Hij had meteen zijn Pokemon van de tafel bij Loïc gepakt en was vertrokken. Team Zekrom. Hij kon fluiten naar zijn dagen als trainer. Het kon nog wel, maar hij had ook de behoefte niet meer om te trainen om champion te worden. Nee. Hij zou trainen om ooit op een dag Loïc van zijn plek te stoten. En tot die dag kwam hoopte hij dat hij niet meer in aanraking hoefde te komen met die man. Hij had nare trucjes, een smerige lach en hij was de moordenaar van zijn broer. Niet dat hij veel beter was op het moment.
Alaric durfde Ash niet uit zijn Pokeball te halen. Niet voordat hij hem na had laten kijken in het Pokemon Center. Hij gaf zijn Pokemon af bij de balie. 'Jij kan ook wel wat hulp gebruiken,' de zuster had de schrammen op zijn gezicht aan willen raken maar hij had zich woest terug getrokken en haar hand weggeslagen. "Alleen die twee hebben hulp nodig." bromde hij monotoon. De vrouw besloot het er verder bij te laten en na een tijdje werd hij weer geroepen. Hij haalde zijn Pokemon van de balie en liep naar buiten toe.
Toen hij eindelijk weg was bij het Pokemon Center pakte hij de bal van Ash in zijn hand. Het leek wel alsof het ding zwaarder woog dan ooit toen voordat hij de knop op de voorkant indrukte om de draak los te laten. Net bij Loïc had hij niet kunnen huilen, maar nu hij zijn partner eindelijk weer zag had hij het gevoel dat hij openbrak. De Charizard maakte een soort brul die tussen bezorgd en vrolijk in zat en Alaric stapte op hem af om zijn armen om het beest heen te gooien. Omstanders moesten vast denken dat hij als een idioot stond te knuffelen met zijn Charizard. Maar hij had zich in tijden niet zo alleen gevoeld als toen zijn Pokemon van hem ontnomen was. Hij voelde de korte armpjes van de Charizard ook om hem heen gaan. "Het spijt me zo," fluisterde hij zachtjes. Alaric stapte terug en liet zijn hand over de uitgestrekte vleugel van Ash gaan. Er zaten twee kleine scheurtjes onderin, maar het was niks ergs. "Ben je oké?" de draak knikte instemmend en een zucht van opluchting ontsnapte hem. "Kan je nog vliegen? We moeten ergens heen." maar hij verwachtte niks anders toen zijn Pokemon enthousiast met zijn vleugels klapte. Het Pokemon Center verrichtte wonderen.
Hij liet zichzelf rustig van de rug van Ash afglijden toen hij geland was bij het enorme huis. Hij steunde op Ash die met hem mee liep naar de voordeur waar hij de bel in drukte. Alaric hoopte zo dat die Mismagius de deur niet open deed. Het laatste waar hij zin in had was een geintje van die nare Pokemon.
Fuck, fuck, fuck, fuck. Hoe kon die idioot zo dom zijn? Amélie legde haar Holo Caster weer neer en haalde een hand door haar donkerpaarse haren. Idioot. Hij was een absolute idioot die niet naar haar had geluisterd en het moment dat ze hem in haar handen had, was het tijd om te laten zien wat ze daar precies van vond. Huid en haar had ze geriskeerd om meer te vinden over die broer van ‘m, over wat er gaande was en waar Zeke zich bevond. Ze had zich gemengd met mensen waar ze niets mee te maken had willen hebben, wat ertoe had gezorgd dat…
En nu? Nu was het voor niets. Want nu was Alaric alsnog door Team Zekrom gevonden en had hij geen keuze meer. Ze had gehoord wat er was gebeurd. Ze wist dat hij bij Team Zekrom zou zitten het moment dat hij voor haar deur zou staan, als hij überhaupt zou komen. Als hij genoeg had nagedacht dan—
De deurbel.
