Tales of

Sinnoh

Hij was nog geen twee dagen in Sinnoh of hij had alweer een doel voor zichzelf gevonden. Hij had gehoord van een festival in Snowpoint City, maar eerst zou hij naar Stark Mountain reizen omdat hij had gehoord van een swarm Charmander. Hij had nog niet precies geweten wat hij voor zijn team wilde hebben en hij was op dat vlak zeker niet kieskeurig, maar één van de Kantonian starters leek hem reden genoeg om naar de berg te gaan. Hij had een ticket voor zichzelf geregeld en zat nu op een boot naar het eiland waar Stark Mountain zich bevond. Hij had Bruce voor nu nog even in zijn bal gelaten, maar zou hem eruit laten zodra hij zich op het eiland bevond omdat hij niet wist welke Pokémon er nog waren. De trip naar het eiland duurde niet heel erg lang en niet veel later liet hij de Sawk uit zijn bal, welke hem met nieuwsgierige ogen aankeek. ”We gaan vandaag hopelijk een nieuwe teammember fixen,” zei hij tegen de Fighting type. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar hij wel zien waar het schip zou stranden. Hij trok de hengels van zijn rugzak wat steviger om zijn schouders heen en begon naar de trek van de berg. Arceus zij dank stonden er bordjes die aangaven waar alles lag, anders was hij vast en zeker verdwaald geweest. De trek naar de berg was een zware en Mitch besefte hoe weinig hij aan zijn conditie deed toen hij aan de voet van de berg met zijn handen op zijn knieën moest leunen om op adem te komen. Zijn blik gleed ondertussen nieuwsgierig rond. Waren de Charmander aan de voet van de berg of juist nog wat verder door? Hij haalde alvast zijn Pokédex tevoorschijn zodat hij de wezens kon scannen. Als ze op zouden doemen, that is.

Zijn ogen volgden de brandsporen die zich op de grond bevonden, waarna hij zijn blik liet rusten op een groepje Charmander. Een warme glimlach speelde om zijn lippen toen hij zag met elkaar zag spelen, al verscheen er een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen toen hij de oudere Charmeleon bij ze zag staan. Het was duidelijk dat de eerste evolutie van de Charmander-lijn de jongere generatie in de gaten hield. Zijn oog viel op een Charmander die redelijk afgezonderd van de rest zat en naar het groepje aan het kijken was. Mitch kon niet goed zien of de jonge Charmander geen zin had of juist schrik om zich bij het groepje te voegen. Wat hij wel duidelijk kon zien, was dat het een beter idee was om de eenzame Charmander te benaderen dan het groepje. Hij hoefde zijn Pokédex niet naar de Charmeleon te richten om te weten dat deze Bruce makkelijk aan zou kunnen. En dus was de keuze snel gemaakt. ”Hé, maatje,” zei hij op een vriendelijke toon zodra hij binnen gehoorsafstand van de Charmander was, al zakte hij wel op een veilige afstand op zijn hurken neer om de Pokémon niet te laten schrikken. ”Waarom speel je niet met je vriendjes mee?” Een licht plagerige grijns verscheen om zijn lippen. ”Is tikkertje te saai voor je en heb je nood aan wat meer actie?” Bruce was achter hem komen staan en nam de Charmander geringschattend in zich op, alsof hij wilde evalueren dat de Charmander wel in het team van Mitch hoorde.

Mitch moest moeite doen om zijn gezicht in de plooi te houden en voelde zijn binnenste warm worden toen de Charmander hem verlegen aankeek. Het was dan ook zo’n schattig zicht en hij moest moeite doen om het geen aai over zijn bol te geven. Er was immers nog altijd een Charmeleon in de buurt en bovendien was dit een wilde Pokémon. De reacties konden alle kanten opgaan en zo ook negatief, iets wat Mitch liever niet wilde uitlokken. Maar dat het schattig was, was wel één ding dat zeker was. ”Oké, luister,” zei hij om de aandacht van de Charmander te trekken toen deze met een verslagen zucht naar het groepje keek. Hij schoof zijn rugzak naar zijn buik toe, ritste deze open en haalde zijn badge case tevoorschijn, welke hij opende en naar de Charmander richtte. ”Ik ben nog maar een beginnende trainer en zowel mijn prestaties als mijn team zijn niet erg groot. Ik heb het idee dat je niet van erg grote groepen houdt en als je met me mee zou gaan, dan heb je maximaal vijf andere Pokémon waar je mee om moet gaan. En zelfs daar kan ik rekening mee houden door je alleen uit je bal te laten wanneer er niemand anders is.” Hij grijnsde naar de Fire type. ”En je zal groot en sterk worden. Je zal samen zij aan zij met mij vechten om badges binnen te slepen en uiteindelijk de league te verslaan.” Hij klapte de badge case weer dicht en keek de Charmander vragend aan. ”Dus… Wat zeg je ervan?” Hij verwachtte dat hij zichzelf met Bruce nog wel moest bewijzen aan de Fire type, maar dat deed hij graag. Alles om dit schattige wezentje een plekje te gunnen in zijn team.

