Tales of

Sinnoh

Met een bloedende neus zat hij op de grond, een shirt van hem tegen zijn gezicht geduw. Zijn hoofd was naar voren gekanteld. In een steegje was hij verborgen voor de wereld die door bleef draaien zonder hem. Hij klemde zijn vingers steviger om de shirt heen, waarbij hij even zachtjes kreunde. Niet alleen een bloedneus, maar ook een snee over zijn mond heen. Hij was wel wat dingen gewoon, maar de klap had echt niet gemoeten. Hij kon enkel hopen dat zijn neus niet gebroken was, want hij ging echt niet een of andere operatie doen om dat dingt terug mooi te krijgen. Langzaam bracht hij zijn hand wat van zijn neus. Het bloeden leek wat te minderen, maar was er nog steeds, dus bracht hij het kledingstuk terug naar zijn gezicht en sloot hij zijn ogen.

De hoeveelste keer was dit? hij was echt al heel lang de tel kwijt. Dat mannen hem benaderde op het feit dat hij van hun had gestolen na een sensuele avond. Zijn reputatie, die eerst heel schoon was geweest in deze nieuwe regio, was wel heel snel vuil geworden. En wat had hij om zichzelf te verweren? NIks. Hij had in Johto altijd de bende gehad die achter hem had gestaan. Maar nadat dat zelf was gevallen, was hij ook gedwongen om te vluchten. De man kneep lachend zijn ogen toe en schudde zijn hoofd. Hij had geen cent, hij kon helemaal niet weg uit de regio. Het enigste dat hij nog had waren zijn Pokémon. Misschien werd het tijd dat hij ze verkocht. Langzaam gingen zijn bloedrode kijkers open. Zijn focus ging even naar de twee kraaien, die op de vuilnisbak naast hem zaten. Molly en Dice waren stil, terwijl de een na de ander scherp rondkeken. Was er iets aan de hand dan?

Een deur ging open en even spande Lillian zijn spieren aan om het op een lopen te zetten, maar toen hij oogcontact maakte met de man in kwestie, ontspande hij zich wat. Een kleine glimlach kwam op zijn lippen waarbij de redhead zich langzaam wat meer overeind duwde, zijn hoofd nog steeds naar voren brengende en de shirt tegen zijn pijnlijk neus aan. Hij hoorde wat hij zei en even lachte de coördinator zachtjes op die woorden. Ah... Wat een woorden. "Dat is nog licht gezegd," zei hij zachtjes tegen de ander, zijn rug wat tegen de muur aanbrengende. Langzaam bracht hij het stukje stof wat omhoog en bracht hij zijn andere hand omhoog om te tasten of het bloeden eindelijk was gestopt. Het leek erop van wel, dus de slanke man liet de shirt zakken en haalde even diep adem. Nu dat verdwenen was, was zijn mooi bewerkt gezichtje zichtbaar voor de ander. Een verse snee op zijn lippen maakte het tafereel af. En toch glimlachte hij zoetsappig naar deze vreemdeling. "Soms denk je... Hoop je dat je iets kan doen weet je wel? En dan probeer je maar hah..." zijn zin stierf af en een zacht gelach waarbij hij zijn hoofd wat schudde en zijn bloedrode kijkers op de grond onder hun legde. "Neh... ja, ik had een klottedag," Maar morgen was weer een dag. Met wat make-up en goede moed zou hij vast wel een man of twee kunnen verleiden morgen. Hij liep echter enorm achter op wat payments. Het duo aan kraaien had hun kop naar de nieuweling gedraaid, maar hielden zichzelf verder stil. Observerende van een afstandje, afwegende op wat er kon gebeuren.

