Tales of

Sinnoh

Wat had hij de laatste dagen gedaan. Zijn mondhoeken krulden op bij de gedachte aan hoeveel tijd hij wel niet had verdaan aan niks doen. Letterlijk, niks. Buiten drinken en smoren was er niks van gekomen. En wat was nu het ene dat hij echt niet mocht doen, zeker niet in zijn situatie? Heh. Hij moest haast lachen bij die gedachte, zijn vingers gleden dan ook over de holo caster die hij in zijn handen had. Hij zat op een hotel in Jublife City en was eerlijk gezegd niet van plan om naar het ziekenhuis te gaan. Het was de reden geweest waarom hij bijna niemand had ingelicht buiten Vic, aangezien hij vandaag niet naar het ziekenhuis zou gaan. Vandaag zou hij zijn voet neerzetten. Vandaag zou hij tegen zijn moeder ingaan. Zijn ogen gingen even van de holo caster naar de Archeops, die naast hem op bed lag, haar ogen gesloten. Harlow lag nog eens naast haar en zo lagen ze over elkaar heen. Myrddin had wijselijk een paar van zijn Pokémon thuis gelaten. Raeghann en Morrígan konden immers voor Adelyn zorgen voor de dag en als er iets was met Miko, kon hij ook rekenen op de Meowstic en Whimsicott. Hij had laatst een berichtje gekregen van de jongen samen met Blathnaid en had dus ook de muisachtige thuisgelaten. Hoe graag hij het wezentje ook bij hem wilde hebben, het leek hem geen wijselijk keuze. Ze gaf hem rust wanneer hij panikeerde, zo ook de shiny vos, maar hij was ook bang dat ze niks kon maken als dingen uit de hand liepen. Als haar iets overkwam, zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven. Nu had hij zijn twee sterkste mons bij zich... Dat en het nieuwe beest dat in zijn team zat; een knalroze Gible die hij Murphy had genoemd. De draak was alles behalve aardig naar hem en zijn andere Pokémon en bleef dus maar in de bal. Voor nu zou ze nog even moeten wachten. Er zou een tijd komen waar hij tijd zou maken voor haar problemen, maar eerst moest hij zijn eigen leven op orde krijgen.

Zijn holo caster begon te trillen, precies zoals hij verwacht had. De sigaret tussen zijn lippen staarde hij naar het ding, die al snel stopte met trillen opdat niemand besloot het telefoontje te beantwoorde. Twee trillen volgde, waarna het weer begon te trillen. Myrddin leunde kalm naar achter en haalde de sigaret vantussen zijn lippen en blies de rook uit, waarna hij even zijn ogen sloot. Zijn hand met het apparaatje ging even de hoogte in, net precies op tijd om het derde belletje van zijn moeder te zien op het scherm. Hij staarde er enkele seconden naar. Waarom zou hij opnemen? Ze zou toch alleen naar hem roepen of niet? En wat zou ze doen... Ze zou hem niet thuis vinden, daar waren enkel zijn POkémon. Enkel zijn-

Miko.

Zijn ogen werden even groter. Shit fuck. Waarom had hij daar niet aan gedacht? Wel meteen kwam zijn vinger in beweging en schoot hij recht. Het was stil aan de andere kant van de lijn en Myrddin slikte even nerveus. Ondanks dat hij eerder in een vreemde kalmte was geweest, was paniek nu het enigste dat bij hem binnensloeg. Hij kon enkel hopen dat dit wijf niet voor zijn deur stond. Want hij wist niet echt of de redhead thuis was momenteel. Als dat wel het geval was zou hij de deur open doen en dan- Dan zou zij haar handen op hem leggen. Ze zou hem kapot maken, al was het maar mentaal. Dat kon hij niet maken. Zij was zijn probleem en de mensen rondom hem mochten er niks van opvangen. De stilte bleef echter langer aanhangen dan hij verwachtte en even bracht hij zijn vingers wat omhoog in een beweging. Langzaam begon hij te typen, waarbij een enkel geluid aan de andere kant van de lijn hem tot stilstand bracht.

