Tales of

Sinnoh

Ademhalen, ademhalen. Ze prentte het zichzelf continu in. Ze moest.. blijven.. ademhalen. Maar desondanks voelde ze haar handen trillen van angst. Kon ze dit? Ze twijfelde er ten zeerste aan. Maar ze had het Amélie beloofd. En ze moest haar angst op het gegeven moment echter onder ogen gaan zien. Ze haalde een Fire Stone uit haar tas en liet haar zwarte Vulpix uit de Pokéball komen. Iets meer vuurkracht... Iets meer power. Am zou approven, terwijl ze de Fire Stone tegen het voorhoofd van haar Vulpix drukte. Net zoals Leda. Negen lange staarten verschijnend in een prachtig licht. Net zoals Leda.. maar toch zo anders. Met een zwakke glimlach aaide ze de Ninetales over haar hoofd. "Je ziet er super uit," murmelde ze, waarna ze de Ninetales terug liet keren naar de Pokéball. Ze veegde haar hand langs haar voorhoofd heen en schudde haar hoofd, waarna ze besloot nog een keer diep adem te halen en naar binnen te lopen.

De deuren gleden gemakkelijk open en Lucie liep naar de balie, waarna ze de formulieren invulde. De bekende formulieren, de formulieren die ze nie thad doorgelezen toen ze tien was, maar die nu pijnlijk duidelijk zeiden dat elke verantwoordelijkheid voor jezelf was. Dat had ze aan de lijve ondervonden. Dat had Prins met de dood moeten bekopen. Zweet maakte haar handpalmen glad, ondanks dat het vrij fris was binnen. Desondanks zette ze haar handtekening op de papieren, terwijl Ruddles over haar schouders heen meekeek, zich van geen kwaad bewust op haar stress na. Een zuchtje ontsnapte haar en ze glimlachte naar de Raichu. "Alles is oké," zei ze, maar de woorden waren meer voor haarzelf bedoeld.

Daarna stapte ze het strijdveld op met haar Raichu aan haar zijde, klaar om te facen wat er ook hun kant op zou komen. Ze voelde zich er niet klaar voor.

Haar hart klopte in haar keel terwijl ze aan de andere kant van het strijdveld plaatsnam. Het was hier haast tropisch, met palmbomen en zand. Maar desondanks sijpelde de winterkou alsnog wel door. Niet dat Lucie het merkte, die had het gloeiend heet van de stress.

De regels werden omgeroepen door de Gym Leader, welke aangaf dat Lucie als eerste een Pokémon moest inzetten en dat er niet gewisseld mocht worden. Lucie wist daarentegen beter. Ze wist de strategieën die Am haar ingefluisterd had. Of ze ze durfde gebruiken dat was twee.. Maar voor nu was ze hier om het te proberen. Ze sloot haar ogen kort, klikte de Pokéball los van haar Whimsicott en gooide deze omhoog. Al stuiterend, in een regen van glitters, verscheen Aquila op het strijdveld. Met nieuwsgierige glinsterogen keek Ruddles van over haar schouder mee.

[Lucie zet Whimsicott in]

Ze voelde zich ijskoud en tegelijkertijd veels te warm terwijl ze wachtte tot de Gym Leader haar Pokémon koos. Het duurde lang, veels te lang. Aquila hoverde wat op het strijdveld, tevreden en vrolijk. Na slechts enkele seconde gooide de Gym Leader een Muk het veld op. De regenboog kleurige Pokémon schreeuwde en een vieze stank dreef over het veld heen. Lucie voelde haar hart een slag overslaan. Ondanks dat ze weinig battle ervaring had, had ze wel veel onderzoek gedaan naar Pokémon en hun biodiversiteit. En ze wist dat deze Muk een verschrikkelijk voordeel had. Binnen no-time sproeide deze een Acid Spray naar de Whimsicott, welke het uitschreeuwde toen deze vol geraakt werd. Als bevroren bleef Lucie staan, aan de grond genageld, ogen opengesperd. Ze zag haar Whimsicott wat hulpeloos over zijn schouder kijken, maar er kwam geen commando uit haar mond. Haar lip trilde, maar niks wilde.

