Tales of

Sinnoh

Hoewel hij zichzelf overtroffen had door al enkele dagen op het festival rond te lopen, was Mitch eigenlijk niet echt iemand die te lang op één plek bleef hangen en nog minder na wat er met Poseidon was gebeurd. Dat was misschien een tikkeltje ironisch omdat hij al tweeëntwintig jaar in Violet City door had gebracht voordat hij genoeg geld had om zelf op reis te gaan, maar als hij daar eenmaal de kans toe had of als hij met zijn moeder heel even buiten Violet City kon gaan, dan ging hij meteen op onderzoek uit. Hij dacht dat hij de meeste geheimen van the Ruins of Alph buiten Violet City al wel kende en zijn moeder was hem ook al vaak genoeg na zonsondergang moeten komen zoeken in the Dark Cave. Dat hij nog in leven was en niet verslonden door één of andere wilde Pokémon was dan ook wel een wonder te noemen. Gelukkig had hij nu Bruce aan zijn zijde en kon hij al wel wat meer risico’s nemen. Mitch liet het festival achter zich zodra hij één van de inwoners over een tempel ten noorden van Snowpoint City hoorde praten en ging meteen op onderzoek uit. Het bleek zo te zijn dat hij niet als enige dit idee had: er verscheen een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen toen hij een jongen met blond haar voor zich uit zag wandelen. Hij twijfelde kort. Aan de ene kant had hij zin om de tempel in zijn eentje te ontdekken, maar aan de andere kant had hij er nu ook weer niet veel bezwaar tegen als hij dat samen met iemand zou doen. Hij maakte een beslissing en versnelde zijn pas zodat hij zowat langs de jongen liep. ”Hé,” sprak hij op een vriendelijke toon. ”Zin om de tempel samen te ontdekken?” Als de jongen nu “nee” zou antwoorden, was dat heel simpel en zou hij weggaan. Voor hem geen verlies.

Het was voor Mitch misschien geen slecht idee om zijn zinnen te verzetten, zeker niet na de vangst van Poseidon. Hij had de Magikarp uit het ijsblok willen breken met een Rock Smash met de bedoeling om de Water type te bevrijden, maar deze had dat volledig verkeerd opgevat en was er getraumatiseerd door geraakt. Steeds als Bruce in de buurt kwam van Poseidon werd de Magikarp angstig en tegen wilde Pokémon trainen, was ook nog niet echt een succes geweest. Hij moest het vertrouwen van zijn Pokémon weer leren winnen en hoewel hij er wel zeker van was dat hem dat wel zou lukken, was dat toch weer een beetje op zijn rem om binnenkort de gym uit te gaan dagen. Hij zou het leuk vinden als Poseidon daar onderdeel van uit kon maken, maar nu was het niet meer zo zeker dat hij de Magikarp klaar kon stomen voor zijn gymgevecht. Zucht. Wat was het leven soms toch moeilijk. Maar goed, hij dwaalde af. De jongen had hem inmiddels opgemerkt en stemde toe om de tempel samen te ontdekken. Dat was dan weer een meevaller, al had Mitch het ook prima gevonden om het op zichzelf te ontdekken. Het was alleen dan zo onhandig als je elkaar in elke gang weer tegen zou komen. Dus dit was veel gemakkelijker. ”Mijn naam is Mitch en dat daar is Bruce,” zei hij, knikkend naar de Sawk dat stilzwijgend naast hem liep, maar de jongen wel een knikje gunde. ”Ben je ook iemand die liever op ontdekkingstocht gaat dan te lang op één plek rond te blijven hangen?” vroeg hij aan de jongen, zijn wenkbrauw licht opgetrokken hebbende.