Amélie stormde op de deur af, gooide hem wagewijd open en trok, zonder er langer over na te denken, de man in haar ermen. Op haar tenen, haar armen rond zijn nek en haar gezicht in zijn hals. “Idioot!” histe ze. Nog voor het moment te lang kon duren, vergrootte ze de afstand weer en legde ze haar handen op zijn wangen, waarna paarse ogen doordringend in de zijne keken. “Wat dacht je wel niet?”
Alaric klopte twee keer op de draak zijn schouder toen hij eenmaal op zichzelf voor de deur stond. Ash kende zijn weg rond het huis van Am en zou ongetwijfeld een van de Pokemon vinden om mee te spelen. Of hij zou een dutje gaan doen in de tuin. Either way, hij zou zichzelf vermaken. Het duurde even voordat de deur open ging en hij verwachtte dat hij nu weer oog in oog zou staan met de Mismagius van Amélie. Maar nee, het ze was het zelf. Hij deed zijn mond open omdat hij voordat zei iets kon zeggen, hij het woord wou nemen. Er werden armen rond zijn nek geslingerd. Er klonk een pijnlijke sis uit zijn mond, de pijn straalde door naar zijn arm.
Alaric stond een beetje versteend voor zich uit te staren voordat hij zijn armen ook om Am heen wikkelde, kort. Ze had hem idioot genoemd, iets dat hij nog een understatement vond gezien de hele situatie. Amélie liet hem weer los en hij stapte achteruit. Haar handen bleven op zijn gezicht zitten en haar paarse ogen staarde doordringend in die van hem. Wat probeerde ze te zien? Am vroeg wat hij wel niet gedacht had. "Ik-.. ja.. eh, weetje ik-" hij had zichzelf bij elkaar kunnen trekken toen hij zijn Pokemon opgehaald had, maar nu kwam er van alles los. De borstkas van de jongen ging steeds sneller op en neer terwijl hij het drukkende gevoel wat van zijn sneller kloppende hart probeerde te negeren. Hij wou geen paniekaanval bij Amélie. Maar voordat hij het wist waren de dammen gebroken en liepen er tranen over zijn wangen heen, langs de handen van Amélie. "Casino, Veilstone.. dat was ik." zijn stem sloeg over in het midden, als een tienerjongen die in de puberteit zat. Meer dan die zin kon hij er ook niet uit krijgen. Nadenken was altijd al moeilijk geweest met zijn ene hersencel, maar zijn hoofd had zoveel klappen gehad de afgelopen dagen. Dus dan maar iets vertellen wat hij nu op dit moment voelde. "Alles doet zeer.." mompelde hij ook. Hij voelde nu pas hoe moe hij ook was. Maar hij moest nog meer vertellen aan Amélie. Alaric zocht naar de woorden maar het was moeilijker om na te denken als hij midden in zijn paniek zat. "Sorry, ik-.. 'khad moeten luisteren." met zijn rechterarm - die het minste pijn deed - veegde hij langs zijn ogen heen. Oh wat haatte hij dit. Maar als hij bij iemand zijn muren kon laten zakken dan was het Amélie.
Oh, nee. Amélie’s wenkbrauwen vouwden zich samen toen ze de blik in de ogen van de ander zag. Daar kwamen de tranen. Ze was nooit goed geweest in het troosten van iemand die hulp nodig had, beter in het oplossen van de problemen die op hun pad kwamen. En op dit moment had ze niets liever gedaan dan degene confronteren die haar Rick zich zo liet voelen, maar zo simpel was het niet. De Executive? Juist. Ze kon hem niets, niet nu. Niet op dit moment.
“Ik weet het, je hoeft niets uit te leggen,” verzekerde ze hem. Er leek immers niets uit te komen. Hoe veel kon ze hem vertellen? Hoe veel was slim om voor zich te houden? Amélie voelde zich gevangen tussen twee slechte oplossingen en het was allemaal omdat ze uit haar weg was gegaan om hem te helpen. Als hij had geluisterd was er niets aan de hand geweest… maar nu viel het allemaal niet meer terug te keren.
