The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Voor enige tijd had hij staan toekijken naar de man die achter de piano zat. Toen hij het geluid hoorde, had het direct zijn aandacht getrokken en hier naartoe geleid. De pianist wist duidelijk wat hij aan het doen was. Een kleine groep had zich dan ook om hem heen gevormd van andere mensen die ook wilde luisteren.
Zo ging het enige tijd verder. Het was alweer weken geleden dat hij voor het laatst een piano had aangeraakt en hij was nog niet helemaal zeker of zijn arm het aan kon. Met de hoeveelheid pijnstillers hij erin pompte (want het was niet slim zo lang rond te lopen zonder mitella) moest het te doen zijn.
Na een tijd was de man uitgespeelt en Casimir klapte zacht in zijn handen. Al de spullen werden ingepakt en al snel was het alsof de man nooit achter de piano had gezeten. Twijfelend keek Casimir ernaar. Vroeger waren zijn instrumenten het enige dat hem een zekere veiligheid gaf. Als hij door een moeilijke periode ging, zou hij gewoon muziek spelen tot hij de zorgen was vergeten. Maar nu had hij in geen weken een instrument aangeraakt.
Het lot mocht net maar willen dat zijn ogen vielen op een wel erg bekend figuur. Blijkbaar was Alaric nog niet weggegaan. Voor enkele lange seconden keek hij enkel naar de man, voor hij diep inademde en zich naar hem omdraaide. De man had immers beweerd dat hij ook piano kon spelen en hij had hem toen willen uitdagen. Waarom ook niet. Met enkele passen stond hij aan zijn zijde. “Alaric?” sprak hij op.
Natuurlijk was er live muziek op een evenement als dit. Een man was piano aan het spelen en hij stond van een afstandje te luisteren. Het was nog steeds zijn favoriete geluid op de wereld, ondanks de zure nasmaak die er aan vast hing. Maar die was iets minder geworden sinds hij bij Myrddin thuis gespeeld had. Het had die dag langzaam tot Alaric doorgedrongen dat er geen vader meer was die afkeurend naar hem zou kijken. Geen gezucht, tikken over zijn handen of woorden die zouden volgen als hij een noot verkeerde speelde. Die dag bij Myrddin had hij zijn vrijheid terug gepakt.
Alaric had niet door dat de man al weg was van de piano en de muziek gestopt pas. Dat besef kwam pas toen hij een 'Alaric?' naast zich hoorde. Zijn hoofd draaide ubrupt en hij zag daar Casimir staan. Wanneer was hij- nou ja, het maakte niet uit. "Hey Casimir, jij ook hier? Waar heb je Alain gelaten dan?" waar hij was volgde Alain vaak al snel. De twee gebroken gays waren elkaars lijm geworden. Zeker de dag na het feest van Amelie. Maar wat deed Casimir hier alleen dan? "Jij stond ook te luisteren," concludeerde hij hardop. "Ben je nog steeds game voor die uitdaging?" hij had hem diezelfde dag in het hotel uitgedaagd om met hem mee te gaan naar de vleugel die in de foyer gestaan had. Maar Casimir had zich terug getrokken op de badkamer van het hotel, wat ergens begrijpelijk was met de spanning die er tussen hem en Myrddin gehangen had. Die laatste was alleen niet hier nu, dus ze zouden... in theorie..
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
De eerste keer dat de twee elkaar alleen ontmoet hadden, was het niet erg goed verlopen. Nadien was het iets verbeterd tijdens de eerste Truth or Dare, maar Casimir kon de andere nog steeds moeilijk inschatten. Hij wist niet precies hoe hij zich moest voelen in het bijzijn van de andere. Zijn eigen gedachten over Alaric wisselde voortdurend. Zonder Alain, was de kans immers klein dat de twee nog maar met elkaar zouden spreken.
Kort haalde hij zijn schouders op wanneer Alaric het gebrek aan Alain opmerkte. Nu moest hij ook toegeven dat het bijna raar was om alleen ergens rond te lopen en hem niet in de buurt te hebben. Hij was zo gewoon geworden aan de andere zijn aanwezigheid, dat hij het pas opmerkte als hij er niet bij was. “Waarschijnlijk weer een oude bekende tegen gekomen.” De man kende teveel mensen en was met momenten te sociaal. Casimir begreep niet hoe dat hij het deed.
