Tales of

Sinnoh

Na de awkward situatie van eerder op de dag was het tijd voor een tweede poging om glühwein te halen, en deze keer zou ze haar best doen het niet over iemand heen te gooien. Arceus, dit hele festival was bedoeld om wat mensen te leren kennen in Sinnoh, niet om haar reputatie meteen al om zeep te helpen voordat ze er überhaupt eentje had opgebouwd.

Het duurde dan ook niet lang voor ze een andere glühwein stand gevonden had. Bestellen bij dezelfde kraam als net leek haar niet zo'n slim plan. Daarbij leek deze ook te beschikken over een grotere hoeveelheid aan snacks, waar de Ditto die tussen haar armen geklemd zat ook vrij enthousiast van leek te worden. Zodra ze op het punt stond te gaan bestellen voelde ze iemand tegen haar schouder opbotsen, waardoor haar portemonnee uit haar handen en op de grond viel. "Kijk eens uit waar je lo-" ze slikte haar snauwende woorden snel in toen ze zich omdraaide en zag wie er tegen haar opgebotst was. Een jongeman met een heldere, blauwe blik en in een knot gedragen, donker haar. Haar irritatie maakte al snel plaats voor een roze kleur op haar wangen, bijna dezelfde kleur als haar haar. "Eh, geen probleem. We zijn oké, toch?" Antwoordde ze, doelend op haarzelf en de Ditto in haar armen die een instemmend geluidje maakte. "Jij ook neem ik aan?" Vroeg ze hem vervolgens. Dat haar portemonnee op de grond lag was ze alweer vergeten, compleet afgeleid door de verschijning voor haar. Deze jongeman mocht wel vaker tegen haar opbotsen.

@Alaric Merz

Hoewel ze de jongeman genaamd Vince van eerder op de dag maar up-tight had gevonden, snapte ze nu precies hoe zij zich gevoeld had. Misschien iets minder heftig, maar het principe was hetzelfde. Ze voelde haar wangen nog roder toen de vreemdeling door zijn knieën ging om haar portemonnee op te pakken, die ze blijkbaar had laten vallen. De grijns op zijn gezicht hielp ook niet erg mee. "Eh, ja, al is dat denk ik wel duidelijk." Grapte ze, doelend op de roze portemonnee die nogal matchte met de rest van haar uiterlijk. "Dankjewel," wist ze er nog op redelijk normale toon uit te krijgen. Het voelde of ze vastgevroren stond op haar plaats, met het enige wat ze kon bewegen haar hoofd die ze nodig had om hem aan te kunnen kijken zodra hij weer ging staan. Dat zou vast door de kou komen, toch? De glühwein zou daar vast bij helpen. Ja, de glühwein, die ze nog niet besteld had. Oops.

Gelukkig was daar haar prins op de witte Rapidash, die terwijl zij de hele situatie nog even aan het verwerken was al klaar stond met een beker hete glühwein en deze aan haar overhandigde. Met haar vrije arm pakte ze deze aan. "Oh, eh, dankjewel. Had echt niet gehoeven hoor." Bedankte ze hem. "Wel erg attent," voegde ze er aan toe met een glimlach. Ze had geld genoeg, misschien had ze hem moeten trakteren. Zijn volgende vraag deed haar opnieuw opkijken, waar haar blik eerst wat verlegen naar de grond gestaan had. Warmer had ze het zeker, maar niet van de drank. "Ja, Snowpoint City is kouder dan ik had verwacht." Antwoordde ze vervolgens op zijn vraag. Stom antwoord. Tuurlijk was Snowpoint City koud, het was immers geen Sunpoint City. Wat verschrikkelijk dit.

Voor ze de tijd had gehad om in te zitten over haar stomme antwoord stelde hij haar een volgende vraag. Bean de Ditto zwaaide enthousiast met diens armpjes. "En of Ditto's eten," grapte ze. Bean kon er zeker wat van. "Ik denk dat je iemand daar een groot plezier mee zou doen." Vervolgde ze, haar blik kort gericht op haar pokémon. Niet alleen Bean, maar ook zij zou er plezier van hebben als hij weer wat dichter bij zou komen staan om de Ditto te voeren. "Wat een schattige Vaporeon, trouwens." Merkte ze op na de pokémon naast hem nog eens goed bestudeerd te hebben. Als haar handen niet vol waren geweest had ze de pokémon zeker een aai over het hoofd gegeven. "Hebben jullie je tot nu toe vermaakt op het festival?" Vroeg ze hem vervolgens in de hoop de conversatie gaande te kunnen houden. Ze wilde immers nog wel meer te weten komen over deze jongeman.