“Wat heb je nodig?” vroeg ze hem, terwijl ze haar handen weer liet zakken. Amélie was geen kei in emoties en wist niet wat een ander nodig had zonder dat ze het haar vertelden. Immers was haar nooit de kans gegeven om voor zichzelf uit te vinden wat ze op zo’n moment zou willen. Zij zou de grond in getrapt worden, opstaan en zoeken naar een oplossing. Hoe Rick hier voor haar stond, tranen over zijn wangen, was een situatie waar zij zich nooit in zou vinden. Maar ze wilde helpen. Ondanks het feit dat alles zijn fout was en ze zich daarvan bewust was, wilde ze dat niet verder benadrukken. Dit was Rick. Enkel Lucie en Rick deden ertoe.
Hij hoefde niets meer uit te leggen. Dat betekende dat ze op de hoogte was van zijn situatie en wat zich afgespeeld had. Meteen daarna vroeg hij zich af hoeveel ze precies wist. Maar zijn hoofd deed teveel zeer om daar over na te denken. Amélie's handen kwamen los van zijn gezicht en hij veegde de tranen weg. Huilen was een van zijn minst favoriete bezigheden, een emotie die hij werkelijk verachtte. "Ze hebben je toch niet er in betrokken?" vroeg hij toen zachtjes.
Alaric voelde zich iets kalmer worden. Vooral door het feit dat hij nu eindelijk veilig was. Er zou hem niks meer gebeuren zolang hij hier was, dat was iets dat hij zeker wist. Hij ademde rustig door. Het lukte wel. Amélie vroeg hem wat hij nodig had. Zijn ogen bleven even op die van haar hangen. Dat wist hij niet zo goed. Maar waarom serieus antwoorden als je ook over je kutsituatie kon geinen? "Sterke drank, pakje peuken, douchen, morfine, een middagdutje van 48 uur in een bed wat niet in die smerige hotelkamer van mij staat, een goeie horrorfilm kijken," hij lachte een beetje, maar stopt al snel wat dat deed zeer. Hij greep vloekend naar zijn ribben. De pijnstillers die hij gekregen had waren al lang en breed aan het uitwerken. Toen kreeg hij iets serieus in zijn ogen. "En het hoofd van die teringlijer die mijn Pokemon afgepakt had." maar dat laatste was iets waar hij op kon wachten, zo lang als het nodig was. "Wie is hij?" Amélie zou het vast weten. Alaric had geen moment nagedacht om een rustig voorstelrondje te doen met de gozer.
Hadden ze haar erin betrokken? Amélie liet Alaric een waterige glimlach zien, waarbij ze maar één mondhoek omhoog trok. “Dat zat er altijd al aan te komen,” verzekerde ze hem. Misschien was het niet nu al geweest, maar Amélie wist dat er altijd een dag zou zijn waar ze eindigde waar ze nu was. Misschien was het beter dat ze dat nu was. Nu kon ze een oog houden op de idioot die een gevaar voor zichzelf was.
Natuurlijk kon hij geen moment serieus zijn. Amélie klemde haar kaken op elkaar, magenta ogen strak gericht op de jongen die dacht een grap te maken van een situatie waar hij zeker niet uit was gekomen als ze zich er niet mee bemoeid had. “Je kan hier blijven zo lang nodig. Maar Lucie hoort hier niets van, hoor je me?” vroeg ze streng. “Lucie hoeft niet te weten waar we ons beiden in hebben gemengd nu.” Alaric had niets geweten tot hij zijn eigen domme kop erin had gestoken. Zelfs nu had hij vast nog geen idee wat er precies was gebeurd.
“Eén van de Team Zekrom Executives,” merkte Amélie rustig op. “Laat het gaan. Je gaat er niets tegenop kunnen brengen en zeker niet in de positie waarin je nu verkeert,” ging ze door. En daarmee had ze het niet over wat hem fysiek was aangedaan. Hij was een Team Zekrom Grunt.