Jörfi gaf de namen van zijn Pokémon en Mitch grinnikte kort toen hij het over zijn Keckleon had. Pokémon konden soms zo grappig zijn. ”Wel, ik heb ook nog een Magikarp, maar die kan ik er om praktische redenen niet uit laten,” zei hij terwijl hij een gebaar naar de omgeving maakte. Ja, als dat de enige reden was. Mitch voelde er niet veel voor dat hij door eigen toedoen een bondprobleem had met zijn Pokémon. Hoe minder mensen dat wisten, hoe beter. Het liefste hield hij het zelfs tussen Bruce, Poseidon en zichzelf, maar hij dacht niet dat hij dat geluk zou hebben. Zeker niet als hij zou gaan werken aan het bondprobleem. Mitch gaf een knikje toen de jongen eerlijk toegaf dat hij liever naar plaatsen ging waar hij een beetje alleen kon zijn. ”Ik ben ook iemand die meer op zichzelf is, maar ik denk dat het soms ook geen kwaad kan om anderen te leren kennen en vriendschappen op te bouwen.” Hij haalde zijn schouders op. ”Maar dat hoeft voor mij ook niet al te vaak. Ik ben er meer voor om lekker van mijn Pokémon en de reis te genieten dan echt een heel vriendenbestand op te bouwen.” Hij grinnikte. ”Wat doe je voor een beroep?” vroeg hij toen, zijn blik weer naar Jörfi richtend.

Er gleed verrassing over Mitch’ gelaat toen Jörfi aangaf zijn Magikarp op het festival te hebben gevangen. ”Ja, toevallig wel,” zei hij met een glimlach. Vervolgens kreeg zijn gezicht iets nerveus en wreef hij kort met zijn handen over elkaar. ”Had jouw Magikarp iets speciaals of heb je hem zonder problemen kunnen vangen?” informeerde hij vervolgens nonchalant. Misschien had de Magikarp van de jongen ook in een ijsblok gezeten en had Jörfi hem er toen ook onvoorzichtig uitgebroken. Het zou Mitch in elk geval wat minder slecht over zijn bondprobleem laten voelen. Iets wits vanuit zijn ooghoeken trok zijn aandacht en Mitch draaide zijn hoofd kort, alleen maar om te zien dat de Hoothoot van de jongen midden in de lucht evolueerde. De Pokémon reageerde er niet echt op, al leek Jörfi er echt verrast door te zijn. ”Proficiat,” zei Mitch met een grijns tegen de jongen, waarna hij hem een schouderklopje gaf. Het moest vast speciaal voelen om je Pokémon te evolueren. Hij hoopte dat hij daar binnenkort ook wat meer ervaring mee zou hebben. Zijn blik gleed naar de jongen toen deze aangaf breeder en trainer als bijberoep te zijn. ”Ik ben ook een trainer,” zei hij tegen de jongen. ”Heb je al badges gewonnen?”

Aha. Jörfi had blijkbaar niet aan hetzelfde evenement meegedaan als hijzelf. Hij had die bak met Magikarp ook gezien, maar had eerst besloten om zichzelf te ontfermen over het ijsvissen. Misschien als hij het in omgekeerde volgorde had gedaan dat hij nu geen getraumatiseerde Magikarp had. Maar goed, dan zou hij Poseidon ook niet in zijn team hebben gehad en ondanks het bondprobleem was hij wel tevreden met de Pokémon. ”Ik heb de mijne gevangen tijdens het ijsvissen en hij zat vast in een ijsblok. Laten we zeggen dat ik het niet bepaald handig heb aangepakt en dat mijn Magikarp nu niet meer durft te vechten,” zei hij met een zachte zucht tegen de jongen. ”Maar goed, we werken eraan.” Dat klonk zelfverzekerder dan dat hij zich voelde, maar wat moest hij anders? Hij kon er moeilijk neerslachtig over blijven doen. ”Hetzelfde. Ik heb eerst wat meer aan teamuitbreiding gedaan door een Charmander te vangen. Die moet ik nog trainen en dan pas ga ik de gym uitdagen. Ik vind het wat riskant om met één Pokémon naar de gym te gaan, dus ik hoop dat twee genoeg zal zijn.” Hij verwachtte immers niet dat Poseidon klaargestoomd zou zijn voor de gym en omdat Natsu al op een vrij hoog level zat toen dat hij hem ving, zou het niet heel lang duren eer dat hij de Charmander op een goed level had getraind.