Tales of

Sinnoh

Mitch trok zijn sjaal nog wat meer om zich heen toen een koude wind langs zijn gezicht gierde. Hij was er vrij zeker van dat het ondanks het winterseizoen in de rest van Sinnoh niet zo koud was als hier. Natuurlijk was het onderdeel van het festival en hoorde het er ook gewoon bij, maar Mitch was toch meer fan van het warmere seizoen. De lente was bijvoorbeeld ideaal omdat het nooit te warm was en ook nooit te koud. Maar goed, het hoorde er nu eenmaal bij en hij nam het zoals het was. De bruinharige jongen liep op zijn gemak in de richting van Lake Acuity. De drukte begon hem een beetje te veel te worden en hij had ongeveer twee dagen geleden al ontdekt hoe sereen het daar kon zijn. Hij had Bruce uit zijn bal gelaten omdat hij wilde voorkomen dat hij in een gevecht zou geraken met een wilde Pokémon, maar heel zijn tocht naar het meer verliep vlotjes en Mitch merkte dat het daar inderdaad veel rustiger was, op een man met een schildersezel en een shiny Speal na. Een shiny nog wel… Dat was boffen. Mitch duwde hielen expres wat harder in de sneeuw zodat de man hem duidelijk aan hoorde komen en ging met zijn handen in zijn zakken naast de man staan, welke hij een begroetend knikje gaf. ”Doe je dat vaker zo?” vroeg hij, knikkend naar het doek en de schildersezel. Misschien was het een hobby, misschien was het zijn beroep. Je wist het maar nooit.

Mitch gaf een knikje. ”Dus je bent niet echt met Pokémon bezig?” Hij wist niet of dat dit een te snelle conclusie van hem was, want de jongen hád immers een Shiny Spheal bij zich, maar dat wilde niet altijd wat zeggen. Zowel Bruce als Mitch keken lichtelijk geamuseerd naar de Spheal toen ze naar hem toekwam en Mitch hurkte bij haar neer zodat hij met zijn gehandschoende hand over haar kopje kon aaien. Hij had altijd net wat meer met Pokémon gehad dan met mensen en vond het dan ook zeker niet erg dat de Pokémon hem kwam begroeten. ”Hallo daar, schoonheid,” sprak hij bijna vertederd tegen de vrolijke bal. ”Mitch,” zei hij op een kalme toon tegen de ander. ”Neem het haar niet te kwalijk. Spheal zijn nu eenmaal nieuwsgierige, sociale Pokémon.” Hij merkte de irritatie van de ander heus wel op en wist niet of hij zich daar vraagtekens bij moest stellen of niet. Misschien was het gewoon irritatie omdat hij de Spheal op het doek had willen zetten, maar zat daar écht zo veel haast achter? ”Is dit schilderij iets waar een deadline op zit?” vroeg hij dan ook. Hij overwoog kort om Poseidon uit zijn bal te laten zodat hij kennis kon maken met de Spheal, maar hij durfde niet goed. Dadelijk zou Poseidon denken dat het een wilde Pokémon was en alleen maar banger worden. Maar toch… Als er één Pokémon hem misschien wel op zijn gemak kon stellen, dan was het de Spheal wel. Hij zou eerst wel even wachten wat de jongen zou zeggen. Als Dex een deadline had, dan was het niet bepaald fijn als Mitch er met zijn therapiesessie voor zijn Magikarp, voor iets wat hij dan ook nog zélf veroorzaakt had, tussen zou komen.