Ah wat een pijnlijke manier om naar hem te referen. Zijn gezicht vertrok even in een bredere glimlach op de woorden van de blauwharige man. "Auw, mijn arme ego," zei hij op een zacht dramatische toon terwijl hij zijn met rood gelakte nagels even tegen zijn eigen borstkast aandrukte om extra drama te brengen aan wat deze man had gezegd. "Mijn soort..." zei hij zachter, de woorden herhalende alsof hij de smaak ervan tepakken wilde krijgen. Ja, klonk zeker als een insult aan. Hoe dan ook ging hij verder en langzaam keek de redhead op. Zijn glimlach werd even wat ruimer, waarbij zijn rode ogen naar de twee kraaien gingen, die gretig naar voren leunde op wat er werd gezegd. Dat klonk als iets bekend, iets dat hij wel vaker al had gehoord. IN Johto.. "Hm... Klinkt aantrekkelijk, go on." zei hij dan ook rustig tegen deze vreemdeling terwijl hij wat naar achter leunde tegen de muur aan. Dice en Molly kraaiden zachtjes even om de beurt. De coördinator hield zich echter wel verder stil. Zijn oog ging even naar de drukkere straat waar het steegje op eindigde. Voor nu leken ze nog alleen te zijn, maar voor hoe lang was dat nog? Uit zijn ervaring was privacy een goed iets, dus... Zijn blik gleed terug naar de kerel, een lief lachje op zijn lippen. Wat zou zijn aanbod zijn?

Een tas, met een pakje en een dreigement. Een zoete glimlach kwam op zijn lippen, opdat hij die woorden maar al te bekend aanklonken. Als jij dit verneukt joch. Het was akelig hoe vreemd goed het voelde het weer aan het te horen. Iets van instructies met zijn leven, die hij zo hard nodig had. Hij duwde zichzelf wat rechter en streek langs zijn gezicht. Hij kon dat wel regelen. Hij kon op verschillende manieren bij zo'n penthouse komen, maar de beste manier lag hem natuurlijk bij zijn talenten. Hij nam de tas rustig aan en sloeg hem over zijn schouder. "Geen enkel probleem schat," hij zette een pas naar voren en floot even, waardoor de twee Murkrow wel meteen opvlogen en netjes zich elk gingen zetten op een van de schouders van de man. Hij zou zich eerst wat moeten opknappen, want niemand zou hem op deze manier willen.

Rustig plaatste hij de tas neer toen hij de tijdelijk kamer in wandelde. Dankzij een van zijn... Klanten. Vaste klanten. Had hij een kamer kunnen huren. De man betaalde het voor hem opdat hij maar al te bekend was met wat Lillian met zijn geld deed. Hij gaf geen reet om een onderkomen. De klant had hem gezegd dat hij op z'n minst wilde dat hij ergens had om te slapen en te douchen. Het was daarom een vrij simpel iets, een ruimte, waar een magnetron te vinden was, een wasbak, spiegel, douche, toilet en bed.  Meer had je ook niet nodig als hij heel eerlijk was. HIj kwam hier toch alleen als hij echt hoognodig een douche nodig had. Slapen deed hij elke avond wel ergens anders, daar zat het probleem hem immers niet. Rustig begon hij zich dan ook wat presentabeler te maken. Eerst even douchen, zodat hij op z'n minst wat beter eruit zag en geen bloed meer te vinden was. Vervolgens zijn haar drogen en in model leggen, om vervolgens zijn make-up te gaan doen. Zijn neus was wat gevoelig, maar duidelijk niet gebroken, dus dat was een goed iets. Zijn gezicht in een neutrale plooi koos hij rustig een outfit uit. Een skinny jeans en een witte blouse die wat dieper in de inkijk was dan men gewoon was. Rustig pakte hij zijn holo caster erbij, waarbij kalm zijn vingers wat bewogen. Hij stak het ding op en nam een foto van zichzelf, waarna hij de pic al snel doorstuurde met een tekstje erbij. Nu was het wachten.

En zoals gedacht, hapte de man toe. Voor hij het wist zat hij in de wagen van de man, het pakje had hij rustig in een handtas gestopt. Iets dat niet al te vreemd was als je zijn hele verschijning zag. Hij was gekleed voor de job, maar dat was hij altijd wel, niet? Hij keek even schuin naar de man en toen naar buiten in het raam. Het duurste hotel in town hm. Hij was er een keer uitgenodigd door een andere man. Hotels waren immers de perfecte plaats om deze dingen te regelen. Toen ze er dan ook waren, stapte de redhead uit. Hij liet zijn blik even over het gebouw gaan en keek toen schuin naar zijn klant, die meteen zijn hand langs zijn heupen legde en hem dichter tegen hem aantrok. Ongemakkelijk als hij altij was in deze situatie, duwde hij het weg en toverder hij een glimlach op zijn lippen. Zolang hij dit kon ophouden dan moest het wel goed aflopen.