Zijn blik gleed weer even naar de piano en kort knikte hij. Het was jammer dat de man gestopt was met spelen, het had niet slecht geklonken. Maar daar wilde hij verandering in brengen en blijkbaar had Alaric hetzelfde idee. Of het een goed idee was, dat viel echter nog te bezien. Casimir zetten een stap opzij en gebaarde naar de piano voor Alaric om te gaan zitten. “Aan jou de eer.” Vanaf het moment dat Alaric had laten vallen dat hij ook piano kan spelen, was hij benieuwd geweest wat hij allemaal kon. Mensen zeide hm nog wel eens dat ze piano kunnen spelen, en dan was het met moeite de eerste 4 noten. Hij volgde de andere ondertussen naar de piano.
“Speel je al lang?” Dat zou hem een indicatie kunnen geven, want nog steeds kon hij het moeilijk geloven dat iemand als Alaric piano kon spelen. Hij zag er daar niet het type voor uit. Als hij zei dat hij gitaar speelde of kon drummen, had Casimir het eerder geloofd.
Casimir haalde zijn schouders op en vertelde hem dat Alain waarschijnlijk een bekende tegen het lijf gelopen was en daar nu mee stond te praten. Soms vergat Alaric dat Alain hier vandaan kwam en ook daadwerkelijk veel mensen waarschijnlijk van gezicht kende. Hem zou hetzelfde gebeuren als ze nu bijvoorbeeld in Hoenn gestaan hadden. Casmir maakte een handgebaar richting de piano voor hem om te gaan zitten. Hij stapte rustig over de kruk heen om te gaan zitten. "Alleen als jij meespeelt." grijnsde hij achterover. Hij had nog nooit echt een duet gespeeld, omdat niemand anders in zijn familie piano gespeeld had. Maar het moest wel lukken als je een beetje luisterde en op elkaar letten.
Casimir vroeg of hij al lang speelde. "Ik was negen toen ik begon." meer wou hij er ook niet over vertellen. Niet dat hij gestopt was op zijn zeventiende omdat hij nooit de visie van zijn vader waar kon maken om naar een conservatorium te gaan. Want dat was bijzaak. Zijn vader was er niet meer. Alaric pakte Casimir zijn pols losjes vast om zijn handen naar de toetsen te trekken. "Kom, als je een beetje klassiek geschoold ben kan je deze wel." Alaric schoof aan een kant van de kruk zodat Casimir er bij op paste. Hij drukte een toets in om te voelen hoe zwaar ze waren en speelde wat simpele akkoorden om even uit te vogelen hoe alles zat. Toen zette hij de eerste noten van de Radetzsky mars in. Johann Strauss kon hij nog wel waarderen. Casimir hopelijk ook, als hij doorhad wat hij speelde.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het was niet zijn plan geweest om voor een duet te gaan, en hij keek Alaric in eerste instantie ook gewoon aan alsof hij een domme grap maakte. Er was geen kans dat hij naast hem zou zitten, om samen te spelen. Het enige dat hij wilde was de andere horen spelen en dan zelf ook wat laten horen. Als hij het zag zitten. Er was immers veel volk op de kerstmarkt.
De andere vertelde hem dat hij negen was, iets ouder dan wanneer Casimir zelf begon. Hij had natuurlijk zijn grote broer die ook speelde. Zoals elke jongere broer keek Casimir op naar hem en wilde net zoals hem zijn. Zodra hij het concept piano kende, was hij er dan ook al mee bezig.
Of hij nu wilde meespelen of niet, veel keuze kreeg hij niet meer toen Alaric zijn pols vast greep en hij wel plaats moest nemen. Nieuwsgierig naar welk nummer de andere zou uitkiezen, keek hij naar zijn vingers die vlotjes over de toetsen gleden. Radetzsky Mars van Johann Strauss, die kende hij wel.
