Tales of

Sinnoh

Hij had een nieuwe quest gekregen van Crescent Moon. En als hij eerlijk was, had hij weinig zin om er werk van te maken. Na het incident met zijn moeder had hij het mapje even doorgenomen, maar de inhoud en papieren die erin zaten maakten hem misselijk. Hij kon niet geloven dat ze dat gewoon aan hem gaf. Wat was er mis met haar? Hij was bijna over z'n nek gegaan bij wat erin zat, maar had zichzelf nog kalm kunnne houden. Het was immers geen vreemd beeld, ze deed dit vroeger ook. Het was eerder dat hij had gedacht dat er eindelijk een einde was gekomen aan haar domme acties. Maar goed, ook daar was hij fout geweest. Hij had de laatste tijd enorm gedacht aan haar woorden, aan wat ze hem had gezegd en het maakte hem zo boos. Hij had zich in weken, al dan niet maande, zo woest gevoeld over haar woorden en acties. Hoe kon een moeder zo over haar dochter praten? Hoe kon een ouder zich zo weinig ontfermen over het welzijn van haar kinderen? Hij wilde zich vasthouden aan het feit dat ze dit deed omdat ze haar emoties niet wilde tonen, maar dit kon toch niet langer zo? Hij had haar nooit meegemaakt toen haar vrouw was overleden, aangezien hij en zijn zus toen nog niet geboren waren, maar als ze ook zo was omgegaan met het verlies van haar partner... Dan was er weinig hoop op wat de vrouw zou doen in de toekomst.

Zijn ogen scanden even het papier, waarbij hij kalm opkeek. Hij had het huis uit moeten gaan, wetende dat haar 'cadeautje' tussen dezelfde vier muren te vinden was waar hij sliep. Hij had geen oog meer toe gedaan bij de realisatie dat zoiets in zijn huis lag. Maar de papieren die erbij hadden gelegen waren duidelijk genoeg geweest naar de reden. Hij slikte, kantelde zijn hoofd wat naar rechts en kneep zijn ogen toe. Even weg zijn van huis was dan ook beter. Ookal deed hij eigenlijk niks anders. Constant bezig zijnde zorgde ervoor dat hij zijn hoofd boven water kon houden. Hij wist niet wat hij anders zou doen. Misschien was dat de reden waarom hij echt niet uit de organisatie wilde. Want als hij zelf verantwoordelijk werd voor zijn acties, activiteit en algemene bezigheden dan zouden die stilvallen. Crescent Moon gaf hem een reden, een excuus om bezig te zijn. En dat was juist hetgeen dat hij zo verschrikkelijk nodig had. Zeker in tijden als deze.

Met een kruk in de hand wandelde hij naar voren, waarbij hij even vragend opkeek naar een man, die eenzaam op de pier stond. Kort keek de man vragend neer op de blondine, die begeleid werd door zijn loyale Lycanroc. Hij was zo blij dat hij zijn Pokémon meteen terug had kunnen meedoen uit het Pokémon center, want hij wist niet wat hij zou doen als hij een nacht zonder hun was. Het idee dat hij Morrígan of Blathnaid moest verliezen beangstigde hem enorm. Het was een feit dat de katachtige en zijn starter zijn meest kostbare duo was op emotioneel niveau. De Meowstic begreep hem beter dan wie dan ook, er was geen barriere tussen hem en haar. Hij moest niks neerschrijven of laten afspelen voor haar. Ze begreep hem gewoon, opdat ze telepathisch met hem praatte. En dankzij dat fenomeen voelde hij zich zo enorm veilig en begrepen door haar. De Togedemaru was dan iets totaal anders. Het beste dat hij haar kon beschrijven, was dat hij zich gewoon veilig in haar omgeving voelde. Haar zachte piepjes en handelingen brachten zijn gedachten tot rust. Waarom dat was, wist hij niet. Zijn eerste reactie toen hij uit het politiestation kwam was ook om haar bij zich te nemen en haar gewoon te knuffelen. Het had ervoor gezorgd dat hij niet instortte toen hij zijn situatie aan Angie had uitgelegd en had er ook voor gezorgd dat hij de kracht had iets te zeggen.