En zoals het altijd liep op dagen zoals deze, was zijn blik nu gericht op de man die in slaap gevallen was naast hem. HIj draaide zich wat om, gooide zijn benen uit bed en begon hij zijn kleren netjes bij elkaar te verzamelen. Hij zou uiteindelijk wel terug komen naar de kamer. Maar voor nu moest hij even weg. Hij keek even om naar de man, zijn blik gaande naar de man, voordat hij de handtas van de grond gritste en er even door rommelde. Hm... Hij draaide zich een kwartslag, twijfelde kort, maar besloot het niet te doen. Als hij echt een wapen vond van zijn klant wilde hij niet weten hoe hij zou eindigen als hij het ding in handen kreeg en er shit mee ging doen. Nee, het was beter als hij het op zijn manier deed. Rustig trok de man zijn schoenen aan, waarna hij kort de badkamer binnen wipte om wat touch ups te doen aan zijn make-up en haar... En voor hij het wist stond hij op de gang met de kaart van de kamer. Hij was in het hotel, dat was een iets. Nu moest hij enkel nog bij het penthouse komen.

Uit zijn ervaring wist hij dat een penthouse vaak een aparte lift hadden. Dus toegang daartoe zou hij nooit verkrijgen. Kalm kwam de man in beweging, waarna zijn ogen even rustig heen en weer gingen. Zijn blik schoot al snel naar een bediende van het hotel, die hem voorbij liep met een vriendelijke glimlach. Lillian glimlachte rustig toe, voordat hij rustig de man nakeek, die om de hoek verdween. Wat als hij...
Hij versnelde zijn pas en ging achter de man aan, die voor een deur stond, waar hij zijn kaart inscande. Kort glommen de robijnkleurige ogen van de slanke man, die de ball van Dice erbij nam. Rustig verscheen de kraai, waarbij Lil even snel wees naar de deur die aan het dichtvallen was. De traited mon kwam in beweging en vloog tegen de deur aan, waarna hij zich ertussen wrong en zo genoeg tijd vrij maakte voor Lillian om ernaar toe te lopen. Vluchtig haalde hij zijn rood gelakte hand op en duwde hij de deur wat meer open. Even rondpiepen, voordat hij de Murkrow liet terugkeren en volledig naar binnen glipte.

Een wasruimte dus. In zijn ooghoek zag hoe het personeelslid van eerder druk in de weer leek te zijn met wat lakens. Lillian knipperde wat, liet de deur los en wandelde op de man af. "Meneer ik, sorry dat ik stoor, ik heb een vraagje," klonk er poeslief van de man af. De gozer knipperde even, keek hem aan en kreeg een kleine glimlach op zijn lippen. "Ja sorry, de deur stond open en ik zag je hier gaan en ik wilde iets vragen en ik-" De man lachte wat zachtjes en stak een hand op. "Geen probleem hoor. Zeg eens, hoe kan ik je helpen?" Bingo, hij had zo'n type goser vast. Lillian begon zachtjes te glimlachen, zette een pas naar voren en bracht zijn ene hand omhoog, de ander ging zoekende naar... Andere plaatsen. "Wel... Ik zag je voorbij lopen en ik... ja," een zoete glimlach terwijl hij een hand langs de kaak van de ander legde. De man, die de actie duidelijk niet had zien aankomen, zette een pas naar achter. Veel verder kon hij niet, want hij botste zo tegen de wasmachine achter hem aan. De gozer stak zijn handen op en begon te stamelen. Zijn kaken rood aangeslaan leek zijn complexiteit dat van een kreeft. En Lillian kon het niet laten te lachen, voordat hij een stap terugnam. "Ik wilde gewoon een aanbod doen lieverd. Maar ik snap dat dat niet voor iedereen weggelegd is," De man, die met stomheid geslagen leek te zien, knipperde vluchtig, voordat een lachje van hem afkwam. "Ik uh... ja... Haha," Nervous als hij was kon Lillian niks anders dan denken dat deze gozer nog een jonkie was met geen ervaring. Hij wuifde dan ook even en lachte zachtjes. Rustig pakte hij zijn kaart op met de nummer van zijn kamer, die hij ophield naar de gozer. "Je weet waar je me kan vinden," zei hij zachtjes, waarna hij knipoogde en rustig naar de deur wandelde.

