The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het was raar om weer thuis te zijn. Na het Yule Festival was Casimir weer naar Hearthome vertrokken, enkel met de eis dat hij van zich zou laten horen. Iets waar hij snel mee akkoord was gegaan. Het was iets waar hij extra aandacht aan moest geven omdat hij niet het type was dat veel stuurde, maar hij deed zijn best. Daarbij was Alain sociaal genoeg om 99% van de tijd degene te zijn die eerst stuurde.
Zijn Holo Caster lag op het keukeneiland van zijn open keuken, tussen twee flessen wijn en dan nog wat bier. Op de achtergrond speelde de radio. Een oud ding dat had liggen verstoffen en hij nu voor het eerst sinds zijn aankoop had opgezet. De stilte die Casimir voorheen nooit had opgemerkt, was op een manier ongemakkelijk geworden.Nog steeds had hij er geen afkeer naar, maar na alles wat gebeurd was, vond hij het prettiger de stilte in zijn eigen huis te doorbreken.
Kylian had al laten weten dat hij er bijna was, dus toen de bel ging, kwam het niet als een verrassing dat hij de roodharige op de camera zag. Zonder hem aan te spreken drukte hij op het knopje zodat de deur beneden geopend kon worden en deed de deur bij hem ook open.
Ondanks dat Kylian één van de weinige mensen was, waar hij vrijwillig tijd mee zou spenderen, was het altijd risky om in zijn buurt te zijn. Zijn Holo Caster kon hij makkelijk negeren, maar dat was niet zo praktisch als de man letterlijk bij hem thuis stond. Hij kon hem altijd buiten gooien, maar… ja.
Kleine jongens werden groot. Het was een wonderbaarlijke stap die zijn kleine vriend had gezet. Voor een groot deel van zijn leven had Kyle zich eigenlijk altijd zorgen gemaakt om de ander, iets wat enkel was verergerd in de bijna vier jaar sinds de dood van het meest belangrijke persoon in zijn eigen leven. Na te zien hoe eenzaamheid iemand kapot kon maken, had hij altijd één oog op de ander gehouden. Hoe vaak hem ook was verteld dat het zijn schuld niet was; dat er niets was geweest wat hij had kunnen doen… Hij wilde dat niet nog eens zien gebeuren.
Maar, het leek erop dat Sinnoh de juiste keuze was geweest voor zijn maagdelijke emo-vriend, want deze had zowaar iets gaande. Er was nog niet genoeg actie om de maagdelijke bijnaam te verliezen, maar elke stap was er één. Het leek er helaas op dat Cas de hele tour-de-france te voet aan het doen was. Met een handicap. Maar, again, elke stap was er één en ooit zou de man er wel komen. Of, dat was de hoop.
Kyle parkeerde zijn motor voor het complex, drukte een paar keer irritant op de bel en werkte zijn weg naar boven zodra de ander de deur had geopend. Met een fles wijn in zijn handen en een grijns op zijn gelaat stapte Kyle het appartement binnen, armen wijd.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Als de bel een indicatie was van de rest van de avond, koesterde Casimir niet veel hoop. Je zou denken dat hij ondertussen gewend was aan Kylian, maar hoe kon iemand daar ooit aan wennen? In elk geval zou hij nooit met hem onder één dak kunnen wonen, en hij vreesde dat de andere hetzelfde dacht.
Terwijl hij wachten op de man, pakte hij nog wijnglazen uit de barkast en zetten die mee op het keukeneiland. Zijn Holo Caster greep hij ook vast en die verdween in zijn broekzak. Er was geen kans dat hij het ding liet rondslingeren met Kylian in de buurt. Zelfs al zou de andere er niet in kijken zonder toestemming, was het iets dat hij alsnog niet vertrouwde.