@Alaric Merz

Bij elke zin die hij uitsprak leek haar nerveuze gevoel te verergeren. Kom op, Louise. Raap jezelf bij elkaar. Herhaalde ze tegen zichzelf in haar hoofd. Geen enkele man was het waard om je zo voor uit te sloven, toch? Toch? Helaas had haar peptalk tegen zichzelf niet veel geholpen, want bij zijn volgende compliment voelde ze haar wangen opnieuw branden. Ze had wel vaker gehoord dat ze er goed uit zag en twijfelde daar ook zeker niet aan. Ze werkte er immers ook hard voor. Al dat shoppen en elke ochtend weer die plamuurlaag er op, mensen onderschatten haar harde werk nogal vaak. Toch voelde het deze keer anders nu het afkomstig was van iemand die in haar ogen ook verre van lelijk was.

Om de verwoording van zijn volgende opmerking moest ze even grinniken. "Ach, gelukkig hebben we glühwein."Antwoordde ze, haar schouders ophalend. Met warme drank in je hand viel de kou dan toch wel weer mee, vooral zodra je er wat meer op had. "Hotsprings?" Vroeg ze hem met opgetrokken wenkbrauw. Van het feit dat er hotsprings zouden zijn was ze nog niet op de hoogte, maar had ze zeker wel oren naar. Mooie optie voor als ze morgen lichtelijk brak wakker zou worden in haar hotelkamer. Ze kon zich er nu al op verheugen. "Daar moeten we zeker eens gaan kijken dan," vervolgde ze, niet doorhebbend hoe de ''we'' misschien zou kunnen overkomen. Ze bedoelde natuurlijk zichzelf en Bean, uiteraard.

Bean leek echter ook opgewarmd te zijn richting de vreemdeling na diens snack te hebben ontvangen. Louise glimlachte. In Sinnoh had ze nog geen enkele negatieve reactie gekregen op de pokémon. Dat was in haar kinderjaren in Kanto wel anders geweest. Haar blik gleed terug naar de Vaporeon, die het immers ook naar de zin leek te hebben op het festival. "Aangenaam, Salem." Begroette ze de pokémon gepaard met een kleine buiging door haar knieën. Vervolgens zette ze Bean op de grond om de twee een kans te geven kennis te maken. De Ditto transformeerde zichzelf meteen in de Vaporeon en zwiepte enthousiast met diens staart. Louise richtte haar aandacht weer op de jongeman voor haar, die zich voorstelde als Alaric. "Ook aangenaam, Alaric." Antwoordde ze waarna ze haar nu vrije hand uitstak om zich voor te stellen. "Louise," vervolgde ze. Haar nerves leken al iets te kalmeren naarmate de tijd verstreek. Gelukkig maar, ze was immers geen simp. "Ijsvissen, hm?" Begon ze vragend. Die activiteit had ze zelf nog niet gedaan. Veel te koud en nat naar haar zin. "En, nog iets aan de haak geslagen?" Ze had verschillende mensen diverse pokémon uit het water zien trekken. Misschien had hij ook nog wel prijs gehad. "Ah, de Magikarps zagen er inderdaad leuk uit ja. Er stond alleen telkens een rij waar je u tegen zegt toen ik wilde gaan kijken." De activiteit was vast leuk, maar niet om een uur voor in de kou te staan. "Voor de rest heb ik vooral gegeten, gedronken en oh ja, sneeuwballen gegooid tegen de schouders van onschuldige kinderen." Grapte ze grinnikend, doelend op de sneeuwbal die tegen de schouder van een jongetje geknald was. Tot nu toe liep het gesprek soepel, soepeler dan de situatie met Vince. Hopelijk bleef dat zo.

@Alaric Merz

Arceus, ze had beter moeten nadenken voor ze haar woorden koos. Hij zou toch niet echt hebben gedacht dat ze doelde op een gezamenlijk tripje naar de hotsprings? Hopelijk vielen haar roze wangen niet zo op dankzij de roze plukken haar die in haar gezicht hingen. Ze kon er nog een ongemakkelijke grinnik uit krijgen na het horen van zijn opmerking. Snel, misschien zou ze het nog kunnen wegwuiven met een sarcastische opmerking terug. "Hé, dat is nou jammer." Probeerde zo casual mogelijk te grappen, maar of dat nou ook echt zo zou overkomen was nog maar de vraag.

