De paarsharige vrouw sipte content aan haar chocomelk, twee paarskleurige ogen gericht op de man voor haar. Oh, neefje toch. Hij moest eens weten hoeveel plezier het haar gunde, hoeveel ze genoot van die blik in zijn ogen, van zijn poging tot sociaal zijn. Ha. Hij faalde miserabel, iedereen kon door hem heen zien, hij was zo transparant als een pas gewassen raam. Nee, de arme jongen had het niet naar zijn zin. En wie kon het hem kwalijk nemen? De snacks op de tafel voor hem waren nou niet bepaald aantrekkelijk. Hij gaf haar een zwak excuus, maar ze wist beter dan erop in te gaan. ”Oh, dat is oké. Meer voor mij.” Weer een knipoog, cringe. Ze wist precies wat ze deed, precies wat haar doel was. Bewust pakte ze een blaadje sla van het bord, doopte het in de chocomelk, en accepteerde de vreselijke smaakcombinatie alsof het niets was. Alsof het haar favoriete after-lunch snack was.
Ze haalde haar schouders wat op, nam nog een hap van de sla en liet de crunchiness van de sla de ruimte vullen, om het nog ongemakkelijker te maken. ”I guess not.” Vertelde ze, amper toen haar mond leeg was. Ze nam een bedenkelijke slok van de chocomelk, alsof ze zich afvroeg of er nog enige mogelijkheid was dat deze ‘Camilla’ familie kon zijn.
”Ja, zout!” Antwoorde ze, en nog voordat zijn volgende zin in de lucht hing, sprong de paarsharige vrouw op van haar stoel en liep ze terug naar de keuken om een potje zout tevoorschijn te halen. ”Ik las het pas op chatter, iemand die zout in haar chocomelk had gedaan en er vol lof over sprak. Iedereen sprak haar tegen, tot ze het zelf probeerden!” Haar ogen twinkelden, terwijl ze het potje voor zich uithield en er even uitlokkend mee bewoog. Wacht ik zal-”
En zonder het te vragen schonk ze een hoop zout in zijn chocomelk, compleet in zijn personal space. Een glimlach krulde rond haar lippen. ”Proef maar, ik weet zeker dat je het lekker vindt,” haar ogen schoten omhoog, de grijns op haar gezicht verbreedde. ”Cutiefly.” En als dat haar cover niet zou breken, dan wist ze het ook niet.