Zoals iedere goede gastheer, ging Casimir naar de voordeur toen hij de voetstappen op de gang hoorde. Losjes sloeg hij zijn armen over elkaar heen toen de man door de deur stapte met een fles wijn in de hand. "Als kiespijn,” antwoordde hij droogjes terug. Hij stak zijn hand uit om de fles wijn over te nemen. Zelf kende hij niet veel van wijn en ondanks dat de twee die hij had niet slecht waren - Casimir vond ze toch lekker - vertrouwde hij Kylian zijn keuze meer.
“Je jas kan daar aan de kapstok.” Naast de deur stond een kapstok, samen met een rek voor zijn schoenen. Alles in zijn appartement was netjes en geordend.
Als kiespijn, werd er gezegd. Helaas voor Cas, wist Kyle dat hij wel gemist werd. Immers was hij de enige vriend die Cas had. Het was als het neefje waar je al je hele leven aan vast zat en waar je zeurde dat die langs kwam, spendeerde je er toch tijd mee en gaf je toch om de gezondheid. Alleen in dit geval was Kyle de ervaren, oudere neef en was Cas… juist. De maagdelijke, jongere, minderbedeelde versie. Zonder kleur.
Kyle liet Cas de fles wijn aanpakken en wuifde even met zijn hand. “Voorzichtig, die wijn tikt een paar honderd aan,” waarschuwde hij de ander. Om die fles over de grond te zien gaan, zou hen beiden fysiek pijn doen. Hij trok zijn schoenen uit en zette ze netjes weg en hing zijn jas aan de kapstok, voor hij Cas het appartement in volgde, handen in zijn zakken.
“Hoe is ‘t eh— met alle fysieke perikelen na de aanval van de boze dwerg?” besloot hij het gesprek te starten. Er moest eerst wat meer wijn in Cas voor hij ging vragen naar andere dingen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Hoe vaak hij ook zou klagen over Kylian, was de man een erg positief aspect in zijn leven. Ondanks dat ze enkele jaren verschilde, wist Casimir dat hij altijd op hem kon rekenen als er iets was. Iets dat niet van veel mensen gezegd kon worden. Het aantal mensen dat hij vertrouwde kon hij op één hand tellen, en de roodharige was er één van.
Een fles van een paar honderd. Casimir hield de fles verbaasd voor zijn neus, één hand aan de nek, de andere van onder. “Zoveel geld voor iets dat je opdrinkt,” mompelde Casimir hoofdschuddend. Het was een groot verschil met zijn flessen die een paar tientjes kosten. De kurk verwijderde hij vlotjes om vervolgens twee glazen in te schenken. Hij zette zich neer op één van de stoelen aan het keukeneiland. Zijn blik was nog even gericht op de wijn die hij kalm rondjes liet draaien.
Zijn grijze ogen richtte zich op Kylian toen hij vroeg naar de dwergen aanval. De manier hoe ze er steeds naar verwezen deed hem kort grinniken. “Ze hebben mijn bot aan elkaar moeten zetten met een plaat en wat schroeven,” legde hij uit terwijl hij zijn arm even goed bekeek. Onder de korte mouwen van zijn T-shirt kon je net de helende wonde zien. “Verder kan ik hem niet hoger tillen dan dit.” Hij hief zijn arm op maar stopte ter hoogte van zijn eigen schouder. Een zucht rolde over zijn lippen terwijl hij zijn arm liet zakken.
“Hoe gaat het leven verder bij jouw?” De laatste paar keer dat ze elkaar gesproken hadden via de Holo Caster, ging het gesprek vreemd genoeg steeds over hem. Het was wel eens fijn om niet over zichzelf te moeten praten.
Zoveel geld voor iets wat je op kon drinken. “Wat doe je ermee als je ‘t niet opdrinkt?” reageerde Kyle rustig. Daar zat het geluk van een redelijke geldsom op de familienaam hebben. Als enig kind zou dat allemaal van hem zijn en een groot deel was al op zijn naam gezet, omdat zijn ouders liever zagen dat hij ervan genoot dan iets anders. Nu deed Kyle er weinig mee behalve het financiëren van enkele dingen: zijn huur, zijn kleding, zijn motor en zijn drank. Voor de rest werkte hij netjes zelf. Hij was een beetje blind naar het feit dat het best veel was.