"Waar ben je?" Myr perste zijn lippen op elkaar. Een reactie die meteen kwam toen hij haar stem hoorde. De kleur trok weg uit zijn gezicht terwijl hij zijn best deed om zichzelf zo kalm mogelijk te houden. Hij hield zichzelf stil, probeerde zijn hand stil te houden. Zijn ene hand had nog steeds de sigaret, maar zijn zin om er nog een trek van te nemen was compleet verdwenen. Hij voelde zich niet goed worden, een misselijkmakend gevoel die als een steen op zijn maag viel. Het drukte hem meteen naar beneden en had de overhand genomen. Angstig voor wat er gaande was, angstig voor haar, voelde hij hoe zijn lijf begon te beven. Hij slikte moeizaam en keek even naar de peuk tussen zijn vingers. Zijn bevende hand kwam omhoog en hij duwde het ding even uit in het aspotje dat naast hem op het bed lag. Hij slikte even terwijl zijn ogen terug naar de holo caster schoten. Het bleef zo stil aan de andere kant van de lijn, maar hij wist eerlijk gezegd niet goed wat hij hierop kon antwoorden. Wat moest hij zeggen? De waarheid? Zeggen dat hij niet zou komen? Zeggen dat ze de boom in kon? Dat hij niet langer wilde luisteren naar haar? Het had origineel zo makkelijk in zijn hoofd geklonken en als hij het aanhield in zijn herinneringen was het zo goed geweest, zo... Vrij. Maar nu hij hier stond met het apparaatje in zijn handen was er niks anders dan angst, een gevoel die zijn maag samenkneep en een soort mist die zijn gedachten inpalmde. Deer in headlights, wat nu?

"Myrddin." De stem klonk kalm, alsof ze hem probeerde wakker te schudden uit een slechte droom. Maar de kleine man wist heel goed dat dit geen droom was. Dat hij hier niet van kon lopen door te hopen dat het niet echt was. De toon van haar stem akelig bekend, wetende wat er volgen zou, legde hij zijn vrije hand even op zijn hoofd. In realiteit tikten maar een paar seconden voorbij, maar het voelde als een eeuwigheid aan. Alsof hij hier al minuten gestressed op het bed zat, alsof er geen einde aan kwam. Er kwam nooit een einde aan. "Myrddin ik weet waar je bent. Je krijgt vijf tellen om het zelf tegen me te zeggen, of je krijg ervan langs," Het koude zweet brak hem uit terwijl zijn handen vluchtig naar het scherm gingen. Hij slikte even liet zijn vingers langs het scherm gaan, tikken. De vrouw liet de stilte, telde niet af, ze wist heel goed dat hij het best zelf kan. De enigste reden waarom ze het had gezegd was om hem weer te kleineren als het kind dat ze in hem zag. En dat... Dat maakte hem o zo razend. Gedempt door de angst en pijn die hij voelde kon hij er weinig aandoen, maar dat was ook niet nodig. Zijn bevende handen kwamen tot stilstand terwijl het apparaatje het praten voor hem deed. 'Ik ben in Jublife City, hotel.'

Waarom had hij toegezegd hierop? Was het omdat ze het adres van het hotel vlotjes van haar lippen had kunnen brengen of de toon waarop ze het zei? Was het de manier waarop ze altijd alles wist, alsof hij nergens heen kon en hij altijd in de val zat? Omdat ze hem altijd een stap voor was, al dan niet vier? Was het omdat ze weer woorden over Maeve had gelost die bijna zijn bloed aan het koken had gemaakt? Was het omdat hij eigenlijk razend was? Verdoezeld door angst die hem gaande en helder hield, was er verder vrij weinig te zijn aan de jongen. Compleet niet zichzelf zijnde, zijn gezicht in een strakke plooi. Harlow aan zijn zijde liep hij dan ook verder naar het adres die ze had opgestuurd. Als een brave hond die maar deed wat zijn baasje van hem vroeg, hoofd hangende, bang zijnde om meer klappen te vangen. Hij wist hoe ze was, had eerder die week mogen proeven van hoe het was. Hij had iedereen genegeerd, had enkel een hand uitgereikt naar de enigste persoon die hij nog vertrouwde. Want wie had hij nog naast Victoria? Niemand. Zoals verwacht stond hij er toch alleen voor, keer op keer, steeds opnieuw. Hij was degene die er voor zichzelf moest zijn. En dat maakte hem bang, maar ergens ook zelfzeker. Het zorgde ervoor dat hij zijn gezicht in een neutrale plooi kon houden terwijl hij de lobby van het hotel inwandelde met zijn ene kruk. Hij knikte kalm naar het onthaal die hem begroette en hem kort complimenteerde op zijn mooie Lycanroc. Myr probeerde een lach op zijn lippen te persen, maar het lukte hem niet. Nog steeds hielden die angsten hem in bedwang. Hoe kon hij ook anders als hij wist dat zij hier ergens was.