“Kom naar binnen, laat me naar je wonden kijken,” merkte ze op, waarna ze aan de kant stapte. Ze wist niet hoe Loïc ze had behandeld, maar zij kon het beter.
Amelie merkte op dat het er altijd al aan zat te komen. Hij wist niet zo goed wat dat inhield. Maar ze zaten er samen in nu. Alleen Am op een andere manier dan hij zat, want hij zou de bak in draaien voor moord als de beelden die Loïc in handen had naar buiten kwamen.
De strenge blik van Am liet hem meteen stoppen met geinen. Hij besefte zich goed dat hij net zo goed zes meter onder de grond had kunnen liggen nu, maar hij was blij dat hij er nog was. Humor was zijn coping mechanism. Amelie vertelde dat hij zo lang als hij wou mocht blijven, maar dat hij niks aan Lucie mocht vertellen. Dat klonk redelijk. "Ik was ook niet echt van plan om iemand ook maar te vertellen dat ik neergeschoten ben. Ik ben gevallen." dat was niet een leuk feitje dat je op een verjaardag dropte. Zijn verwondingen waren wat overdreven voor een gewone val, maar mensen die er naar zouden vragen moesten het maar met die info doen.
De man die hij gezien had was een Team Zekrom executive. Het was niet zomaar iemand dus. Maar dat had hij al mee gekregen uit zijn speciale vip behandeling. Amelie waarschuwde hem om het te laten gaan. "Maar ik ben nog steeds niks wijzer over mijn broer, over wat mijn vader er mee te maken had en-" hij kapte zichzelf af. Het deed er ook niet toe. Zijn vader was dood, zijn broer was dood. Beide zouden hem niks vertellen en hij twijfelde of hij de antwoorden wel wou hebben.
Amelie stapte opzij en liet hem binnen. Ze wou naar zijn wonden kijken. Alaric zijn gezicht trok in een pijnlijke grimas bij het idee dat hij er naar moest laten kijken. Hij had zelf nog niet eens alles gezien. "Moet dat echt? Zo'n zuster in het pokemon center was ook al overbezorgd en het valt allemaal wel mee." hij trok zijn goede arm uit zijn hoodie om zie uit te werken. Hij zou het laten zien. Het was pijnlijk, maar het ging. Toen hij het ding van zijn pijnlijke arm liet afglijden en naar beneden keek zag hij dat het niet mee viel. Zijn hele linkerkant van zijn lichaam was blauw, er zat een plek op zijn rug - die hij niet kon zien - waar de shadow ball van de Gengar geraakt had, er zat een schotwond in zijn linkerarm en dan wist hij nog niet eens zeker of er iets gebroken was. "Eh.." kwam er wat vertwijfeld uit zijn mond terwijl hij met zijn hand over verschillende sneetjes gleed. Shit.
Niemand zou weten wat er gebeurd was, verzekerde Alaric Amélie. Hij was gevallen. Het was een ongelukkige val geweest. Niemand zou onder het verband hoeven te kijken, dus niets hiervan zou ooit een ander bereiken. Amélie knikte even en liet een zucht langs haar lippen rollen. Haar moeder zou hebben gezegd dat dit niet de juiste manier was. Of was dat niet wat ze zou hebben gezegd? Amélie’s wenkbrauwen trokken samen en ze realiseerde zich dat ze… niet goed meer wist wat haar moeder zou hebben gedaan. Langzaam vervaagde elke herinnering aan de vrouw en bleef er niets achter dan wat haar vader haar had bijgebracht.
“We komen er wel achter, Rick,” verzekerde ze de man. Hij wilde weten wat zijn broer en vader hadden gedaan. Zijn eigen acties hadden dit zoveel lastiger gemaakt en Amélie weigerde om… Nee, dat zou niet slim zijn. Maar… misschien was het te doen als ze zich binnen Team Zekrom omhoog werkten. “Als je… Als je je omhoog werkt binnen de organisatie, wordt het misschien vrijgegeven,” zei ze zacht. Ze wist dat het een mogelijkheid was. Als hij iets voor Team Zekrom betekende, kon Team Zekrom ook iets voor hem betekenen. Dat was de regel.