Mannen, wat waren ze simpel soms. Toen de deur achter hem werd gesloten, begon zoetsappig te glimlachen. Zijn andere hand had tactisch de kaart van de man genomen toen deze volledig aangedaan was door zijn actie. Kort bekeek hij het ding waarna hij even begon te lachen en in beweging kwam. Rustig stapte hij door, de handtas wat beter vastnemende. Hij liet de kaart even in zijn broekzak verdwijnen en versnelde zijn pas. Snel, vluchtig, als hij zich kon bewegen, ging hij naar het einde van de gang. Hij scande de omgeving even, haalde diep adem en sloot zijn ogen. Als hij het goed had dan zou hij het wel moeten vinden, die lift. Zijn ervaring had hem geleerd dat die meestal wel in privé ruimtes waren waar meestal alleen personeel en mensen die het gehuurd hadden konden komen. Camera's zouden er zeker aanwezig zijn. Hij slikte, zette zijn handen op de vensterbank en staarde even naar buiten. Hier moest hij even over denken, maar veel tijd had hij niet... Helaas, want de man in kwestie zou zijn kaart gaan zoeken van het moment dat hij doorhad dat hij mistte. Hij zou z'n steppen hertellen en zoeken. Misschien naar de kamer gaan die hij had aangegeven. Als dat het geval was zou zijn klant zeker het joch niet heel houden. De gedachte alleen al liet hem wat lachen. Ergens wilde hij daar wel bij zijn.

Vogels. Hij had vogels. En hij moest gebruik van ze maken. En dus, toen hij de deur had gevonden die duidelijk naar de liften ging die hij zocht had hij Dice en Molly eruit gelaten. Murkrows, beesten die al gesteld waren op shiny dingen. Die zouden de cameras zo spotten. Kort maalde hij. Discreet... Discreet. Als hij dingen kapot ging maken zou het niet langer discreet zijn. Hij zuchtte dan ook even en schudde zijn hoofd. Dan zou hij het maar anders moeten doen. "De camera's, kunnen jullie ervoor vliegen?"' Instemmende geluidjes klonken van de Pokémon, die wel meteen opvlogen en deden wat van hun gevraagd was. Kalm kwam de man in beweging, waarna hij de ruimte binnen stapte. Hij keek toe hoe Dice voor een lens ging en er wat tegenaan aan het pikken was, zachte geluidjes makende. Maar van wat hij zo zag, kon de camera hem helemaal niet zien. Snel pakte Lillian de kaart erbij, waarna hij deze inscande. Het duurde even, maar al snel was de lift er. Kort wierp de redhead een blik op de blauwe Murkrow, die naar binnen vloog en hetzelfde deed als de de andere kraai. Hoverend voor de camera sloeg ze even haar klauwtjes op de rand van de lans, zodat ze kon landen en zich kon nestelen. Normaal vertrouwde Lillian nooit op Pokémon. Hij had dit soort zaken vroeger altijd alleen gedaan. Maar deze keer wist hij helaas niet wat hij kon aantreffen boven. De redhead glimlachte zoetjes, zette een pas naar voren en hield een arm op, waardoor Dice al snel op zijn arm landde. Kalm wandelde hij naar voren en drukte hij de knop aan voor de bovenste verdieping.

