Tales of

Sinnoh

Zijn oogleden voelde zwaar aan toen hij zijn ogen open probeerde te doen. Alaric's hoofd voelde alsof het elk moment kon ontploffen. Tien keer erger dan de ergste kater die hij ooit gehad had. Toen was er opeens een moment van realisatie. Met een ruk kwam de jongen omhoog. "Oh godver-fucking hell," vloekte hij toen hij de pijn voelde die met de geschokte beweging kwam. Het was nu dat hij zich pijnlijk bewust was van de pijn die door zijn lichaam trok. En hoe meer hij er aan dacht, op hoe meer plekken hij voelde dat alles zeer deed. Waar was hij? Hoe lang was hij al hier? Wat was dit voor ruimte? Waar waren zijn Pokemon? Was alles wat gebeurd was een droom geweest? Zijn vingertoppen gleden voorzichtig over zijn linkerarm heen. Pijn. De schotwond zat er. Maar die was ingepakt in verband. Zijn hand ging over zijn gezicht. Daar voelde hij ook pleisters en verband zitten. Hij was helemaal ingepakt. Zijn blik ging kort naar het infuus wat in zijn linkerarm zat. Dus dan was alles wat hij gedacht had dat een droom geweest was..

Er klonk een ringtone van een Holo Caster dichtbij. Alaric zijn hoofd draaide en hij zag het ding nu pas liggen. Dat was niet zijn Holo Caster. Hij twijfelde of die van hem het überhaupt nog deed na wat er gebeurd was. Hij slikte. Zijn keel voelde droog aan maar hij pakte het ding wel vast. Voordat hij op nam keek hij kort naar zijn eigen spiegelbeeld in het zwarte scherm. Hij zag er niet uit. Hoofd half ingepakt, afgeplakt met pleisters. Met een klik op het scherm pakte hij op en drukte het op speaker. Die stem. Het was de stem van de man die hem gister aangevallen had met de Garchomp en Gengar. De man die zijn broer vermoord had. Het galmde door het lege appartement heen. Toen hij de vraag hoorde door de Holo Caster voelde hij zijn hart zinken. Zijn Pokemon terug verdienen. Zijn blik ging snel rond de kamer. Nee. Ze waren weg. Hij had niks meer behalve de kleren aan zijn lijf. Zijn tanden knarsten geïrriteerd over elkaar heen. Hij wou hem uitschelden, vervloeken voor wat er gebeurd was. Maar de gozer aan de telefoon zou ongetwijfeld op een veilige afstand. Daarbij, wat wou hij doen in deze toestand? Hij had geen Pokemon. Hij twijfelde over hij überhaupt nu de kracht had om iemand een goeie stomp te verkopen. Alle woede en frustratie kwamen er uit in een schreeuw, terwijl hij kwaad het infuus uit zijn pijnlijke arm rukte. Hij zou geen bewegingsvrijheid hebben als hij het ding zou laten zitten. Daarbij wist hij niet eens wat ze in hem gepompt hadden.

Hij hing zijn benen van het bed af. Hij moest gaan staan. Toen zijn benen de grond raakte voelde hij hoeveel spierpijn hij in zijn benen had. Was het spierpijn? Er zouden ongetwijfeld ook genoeg blauwe plekken over zijn hele lijf te vinden zijn. Maar hij stond. Het deed pijn, maar het was gelukt. Als hij niet zo gebrand was om zijn Pokemon terug te krijgen was hij waarschijnlijk blijven liggen. Alaric pakte de Holo Caster van het bed, drukte de speakerfunctie uit en hield het ding tegen zijn oor aan. Hij had geen tijd om domme te vragen te stellen. Vragen hoe lang hier al was en waarom hij hem had laten leven. Want er was maar een manier om zijn Pokemon terug te krijgen nu. "Zeg me wat ik moet doen."

Alaric klemde zijn kaken op elkaar toen hij de uitleg hoorde. Een pakketje in een casino, in een magazijn. Een magazijn waar de beveiliging bewapend rond liep. De jongen liet zijn hoofd naar achter vallen en de diepste zucht klonk. Met zijn duim wreef hij over de brug van zijn neus in de hoop dat zijn hoofdpijn minder werd. "Prima, haal ik op." was het enige wat hij nog door de Holo Caster bromde voordat hij ophing. Alaric opende de navigatie app en zag nu pas dat hij in Veilstone City was. Wie de fuck had hem hier heen gebracht? Hij had er niet echt tijd voor om over na te denken. Met pijnlijke passen schuifelde hij door het verlaten appartement heen. Hij trok verschillende deuren open voordat hij een badkamer vond. In de spiegel bekeek hij zijn eigen gezicht. De pleisters die daar zaten en het verband moesten gaan. Op zich vond hij de verwondingen in zijn gezicht nog wel mee vallen. Zijn blik ging even naar zijn arm, daar zat de ingepakte schotwond. Die wou hij niet bekijken nu. Hij deed zijn haar opnieuw vast. Acceptabel, het moest maar zo zijn.