Alaric leek te denken dat het allemaal wel mee viel, tot hij zijn shirt uittrok. Amélie balde haar vuist en voor een moment was ze zeker dat ze diezelfde blik als haar vader in haar ogen had. Als ze de Executive op dit moment tegen zou komen, dan…
“Kom hier,” zuchtte ze naar Alaric. Ze duwde de gedachte weer weg en begeleidde hem door de gang, naar de huiskamer, waar ze met één voet een stoel naar achteren trok zodat hij kon gaan zitten. Geen bloed op de bank, die was duur. “Ik weet wat ik doe dus—” sprak ze, terwijl ze hem gebaarde om te blijven zitten en even de keuken in stapte om de EHBO-kit tevoorschijn te halen. Zodra ze weer terug was, legde ze deze op tafel en werd de kit geopend.
“Het absolute minimale is gedaan om je op te lappen,” mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Alaric terwijl ze een doekje uit de verpakking haalde en deze voorzichtig op één van de wonden begon te deppen. Het handigste was om alles schoon te krijgen en hem dan proper te verbinden. Ze wilde niet dat hij naar ontstekingen ging ruiken in haar huis, verdikkie.
Amélie verzekerde hem dat ze er wel achter zouden komen. Hij zuchtte. Geduld was niet zijn sterkte kant. Maar het was iets dat hij moest hebben om hier achter te komen. Hij kon nu niet als een wilde achter een of andere hoge lullo in Team Zekrom aan rennen voor antwoorden. Zeker niet nadat hij zo afgetuigd was door hem. Amélie vertelde dat als hij zich omhoog werkte dat er dan wel wat vrijgegeven kon worden. "Als ik me eenmaal omhoog gewerkt heb, hebben ze hem niet meer nodig." bromde hij geïrriteerd voordat hij boos zijn kaken weer op elkaar klemde. Hij zou Loïc van zijn troon stoten. Niet vandaag en zeker niet morgen. Maar het zou gebeuren.
Amélie keek hem aan met een blik die hij niet kon ontcijferen toen ze zag hoe hij er aan toe was. Ze begeleidde hem naar de keuken toe, waar een stoel voor hem uitgetrokken werd. Daar ging hij op zitten. Ze wist wat ze deed. "Daar maak ik me ook niet druk om, jou vertrouw ik wel." Het was pas op het moment dat hij ging zitten dat hij zich besefte dat hij het wapen wat Loïc hem gegeven had nog steeds achter zijn riem in zijn broek gestoken had zitten. Alaric schoof wat naar voren, checkte of de veiligheid er wel op zat, trok het magazijn wat er in zat er uit en legde het neer op de tafel. "Shit," mompelde hij zachtjes. Die zou hij of heel goed moeten verstoppen, of moeten lozen ergens. Amélie kwam terug met een EHBO doos die ook op tafel gezet werd. Het minimale was gedaan om hem op te lappen volgens haar. "No shit. Het was overduidelijk dat hij me liever afgemaakt had dan wat anders," dus vreemd was het niet dat de bare minimum gedaan was om hem iets op de been te krijgen. "Ik weet niet eens wat die kneus allemaal in me heeft gepompt met dat klote infuus van hem. Of dat die kogel wel uit die arm gekomen is. Of-" maar toen kwam er alleen nog maar een sis uit zijn mond omdat Amélie met een doekje over een van de wonden aan het vegen was.
Als hij zich eenmaal omhoog gewerkt had, hadden ze Loïc niet meer nodig. Ondanks het gewicht van de huidige situatie, kon Amélie een lichte grinnik niet onderdrukken. “Denk je het aan te kunnen?” vroeg ze hem, één wenkbrauw opgetrokken terwijl ze hem aandachtig aankeek. Misschien was het tijd om te accepteren dat Alaric inmiddels meer was dan de oppervlakkige feestende tiener die ze jaren geleden had ontmoet. “Het is een leven waar je nooit meer uit terugkomt,” waarschuwde ze hem. Zij kon het weten.
