Tales of

Sinnoh

Met 1.68 meter lang is Gaia niet exceptioneel groot, noch klein. Van nature heeft ze zwart haar dat in lichte krullen langs haar gezicht valt, gecombineerd met haar bleke huidskleur valt ze dus gemakkelijk weg op de achtergrond. Saai, als je het haar vraagt. Enkel haar heldere, paarse ogen waren een opvallend kenmerk aan haar uiterlijk, welke met een nieuwsgierige en uitdagende twinkeling de wereld in kijken. Over haar jeugd heeft ze haar haren in alle kleuren van de regenboog geverfd, maar voor nu is daar één favoriete kleur uit gekomen: paars. Tegenwoordig verft ze haar haren in allerlei tinten paars, van donker, tot licht, tot grijspaars - alles om weg te stappen van haar eigen haarkleur. Verder heeft de vrouw geen opvallende littekens of tattoos, enkel een moedervlek vlak onder haar rechteroog.

Aangezien haar haarkleur al zo'n eye-catcher is, draagt Gaia voornamelijk zwarte kleding, gecombineerd met een hint aan kleur. Haar favoriete combinatie is een lichtpaarse trui, met een zwarte jacket/blazer en een zwarte broek. Op werk draagt ze vaak een zwarte broek met daarop een zwarte blouse. Heel veel zwart, dus. Daarnaast heeft ze ook een ding voor juwelen, voornamelijk ringen. Als het aan haar ligt draagt ze maar al te graag bijna één ring per vinger, soms zelfs meer. In enkelen gevallen belanden ringen van anderen zelfs om haar vingers. Ahum. Niet op de ‘I do’ manier.

Een optimistische extrovert. Zelfingenomen en egoïstisch. Een leugenaar, maar toch loyaal in zekere zinnen. Geef haar wat ze wil, en je hoeft niet bang te zijn dat ze een mes in je rug duwt. Figuurlijk gesproken, dan, natuurlijk. Apathisch, met een honger voor gevoelens. Ze zoekt de uitersten op om te voelen, snel vatbaar voor verslavingen. Niet voor drugs of alcohol, nee. Voor adrenaline, voor pure euforie. Precies de reden waarom ze nooit een uitdaging of wedstrijd uit de weg gaat en waarom ze haar geld verspeelt aan gokspellen. Het is de kans op winnen, de kans op roem en grootsheid, waar ze naar snakt. De droom is een luxe leven, als ze daarvoor over een paar ruggen moet lopen, then so be it.

Haar ouders, bless their souls, hadden nooit gepland voor een kind. Het is de reden waarom ze enigst kind is, en altijd zal blijven. Jackie en Bas (zoals Gaia ze tegenwoordig noemt) waren altijd goed voor haar, soms zelfs te goed. Ze werd vertroeteld, op een troon gezet als een ware prinses, ze was papa's kleine meid, en mama's grootste trots - alles mocht, niks was out-of-limit. En bij Arceus, wat hield ze van haar lieve ouders. Zijn ze dood? Oh nee! Natuurlijk niet! Hoe kom je erbij! We gooien geen ouders meer dood in dit huishouden. Gaia praat gewoon graag in verleden tijd over ze, want.. dat zijn ze voor haar. Een gesloten boek. Een plek waar ze niet meer kan krijgen wat haar hartje begeert. Koudbloedig? Misschien. Of wellicht hadden haar ouders haar niet met zulke vrije hand moeten opvoeden, want het leven werd gewoon saai wanneer je overal mee weg kon komen.

Gaia, ofwel, Cami(lle) was close met haar overige familie, tot het ongeluk en de deprimerende sfeer die haar uiteindelijk wegjoeg.

Meer, meer, meer, meer. Uiteindelijk was er niets meer wat haar ouders haar konden bieden. Dus ging ze verder, ze zocht de straat op, gevaar, het nachtleven, de duistere wereld achter de schermen. Het maakte niets uit voor haar ouders. Er werd niks aan gedaan. Het werd saai. De ‘ik snap het’, ‘je gaat door een fase’, ‘ik ben trots op je’ waren niet genoeg voor haar om te blijven. Ze wilde meer, ze wilde adrenaline, op het puntje staan om gesnapt te worden, en de euforie van het ermee wegkomen.

Dus vertrok ze naar Sinnoh.

Het duurde niet lang of de 17 jarige had zich verwikkeld in de duistere wereld van de pokémon smokkel. Ze hielp de groep die pokémons stal van de organisaties die ze van anderen had afgepakt, en assisteerde met het doorverkopen ervan. Bovendien verzamelde ze zeldzame items, niet al te vaak op legale wijze, en verkocht ook deze door. De euforie, de adrenaline, alles ging geweldig, alles was perfect. Tot ze een casino binnenliep. Tot ze haar eerste grote bedrag won, en nog een keer, en nog een keer. En oh, hoe euforisch voelde ze zich. En oh, hoe diep was het dal waarin ze viel toen ze verloor. En nog een keer verloor. De wereld was regen en donder, tot ze weer won. En zo herhaalde de cyclus zich, tot de vrouw zich zo erg in de schulden had gewerkt bij de verkeerde personen, dat ze noodgedwongen haar spullen achterliet en de regio moest verlaten.. of anders..

Ze liet haar naam achter in Sinnoh. Camille Noirceur werd een geest, een ziel die niet meer te vinden was. In haar plaats kwam Gaia Lavigne, een fortune-teller die door de regio’s trok, een vrouw zonder familie, haar geschiedenis verscholen in mysterie. Maar, het was nooit haar bedoeling om terug op het rechte pad te belanden, want haar klanten kwamen vaak met veel lichtere portemonnee’s terug dan anders.

De allure van Sinnoh bleef echter veel te groot. Twee jaar na haar verdwijning trok ze weer terug, net op tijd om de heropening van Sinnoh mee te maken en dit groots te vieren met de rest van het volk. Zelf een pokémon halen? Dat is nooit in haar op gekomen. Of ze deze keer wel van haar fouten had geleerd? Nee, natuurlijk niet. Want zodra de vrouw erachter kwam dat de storage ruimte achter de bar een stuk groter was dan hij oogde, toverde ze deze langzamerhand om tot een grote smokkelhaard. De perfecte plaats voor gure figuren om hun smokkelspul achter te laten en te verkopen. Een side-business die goed verdiend, zeggen we zo.