Tales of

Sinnoh

Nadat hij naar Angie was gegaan had hij een taxi genomen om naar Eterna CIty te gaan. Met zijn krukken was het nog steeds onhandig om rond te komen. Hij wist min of meer het adres van Victoria, had hem gezegd dat hij het huis niet kon missen. Nou, goed dan, even zien waar die was. Rustig had hij de chauffeur betaald toen ze in de stad waren toegekomen. Hij had Adelyn mee in zijn schoudertas en Harlow liep blij naast hem, zo ook Aisling, op wie hij een soort tas had aangeboden. Ze droeg hem voor hem, zo mooi over haar rug en het leek haar niet te belasten, dus dat was mooi. Het was in ieder geval handiger voor hem dat zij dat droeg dan hem. De raptor was sterk gebouwd en kon wel wat dragen. Hij daarintegen had zijn beide handen nodig zodat hij zichzelf kon dragen met zijn krukken. Hij hoopte dat hij weldra kon overschakelen naar een kruk en ook wat meer mocht steunen op het been, want het begon zo immens irritant en pijnlijk te worden. Het ongeluk had nooit mogen gebeuren, was een heel stom iets geweest ook... Ah tja.

Nog steeds wist hij niet zo goed wat hij met Alain aanmoest, die enkele dagen eerder plots voor zijn deur stond. Hij wist niet goed wat hij er allemaal van had moeten denken, maar had zichzelf voorgenomen het rustig aan te doen en vriendelijk te zijn. Zolang hij open bleef naar de man zouden er geen problemen zijn. Daarbij was hij niet meer van plan nog zo close te worden met de ander als voordien, maar dat voelden ze beide waarschijnlijk wel aan. Hij was altijd al voorzichtiger geweest met andere mensen buiten Victoria, maar een verkeerde stap en hij klapte volledig toe. Hetzelfde gold helaas ook voor andere mensen. Rick, Angie, Miko. Zou er ooit een dag komen dat hij zich werkelijk vrij zou geven aan een van hun? Hij wilde het wel proberen, maar de angst was te groot. Het idee dat ze hem zo snel zouden laten vallen als Alain had gedaan was iets dat hem elke nacht nog achterna kwam. Het feit dat hij alles in een moment van zwakte gewoon kon verliezen. Gewoon, omdat hij geen controle had over hoe hij op woede reageerde. Een zware zucht kwam van hem af. ja, als hij eerlijk was geweest was Alain voor hun... Ruzie... Het dichste geweest bij een tweede persoon die hij vertrouwde. Maar het mocht niet zijn en nu was hij in pure angst dat hij alles weer kon verliezen. Sorry steeds klaarliggende in zijn vingers, omdat hij zo bang was iets verkeerd te doen.

Een huis die inderdaad opviel verscheen. Hij stopte even en keek naar Aisling, die het ook even bekeek. Myrddin slikte en zuchtte, waarna hij kalm naar de deur ging en aanbelde. Hij wist eigenlijk niet of ze thuis was, maar het was vroeg in de avond... En als hij geluk had was ze thuis. Zo niet, dan zou hij wel ergens een plekje vinden om haar cadeau te plaatsen zodat ze later deze kon openmaken. Hij hoefde er immers niet bij te zijn.

- Vic