Penthouse, natuurlijk. Zou ze voor minder doen? Nee, dat zou ze zeker niet. Ze had genoeg geld, werkte genoeg om het te bereiken. Als ze dan ook de kans kreeg, dan zou ze niet te min doen voor haarzelf. Zoveel wist hij van haar. Hij wist zoveel over haar. Hij wist dat ze het haatte als hij zich niet net kleedde. Hij wist dat ze sigaretten haatte. Hij wist dat hij zijn haren los haatte. En dat was precies hoe hij er nu uitzag; uitgeleefd, zoals hij had gedaan de afgelopen dagen. Gedronken, geleefd en dingen gedaan die hij anders niet zou doen. Een besef dat het einde in zich zou zijn als hij door zou gaan met de manier waarop hij nu bezig was. En ondanks dat hij steeds opnieuw een hekel aan zichzelf had als hij zijn ogen opende, werden die gedachten onder water geduwd door dingen die hem wat beters brachten. Zijn handen gingen even naar zijn handen toen de lift in beweging kwam. Harlow zat braaf naast haar trainer, haar lichtbruine ogen gleden even naar hem, voordat ze voorzichtig voor haar uitkeek. Myr liet zijn schouders rusten tegen de wand van de lift aan, zijn hand ging over de holo caster heen. Twijfelachtig of hij Miko een berichtje moest sturen of niet. Want wie anders zou er hem missen als dit alles misliep? Niemand die raar zou opkijken of spijt zou hebben als hij een paar dagen, al dan niet weken, al dan niet maanden van zich zou laten horen. Het was een triest besef dat enkel zijn tijdelijke gast er last van zou hebben omdat hij niet fysiek aanwezig zou zijn in het huis. Maar ook hij zou terugkeren naar een leven waar hij in de achtergrond zou vervagen tot de kleuren een werden. Tot ook hij niet langer belangrijk was in het plaatje. Nee. Een berichtje was niet belangrijk. Hij zou mensen toch alleen lastigvallen.

Zijn ogen gingen op toen de lift open ging. Kort keek hij even naar het tapijt dat voor hem uit was gelegd op de houten vloer. De traited wolf duwde zichzelf op en zette een paar passen naar voren. Myrddin keek langzaam op van de scharlakenrode decoratie. Zijn heldere ogen gingen even naar zijn Pokémon. De gedachte aan wat zijn moeder eerder aan haar had aangedaan... Zijn adem stokte en nog voor hij het goed en wel besefte, had hij zijn hand opgetild. De ball van Harlow lag erin en voor hij het wist was de jonge hond verdwenen in haar ball. De blonde kerel slikte en liet zijn ogen even rusten op het object, voordat hij langzaam wegstak. Dit was niet iets voor haar om te zien, dit was niet iets waar ze bij moest zijn. Als ze veilig in haar ball zat dan was dat een zorg minder voor zijn kolkende gedachten.

Even vasthouden, even volhouden, even ja zeggen, even maar. Even m-

En hoe had alles tot dit geleid? Zijn tanden strak op elkaar geklemd toen hij haar stem hoorde. Zijn gedachten begonnen over te koken, de muren van de lift leken op hem af te komen terwijl een zwaar geruis door zijn oren begon te gieren. Zijn adem stokte en voor hij het wist was in beweging gekomen met zijn kruk. Zijn pas versnelde, de blik van zijn moeder bleef strak gericht op het kleine joch dat op haar af wandelde. Nee. Hij zou geen ja zeggen en nee, hij zou het niet meer slikken. En nee hij wilde haar stem niet horen. En nee hij wilde haar niet zien. Hij wilde dat ze verdween. Voor alles wat ze hem had aangedaan. Voor alles wat ze haar had aangedaan. Dit was haar schuld, alles was haar schuld. Alles- Maar dan ook alles kwam door haar verdriet, haar haat voor hun. En daar hadden ze nooit iets aan kunnen doen. Te jong toen ze klein waren om er iets van te snappen en te oud en gebroken om er nu nog verandering in te kunnen brengen. Ze was geen moeder, niet de zijne. Ze was amper een goed mens. Ze was geen familie. In zijn woeste ogen verscheen weinig sympathie en liefde die hij gewoonlijk probeerde op te brengen voor haar. Er was maar een iets op zijn gedachten terwijl alles een grote blur werd.