"Ben jij de ranger die mij komt helpen met mijn verloren hengel?" De kleine man schrok uit zijn gedachten en keek snel op naar de man, waarbij hij even knikte naar de man. De man begon te glimlachen en draaide zich een kwartslag. Het blaadje dat de blonde man vasthad werd rustig even opgevouwd en in zijn achterzak gestoken. Het leek erop dat hij het niet nodig had, was wel zo handig. Hij nam zijn ene kruk wat beter vast en wandelde achter de man aan, op de voet gevolgd door de traited wolf. Al snel kwam de visser tot stilstand bij de rand van de pier en liet hij een zucht horen. "Hier ben ik hem verloren," Klonk er kalm van de man af, die even wees naar de algemene ruimte rond hem. Myrddin fronste even en knikte langzaam naar de man. Hij liet zijn hand dan ook naar zijn riem gaan en pakte de ballen van de Magikarp en Buizel erbij. De ene had de poes eerder gevangen op de kersmarkt, de ander had hij gehuurd speciaal voor deze opdracht. De vis en otter verschenen in het water, waarbij ze even vragend opkeken naar de ranger. Myr pakte zijn holo caster erbij en begon te typen op het ding. 'Er is een grote vis in de buurt die meneer zijn vishengel mee heeft genomen. Kunnen jullie even gaan kijken wat er aan de hand is?' Klonk er van het apparaatje af. De Buizel begon te glimlachen en knikte even, waarna ze omkeek naar de vis, die het niet zo goed leek te snappen. De otter maakte blije geluidjes, greep de vin van haar metgezel vast en trok hem mee onder water, beide zoekende naar de vishengel in kwestie.

De man naast hem was even verbaasd over zijn manier van communiceren en de kleine man keek even schuin op naar hem. Met een side-eye zorgde hij ervoor dat hij de man wegkeek van hem. Myrddin perste zijn lippen stijf op elkaar en stak de holo caster terug weg, waarna hij twee nieuwe ballen erbij nam. Zijn Togedemaru en Whimsicott kwamen tevoorschijn. De muisachtige kwam meteen klagend aan zijn been staan en een tedere glimlach kwam op zijn gezicht, waarna hij wat naar voren leunde en haar van de grond nam en tegen zich aandrukte. Het was ook zo enorm fris. Brr. Hij wilde zeker niet het water ingaan, dat liet hij maar over aan de twee water Pokémon. Raeghann daarintegen was heel erg geïnteresseerd in water er aan de hand was en begon over het water heen te hoveren, neerkijkende op het wateroppervlak. De reden waarom hij de twee erbij had gehaald was simpel; als de grote vis boven kwam dan had hij tenminste een grass en electric type bij de hand. Met alleen Harlow zou hij er immers niet komen. De hond was immers puur rock type.

Er ging wat tijd voorbij, waarbij de man afscheid nam en zei dat hij maar moest appen als hij de hengel had gevonden. Myrddin had kalm geknikt naar de man op zijn woorden en had zijn focus terug gelegd op de zee. Golven trokken over het oppervlak heen, maar hij had zowel de Buizel als Magikarp al even niet meer gezien. De man begon echter te fronsen toen hij licht uit het water zag komen, waarna er opeens bubbels uit het water kwamen. In een halve seconde sprong er plots een gigantisch serpent naar boven. Myr slikte en zette geschrokken een pas naar achter. Het was pas na enkele tellen dat hij besefte dat dit zijn Magikarp was, die in het water vast in gevecht was gekomen met... iets en dus evolutie was ondergaan. Een Gyarados huh, schijnbaar moest het level hoger geweest zijn dan hij initieel dacht. Met een hoge beweging dook het blauwe wezen terug onder de golven, waarbij water alle kanten op vloog en ook hij een hap zeewater over zijn kop kreeg. Blathnaid, die nog steeds in zijn arm zat, klaagde luid. Hij begon meteen te rillen, de koude van het water alles behalve aangenaam in deze temperaturen. Raeghann daarintegen vond het best een grappig zicht en was dan ook aan het kakkelen alsof het de beste grap was van de eeuw. De ranger zuchtte zachtjes en kneep zijn ogen toe. Het was hopen dat de Gyarados en Buizel de grote vis vonden en naar boven dreven. Want hij kon onmogelijk nu zelf het water in met zijn gipsbeen.