Hij wierp een korte blik op de kleding die hij aan had. Zo kon hij geen een casino binnen lopen, vooral niet die in Veilstone. Ook daar moest dus nog iets aan gebeuren. Alaric liep terug naar de plek waar hij wakker geworden was. Daar stond een kistje. Dat zou ongetwijfeld het wapen zijn dat voor hem achter gelaten was. Kort keek hij naar het kistje op de grond. Ging hij dit echt doen? Ging hij echt werkelijk mensen neer knallen om zijn Pokémon terug te krijgen? Toen ging met een pijnlijke hiss door zijn knieën om het ding open te maken. Ja, hij ging dit doen. Voor Ash zou hij over lijken gaan. Het wapen in de kist herkende hij meteen. Een PB. De suppressor die er naast lag zou alleen maar handig zijn. Alaric pakte het ding vast. Hij wist precies waar dit voor gebruikt werd, hij had games gespeeld die gebaseerd waren rond dit soort wapens, hij kende de namen. Om niet te vergeten over die ene keer dat hij met een vriend high was geworden en Russian roulette had gespeeld. Met het wapen van zijn vader. Er was niks gebeurd die avond, hij wist hoe wapens werkte en het ding was geen moment geladen geweest. Al had hij in het moment gedacht van wel. Zijn ogen gingen over de veiligheidshendel van het pistool, die stond aan. Hij laadde een vol magazijn met de 9mm kogels er in en stak de ander in zijn zak. Het waren kleine kogels, 8 stuks per magazijn. Alaric draaide de suppressor er op en stak het ding achter de riem van zijn broek, op zijn rug. Zijn shirt viel er over heen en het zou praktisch niet te zien zijn.

De adrenaline van het feit dat hij een wapen op zak had was iets wat de pijn lichtelijk verdreef. Nu moest hij nog een manier vinden om in het casino te komen. De makkelijkste route zou een keycard van de beveiliging zijn. Hoe ging hij daar aan komen? Hij kon moeilijk binnen lopen, de hele zooi overhoop knallen, pakken wat hij moest hebben en gaan. Alaric hing tegen de rand van het bed aan terwijl hij de Holo Caster weer uit zijn zak haalde. Via een incognito tabblad zocht hij op 'plattegrond Veilstone Casino'. Hij scrolde rustig door de resultaten en stuitte toen op een verbouwplan van een jaar geleden. Er trok een klein grijnsje over zijn gezicht terwijl hij de plattegrond bestudeerde. Het onmogelijk leek toch ineens mogelijk.

En zo stond hij buiten. Hij had zijn kleren wat recht getrokken en maakte zijn weg naar het casino toe. In zijn zak had hij nog een beetje wisselgeld gevonden. Op de meest rustige manier liep hij om het gebouw heen naar de achterkant, waar hij had gezien dat de controlekamer en de techniek zouden zitten. Hij had geluk dat het sneller donker werd in de winter en dat er vrij weinig licht aan de achterkant van het gebouw zat.  Dat was aan de voorkant anders, dat was groots uitgelicht met plantenbakken en een entree waar je u tegen zij. Hij zat tegen een boom aan, niet omdat dat er zo relaxed uit zag. Maar omdat zijn lichaam nog steeds aan alle kanten schreeuwde dat hij eigenlijk moest liggen. En omdat het misschien een beetje bij zijn plan hoorde, hij trok het elastiek wat zijn lange haar vast had uit zijn haar. De sluier van lang haar zou het net laten lijken alsof hij tegen de boom zat te slapen. Maar niet was minder waar, hij hield alles in de gaten van door zijn gordijn van haar. Zijn oog viel op een beveiliger die op het punt stond om naar binnen te gaan, hij had een keycard aan zijn broek hangen die hij net naar het paneel bij de deur wou trekken. Hij draaide zijn hoofd omhoog en floot op zijn vingers waardoor de man omkeek.