Zijn kruk schoot op terwijl hij het krachtig tegen haar dijbeen aansloeg en vervolgens even naar voren hinkte om haar een hevige klap met zijn gips te geven tegen haar knie. VErbaasd keek de oudere vrouw even naar haar zoon terwijl ze haar balans leek te verliezen. De kleine man greep haar haar vast en trok er hevig aan, waarna een vuist meteen richting haar gezicht ging. Een voldaan en vreemd gevoel drong door hem heen toen zijn knokkels contact maakten met haar hoofd. Maar dat gevoel vervaagde en werd een met de razernij die als een woeste storm verder ging. De dame zette vbloekend haar handen op zijn hoofd en trok aan zijn haren, maar gedreven door adrenaline was Myrddin in zijn eigen wereldje. Hij klemde zijn handen om haar schouders en maakte een opwaartse beweging. Ondanks dat hij was afgevalen was hij nog steeds sterk, athletisch. Zijn gips been schoot omhoog en raakte haar recht in het gezicht. Hij wierp deze over haar ene schouder heen en zijn tweede been volgde, waarna hij heviger begon te trekken aan haar haar, piepende geluiden van hem afkomen terwijl hij zijn benen om haar nek klemde en er zoveel mogelijk kracht achter probeerde te zetten. Een hand lostte haar haren en met een hevige haal klapte zijn vuist tegen haar aan. Nog eens, nog eens. Nog ee-

Een hevige hoofdpijn ging door hem heen en dwong zijn lichaam tot verkrampen. Hij greep piepend naar zijn hoofd en wel meteen greep Tawnee de kans om de jongen bij zijn haren te grijpen en hem naar achter te klappen, waarna ze wel meteen een knie op hem zette en zijn arm achter hem duwde. Hijgend kon hij horen hoe razend ze was, maar de hoofdpijn die door hem heen ging zorgde ervoor dat hij even niet goed doorhad wat er aan de hand was. Voor even bleef het doorgaan, tot de pijn langzaam verdween. Hijgend keek hij op, tot hij zag dat de Metagross van zijn moeder voor hen stond op het balkon van het penthouse. Had dat beest daar altijd gestaan of had zijn moeder hem eruit gehaald toen hij haar had aangevallen? Langzaam kwam het besef echter binnen. HAd hij... Oh jee. Hij voelde zijn hart zwaar worden bij het besef dat hij zojuist zijn moeder had aangevlogen. Hij hoorde haar even tuften en voelde hoe het gewicht toenam op zijn rug. Myr kneep zijn ogen pijnlijk toe en hapte hopeloos naar adem. Maar zijn moeder had geen compassie met hem. Haar gezicht stond akelig koel terwijl haar vrij hand naar voren ging en ze zijn linkerarm vastgreep. Myrddin probeerde tegen te stribbelen, waardoor de vrouw meteen wat meer kracht achter de arm zette die ze vasthad. Hij klemde pijnlijk zijn kiezen op elkaar, de adem trillerig van zijn mond komende. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe ze naar zijn vingers aan het kijken was, waarna langzaam een glimlach op haar lippen kwam. Ze duwde de arm naar voren in een pijnlijk hoek. Hij opende zijn mond in pro-

Een hevige pijn ging door zijn lichaam, waarbij hij al zijn kracht probeerde om los te komen, om weg te komen. Zijn hoofd werd licht, alles leek even te draaien, waarbij adrenaline het enige was dat door hem heen raasde. HIj hapte naar adem, maar dat was het einde nog niet. De vrouw lostte zijn armen en greep hem bij de haren vast. Hij voelde zijn hand amper door het vurige gevoel dat erdoor trok. "Wat heb ik je gezegd?" Zijn beeld werd wazig terwijl hij zijn ogen naar haar liet gaan, beverig. Hij werd zo mee gesleurd, naar buiten toe. Er trok een koude over hem heen, gevolgd door een bijtende hitte. HIj sperde zijn mond open, waarbij hij even naar boven probeerde te grijpen. De pijn werd heviger, waarna hij wel meteen misselijkheid hand in hand met duisternis op zijn bord kreeg. Waren dat tanden? Was dat vuur? Wat was dat? Wa.. Wat? "Je hebt me teleurgesteld." Zijn ogen werden wat groter toen hij de kracht achter haar hand voel-