Al snel waren ze er en rustig hield de man zijn arm op, waarna de vogels wederom hun werk deed, voordat Lillian de lift uit stapte. Een deur was zichtbaar, die was duidelijk van het penthouse. Lillian slikte even, liet zijn blik naar het grootte raam gaan die te vinden was op de gang en zette een pas naar voren. Zijn Skarmory had hij eerder beneden aan de ruit eruit gelaten. Het was de enige Pokémon die hij had die hem kon wegdragen als het echt te fishy werd. De roodharige vond al snel de steel type, die even wat rond cirkelde, met zijn vleugels sloeg en landde op het gebouw. Eenmaal hij zijn trainer zag, opende deze zijn snavel en kraaide hij tevreden. Ja, zo zou hij ook boven geraakt zijn. Maar... Waar was de lol daarin? Molly landde soepel op de schouder van haar trainer en nestelde zich wat beter. Ergens vond de man het veiliger als hij haar eruit liet. Dice had nog steeds de camera ingepalmd en dus.... Tja. Rustig stapte Lillian op de deur af en haalde hij zijn hand op, waarna hij begon te kloppen. Hij kon de kaart ook gebruiken om gewoon binnen te komen. Maar dat zou niet zo heel beleefd zijn. Besides. Hij had altijd nog wel een kaart klaarliggen als zijn voorzorgsmaatregelen niks zouden uithalen.

Geen reactie.

Hij wachtte nog even, voordat hij even zijn blik afwendde naar de vogel op zijn schouder en toen naar Dice, die nog steeds de camera inpalmde. Hij mocht niet te lang wachten, anders kwam hij echt in de problemen. Rustig pakte hij de keycard van eerder uit zijn zak en scande hij deze in, waardoor de deur wel meteen open klikte. Rustig opende de slanke man de deur wat, waarna de lichten automatisch aanschotten in het gangetje. Ah... ja. Zo'n penthouse had vaak nog zo'n tussenruimte voor personeel, of niet? Hij slikte, friemelde wat rond en keek naar Dice. De Murkrow schoot wel meteen weg van de camerab en glipte langs de deur naar binnen, die de man nog met een enkele hand openhield, uit het beeld van de camera. Rustig lande het zwarte wezen op zijn schouder, waarna hij de deur vantussen zijn vingers liet glippen. Klik. De deur was toe. De man opende zijn mond wat, keek rond en zag al snel dat er een kast en tweede deur te vinden was. Een nieuwe scanner voor een kaart... Hij kon het proberen. Rustig zette hij een pas naar voren, scande hij de kaart in... Maar helaas, die deed het duidelijk niet. Vreemd. Hij knipperde wat en zuchtte. Nja. Vreemd. Hij had het ergens wel verwacht, maar aan de andere kant was het ook enorm irritant, natuurlijk. Even liet hij zijn ogen rondgaan in het gangetje. Buiten een ventillatie systeem en de twee deurn was er enkel een laag kastje met fijn decor kristallen beeltjes. Even keke hij naar de collectie, voordat hij zich een kwartslag draaide en de andere deur opende.

In de kast vond hij niet veel. Buiten verse lakens, dingen die nodig waren om schoon te maken en een paar essentials was de kast doornormaal. Als Lillian iets van geluk had gehad, was het slot hier niet mechanisch geweest maar gewoon traditioneel en had hij deze met gemak kunnen lossen. Maar helaas. Nu moest hij creatief zijn. Even viel zijn blik op een oppstapje, waarbij wel meteen een gedachte hem te binnen schoot. Rustig nam hij het trapje van de muur en zette hij weer een pas uit de opbergkas. Zijn ogen vielen wel meteen op het ventillatiesysteem. Molly, die erg klein was voor een Murkrow, kon er zeker door passen. Rustig plaatste hij het opstapje neer, klapte hij die open en begon hij erop te staan. Rustig bekeek hij even de manier waarop het rooster bevestigd was, waarna hij zijn ogen vernauwde en weer van het stapje af ging. Rustig ging hij naar de kast, opende hij deze weer en begon hij erdoor te gaan. Het duurde niet lang voordat hij een gereedschapskast had gevonden. Een glimlach krulde hem om de lippen waarbij hij een fijne schroevendraaier bij de hand nam. Dit soort werk was nooit voor hem weg gelegd. Maar men zou eens moeten weten hoe bekend hij wel niet was met zijn handen vuil te krijgen. Toen hij in Johto nog bij de gang daar had hij altijd geholpen met de motoren op pijl te houden. Hij had het een fijne job gevonden, maar erg getalenteerd was hij niet. Hij kende de kneepjes van het vak en kon handig met dingen overweg, maar daar stopte het ook.