'Arceus alsjeblieft, niet weer een zwerver.' hoorde hij de man mompelen die op hem af kwam. 'Hey kerel, ik weet niet wat je moet maar je kan hier echt niet zijn.' de medeweker van het casino liep op hem af. Alaric klom wat moeizaam overeind - als hij niet echt verging van de pijn zou het bij de hele act horen - en hield zijn blik op de grond gericht. "Sorry, ik zal-" maar zijn arm greep zich vast in de kraag van de medewerker. Hij siste toen hij de steek door zijn pijnlijke linkerarm voelde gaan. Alaric rammelde hem kort heen en weer, gelukkig was de man niet te zwaar. Dit ging lukken. Zijn rechterarm - die nog goed was - haalde om de man zijn kaak van onder te raken. De hele actie duurde nog geen seconde voordat hij het levenloze gewicht van de medewerker op zijn eigen arm moest dragen. Hij trok hem iets naar achteren toe en liet hem naar de grond zakken.

Die moest wel een tijdje van de wereld zijn en mocht hij dat nog niet zijn. Dan - een schop volgde op het hoofd van de man - was hij het nu wel. Alaric trok hem zijn beveiligers jasje uit. Die trok hij zelf aan. Zijn haar maakte hij weer netjes vast, want vanaf hier was de zwerverlook verleden tijd. De pet van de man trok hij ook over zijn eigen hoofd. Ook de keycard werd van zijn broek gehaald. Hij wierp een korte blik op de Holo Caster, waar hij de plattegrond nog open had staan. Het was hier naar binnen, dan moest hij door een gang. Hij moest gokken op een deur aan de rechterkant van het gebouw. Er waren twee ruimtes zonder benaming waarvan hij dacht dat de opslag was. Een 50/50 kans.

Er klonk een bevestigend piepje en een klik in de deur die hij open drukte. Hij hoorde in de verte stemmen van mannen die net voorbij gekomen waren en besloot dat hij tegenover gestelde kant op zou lopen. Er was niemand die hem kon zien op dit moment. De eerste deur opende zich met een zelfde piepje, alleen stond hij niet in een magazijn maar in een bezemkast met schoonmaak spullen. Verkeerd gekozen. 'Wat doe je?' een stem schrok hem op. Alaric probeerde zich cool te houden en draaide zich om. "Iemand had koffie laten vallen in het magazijn en mij gevraagd om het op te ruimen." loog hij met een stalen gezicht. Het was er uit voordat hij door had wat hij gezegd had. Totaal niet doordacht. De man keek hem bedenkelijk aan. Alaric voelde het pistool op zijn rug branden, maar als hij het nu pakte en schoot dan.. 'Oh, hey! Ben jij niet die nieuwe stagiair van Ivan? Ik help je wel, je weet vast de weg nog niet. En stagaire's hun keycards kunnen daar niet in.' Shit. Dit was totaal niet zijn plan geweest. Maar hij moest er mee door zetten anders zou hij verdacht lijken. "Dankjewel," zei hij met een nerveus glimlachje. Alaric draaide zich weer terug, pakte een emmer en doekjes. Hij gooide de emmer vol met een laagje water en deed er wat schoonmaakmiddel in. De man die met hem mee liep maakte wat praatjes. Hij vertelde over zijn tijd hier en vroeg hem hoe lang hij hier al was. Hij had gelogen dat het zijn tweede werkdag was. Ze liepen strak langs de deur die Alaric in zijn hoofd afgetekend had als 'magazijn'. Ze waren in de tijd dat ze door de gang liepen nog niemand anders tegen gekomen en Alaric gokte dat het meeste personeel in de avond op de werkvloer moest staan. Aan het zachte gedreun in de verte te horen stond de muziek goed hard aan.

De man drukte zijn keycard tegen het kastje bij de deur, een nieuw piepje klonk en nu moest Alaric heel snel met een plan komen. Hij kon op geen manier een scenario bedenken waarin hij de ander kon laten leven. Hij had zijn gezicht van dichtbij gezien. Het kon niet. Er was een kort moment van paniek terwijl hij de man naar binnen volgde. Dat verdween toen zijn ogen over de stellingen schoten en het zwarte pakketje zag liggen. Het was niet groot, zijn Holo Caster zou net zo groot zijn. Alaric zette de emmer op de grond neer, heel rustig. 'Hey waar zei je nou dat die koffie lag?' de man had zijn rug naar hem gedraaid en Alaric zijn arm ging achter zijn rug. Met zijn andere hand drukte hij zijn riem opzij, checkte snel of de suppressor er nog op zat en met een een vloeiende beweging trok hij het pistool. Toen de man omdraaide om te kijken waarom Alaric niet antwoordde keek hij recht in de loop van zijn pistool. Dit was normaal het moment waarop mensen spijt voelde of iets van een emotie die aangaf dat dit fout was. Alaric voelde die niet. Dit was enkel wat hij moest doen om te krijgen wat hij nodig had. Zijn Pokemon. De man kreeg niet eens tijd om te schreeuwen voordat hij de trekker overhaalde zonder er nog een tweede keer over te denken.