Met grote ogen keek hij op naar de school vissen die verscheen. Wel meteen schoot Raeghann in actie en draaide ze om haar as, waarbij ze even blije geluiden maakte een een Sunny Dance deed. Wel meteen was het klaarder weer en voelde Myr de winterzon op zijn gezicht. Maar daar stopte het niet bij. De Buizel, die naast hem was geland en wat over de kade glibberde schoot op en keek met grote ogen op naar de bende vissen, die het gevormde lichaam het water in kapte en even een luid gebrom liet horen. De blonde man vernauwde zijn ogen terwijl hij zocht naar iets van teken van de hengel... maar niks. En veel tijd om daar op in te haken, had hij niet, want het best sperde zijn vissenkaken open en liet een luid gerommel horen. Even zette de kleine man een stap naar achter, geschrokken, terwijl hij het beest probeerde in te schatten, de situatie probeerde in te schatten, maar hij kreeg geen ingave. Niet op dit moment. Niet tot ding ten aanval ging.

De bek ging open en een Water Gun verscheen. Eentje die borderline tegen een Hydro Pump aanleunde qua kracht en omvang. Hoe dan ook sprong de traited Whimsicott meteen in actie en vuurde ze een Solar Beam af. De twee stralen raakten elkaar, maar het water spatte uiteen en maakte plaats voor de grass move, die door het lichaam van de geschoolde vis ging. Wat van de kleinere Whishiwashi's vielen van het lichaam af, waarbij een luid gebrom van het beest kwam. De Gyarados die hij eerder in het water had gelaten doemde plots van onder het wilde kolkende water vandaag. Een boos gebrul kwam van het drakenwezen af. Een Hydro Pump werd van achter de grote vis afgevuurd en nog voor het iets kon en zich deftig kan omdraaien om de water type aan te kijken, kreeg het de volle lading van de water aanval tegen hem aan. Het beest vloog opzij en ramde door de kracht van de water move tegen de kade aan, waardoor deze even beefde. Kleine visjes vielen op het hout en flopten wat heen en weer. Myrddin, die bijna zijn balans verloor, werd gelukkig opgevangen door zijn Lycanroc, die zich meteen achter hem had geplaatst om te voorkomen dat hij viel. Hij legde even een hand langs haar nek en keek haar dankbaar aan. De wolf blafte even enthousiast en neusde haar trainer wat rechter, zodat hij weer deftig op zijn krukken kon rekenen.

Blathnaid, die nu dicht genoeg was naar het wezen, blies haar kaakjes op en sprong op. Een Zing Zap, de signature move van Togedemaru, werd uitgevoerd. De elektriciteit begon te dansen rond haar uitsteeksel, waarna ze tegen de wezens aanknalde. Wel meteen klonk een vervormd geluid van het grote beest aan, die verkrampte en toen uit elkaar viel. De kleine visjes doken in het water en op de kade, waarbij het gebrom van eerder nu enkel nog wat bange piepjes waren. De traited muis lande soepel op de kade en piepte even boos naar het water, dat nog wild nagolfde van de verschijning van de vis. Voor even dacht Myrddin dat het over was, maar toen hij zag hoe een nieuwe schaduw zich vormde onder het water, slikte hij even. Hij greep wel meteen de ball van zijn loyale Archeops en liet haar verschijnen. De fossiel Pokémon keek even op en schatte de situatie in, maar nog voor ze iets kon doen, dook de geschoolde vorm weer boven. Het leek erop dat de vissen even uit elkaar waren gegaan om te hergroeperen achter de Gyarados. Bronsted gromde even en draaide zijn lijf, ijs dansende om zijn tanden om een Ice Fang uit te voeren. Maar de grotere vis liet het toe.. Wat de ranger verbaasde... Tot hij zag hoe het zijn lichaam draaide en een hevige klap tegen de water type aangooide. Een pijnlijk geluid kwam van de Gyarados af, die net was geraakt door een Endeavor. Raeghann haar ogen werden groter waarna een tweede Solar Beam werd afgevuurd. De straal was raak, gelukkig, en dwong de vissen om even onder water te gaan.