Casimir legde zijn vingers losjes neer op de toetsen terwijl hij probeerde in te pikken waar Alaric was. Zijn tanden klemde hij op elkaar toen de eerste paar noten verkeerd waren. Snel verwijderde hij zijn handen weer, rolde zijn schouders en kraakte zijn vingers en ging nog wat rechter zitten. Het waren gewoon de zenuwen, het feit dat het weer enige tijd geleden was. Maar hij kon dit. Casimir plaatste zijn vingers weer op de toetsen, speelde even zonder geluid om zeker te zijn dat hij en Alaric op hetzelfde ritme zaten en drukte dan de toetsen vlotjes in. Het vertrouwde gevoel dat hij gemist had kwam weer terug. In vergelijking met daarnet ging het nu haast vanzelf.
“Ik had je duidelijk onderschat.” Met een schuin oog keek hij even naar de man die naast hem zat. Dat was zijn manier van zeggen dat hij onder de indruk was. Voorlopig.
Casimir was zeker niet van plan geweest om naast hem te gaan zitten en met hem mee te spellen. Maar Alaric had geleerd van dokter Pavlov dat je soms gewoon er voor moest gaan en iemand net even over de drempel moest trekken. Dus dat deed hij. En het werkte, want Cas kwam zitten. De eerste paar noten die hij meespeelde gingen fout, maar daar deed Alaric niet heel moeilijk over. Casimir rekte zich uit, alsof hij de zenuwen van zich af duwde en probeerde opnieuw.
En het werkte. Alaric grijnsde toen hij hoorde dat Casimir oppakte waar hij gaten liet vallen en de tonen aanvulde. Nu klonk het echt als een compleet plaatjes. Mensen verzamelde weer iets om de jongens heen, maar dat was niet iets waar hij oog voor had. Alaric had zijn ogen gefocust op zijn eigen handen en de toetsen die hij in moest drukken. Hij had zijn voeten op de onderste pedalen gezet en drukte ze in waar tonen verlengd of verkort moesten worden. Hij had de meest domme blije glimlach op zijn hoofd staan terwijl hij akkoorden na elkaar in drukte. Soms raakte hij de hand van Cas aan, maar daar deed hij niet moeilijk over. Toen de het einde van het stuk naderde klonk er een kort applausje en hoorde hij van Casimir dat hij hem onderschat had. "Je bent niet de eerste en ook niet de laatste," merkte hij droogjes op. Hij gaf Casimir een vriendelijk duwtje - misschien iets te hard, hij kende zijn eigen kracht niet. "Jij bent ook niet slecht hoor." het feit dat ze elkaar tempo konden matchen en dat het ook als een heel stuk klonk zonder dat ze ooit met elkaar gespeeld hadden zei wel iets over hun pianokunsten. De mensen om hen heen waren nog niet weg gegaan en leken te wachten tot ze nog iets zouden doen. Het was kerst, dus hij kon nog wel een echte classic met Casimir doen. "Nog eentje proberen?" deze moest hij ook wel kennen. Alaric zette zijn voeten en vingers weer goed neer en speelde de eerste noten van Carol of the Bells.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het ging verbazingwekkend makkelijk om samen met de andere te spelen. Ze wisten wanneer en hoe ze elkaar aan moesten vullen waardoor heel het liedje voltjes gespeelt werd. Met hoe dicht hun handen soms kwamen, was het niet abnormaal dat ze elkaar zo nu en dan raakte. Casimir merkte het amper op door zijn concentratie die naar het stuk ging. Hij voelde zijn lichaam rustig mee gaan met de melodie. Het was gewoon fijn om dit weer te kunnen doen, al klaagde zijn arm lichtjes.
Pas toen dat het applaus klonk, had hij door dat er mensen hadden staan kijken. Direct wendde hij zijn blik af, eerst naar zijn handen en daarna naar Alaric. Dit was precies waarom hij niet in het openbaar wilde spelen, veel te veel mensen die mee luisterde. Het zorgde er enkel voor dat hij nerveuzer werd. Ze hadden hem vroeger gevraagd of hij wilde spelen voor een publiek, maar hij had het altijd afgewezen. Zodra er teveel mensen keken, ging het meestal fout. “Had je eraan getwijfeld dan?” grapte hij voorzichtig. Het zou niet de eerste keer zijn dat zijn grappen niet landen.