Op commando van de Gym Leader schoot de Muk naar voren, hard slaande met een Pound. Aquila rolde over de grond heen en stuiterde wel weer op, maar was behoorlijk shaken. Ontwijk! Lag op Lucie's lippen, maar ze kreeg het niet naar buiten geperst. Ergens verwachtte ze dat er een nieuwe aanval zou komen, maar de Gym Leader deed niks. Kalea zette haar handen in haar zij en keek Lucie met vuur in haar ogen aan. "Ik ga niet je Pokémon voor je in het rondmeppen!" spuwde de gym leader. Het was duidelijk, Lucie moest zichzelf of herpakken, of de match zou stopgelegd worden. Het was duidelijk dat Aquila haar nodig had. Maar wat kon ze? Tegen deze Muk? Haar interne Amélie schreeuwde nog net niet in haar oor. Nee, je mag niet wisselen, maar ja, moves zoals U-Turn mogen zeker. Maar.. Dat voelde ergens wel cheap. Sidderend nam ze een paar secondes, diep in en uit ademend, dankbaar dat Kalea haar eventjes die secondes gunde. Maar dat duurde niet eeuwig. Het meisje stak haar hand uit en riep dat Muk Poison Gas moest gebruiken. Dit was net de push die Lucie nodig had, waarna haar stem, ietwat ijl, over het strijdveld klonk "Gebruik.. Gebruik Tail Wind!" Een stevige bries stak achter haar op, haar blauwe staarten naar voren blazend. De wolk Poison Gas werd naar achteren geblazen, terug naar de Muk. "Nu Stun Spore!" De wolk van Stun Spore werd op de wind gedragen naar de Muk, wervelend om de Muk heen. De Muk sidderde en schokte, duidelijk last hebbend van de Stun Spore. Toch de Muk, met een ontzettende boer, een flinke lading Sludge op te braken in de richting van Aquila. Walgelijk. Aquila werd alsnog vol geraakt en dit gaf Lucie het signaal dat het echt tijd was om hem eruit te halen. Cheap of niet, dit kon niet, dit zou Aquila kosten. Ze kneep haar handen tot vuisten samen terwijl haar hart in haar keel hamerde, bijna tot stilstand komend. Maar Aquila kwam nog overeind, duidelijk gehavend. "U-turn!" riep ze haar Pokémon toe. Aquila stuiterde één, twee keer, waarna deze rood opgloeide en tegen de Muk aanbotste. De Muk stuiterde wat op en neer, maar had er duidelijk weinig last van. Een tegenaanval lukte echter niet, de Muk leek even te erg verlamd. Aquila verdween spontaan en kwam terug naar Lucie, wie de volgende Pokéball alweer groter had gemaakt.

Snowstorm stampte op de grond terwijl ze uit de Pokéball kwam, zichzelf kalmpjes uitrekkend. Amélie had de tip gegeven om wat meer powerhouse moves te leren aan haar Pokémon en Lucie had het gedaan. Nu ze eenmaal bezig was, lukte het haar ook wat helderder na te denken. ”Earthquake!” riep ze haar Amaura toe. Snow sprong de lucht in en liet de grond sidderen met de kracht waarmee ze neerkwam. Het strijdveld brak open in een barst die razendsnel groter werd in de richting van de Muk. De Muk schreeuwde klagelijk terwijl zijn slijm in de spleet zakte deels. Kalea besloot dat dit niet nog een keer ging gebeuren. De ogen van de Muk gloeiden op toen deze Disable gebruikte. Snowstorm trok haar kop geschrokken terug, waarna ze een paar keer met haar hoofd schudde. De eerst komende tijd ging ze geen Earthquake gebruiken. Lucie beet op haar lip, dat was wel haar grootste voordeel tegen deze slijmbal. Ondertussen leek de Muk ook nog eens te krimpen, nog moeilijker te raken. ”Uhm.. Stealth Rock!” riep ze haar Amaura toe. Wat had Am okalweer gezegd? Handig voor volgende rondes toch? Ja. Misschien ook wel handig voor deze ronde..? Nee, op dat vlak deed de Stealth Rock weinig. Dat gaf de Muk wel de ruimte om zelf een aanval uit te voeren. Een Sludge aanval raakte Snowstorm vol op haar rug. Het mocht niet baten dat Lucie riep om te ontwijken. Een koude siddering ging over haar rug heen en angst greep haar om het hart toen de Amaura iets door haar voorbenen zakte. Pas toen ze weer iets omhoog kwam, zag Lucie dat de dinosaurus vergiftigd was. Ze beet kort op haar lip. Doorzetten.. Doorzetten.. ”Rock Slide!” riep ze naar Amaura, uit haar concentratie gehaald, in de hoop dat deze aanval zou raken. Maar dat deed het niet, niet met hoe klein de Muk nu was. De stenen vielen op het strijdveld neer, maar de Muk wist ertussendoor te glippen, zachtjes lachend. Een Venom Drench werd opgespuugd in de richting van haar Amaura. Maar door de vertraging van de Stun Spore, wist Lucie nog net op tijd te roepen dat haar Amaura moest ontwijkend. Sissend kwamen de druppels op het strijdveld terecht, in de grond vretend.

