Tales of

Sinnoh

Ah, yes, professor Willow’s laboratorium. Dé plek waar 1/3e van de trainers hun pokémon vandaan haalde in Sinnoh. Dé plek waar trainers, coordinators, researchers, en al dat gerotzooi naartoe renden want de gestoorde vrouw bood een kans aan op een traited pokémon. Wie wilde dat nou niet! Wie wilde nou geen speciale pokémon om mee te trainen, om gyms en contests mee te winnen en wat dan ook. Well, Gaia was het eens met een deel van die redenering. Ze wilde heus wel een traited pokémon meenemen van het lab, meerderen zelfs, als Willow zo lief was om het aan te bieden. Maar.. wilde ze ermee trainen? Er tijd in steken om de pokémon naar level 100 te krijgen en de beste pokémon trainer van de wereld te worden? Nee, nonsense.

Een traited pokémon bracht veel geld met zich mee. Ze had wel een paar klanten die interesse zouden hebben, en eerlijk gezegd, ze zou gestoord zijn als ze een gratis pokémon zou weigeren. Al die mogelijkheden. Als het een doorsnee pokémon was, kon ze er altijd nog wel wat uit halen. Een grass pokémon die ze kon gebruiken om haar stock aan kalmerende parfum aan te vullen, een ghost pokémon die haar kon helpen met het verschaffen van spullen.. uit de zakken van anderen, een hoorn die gezien werd als 'helend' in de medische wereld. Er viel altijd wel iets te bedenken, er was overal een koper voor.

”Goedemorgen,” Riep ze door de ruimte, die nog chaotischer oogde dan een kleuter met 300 kilo suiker in zijn systeem. Wat een rommel. Wat een- ah. Daar was ze dan. De gestoorde professor. Gaia’s lippen trokken zich omhoog in een glimlach. Misschien kon ze hier nog iets leuks uithalen vandaag. Maar eerst eens zien wat haar opties waren.

De eerste pokémon verscheen, een wenkbrauw schoot omhoog terwijl paarse ogen de professor vonden. Een pidove? Serieus? Had ze die gewoon van de straat geplukt? Als het zo ging, kon ze ook zelf prima een laboratory opzetten en haar pokémon verkopen onder de leugen dat ze 'mogelijke traits bezaten'. Wat een grap.

Als ze bij de volgende pokémon had laten zien, dan had Gaia zich omgedraaid en was ze vertrokken. Ze was hier niet om haar tijd te laten verspillen door een professor die niet wist waar ze mee bezig was, of juist te goed wist waar ze mee bezig was. Had ze de laatste tijd überhaupt iets speciaals uitgedeeld? Of waren het allemaal beesten die ze uit de straten van Sunyshore City had geplukt, gewoon omdat ze niets beters te doen had.

Ah.

Een galarian ponyta. Nou. Dat was iets, daar kon ze iets mee. "Ik neem die." Liet ze duidelijk blijken nog voordat de andere pokémon zich had gevormd. Een litwick. Nah. Daar had ze, op het moment, heel weinig aan. "Die?" "Ja, deze." Ze pakte de tweede pokéball en drukte op het knopje om de pokémon terug in zijn pokéball te halen. Een galarian ponyta kon haar nog wat geld opbrengen. Misschien kon ze mensen laten betalen om de hoorn van de pluizige unicorn aan te raken. Genoeg idioten die alles zouden geloven, immers.

Galarian ponyta it is!