Het was geen fraai gezicht toen de man levenloos achterover klapte. De inhoud van zijn hoofd lag over de grond heen. Het geluk van een suppressor was alleen dat de schade beperkt bleef. Alaric bleef heel kort staan kijken. Het feit dat hij daadwerkelijk iemand neergeschoten had. Veel tijd om te verwerken had hij niet, want hij moest met het pakketje nog buiten komen. Hier was waar zijn ondoordachte plan nog ondoordachter werd. Alaric trok de capuchon van zijn hoodie onder de beveiligersjas weg, klapte die over de pet en trok hem strak aan. Er was amper nog wat van zijn gezicht te zien op deze manier. Het zwarte doosje pakte hij uit de stelling, stopte hij weg in de jas die hij dicht ritste. Een kort moment bleef hij bij de deur staan luisteren, hij hoorde niemand op de gang lopen nu. Hij opende de deur, minimaal, en gleed door de opening heen.

Toen zette hij het op een snel lopen. Met grote passen liep hij richting de deur waar hij van buiten door heen gekomen was. Zijn escape. 'Hey, blijf is staan.' hoorde hij achter zich. Oh nee, hij zou niet blijven staan. Alaric zette zijn snelle lopen over in een sprint. 'Staan blijven!' er klonk een klap door de gang heen en een zoef klonk langs zijn hoofd. Voor zich zag hij de inslag in de muur. De kerel achter hem had op het geschoten. Hij hoorde meer voetstappen achter zich rennen nu en hij wist dat hij vaart moest maken. Zijn hand hing op de deurklink, en met een zwaai trok hij de zware buitendeur open. Er werd nog een schot gelost, die voelde hij door de jas langs zijn arm gaan. Hij vloekte hardop maar stopte niet om te kijken. De deur viel dicht voordat hij weer open getrokken werd door bewapende beveiliging. Dat gaf hem de tijd om zo snel als hij kon richting het hek te sprinten en aan zijn klim er overheen te beginnen. Er werd nog meer op hem geschoten, hij hoorde het - voelde het aan de luchtdruk die zich verplaatste rond hem. Maar van zo'n afstand zouden ze met een pistool niet snel raken.

Aan de andere kant liet hij zich vallen en dook hij de struiken in. Alaric zorgde er voor dat hij genoeg afstand had tussen hem en de beveiliging voordat hij stopte met rennen. De jas trok hij uit en liet hij achter, het pakketje van eerst liet hij in de voorste zak op zijn hoodie glijden. Hij hoorde het zachte gezoef van auto's op een weg. Achter zich hoorde hij stemmen en in de toppen van de bomen kon hij zien dat de met maglights naar hem opzoek waren. Ze moesten eerst nog het hek over komen. Hij voelde hoe zijn benen zeurde, maar hij moest nu wegkomen. Hij verplaatste zich naar de kant van de weg, daar was een bushalte waar een bus net een zijn stop ging maken. Alaric zwaaide met een arm dat hij moest blijven staan en trok het laatste stukje pijnlijke sprint er naar toe, hand in zijn zak om het geld wat hij nog had te pakken. Hij klapte zijn kleingeld op het tafeltje bij de man. "Naar Jubilife." zei hij zonder na te denken. Het geld werd omgewisseld voor een kaartje en zonder dat de buschauffeur nog een keer naar hem om keek ging hij met een gepijnigde zucht zitten in een bankje. De capuchon van zijn hoodie trok hij iets verder over zijn hoofd. Uit zijn zak pakte hij de gloednieuwe Holo Caster vast. Alaric typte een bericht naar het nummer dat hem gebeld had.

Toen hij rustig in de bus zat had hij pas tijd om na te denken over wat er precies gebeurd was. Hij had net iets gestolen uit een casino. Hij had een man vermoord. Een onschuldige man waarschijnlijk. Alaric drukte zijn vingers tegen zijn ogen en wreef. Waar was hij eigenlijk mee bezig? Hij wist waar hij mee bezig was, maar hij wist niet of dit de juiste manier was. Het ergste van alles vond hij nog dat hij geen spijt kon voelen voor het neerschieten van die man. Hij had het moeten doen. Het was zijn eigen schuld geweest, had hij zich niet moeten bemoeien met wat hij aan het doen geweest was. Had hij maar niet moeten aanbieden om mee te lopen. God hij wou schreeuwen, maar kon het niet omdat hij in het openbaar zat. Dus hij staarde naar zijn schoenen. Nu de adrenaline wegtrok voelde hij de pijn terug komen. Was het de adrenaline? Of hadden ze hem toch pijnstillers gegeven. Man hij zou een moord doen voor iets te drinken. Hij kon Alain berichten maar.. kon hij dat nog wel? En Myrddin? Nee. Hij had hun nummers niet meer. Hij kon ze berichten via Chatter maar dat zou raar zijn.