Al snel stond hij terug op het trapje, zijn hand naar boven brengende. Rustig schroefde hij de vijsjes uit het rooster, waarna hij kalm zijn andere hand opbracht, gevuld met de vijzen en nam hij het rooster stevig vast. Het was niet zwaar en vrij klein... En dus had hij het al snel in zijn handen. Hij leunde naar achter, ging het trapje af, en legde alles even neer op het tapijt. De opening die nu duidelijk was, was veel te klein voor hem. Maar Molly... Zij zou er net nog door passen. Rustig stak hij dan ook zijn arm op, waardoor de Lazuli Pokémon even naar zijn hand wipte. "Hierdoor, naar de andere kant van de voordeur Molly, kan je daar op de deurklink gaan zitten. Land er hard op en gebruik dan Gust," dan zou de deur open gedwongen worden, maar niet kapot zijn. Immers zou het geen kaart of sleutel nodig hebben aan de andere kant van de deur. De blauwe Pokémon kraaide en vloog op, waarna ze lande in het gat, even wrong en toen verdween. Lillian zette een stap naar achter terwijl hij het gerommel door de ventillatie hoorde gaan. Er was gefladder... En toen stilte. Was het haar gelukt om de deur open te krijgen aan de andere kant? Of was er nog iets of iemand in de kamer die haar tepakken zou krijgen? Hij kon enkel hopen dat er niks fout zou gaan. Zijn vogels waren immers zijn alles. Het enigste dat hem nog echt blij kon maken.

Niks.

Hij knipperde even vluchtig en staarde rond in de duisternis. Wat een gek iets. Molly kwam rustig aan gefladderd en landde op de schouder van hara trainer, een vragende blik in haar ogen. Een vragend geluid rees uit zijn keel, waarbij hij bedenkelijk even omkeek naar de deur. Nou... Hij stapte nanar voren, legde zijn deur op de klink en sloot deze. Met Dice en Molly op zijn schouders voelde hij zich enigsinds wat veiliger. Rustig keek hij de ruimte rond, maar buiten het licht van buiten was er niet echt veel te zien. Kalm wandelde de man naar voren en liet hij zijn hand in de handtas zakken. Daar nam hij het pakje uit. Kort bewoog hij het wat tussen zijn vingers waarna hij het kalm neerplaatste op de eettafel die mooi opgesteld was in het midden van de ruimte. Hij keek nog even rond, haalde zijn schouders op en wandelde kamer door, naar het raam toe. Een terras met zwembad was wel meteen zichtbaar en rustig legde Lillian dan ook een hand op de schuifdeur. Hij trok er even aan en al snel kon hij de zoete nachtgeur proeven. Dat in combinatie met het chloor dat het zwembad had was het een oud nostlagisch gevoel om hier nog eens te zijn.

Rustig schoof hij het ding achter zich toe, waarna hij een paar passen naar voren wandelde. kalm liet hij zijn handen wat over zijn mond gaan, waarna hij erin blies en even ermee wreef. De twee Murkrow schoten zacht kraaiend de lucht in en nog voor Lillian goed en wel zichzelf had opgewarmd, landde de grote Skarmory voor zijn neus. Rustig stak de metalen vogel zijn kop uit, waarbij de man hem even aaide. Hij had nog nooit echt gevlogen met zijn vogels. Maar voor alles was een eerste keer, niet? De steel type zakte door zijn benen en rustig stapte de man naar hem toe, waarna hij rustig op diens rug ging zitten. Hij legde zijn handen langs de hals van de vogel en liet zijn vingertoppen langs het metaal gaan. De vleugels gingen open, waarbij elke scherpe veer even rustig bewogen... Toen krachtiger. En met een stevige beweging schoot de Skarmory de lucht in.

Dimitri vloog rustig van het terras af en wel meteen legde de man zijn gezicht wat tegen het metaal aan, zijn ogen dicht geknepen. Ah, wat een eng iets. Hij besloot de hele vlucht zijn ogen toe te houden, want hij voelde aan hoe de vogel naar beneden dook, zijn vleugels opensloeg en wat hoogfte won, om vervolgens met een redelijke beweging te landen. Langzaam opende de man zijn ogen toen hij besefte dat al de wilde bedoelingen gedaan waren. Rustig keek hij rond, slikte hij... Waarna een zucht kwam en hij zijn hoofd schudde. Ah... Hij was nog heel... gelukkig. Licht bevend gleed hij van de rug van zijn Skarmory, waarna hij even de vogel onder zijn kaak kroelde. "Dankjewel... maar dit is echt... Voor de komende tijd... Nee..." klonk er licht bevend en lachend van de man af. De steel type maakte een blij lachend geluid, waarop Lillian even met zijn ogen rolde en rustig hem liet terugkeren in zijn ball.