Gelukkig liep de conversatie gewoon verder en had ze hem nog niet afgeschrikt met vreemde gedrag. Het was immers niks voor haar om zich zo te laten kennen tegenover een man. Tegenover een stranger in general, eigenlijk. Alaric vertelde haar over het fossiel dat hij had gevangen, waarop de coördinatrice enkel enthousiast knikte. Ze wist helemaal niks over fossielen, maar die van hem was vast cool geweest. Vervolgens begon hij over zijn ervaring in de sneeuwballen oorlog. Helaas had ze hem daar niet gezien, maar misschien was dat wel beter. Zo kon haar geweldige aim er in ieder geval niet onder lijden. "Weten wanneer je vluchten moet is ook een talent," concludeerde ze plagend. Je kon nou eenmaal niet elke sneeuwballen oorlog winnen. "Nee, is dat zo duidelijk te merken?" Antwoordde ze lachend op zijn volgende vraag. Ze viel dan ook wel op tussen het volk wat hier rondliep, maar misschien was de fashion wave in Sinnoh gewoon wat laat. Of misschien had ze die nu wel met zich meegenomen. Er moest dan ook iemand het voorbeeld geven. "Ik kom uit Kanto," vervolgde ze. "En jij? Wel geboren en getogen in Sinnoh?" Eigenlijk had ze helemaal niet zoveel zin om te praten over thuis, en switchte dan ook maar snel van onderwerp. Ze was immers vertrokken met een reden, en voorlopig wilde ze niet meer achterom kijken.


@Alaric Merz

Ze vond het wel cute hoe hij zich ineens snel verklaarde. Ze had het totaal niet verkeerd opgevat, maar het had het wel schattigs. "Oh, vandaar."Reageerde ze met een glimlach. De blos op haar wangen was nog steeds niet weggetrokken. Nog even doordrinken en ze kon de blame op de glühwein leggen. Bij het horen over zijn eerdere vakanties in Kanto werd haar glimlach enkel groter. Wat toevallig, dit moest wel faith zijn. "Wat grappig, niet meer inmiddels?" Misschien had hij haar moeder wel eens zien optreden, maar daar begon ze liever niet over. "Ik ben nog nooit in Hoenn geweest," gaf ze toe. Ze was dan ook niet erg bekend met de plaatsnamen. "Maar wel heel toevallig, hoe we elkaar hier dan treffen in Sinnoh." Grapte ze vervolgens. Twee mensen zo ver van hun home region vandaan die elkaar ontmoette op hetzelfde festival heel ergens anders. Het had zo een romantische soap kunnen zijn.

Dat hij haar aanzag voor coördinatrice flatteerde haar. Coördinators stonden bekend om hun vaak excentriekere uiterlijk. Hier deed ze zelf dan ook erg haar best voor. "Eh, eigenlijk ben ik hier als researcher.." Antwoordde ze zo serieus mogelijk. Het duurde alleen niet lang voor ze haar eigen lach niet meer kon inhouden en zichzelf zo al snel verraadde. "Kidding, ik ben inderdaad een aspiring coördinator." Met de nadruk op aspiring, gezien ze nog nooit mee gedaan had aan een contest. "En ik gok dat jij een trainer bent?" Deze conclusie kon ze enkel trekken op gevoel en het feit dat hij een goede band met zijn Vaporeon leek te hebben, al zei dat ook nog al weinig. "Of heb ik nu een professor in opleiding beledigd?" Plakte ze er plagend achteraan. Wie weet was het wel echt zo, though.

@Alaric Merz

De coördinatrice kon een lachje niet onderdrukken toen hij grapte over zijn witte jas. Of de grap nou echt zo grappig was of dat haar inmiddels lege beker glühwein daarbij een rol speelde was nog maar de vraag. Gelukkig was Alaric zo charmant geweest om vast nieuwen te bestellen. "Jammer, had je goed gestaan." Grapte ze vervolgens. Was het echt een grap though? Probably niet. Mooie, jonge professoren met manbuns waren er te weinig als je het haar vroeg. Maar helaas, een knappe professor had ze nu niet voor zich. In plaats daarvan bevestigde hij haar vermoeden over het zijn van een trainer. Een trainer met twee badges maar liefst. "Echt? Laat zien." Ze deed haar best om te klinken alsof ze hem niet geloofde, maar eigenlijk was ze gewoon echt benieuwd naar de badges.

Veel tijd om de badges te laten zien was er niet toen er naast hen geroezemoes ontstond. Een bekend soort geroezemoes, net een soort deja vu van eerder op de dag.. Oh jee. Ze hoefde eigenlijk niet omhoog te kijken om te zien wat er gaande was, maar na toch een snelle blik geworpen te hebben kon ze er niet meer omheen. Hoeveel van die dingen hadden ze hier opgehangen? Haar gezicht werd nog roder dan voorheen. Bij Vince had ze zich helemaal niet zo gevoeld en vond ze het eigenlijk best wel grappig, maar nu? Nu wist ze zich geen houding meer te geven. Gelukkig leek Alaric dat wel te kunnen. Na een hand op de schouder van een verstijfde Louise te leggen gebeurde het dan toch echt. Knappe niet-professor Alaric plantte zijn lippen tegen de haarre. Het duurde even voordat de coördinatrice haar ogen sloot en mee kon gaan in de kus. Het liefst wilde ze nooit meer terug trekken, maar ze twijfelde hoe een goede impressie een make-out tafereel zou geven. Mocht ze hier carrière maken zou ze niet voor eeuwig bekend willen staan als het meisje wat nog net niet achter de glühwein kraam dook met een man op het Yule Fest. Zelfs niet zo'n knappe man als Alaric. Maar wie weet kwam er nog een kans om hier een.. vervolg aan te geven.