Haar vertrouwde hij. Amélie hield een nietszeggende blik in haar ogen terwijl ze kort humde. “Misschien was dat je eerste fout,” merkte ze op een koele toon op. Ze hief één wenkbrauw, magenta ogen nieuwsgierig op die van hem gericht. Hoe veel had Alaric inmiddels door? Hij wist dat zij meer wist dan ze zou moeten weten. Voor hoe veel van wat er was gebeurd zou hij haar de schuld geven? Een onbekend gevoel kroop in haar omhoog terwijl ze de gedachte van zich af duwde. Maakte het uit?
“Pijnstillers, kalmeringsmiddelen, niets wat je morgen nog voelt,” verzekerde ze Alaric. “Ik zorg ervoor dat alles schoon is en het niet gaat ontsteken. Daarna kijk ik naar je schotwond,” legde ze uit. Voor nu had ze het idee dat er voor de schotwond goed genoeg gezorgd zou zijn. Immers had Loïc de instructies gehad om Alaric in leven te laten. Als hij niet genoeg zijn best deed…
Hij wist wat Amélie aan het doen was goed voor hem was, maar waarom moest het dan zoveel pijn doen als ze bezig was? Op elk ander moment hand hij zulke aanrakingen wel kunnen waarderen. Maar niet wanneer zijn wonden schoongemaakt werden met spul wat prikte. Amélie vroeg of hij het aan kon. Omdat het een leven was waar je niet meer uit terug zou kunnen kruipen. "Ik kan al niet meer terug," sprak hij grimmig. Dus dan maar beter om er mee te gaan leren leven. "Ik heb getekend op het moment dat ik dat ding gebruikt heb." hij refereerde naar het wapen dat op tafel lag. Beelden die in archieven zaten waar hij het bestaan niet van hoorde te weten. Een foute beweging en zijn dirty work lag op straat voor het oprapen. Hij zou voor jaren de bak in gaan.
Amélie merkte op dat haar vertrouwen misschien zijn eerste fout was. "Nee, dat nooit. Ik heb veel foute keuzes gemaakt in mijn leven, maar jou vertrouwen is er niet een van." antwoordde hij fel. Ging hij het zeggen? Ja. "Zonder jou had ik hier ongetwijfeld niet meer gezeten. Daar ben ik je dankbaar voor." hij had een serieuze toon in zijn stem terwijl hij haar magenta blik opzocht. Hij wist niet precies wat haar aandeel geweest was in alles en hij had ook niet echt kracht voor om zich er heel erg druk om te maken. Zijn woede was op een ander persoon gevestigd.
Het feit dat ze wist wat er precies in hem gepompt was bevestigde wat hij vermoedde. Ze had er wel een aandeel in gehad. Amélie legde uit dat ze alles schoon zou maken en daarna naar zijn arm zou kijken. "Beter een gat in je arm dan- Ah fuck! hij kon zijn zin niet afmaken. En de grijns die hij op zijn gezicht had toen hij de grap wou maken verdween ook al snel in een soort pijnlijke grimas. "Dat doet zeer man." niet dat Amélie er iets aan kon doen. Maar hij kon er wel over klagen. Alaric vroeg zich af waarom zijn broer niet meteen gekozen had om een paar centimeters naar links te mikken en hem door zijn hart te schieten. Waren er nog dingen die Zeke had willen zeggen? Niet dat het veel uitgemaakt had als hij toch de intentie had om hem op te ruimen. Als hij dat gehad had..
![[am] filthy impetuous soul Animesher.com_pokemon-water-vaporeon-578889](https://animesher.com/orig/0/57/578/5788/animesher.com_pokemon-water-vaporeon-578889.gif)
![[am] filthy impetuous soul BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)