De Skarmory was geland in een steegje dichtbij het hotel. In zijn ooghoek kon hij Dice en Molly zien en rustig floot hij even, waarbij de traited kraaien aan kwamen vliegen. Rustig liet hij de twee ook terugkeren, waarna zijn aandacht terug ging naar het hotel. Hij moest eerst terug naar binnen gaan, de kaart gaan inleveren bij de balie en dan zien of hij de persoon in kwestie nnog kon bereiken. Hij wist niet heel goed wat hij nu moest doen. De persoon had niks gezegd over wat erna zou gebeuren. Dus... Het beste was om terug te gaan naar het steegje. Met een zoetsappige glimlach wandelde de man het hotel binnen, waarna hij even rustig wat door de lobby liep en richting de liften de kaart vantussen zijn vingers liet glippen. Rustig stapte hij de lift in, waarna hij naar de verdieping ging waar zijn klant nog was. Eenmaal daar aangekomen leek alles vrij rustig. En dus stapte Lillian de kamer binnen, alsof er nooit iets was gebeurd.

Bezoek kregen ze niet, want dat mannetje was duidelijk nog vrij groen achter de oren. Het zou hem niks verbazen als hij helemaal van de kaart was gegaan na hun incident. Daarbij leek het hem ook enkel logisch dat hij op zijn dak had gekregen over het kwijtspelen van een sleutelkaart. Rustig keek Lillian even naar zijn klant, die niet meer wakker was geworden. De redhead had wat door chatter gescrolled, maar besloot dat het zo wel genoeg was geweest. Kalm dronk hij de rest van zijn wijn leeg, waarna hij overeind kwam en rustig de kamer verliet. Hij had lang genoeg gewacht.

Rustig wandelde hij het steegje binnen waar hij de man eerder tegen was gekomen. Kalm nam hij een pakje peuken boven, waarna hij een sigaret eruit haalde en deze opstak. Rustig nam de man een trek van het ding, waarbij hij rustig zijn hand wat begon te bekijken. Zijn nagels netjes gedaan zoals altijd... Leek het hem weldra tijd om nieuwe op te leggen. Misschien dat hij eens roze zou doen.

Kort liet hij een hand door zijn haren gaan, waarna hij zuchtend zijn holo caster bij de hand nam en wat begon te scrollen. De berichten die inmiddels waren binnen gestroomd van zijn klant irriteerde hem mateloos, maar Lillian wist dat hij zijn geklaag wel zou kunnen sussen. Hij had eerst andere zaken die geregeld moesten worden. En over zaken gesproken...

Hij keek even schuin op toen hij de man zag aankomen, een lieve, charmante glimlach op zijn lippen toen het complimentje van de blauwharige man kwam. "Niks wat ik niet gewend ben lieverd," sprak hij liefkozend terwijl hij zachtjes begon te glimlachen en zijn blik liet afdwalen naar het einde van de straat. Hoe dan ook keek hij al snel terug naar de ander toen de vraag kwam. Vaker nuttig maken hm...? "Klinkt intressant... Maar..." De glimlach vervaagde wat van zijn lippen waarna hij zijn rug rechtte en zich wat steviger op zijn benen plaatste. Hm. Voor even bleef hij de ander aankijken, inschattende, kijkende, zoekende naar iets... Voordat diezelfde lieve glimlach van eerder terug verscheen op zijn mooi opgemaakte gezicht. "Ah... laat ook maar zitten. SIgn me up." Wetende dat vragen stellen in organisaties als deze niet voordelig voor hem zouden zijn, hield hij wijselijk zijn mond. Als het op geld aankwam zouden er vast wel manieren zijn binnen deze... uhum... charity... waar hij zijn lichaam niet voor moest verkopen. En alles dat daarbuiten viel was een win voor hem.