Na ze haar hoofd weer had teruggetrokken staarde ze de trainer kort aan, haar hoofd zo rood als een tomaat, maar ondanks dat een tevreden blik in haar ogen. "..Merry Christmas?" Merry Christmas. Wat een geweldige opmerking om te maken na een zoen. Not. "Je had die mistletoe vast al zien hangen." Wist ze er zonder stotteren uit te gooien na enkele seconden om zichzelf te herpakken. Ze moest het hem natuurlijk niet te makkelijk maken.

@Alaric Merz

Dat de kus wat langer duurde dan misschien de bedoeling was kon haar op dit moment niet zoveel schelen. Het was niet elke dag dat je een knappe jongeman inclusief manbun ja, die is belangrijk x tegenkwam, en dan ook nog eens deze kans voorgeschoteld kreeg. Tja, dan kon ze niet anders dan er het volle van nemen.

Gelukkig had haar domme opmerking afterwards hem niet afgeschrikt, dat was althans wat ze uit zijn grijns haalde. Louise volgde zijn voorbeeld en nam een flinke slok van haar glühwein. Hopelijk zou dat de zenuwen kunnen verminderen, en zo zou ze de blos op haar wangen al snel kunnen toeschrijven aan de drank. "Ja ja," antwoordde ze met een speelde glimlach. "Daar geloof ik nou helemaal niks van, maar ik waardeer het compliment." Ze kon een klein lachje niet onderdrukken. Mannen pesten was gewoon leuk, vooral als ze ook nog knap waren. "Graag, of zitten die nog in je lange, witte jaszak?" Naar de badges was ze oprecht wel benieuwd. Ze had nog nooit Sinnoh badges in het echt gezien. Plus, het was ook wel aantrekkelijk wanneer een man goed was in wat hij deed. Hij was duidelijk serieus bezig aan zijn carrière als trainer.

@Alaric Merz

Gelukkig, de badges zaten niet nog in zijn lab jas. Al had ze het heus niet erg gevonden om even mee te lopen om die op te gaan halen.. Bij nader inzien, was die gedachte vast de drank die een eigen leven begon te leiden in haar hoofd. Geïnteresseerd deed ze een stapje dichterbij om het doosje goed te kunnen bekijken. Zodra hij deze opende verschenen de twee badges. Oeh, pretty. Een kleine sprankeling in haar ogen liet merken dat ze het glimmende spul wel kon waarderen. Die zouden er zeker cute uitzien gespeld op een jasje. Of misschien zelfs een lab jas. Hij vertelde over zijn plannen voor de derde badge, maar dat hij daar eerst nog voor wilde trainen. Dat snapte ze heel goed, eigenlijk was haar situatie op dit moment hetzelfde. "Klinkt als een goed plan, je kan maar beter zeker zijn van je overwinning."Dat was haar motto, in ieder geval.

Vervolgens vroeg hij naar haar plannen wat betreft contests. Dat ging misschien nog wel een tijdje duren. "Nope, nog niet." Antwoordde ze een beetje ongemakkelijk. Ze was nog niet eens echt aan het trainen geweest. Ze legde haar hand langs haar lippen en nam een stap dichterbij, klaar om iets in zijn oor te fluisteren. "Ik denk dat ik daarvoor eerst een tweede pokémon moet gaan vangen." Waren haar woorden voor ze zich weer terugtrok met een ongemakkelijke grijns. Dat mocht Bean natuurlijk niet horen. Ze wilde de arme Ditto niet onzeker maken, maar waarschijnlijk zou Bean het niet heel goed doen in Solo shows. De enige move die de pokémon kende was namelijk Transform. En tja, zonder partner om in te transformeren.. "Maar zodra ik me inschrijf ben jij de eerste die ik uitnodig." Grapte ze vervolgens, maar eigenlijk was het niet echt een grap. Al was de echte eerste die ze zou uitnodigen natuurlijk haar nicht in Sinnoh. "Speaking of, dan moet ik natuurlijk wel je nummer hebben." Vervolgde ze met een knipoog. Nice. Good call Lou. Een smoothere manier om aan zijn nummer te komen was er haast niet.

@Alaric Merz