Snel wierp hij een blik op de Buizel, die naast hem was gaan staan. De otter, waarmee hij al eens had samen gewerkt, keek op naar de man en knikte. Met een grote sprong dook het terug het water in, achter de school vissen aan. Misschien, met wat geluk, waren ze genoeg verzwakt dat het oranje wezen kon verder zoeken naar de hengel. De Gyarados leek erg verzwakt te zijn door de aanval, wat enkel een teken was dat de vissen dat ook waren. De aanval die ze immers hadden uitgevord was hier een indicatie van. Daarbij was het ook niet verbazend, om verschillende stab moves te ontvangen van mons waar die zwak aan was. Nou ja... de seprent stond nog overeind, dus na de tweede solar beam van raeghann verwachtte Myrddin niet meteen dat hun tegenstander knock out zou zijn. Dat hoefde eigenlijk ook niet. Zolang de ability maar niet terug actief ging...

De Archeops opende haar bek wat, proefde de zilte lucht en schudde haar kop. Met een sprong schoot ze de lucht in, waarna ze wat boven het water hoverde. Blauwe vlammen dansende rond haar mond. Ze was duidelijk klaar om de vissen terug aan te vallen als ze verschenen. Hijzelf had Blathnaid en Harlow nog op de kade bij hem. Dus als het echt uit de hand liep, kon hij rekenen op die twee om hem veilig te houden.

De meeste vissen gingen alle kanten op, maar een enkele Whishiwashi kwam de kade op. Myrddin slikte even en fronste bezorgd, waarna hij even tegen de flank van zijn Pokémon duwde. De wolf keek even rustig naar zijn trainer en stapte naar voren. Rustig neusde ze het visje terug het water in, waardoor deze even rond begon te zwemmen. Zo... Dat leek hem beter. Zijn ogen keken even naar het visje, maar zijn aandacht ging al snel naar het glinsterende ding. Harlow had deze ook gespot en blafte even, waarop Myr even een pas naar voren zette, meer naar het water toe. Aisling lande soepel naast hem en kantelde haar kop om mee te kijken. De Buizel, die even boven kwam, keek vragend naar de Pokémon en diens trainer die het water in aan het staren waren. De otter piepte even, keek naar beneden en verdween onder de golven. Raeghann kwam ook erbij en liet haar handjes even over het water gaan, heen en weer vliegende over de zee was ze veilig. Maar Myrddin kon het niet laten met zijn ogen te rollen. Als er nu iets tevoorschijn kwam en naar haar hapte, was ze zo weg. Met nat katoen kon ze immers niet vliegen.

Al snel zag hij de oranje schim verdwijnen, voor even, voordat het duidelijk terug kwam en groter werd. Al snel dook de Buizel naar boven en afwachtend keek de man naar de Pokémon. Had ze iets gevonden? Het glinsterend ding was weg... Dus was ze die gaan ophalen? Afwachtend keek hij dan ook naar de geleende Pokémon.

De hengel!

Een glimlach verscheen op het gezicht van de ranger, die even naar voren leunde, steunende op zijn Archeops, om de hengel over te nemen van de Buizel. De oranje otter stak haar pootjes blij op en zodra de man het ding in zijn handen had, sprong ze de kade op, zich even uitschuddende, om vervolgens om te kijken. Myrddin glimlachte even naar haar, rechte zichzelf en stak het ding even op naar Aisling. De gevederde raptor nam het ding voorzichtig vast in haar klauw en zette een pas naar achteren, zodat de kleine man zijn krukken kon gebruiken om te bewegen. Hij liet zijn grijsblauwe ogen even vallen op de Gyarados in het water en rommelde al snel in zijn broekzak, om diens ball eruit te halen. Rustig liet hij het serpent terugkeren. Hij zou hem immers niet meer nodig hebben nu hij de hengel terug kon brengen naar de man. Raeghann liet een enthousiast geluid klinken toen ze doorhad dat de quest op rolletjes liep. De Whimsicott had al zoveel quests met de man gedaan dat hij zag dat ze erg enthousiast werd hierover. Ook leken gevechten haar enorm te liggen, net als de Archeops. Hij zou meer met de Archeops en grass type moeten doen om ze te stimuleren. Hij glimlachte dan ook zachtjes, bewoog zijn krukken wat en draaide zich. De Buizel rende even voorop en maakte een blij geluid, iets waarop Blathnaid meteen enthousiast reageerde. Ze ging dan ook achter de water type aan. Zo gingen die twee spelende kade af, terug naar het droge. Myr keek ze even na, voordat hij diep ademhaalde en ook in beweging kwam.