Het leek allemaal een beetje langs de Charmander heen te gaan, wat Mitch niet heel raar vond. In elk geval hadden zijn woorden wel iets gedaan, want de Charmander ging met een vastberaden blik voor hem staan, al werd hij al snel weer afgeleid door het groepje achter hem en Mitch glimlachte vertederd toen de kleur op zijn wangen lichtelijk roze werden door alle aandacht dat hij nu kreeg. ”Hé,” zei hij om de aandacht van het wezentje te trekken. ”Let maar niet op hun. Laat in plaats daarvan maar zien wat je kunt.” Hoewel de Charmeleon en de Charmander wel in hun richting keken, leken ze niet te willen ingrijpen. Misschien was het een soort van regel dat diegene die de uitdaging deed ook maar zijn eigen boontjes moest doppen. Hij had geen idee, maar zolang de Charmeleon zich er niet mee bemoeide, vond hij het prima. ”Bruce, begin met Focus Energy en ga daarna meteen voor een Rock Smash,” sprak hij op een kalme toon. De rode gloed dat om zijn Sawk verscheen, was voor de Charmander blijkbaar al teken genoeg om rook uit zijn neusgaten te laten ontsnappen. Smokescreen. Mitch glimlachte. Niet slecht. Een kleine sintel van vuur brak door het rookgordijn heen en botste tegen Bruce aan. Ember. Gelukkig liet het geen burn achter. ”Ontwijk!” riep hij naar Bruce toen een nieuwe vlam uit het rookgordijn naar hem kwam vliegen. Bruce wist het ternauwernood te ontwijken. ”Ga door dat rookgordijn heen en val aan met Double Kick,” sprak Mitch op een rustige toon. Hij dacht niet dat de Charmander vanzelf zou komen en eerder het spelletje ging spelen van Ember en Smokescreen. Dat moesten ze niet hebben. De Charmander leek duidelijk te schrikken door de plotselinge actie van Bruce, want niet veel later brak de Charmander er aan de andere kant van het rookgordijn weer door.

Een Growl ontsnapte de Charmander vlak voordat Bruce zijn voeten impact maakten met zijn lichaam. Hoewel Bruce kort ineenkromp, zette hij toch door en de twee schoppen volgden elkaar snel op. Mitch kon bij de laatste schop zien dat de Charmander iets meer ineenkromp dan nodig was. Een critical hit. ”Volg op met Rock Smash!” riep hij meteen. Bruce’ vuist begon te gloeien en hij haalde uit naar de Charmander, maar deze ontweek door naar opzij te springen en liet een nieuwe Ember ontsnappen, welke Bruce recht tegen zijn schouder raakte. ”Rock Smash!” riep Mitch opnieuw en Bruce herstelde zich door uit te halen met zijn minder dominante vuist. De Rock Smash raakte de Charmander wel, maar het deed minder schade omdat Bruce er minder kracht achter had kunnen zetten en de Charmander stond alweer paraat om een nieuwe Smokescreen te creëren. ”Creëer op jezelf een Smokescreen, Bruce! Sla met je Rock Smash tegen de grond!” De Ember dat uit het rookgordijn op kwam doemen, miste volledig zijn doel omdat Bruce een rookgordijn op zichzelf had gecreëerd. Kleine stukjes grind en warme stukjes van de berg zelf spatten naar voren en raakten de Charmander, waardoor deze even gedesoriënteerd was. ”Recht naar voren en gebruik Double Kick!” Bruce gebruikte de verwarring van de Charmander om naar voren te rennen en uit te halen met zijn Double Kick. ”Volg meteen op met Rock Smash!” riep Mitch op hetzelfde moment dat de Charmander een sintel van vuur in het gezicht van Bruce spuwde. Bruce moest hierdoor zijn ogen sluiten en haalde blindelings uit met zijn vuist, welke de Charmander in zijn maag raakte. De Charmander gleed verder over het grind door naar achteren en bleef daar hijgend liggen, zijn lichaam iets meer opgericht naar Bruce terwijl hij deze vermoeid aankeek.

Bruce had nog altijd zijn ogen gesloten door de vlam dat in zijn gezicht terecht was gekomen en Mitch haalde snel een Poké Ball tevoorschijn. Hij zou wel zien of de Charmander nog vechtlust in zich had of dat ze zich genoeg aan hem hadden bewezen, maar deze kans wilde hij niet aan zich voorbij laten gaan. Hij vergrootte de Poké Ball en gooide deze in een zwaai naar de Charmander. Hij zag dat de Charmander nog net wat meer door zijn armpjes naar beneden zakte toen de bal hem raakte en de Pokémon naar binnen werd gezogen, waarna deze op de grond viel en heen en weer begon te wiebelen. Mitch balde zijn vuisten en keek gespannen naar de heen en weer wiebelende bal, hopend dat de Charmander zou beslissen om bij hun te blijven. Het zou immers een enorme aanwinst voor hun team zijn als dat zo zou zijn.