Schijnbaar hadden ze een bot in elkaar moeten schroeven. Kyle trok zijn neus op bij de woorden. Toen de ander zei zijn hand niet hoger te kunnen tillen dan wat hij aangaf, humde Kyle geamuseerd. Er was een zeker niet gepaste opmerking in zijn hoofd, terugdenkend naar alle acties die hem ertoe hadden geleid de handen van zijn lieftallige verloofde boven het hoofd te houden. Daar zou Cas op den duur zelf wel achter komen. Kwam vast goed. “Is dat… permanent?” vroeg hij daarom enkel.
Hoe ging het leven verder bij hem? Kyle liet een zucht klinken en viste de Crescent Moon badge uit zijn zak. “Het is een tragedie, Cas!” verzuchtte hij theatraal, waarna hij zich op Cas zijn bank liet zakken alsof het zijn eigen was. De Dedenne sprong er ook op en nestelde zich tevreden tegen haar eigenaar aan. Hij sloeg één been over de ander en wuifde even, alsof hij al wist wat de ander ging zeggen. “Ze zoeken researchers binnen de groep en ik had beloofd wat goeds te doen met de tijd die ik heb,” ging hij geïrriteerd door. “Dus nu moet ik mezelf bezig houden met deze halvegaren tot ik in hun Research-team zit en ervoor kan zorgen dat Sinnoh zich niet nog eens hoeft te sluiten.”
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Er waren zoveel zaken waar je geld aan uit kon geven dat nuttiger voelde dan wijn, maar hij zou Kylian niet tegen houden. Als hij dure wijn wilde kopen en die delen, zou Casimir ervan meegenieten. Het zou dom zijn dat aanbod af te slaan. Het meeste van zijn geld zit momenteel in zijn woning en jammer genoeg ziekenhuiskosten. Die dingen wegen zwaar door.
Casimir deed zijn best om de helft van de tijd zijn arm te negeren en te doen alsof alles normaal was. Het enige wat het deed was hem eraan herinneren wat er precies was gebeurd. Hij kon Kylian zijn reactie begrijpen toen hij zei wat ze gedaan hadden, want dat was ook zijn reactie geweest. Schroeven in je lichaam hebben…dat wilde niemand. Wanneer hem gevraagd werd of het permanent was, schudde hij zijn hoofd. “Het is mijn eigen fout,” gaf hij zuchtend toe. Alles op de dwerg steken was makkelijk, maar helaas was dit niet enkel zijn schuld. “Ze hadden oefeningen gegeven, die ik niet heb gedaan.” En bij de fysio is hij ook nooit geraakt waardoor zijn schouder nu stijf was. Het zou beteren, Casimir moest er enkel wat voor doen.
Toen de andere wat boven haalde en dramatisch wist te verkondigen dat het een tragedie was, stond Casimir op en wandelde naar de andere toe. Het ding dat hij vast had zorgde direct voor een diepe frons op zijn gezicht. Zijn grijze ogen vestigde zich op Kylian. “Wat?” Casimir kon zijn oren en ogen niet geloven en stak dan ook zijn hand uit om de badge aan te pakken. Dit kon niet echt zijn. “Waarom zou je dat doen?” Maar het antwoord had hij al; zodat Sinnoh niet weer zou sluiten. “Dat ze je zelfs hebben toegelaten,” ging hij hoofdschuddend verder. Kylian bij Crescent Moon, het klonk als het begin van een slechte grap.