Hij staarde naar het ontgrendelde scherm van zijn Holo Caster. Drie dagen. Bijna vier ondertussen. Hij was al vier dagen van de planeet geweest. Was niemand hem komen zoeken? Hij snoof zachtjes. Natuurlijk niet. Er werd ongetwijfeld vermoed dat hij ergens knock out gegaan was, of zijn Holo Caster gesloopt had. Of iets anders dom. Wie zou verwachten dat hij afgeranseld was, ontvoerd en een opdracht had moeten uitvoeren om zijn Pokemon terug te krijgen? Wie had verwacht dat hij in de span van drie dagen in een ordinaire moordenaar zou veranderen? Alaric voelde de pijn in zijn kaken van hoe strak hij zijn kaken op elkaar geklemd had. Hij drukte met de nagels van zijn vinger om de beurt in de palm van zijn hand. Hij hoefde geen ordinaire moordenaar te zijn. Het hoefde niet. Het kon nog anders. Toch?

De Holo Caster in zijn hand trilde. Er werd een locatie doorgestuurd en meer niet. Alaric maakte zijn busritje af, stapte uit en liep met zijn navigatie aan naar de locatie toe. Er doemde nog een appartement op. Toen hij tegen de deur leunde ging deze gewoon open. Hoe verder hij naar binnen liep, hou kouder en killer de ruimtes werden. Hij voelde alsof de muren ogen hadden en hij bekeken werd. Hij kende het gevoel maar al te goed. Het was dom om te denken dat Loïc niet zijn Pokemon tevoorschijn zou trekken. Toen hij laatste deur opende vroeg hij zich af of hij weer oog in oog zou staan met de Garchomp. Maar hij zag alleen hem zitten aan een tafeltje. Hij bleef stil. Met langzame passen liep hij naar de tafel, waar hij onthaald werd en moest gaan zitten. Hij bleef bij de andere stoel staan toen hij zei dat hij het pakket open mocht maken. Maar... hij moest het toch alleen afgeven? Alaric fronste zijn wenkbrauwen naar de man voordat hij het doosje uit de zak van zijn hoodie haalde. Toen hij hem opende was er... niks?

Hij voelde woede borrelen vanbinnen. De doos in zijn hand drukte hij samen en liet hij uit zijn hand vallen toen hij de stoel iets te hard naar achteren schoof en ging zitten. Zijn woede verdween echter toen hij zich realiseerde dat hij dit alles had gedaan voor letterlijk niks. Wat had hij hiermee gewonnen? Hij had een man neergeschoten om een doos met geen inhoud. Alaric voelde zijn hele lichaam koud worden en hij zakte in over de tafel met zijn hoofd op zijn armen terwijl hij het besef kwam. Het boeide hem niet dat Loïc hem kon zien afbrokkelen voor zijn ogen, dat was precies wat de man gewild had. En het was hem gelukt.

Er gingen zoveel verschillende dingen door zijn hoofd heen toen hij weer overeind kwam. Hij had niet eens het lef om Loïc nog aan te kijken na dit alles. "Dus ik heb een man neergeschoten voor niks," zijn stem was zacht en breekbaar. Alaric had niet de kracht om te verbergen hoe verslagen hij was na dit alles. Hij voelde zijn ademhaling versnellen en zijn hart kloppen. En als er een tijd en plek zou zijn voor een paniekaanval was het overduidelijk niet hier. "Waar zijn mijn Pokemon?" het had niks weg van een bedreiging of iets met een boze toon. Het klonk zelfs bijna als een smeedbede. Hij haatte dat hij zo gebroken en triest tegenover de man zat. Totaal het tegenover gestelde van de verschijning die hij altijd ophield naar de buitenwereld. Zorgvuldig afgebroken door Loïc met zijn klote plannetje. Alaric slikte ongemakkelijk, maar zijn keel bleef kurkdroog aanvoelen. Hij voelde nu pas het gewicht van de woorden die hij naar hem uitgesproken had. Hij was waardeloos. Net zo waardeloos als hij vroeger voor zijn vader geweest was vroeger. Waar Alaric gedacht had dat hij ontsnapt was aan de vicieuze cirkel toen zijn vader overleden was, vond hij zichzelf er nu weer terug in. En hij haatte ieder moment dat hij zich dat realiseerde.