Lucie liet een opgeluchte zucht los, blij dat het zuur haar Amaura niet geraakt had. Haar blik gleed even naar de tribune, een zwakke glimlach op haar gezicht en pas toen merkte ze dat haar paardenstaarten nog steeds in een zachte bries naar voren geblazen werden. Wind.. ”Icy Wind!” riep ze. Misschien zou de snelheid van de wind genoeg kunnen zijn… De Tail Wind nam de Icy Wind mee, wervelend om de Muk. De Muk schreeuwde het uit, proberend uit de Icy Wind te ontsnappen, maar het mocht niet baten. Om te ontsnappen uit de Icy Wind, kromp de Muk weer wat verder. De wind begon langzaam te liggen. Aquila was te lang van het veld geweest. Kalea gebruikte meteen het moment om een Smog aanval uit te voeren. Dikke rook rolde uit de walgelijke mond van de Muk en Snowstorm begon meteen te hoesten. ”Blaas het weg met Icy Wind!” riep Lucie wat geschrokken. Snowstorm was al vergiftigd, het hoefde niet nog erger te worden! De Amaura schudde wat met haar hoofd terwijl Lucie het volgende commando gehaast riep. ”Ancient Power!” Diverse stenen vanuit de Rock Slide in de buurt van de Muk werden omhoog getild en crashten neer. Ondanks de Minimize, kon de Muk geen kant meer op. Schokkend van de Paralysis, bleef de Muk op zijn plek zitten. Het was nu of nooit. Misschien kon het weer… ”Earthquake!” riep Lucie. De Amaura schudde haar lichaam eventjes uit, waarna ze een grote sprong maakte. Tegelijkertijd maakte Lucie haar hart een grote sprong. Het kon, het kon echt. Met een gigantische klap kwam de Amaura neer op de grond terwijl de grond weer begon te trillen. Alle gevallen stenen begonnen te verkruimelen en om te vallen, bovenop de Muk, terwijl de aarde duizelingwekkend schokte en scheurde. Stof woei op vanuit het veld, terwijl Lucie met gespannen ogen keek naar wat de uitkomst was.

Het stof trok langzaam weer op en daalde neer op het strijdveld. Lucie wachtte gespannen af, af en toe een blik werpend op de scheidsrechter in de hoop dat deze de vlag zou heffen, zou signaleren dat de Muk uitgeteld was. De spanning kwam nu iets naar buiten nu ze moest wachten. Haar handen begonnen weer te trillen en haar ademhaling stokte in haar keel. Maar in plaats van dat de vlag zich hief, gebeurde er wat anders. Een rode gloed kwam uit het stof, waarna Snow weer met het hoofd begon te schudden. De strijd was nog niet klaar, Snow was geraakt door een Disable. Voordat Lucie haar schrik te boven kwam, kwamen met een hels kabaal rotsen uit de grond geklapt. Snow probeerde wat weg te duiken, maar de stenen vielen al snel op haar neer. De Amaura zakte door haar benen heen terwijl Lucie haar handen voor haar mond sloeg, tranen in haar ogen. Stenen, gekrijs, bloed op de tegels, Lucie was plotseling weer 10 jaar oud terwijl ze daar stond.