Er werd voorgesteld om een tweede liedje te spelen en vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de groep mensen die er stond. Diep ademde hij in, om vervolgens te knikken. “Is goed,” zei hij, al voelde hij zich een heel pak minder zeker als hiervoor. Als iedereen gewoon weg kon gaan…
Alaric begon weer, met de bedoeling dat Casimir zou inhaken. Nu hij de feeling terug had zou het normaal beter moeten gaan. Hij pikte dan ook snel in om de melodie te vervolledigen. De eerste paar noten gingen goed, tot hij in zijn ooghoeken de mensen zag staan en hij verkeerd klikte en daarna weer. Na de eerste fout was de bal aan het rollen geraakt, en kwamen er enkel meer fouten. Steeds een vinger die net te traag of te snel werd neergezet, op landen op de verkeerde toets. Gefrustreerd staarde hij naar zijn vingers terwijl hij zijn best deed het op te lossen.
Toen Casimir doorkreeg dat er mensen stonden zag Alaric de zelfverzekerdheid van de jongen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hij was het dus niet gewend om met publiek op te treden, dat kon hij zien. Maar dat maakte niet uit, hij moest hem alleen weer terug zien te trekken in de zone. "Geen seconde aan getwijfeld." antwoordde hij met een grijns op zijn gezicht toen hij de tonen van het volgende liedje speelde.
Alaric had minder moeite met optreden als er mensen hem op de vingers keken. Omdat hij wist dat de grootste hoeveelheid van de mensen die hier stonden zelf waarschijnlijk niet konden spelen en het dus onmogelijk beter konden. Casimir raakte echter afgeleid door de mensen om hen heen, en Alaric had het door wanneer hij een verkeerde toon raakte. Dat was niet omdat de jongen naast hem niet wist hoe het moest, maar omdat hij teveel in zijn eigen hoofd zat. Tijdens het spelen drukte hij zijn schouder iets tegen die van Casimir aan. "Je moet hier op letten, niet op hun. Beeld je in dat we bij jou thuis zitten." fluisterde Alaric zachtjes zodat alleen Casimir het zou horen. Ze kwamen hen niet over de vingers tikken dat het slecht klonk, want dat deed het niet. Dat was hoe hij zichzelf rustig hield als hij nerveus was. Dan beeldde hij zich gewoon in dat hij rustig thuis zat te oefenen en dan kwam het wel goed. Alaric nam het voortouw, zodat Cas ruimte had om fouten te maken terwijl hij zijn zelfverzekerdheid terug vond.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Eenmaal hij de eerste noot verkeerd had, ging het enkel slechter. Sommige fouten zouden de mensen niet eens horen. Ze kende de muziek misschien, maar luisterde er op een andere manier na. De kleine schoonheidsfouten zouden ze niet opmerking en de grotere werden niet bestraft. Alsnog zat het verkeerd, want hij wilde geen fouten maken, niet wanneer er mensen aan het luisteren waren.
Met een frons keek hij neer op de toetsen, op zijn vingers die het ritme probeerde te volgen. Hij had zijn kiezen op elkaar geklemd en het moest duidelijk zijn dat hij problemen had, want hij hoorde Alaric spreken naast hem. De andere had er duidelijk minder moeite mee dat mensen aan het kijken waren. Inbeelden dat ze thuis zaten. Het was makkelijker gezegd dan gedaan. Hij deed zijn best enkel neer te kijken op zijn handen, de muziek terug zijn ding te laten doen. Enkel de piano, de muziek, Alaric en hijzelf. Diep ademde hij in, om het vervolgens even vast te houden. De stemmen op de achtergrond werden niets meer dan een vaag gefluister, terwijl hij het allemaal buitensloot. De bewegingen van zijn vingers gingen vlotter, en de fouten verdwenen. Ondanks dat de spanning niet volledig weg ging, wist hij het einde te volbrengen zonder fouten.
Eenmaal het applaus weerklonk, wist hij zijn adem eindelijk terug te lossen. Hij keek even kort naar het publiek, voor hij zijn blik afwenden naar de andere. “Jij hebt dit duidelijk al meer gedaan,” merkte Casimir op. Of de andere was gewoon erg zeker van zichzelf en vond het niet erg als mensen mee keken. Totaal het tegenovergestelde van Casimir, die lever geen aandacht trok.
