zwaar protest. Zijn ogen schoten naar de Glaceon, die de zon had laten schijnen en haar kopje naar achter wiepr om de aanval voor te bereiden.

Een witte flits vloog voorbij de ice type en even verloor ze haar balans, waarbij ze woest opkeek. Snel herstelde de elegante Pokémon haar houding, waarbij ze vluchtig rondkeek. Een bruinkleurige wolf verscheen uit het licht en ging beschermend voor haar teamgenoot staan. De haren op de rug van de Lycanroc gingen omhoog terwijl ze haar lip opkrulde en een diep gegrom uit haar keel oprees. Hij hoorde wel meteen hoe zijn moeder moest lachen. "Wat schattig, Blizzard," Een ijzige wind trok meteen over hun heen, waarbij hij zag hoe Harlow haar best deed om de aanval op te vangen. Maar het mocht niet wezen, de aanval was te sterk, de tegenstander had meer ervaring, was een hoger level. De Lycanroc viel dan ook al snel om, gevolgd door de Togedemaru, die weg begon te rollen van de krachtige blizzard aanval. Myr keek hopeloos naar zijn Pokémon, die een voor een met een goede gemikte aanval neer waren gehaald. Hij opende zijn mond wat en probeerde weer overeind te komen, maar viel weer neer. Zijn pijnlijke benen waren niks meer dan een afterthought geworden en ondanks dat zijn hele lijf schreeuwde om rust, om iets van pijnstilling te krijgen, kon hij enkel denken aan zijn Pokémon. Degene waar hij zoveel om gaf en waar hij zoveel geluk uit kon halen.

Er klonk gelach van de andere kant van het strand en langzaam keek hij haar kant op, zijn lijf bevende onder dit alles. Complete vernedering in zijn eigen achtertuin. Hij klemde zijn kiezen op elkaar en schudde zijn hoofd even. Hij wilde haar niet vechten, dit was niet eerlijk geweest. Zijn blik ging naar Blathnaid, die nu dichter naar hem toe was gerold door de aanval. Hij kroop op zijn knieën naar haar toe en nam haar voorzichtig in zijn armen. Hij kon een lachend geluid horen van de dame, waarna ze even een afkeurend lawaai maakte. "Waardeloos, zoals gedacht." Hij hield zijn focus op zijn Pokémon in zijn armen. Hij wilde haar niet horen. Haar woorden wilde hij buitensluiten. Hij wilde dat ze weg ging en nooit meer terugkwam. Maar het stopte gewoon niet, nooit niet. Er was geen ontsnappen aan. De vrouw wandelde naar haar zoon toe en bleef voor hem staan, ver boven hem uittorende. "Laat dit een les zijn, Myrddin," Sneerde ze naar hem. "Je bent geen trainer, je bent geen ranger, je bent niks. Nu zij weg is, moet je grootte schoenen vullen," ze lachtte even zachtjes. "Als je me nog een keer teleursteld zal ik niet zo zachtaardig zijn," sneerde ze naar hem. Langzaam zakte de vrouw door haar knieën, waarbij ze even op ooghoogte ging voor de kleine jongen.

"Hier is je kans, mijn jongen. Ik weet dat je me trots wilt maken of niet?"

Hij slikte ongemakkelijk. Van alle woorden die ze kon zeggen nu, moest het wel dit zijn. Waarom... Waarom was ze zo. Gretig knikte hij, zijn gedachten een grote wervelwind, maar deze opmerking kende hij maar al te goed. Het antwoord had altijd in zijn hoofd gelegen. Hij wilde dat ze trots op hem was. Zelf op een moment als deze, waar ze hem compleet de grond in had geboord, wilde hij niks liever dan dat ze hem iets aanreikte, een kans, een manier om beter te worden. Om haar trots te maken, om haar te laten zien dat hij niet dat kapotte kind was waar ze steeds over sprak. Was het een verkeerde manier van denken? Was het een domme manier van denken? HIj wist het niet meer. "Dat is mijn jongen," sprak ze liefjes naar hem waarna een hand langs zijn kaak ging en ze even erlangs streek. Haar aanraking voelde ijzig aan, het was ongewenst. Maar hij deed er niks op. Hij had vandaag vaak genoeg moeten voelen wat er gebeurde als hij iets deed.

"Een stap met een keer," zei ze toen ze weer overeind kwam. "Ik zie je volgende week in Jublife City." En met die woorden keek ze weg van hem en begon ze te wandelen. Een strand met ijs, stenen en gebroken Pokémon achter haar latende. De kleine man zakte in elkaar, de klleine Blathnaid in zijn armen houdende. Zacht snikkend legde hij zijn hoofd tegen het zand aan. Er was geen ontsnappen aan. Niet aan haar.

----

Het was hem gelukt om terug binnen te geraken, zijn krukken te nemen en in beweging te komen. Zijn Pokémon veilig in hun ball was hij meteen naar het Pokémon center gegaan in Hearthome City. Daar hadden ze hem gezegd dat zijn Pokémon ok zouden zijn, dat het allemaal ok zou zijn. Hij slikte ongemakkelijk bij die woorden, aangezien ze wel aangaven dat Rae en Aisling er wat kritieker aan toe waren. Hij had nooit mogen toegeven aan haar manier van doen, haar vechten. Haar uitdaging. Maar had hij een andere keuze gehad? Was er een situatie geweest waar hij dit alles had kunnen ontlopen? Waar hij haad had kunnen ontlopen? Nee, want ze was er altijd opde beste momenten. Ze was er altijd om dingen van haar af te nemen. Ze was er om dingen kapot te maken. Hij slikte even ongemakkelijk en schudde zijn hoofd, waarna hij moeizaam bewoog naar buiten. Hij zag er niet uit, maar hij had de tijd niet genomen om zichzelf heel erg mooi te maken. Hij moest voor zijn Pokémon zorgen, die waren zijn eerste prioriteit. De wond op zijn been was inmiddels gestopt met bloeden, maar het stak nog steeds verschrikkelijk. Zijn broekspijp was wat rood gekleurd dankzij de Glaceon, het was alsof hij samen met zijn Pokémon had gevochten. En in zeker zin was dat ook het geval. Hij had ze nooit mogen mensen in dit alles. Hij was een verschrikkelijke trainer, laat staan ranger. Ze had gelijk gehad. Haar woorden waren klaar en duidelijk geweest. Het mapje waar ze het nog over had gehad, had hij nog niet in gekeken. Hij klemde zijn kiezen op elkaar, opdat hij ergens al wist wat het was. En dat beangstigde hem.

Hij ging zitten op een bankje net buiten het Pokémon center. Zand in zijn haren en zijn kleding naar alle kanten getrokken. Hij sloot zijn ogen terwijl hij de krukken naast zich legde. Zijn hele lijf deed pijn. Vooral zijn hoofd. Ze had zovaak aan zijn haren getrokken, vreselijk. Maar nu, nu had hij even voor zich alleen. Zijn hand ging naar zijn jaszak, waar hij een pakje sigaretten uithaalde. Hij haalde er een uit en stak de peuk op waarna hij meteen gretig een trek nam. Hij liet de rook uit zijn mond gaan terwijl hij zijn hoofd tegen de muur achter hem legde. Zijn ogen gingen langzaam naar de lucht boven zich. Het zag ernaar uit dat dit alles niet geregeld zou zijn voor het avondeten, aangezien het al begon te schemeren. Sorry Miko.