Totdat ze weer met haar ogen knipperde en de stenen begonnen met schuiven. Snow, duidelijk geblutst maar nog overwonnen, kwam onder de stenen vandaan en schudde zich uit. Ze ademde wel zwaarder, het gif begon door haar lichaam heen te trekken. Ze moesten wat anders proberen. Ze moesten niet meer zo’n wandelend doelwit zijn. Misschien... ”Gebruik Mist!” riep Lucie haar Pokémon toe. De Amaura twijfelde geen moment en opened haar bek, waarna een dikke laag mist zich over het strijdveld verspreidde. Het liet de Muk en de Amaura beide verdwijnen. Oké, dat was stap één. ”Bevries het strijdveld met Icy Wind, ” Dit monster bestond uit slijm. Daar moest een zekere, hoge hoeveelheid vocht in zitten. Tevens kwam het uit tropische gebieden. Misschien dat het ijs het wel dusdanig zou vertragen... Ze moest het erop gokken. Ondertussen regende het smerige Sludge in het rond. Lucie kon de outline van Snow nog net uitmaken in de mist en ze wist elke Sludge te ontwijken nu de Muk niet zo goed kon mikken. Hopelijk had Snow wel goed onthouden waar de Muk was. Gebruik Earthquake! De Amaura probeerde het, stampte op de grond, maar het wilde niet, er gebeurde niks. ”Rock Slide!” riep Lucie dus snel haar Amaura toe. De Pokémon stampte hard op de grond en diverse stenen braken en barsten. Ook de stenen van de Stone Edge begonnen te schuiven. Het was veel meer steen dan de vorige keer hierdoor. Het strijdveld was een zooitje.

Door al het stof begon de mist alweer iets op te trekken. Lucie vernauwde haar ogen en zag tot haar vreugde dat de Muk vastgevroren zat aan de grond. Nog beter dan ze gehoopt had. Ook leek hij weer te schokken, vastzittend in een verlamming. Dat beloofde een voltreffer. ”Gebruik Aurora Beam!” riep ze haar Pokémon toe. De prachtige, regenboogkleurige straal kwam uit de mond van de Amaura en raakte de Muk vol in de buik. Het ijs kraakte iets maar de Muk bleef nog steeds vast zitten. Kalea beval haar Pokémon om Brick Break te gebruiken hierop. Hoeveel TM’s had ze de Muk geleerd? Was het stiekem een vriendin van Amélie? Lucie beet op haar lip terwijl de Muk op het ijs sloeg. Het werd tijd om dit af te ronden en ervoor te zorgen dat de Muk niet te dicht bij kon komen. Een Brick Break in the face zou funest zijn. Nogmaals Aurora Beam! riep ze, enigszins buitenadem van schrik van hoe lang dit duurde. Ga nou neer, ga nou neer... De Muk dook weg met een Minimize onder de regenboogkleurige straal. Een gevallen steen achter hem brak in stukken toen de ijzige straal het raakte. Lucie balde haar vuisten toen de Muk weer omhoog kwam met een nieuwe straal Sludge. Het leek het haast op te kotsen weer. Gatver. Snowstorm, ondertussen, zakte alweer iets door haar benen. Ze kon het niet lang meer volhouden. Alles of niets. ”Earthquake!” riep Lucie haar Pokémon toe. Het voelde alweer zo lang geleden dat ze disabled was. De Amaura sprong gelukkig omhoog en klapte met haar voeten hard op de grond, nog een keer het strijdveld splijdende. Hierna zakte de Amaura zelf in elkaar.

Ze voelde haar handen trillen terwijl ze de vlag van de scheidsrechter omhoog zag gaan, vlug gevolgd door de tweede vlag. Snowstorm was uitgeschakeld, maar de Muk ook. Met een zucht hief ze haar Pokéball, sidderend over haar hele lichaam, en liet ze de Amaura terugkomen. De Pokémon was ingestort op het veld, maar ademde duidelijk nog wel. Met een zachte glimlach drukte ze de Pokéball eventjes tegen haar voorhoofd. "Goed gedaan," murmelde ze. Ze voelde zich uitgeput door alle spanningen, maar het was nog niet de tijd om te verslappen. Het was tijd om een nieuwe Pokémon te kiezen. Of nou ja, een oude Pokémon. Mooi veilig. Ze trok opnieuw de Pokéball van Aquila uit haar zak en gooide deze de lucht in. De Whimsicott stuiterde opnieuw op en neer van vrolijkheid en zwierde met zijn armen. "Jouw beurt weer Aquila!"

[Lucie zet Whimsicott in]