Casimir leek het lastig te vinden om de rest van de mensen om hen heen uit te sluiten. En dat snapte hij wel, want hij had het zelf ook heel lastig gevonden en het was niet van de ene op de andere dag goed gekomen. Dat verwachtte hij nu ook niet van Casimir. Maar toen hij zich eenmaal iets meer kon concentreren merkte Alaric dat de kleine foutjes verdwenen en het weer iets beter werd. Hij haalde het einde foutloos en er klonk weer wat geklap van de mensen om hen heen. Die dit keer wel af leken te druipen omdat ze al een tijdje op een plek stonden. Dat was fijn.
Alaric haalde diep adem en zuchtte met een glimlach. Het was heel lang geleden dat hij rust gevoeld had na het spelen van de piano. Casimir merkte op dat hij vaker gespeeld had met publiek en hij knikte. "Mijn ouders hebben me in een jeugd orkest gezet toen ze door hadden dat ik iets meer had dan alleen talent." Ondanks dat het een leuke herinnering moest zijn, was dat het niet. Dat was het begin van het einde geweest voor zijn piano carrière. "Hoe heb jij leren spelen dan? Heb je les gehad vroeger?" hij wou de aandacht van zichzelf af krijgen in de hoop dat Cas niet teveel door zou vragen naar zijn scholing en tijd met lessen. Want die hadden een erg bittere nasmaak.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Uiteindelijk was het gelukt, maar het gaf niet hetzelfde voldane gevoel als het eerste liedje. Met de foute erbij, de noten die niet volledig vloeiend waren en de stress, maakte het niet aangenaam. Dat terzijde wilde Casimir meer dan anders thuis zijn en zijn piano weer gebruiken, zonder mensen die erop stonden te zien zoals hier. Gelukkig leken ze langzaamaan te verdwijnen, op zoek naar iets anders om te doen. Goed. Hoe minder ogen op hem gericht stonden, hoe beter.
Zijn hand plaatste hij lichtjes tegen de brandende plek op zijn arm, om het gevoel te verzachten. “Een wijze keuze,” zei Casimir met een knikje. De man was goed en de bewegingen kwamen haast natuurlijk voor hem. Precies het soort persoon dat goed zou zijn om live te performen. Hij legde een hand terug op de piano en begon een willekeurige, rustige melodie af te spelen. “Het begon met mijn broer die me enkele zaken leerde, daarna lessen genomen en vooral dag in dag uit ermee bezig geweest.” Wat moest je anders doen als je altijd binnen zat. “Uiteindelijk ook viool erbij genomen.” Om meer uitdaging te hebben en nog iets anders waar hij zich volledig op kon focussen.
Mensen waren snel afgeleid, waren al weer aan het vertrekken terwijl zij zaten te praten op de pianokruk. Casimir vertelde dat het een wijze keuze was. "Hm, misschien wel, misschien niet." voordat hij het door had had hij de gedachte hardop uitgesproken. Maar Casimir vertelde over zijn broer die hem wat dingen geleerd had en toen had hij het al snel over willen nemen. Zo was hij ook gaan leren. Hij had ook nog de viool er bij ook opgepakt. "Zo, zo. Vioolspelen kan je dus ook? Wel gaaf, viool was niet zo mijn ding tho." hij haalde zijn schouders op. "Mijn broer speelde cello. Mijn vader vond dat een muziek instrument leren spelen bij de opvoeding van een intelligent kind hoort." Hij moest lachen. Zie hier het intelligente kind wat zijn ouders van hem gemaakt hadden. Nicotine verslaving, geen echte toekomstplannen en dakloos in een regio waar hij niemand buiten twee meisjes kende. Toch wel een beetje verdrietig als je het zo opsomde.
Alaric wou nog doorvragen over zijn broer, maar herinnerde ineens de sarcastische opmerking die Cas had gemaakt over zijn broer en iets met.. Pokemon? Hij wist het niet meer, maar het had gevoelig geklonken. Casimir speelde rustig wat verder en Alaric keek naar de handbewegingen die hij maakte. Hij trapte op zijn beurt rustig de pedalen in om de tonen die Cas maakte te dempen of te verlegen.
![[YF2021 - DCM] Showtime AKxB6arw_o](https://images2.imgbox.com/39/11/AKxB6arw_o.png)
![[YF2021 - DCM] Showtime Animesher.com_pokemon-water-vaporeon-578889](https://animesher.com/orig/0/57/578/5788/animesher.com_pokemon-water-vaporeon-578889.gif)