Eenmaal terug aan land keek hij even om. zuchtende, want trappen lopen met krukken was nooit ideaal. Aisling voegde zich naast hem en keek hem vragend aan, de hengel wat ophoudende. Hij aaide haar kort, nam zijn holo caster bij de hand en begon te typen naar de persoon in kwestie. Hij liet weten dat ze een hengel hadden gevonden, maar er was natuurlijk geen zekerheid dat dit de juiste hengel was. Nou ja, hoeveel van die dingen zouden juist precies daar liggen? JUist ja, het leek hem sterk dat dit niet de juiste hengel was. Hij zuchtte dan ook even en sloot de holo caster terug af, zijn blik even rondgaande terwijl hij wachte op een antwoord van de man. Raeghann was achter de Togedemaru en Buizel aan gegaan, die beide wat aan het spelen waren op een veldje verderop. Harlow blafte even en keek om naar haar trainer, opdat ze duidelijk ook met de otter en muis wilde gaan spelen. De man lachte even zachtjes, knikte en keek toe hoe de Lycanroc naar het duo heen sprinte. Misschien dat hij daar op een bankje best zou wachten tot de man hem terug appte.

En zo zat hij daar dan ook, in het gras, met zijn handen over elkaar op zijn goede been gelegd. Zijn gebroken been lag wat voor hem uit, zijn focus legende op het gips. Zijn Archeops zat netjes om hem heen en gaf hem de rugsteun die hij nodig had. Het begon later te worden op de dag, maar de man in kwestie had hem gezegd te komen naar de plek waar ze voor het eerst elkaar hadden gezien. Hier dus. Harlow en Raeghann waren wat ana het doen verderop, terwijl de Buizel en Blathniad moe waren genomen en bij hem lagen te nappen. Toen de kleine man echter de bekende figuur zag, stak hij even zijn hand op en wuifde hij. Moeizaam duwde hij zichzelf overeind, de hengel in een hand terwijl hij zijn krukken gebruikte om naar de man te gaan. Kalm stak hij het ding uit naar de man, een glimlach op zijn lippen. Alstublieft meneer.

Hij knikte even blij naar de man en overhandigde de hengel tevreden. Aisling liet haar focus even over de man gaan, die wel meteen een gem uithield. Myrddin keek er even naar, voordat hij het met lichte tegenzin toch overnam van deze gozer. NOg een gem? Wat moest hij toch steeds met die dingen... Hij slikte, maar knikte nogmaals dankbaar naar de man. Dit had hij immers niet moeten doen, stond niet in het contract, maar hij was hem er wel dankbaar over. Hij bracht zijn hand naar zijn zak en duwde het ding erin. De schoudertas had nu twee gems en Myrddin wist niet wat er erger was, dat hij niet wist wat ze deden of dat hij het gewoon verschrikkelijk vond dat hij ze bleef vinden? Of dat zij hen bleven vinden... Hij zuchtte wat, bracht zijn hand op en wuifde de man gedag. Zijn hand zakte hierbij meteen af naar de Archeops, die een aaitje ontving van zijn trainer. Een geslaagde missie was altijd fijn. Hij deed het immers niet voor de rewards hm. Dat was een iets dat hij altijd zou moeten blijven vasthouden, anders zou hij er eeuwig mee blijven zitten.

Kalm keek Myr even op naar zijn Pokémon toen de man weg begon te wandelen. Hij zou ze wel nog even laten stoeien. Ze leken erg gelukkig, zeker de leen Pokémon. Die zag vast niet veel daglicht en niet veel uren waar ze zich echt kon ontspannen. Een trieste bedoeling als je het aan hem vroeg. Als het aan hem lag zou de Buizel en de andere leen Pokémon uit geroteerd worden voor eens iets anders, maar helaas, zo was het niet. Als het kon ahd hij de otter al lang bij zijn team gevoegd, maar dat was wederom een noppes. Ze had immers al zoveel meegemaakt met hem... Misschien dat hij haar voor de volgende quest ook zou meedoen, leek hem enkel gepast.