“Sukkel,” zuchtte Kyle toen de ander zei dat hij zijn oefeningen niet had gedaan. “Zo moeilijk is het niet om die te doen. Je wil je handen boven je hoofd kunnen houden, neem ‘t nou maar van mij aan,” zei hij met een grijnsje. “Anders is ‘t zo’n gedoe in de keuken.” Juist. Dat was waar hij het over had. Iets uit de bovenste keukenkastjes pakken.
De badge werd aangepakt en blauwe ogen bleven erop gericht staan. Cas, net als hij zelf, leek niet te begrijpen waarom hij dit had gedaan. Nog verbaasder leek Cas dat Crescent Moon hem zelfs had toegelaten. Kyle hufte even kort en schudde zijn hoofd. “Volgens mij zijn ze wanhopig op zoek naar volk,” verklaarde hij, voor hij de badge weer terug pakte en in zijn zak stak.
“Voor nu heb ik geen idee of het de juiste beslissing was, maar de intenties zijn goed en ik zal er vast wat bij leren,” verklaarde hij. Alles wat hij niet wilde was eindigen zoals zijn vader, op een stapel geld die hij niet nodig had, in een kantoor waar hij nooit uit leek te komen. Dat was een toekomst die hem meer tegen had gestaan dan wat dan ook. Dus, in plaats daarvan zou hij alles proberen.
“Ann is ook weer naar huis. Het is akelig stil nu,” merkte hij op. “Begon bijna aan het blonde monster te wennen.” Het was raar om in te beelden dat hij en Ann ooit zo hadden gebotst. Maar, verlies leek mensen bij elkaar te brengen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Overdreven rolde hij zijn ogen toen hij uitgemaakt werd voor sukkel. Natuurlijk kon hij hem geen ongelijk geven, waarom dat hij er ook niet tegen in ging. “Ja ja,” zuchtte hij diep. “De keuken, natuurlijk.” Zacht schudde hij zijn hoofd. Automatisch legde hij een hand tegen zijn arm, alsof hij de pulserende pijn weer kon voelen zodra hij erover sprak. “Het komt wel weer goed.” Nu alles weer wat beter ging, had hij nieuwe motivatie gevonden om zichzelf er weer boven te krijgen. Liefst van al wilde hij al het slechte dat gebeurd was, ver achter zich laten.
Volgens mij zijn ze wanhopig op zoek naar volk. Casimir knikte enkele keren instemmend. Dat moest het wel zijn, maar hij begreep ook wel waarom niet iedereen erom stond te springen. Casimir had die mensen al aan het werk gezien tijdens festivals, en het was niet direct iets wat hem aansprak.
Terwijl Kylian zijn uitleg deed over Crescent Moon, nam Casimir de kans om hun glazen wijn te gaan halen. “Het is beter als het alternatief.” Erg bekend was hij niet met de twee groepen. Zijn enige informatie kwam van het nieuws. Casimir wist dat Crescent Moon en Team Zekrom de twee bekendere en grotere groepen waren en dat de tweede geen goede intenties hadden. Verder had hij zich er niet in verdiept. “Misschien valt het allemaal wel mee.” Ze wilde Sinnoh verbeteren, dat was altijd iets goed.
Casimir stak het tweede glas uit naar Kylian voor dat hij plaats nam in de één zit. “Dat ze het zo lang met je heeft volgehouden.” Ongelovig schudde hij zijn hoofd. Hij wist dat hij het nog geen hele week met hem zou volhouden. “Onbegrijpelijk,” zei hij geamuseerd waarbij hij van zijn glas sipte. Echter kon Casimir nu maar al te goed begrijpen waar de andere het over had. Als je zoveel tijd spendeerde samen met iemand, viel de stilte achteraf eens zo hard op. “Maar wel beter, ik bedoel, het wilt wel zeggen dat-,” wat had hij spijt dat hij begonnen was aan deze zin. “-, ze klaar om verder te gaan met haar leven.” Tegen het einde van de zin stierven zijn woorden wat af.
