Tales of

Sinnoh

Hij wilde eerst weer even terug gaan naar Twinleaf town, dan kon Sem ook in Lake Verity zwemmen en konden ze elkaar wat beter leren kennen. Misschien zag hij zijn kinderen dan nog, of kon hij ze even rustig bellen. Hij had geen haast, alles op zijn tijd. Dus liep hij op een rustig tempo over route 205. Het voelde goed, de pokeball aan zijn riem. Hij had ze wel vaker in zijn leven in handen gehad, maar Sem had hij gekregen om researcher te kunnen worden. Dus was deze Basculin heel speciaal voor hem. Hij ging er voor zorgen dat ze goede vrienden werden, als Sem dat ook wilde. Mocht het echt niet klikken dan zou hij natuurlijk een ander pad voor de pokémon zoeken. Zijn welzijn was het belangrijkste. Hij had er nu in ieder geval nog vertrouwen in dat ze wel een band zouden kunnen opbouwen. Even voelde hij met zijn hand aan de pokeball en glimlachte. Ja, het kon nu allemaal beginnen. Wel op hun eigen tempo, met aandacht. Aandacht en vertrouwen.

Oei hij kwam in het territorium van een Elekid. Hij stopte met lopen toen hij wat vonkjes zijn kant op kreeg. “Kom ik te dichtbij vriendje.” Sprak hij rustig en zacht om de Elekid niet nog meer overstuur te maken. Even kwam het in hem op dat hij nu pokeballs had om pokémon te vangen, maar nee. Nee, dat ging hij Sem nog niet aandoen. Dit was een elektrische pokémon. Die was nogal in het voordeel tegen Sem. Het zou niet eerlijk zijn tegenover Sem om hem direct al voor deze pokémon te zetten en daarnaast had Elekid gelijk. Dan had hij maar niet zo dichtbij moeten komen, maar hij had hem echt niet doorgehad. Hij voelde in zijn jaszak, waar hij altijd wat verschillende soorten pokémon voer in hield, die hij zelf maakte. Als het goed is… Ja. Hij pakte het voer wat elektrische pokémon lekker vonden en legde dat op de grond. Hij liep niet naar Elekid toe, maar legde het gewoon voor zijn eigen voeten. “Voor jou, ik zal de volgende keer beter op letten dat beloof ik.” Hij glimlachte naar de pokémon en deed wat stappen achteruit, om hem meer ruimte te geven.  

Hij leek nog niet zo blij met zijn aanbod. Hij durfde eigenlijk ook niet gewoon weg te lopen, bang dat de Elekid dan helemaal boos zou worden. Straks kreeg hij een Thunder Shock achter zich aan. Wacht… “Niet schrikken, ik ga even iets pakken.” Zei hij nog steeds rustig terwijl hij voorzichtig de rugtas van zijn rug haalde. Hij ritste hem langzaam open en haalde er een zaklantaarn uit. Elektriciteit, Elekid’s waren gek op elektriciteit. Hij legde de zaklamp op de grond en rolde hem een stukje in de richting van de Elekid. “Kijk eens voor jou.” Hij kwam weer overeind, ritste zijn rugzak weer dicht en deed die op zijn rug. Ondertussen deed hij opnieuw wat stappen achteruit.

Dit viel meer in de smaak. De Elekid pakte de zaklantaarn op en liep weg, maar toen keek hij opeens om. Mace knipperde even met zijn ogen en keek de pokémon aan. Waarom stopte hij met lopen? “Toe maar ga maar weer je eigen ding doen.” Lachte hij warm naar de Elekid. Even voelde hij aan de pokeballs. “Of wil je met mij mee? Dan zal ik er voor zorgen dat ik altijd een extra opgeladen zaklamp in mijn rugtas heb.” Er ontstond een plagerige blik in zijn ogen en hij knipoogde naar de pokémon, met een klein grijnsje rond zijn lippen.

De Elekid leek te aarzelen, maar kwam toen toch naar hem toe. “Ik ga eerst naar Twinleaf town, bij mij thuis heb ik sowieso genoeg voor je. Niet overal aankomen hoor!” Hij schoot in de lach en wenkte de pokémon. “Kom maar. Je mag altijd terug gaan als je dat wilt. Ik zal je nooit dwingen.” Hij pakte de zaklamp van de grond en liep weer verder. Nu met een Elekid in zijn kielzool.

[Topic uit]