Tales of

Sinnoh

Een briefje was in zijn handen gedrukt en hij had geen idee wat hij hiermee had moeten doen. Het punt van deze organisatie was dat communicatie niet echt geweldig was, er werd veel van je verwacht, maar ondertussen werd er niets tegen je gezegd. Een groot deel van de dingen die ze van je wilde, werd dus voor open interpretatie gehouden. Of te wel, hij moest zelf maar kijken en uitzoeken wat er mee bedoeld was.

Inmiddels was de nacht gevallen, toen hij aankwam in Veilstone City. Als hij het goed had, was hier in een buitenwijk de fabriek waar hij moest zijn. Onderweg had hij zich bedacht hoe hij dit ging aanpakken en hij moest aan zichzelf toegeven dat hij geen idee had hoe hij iets moest saboteren. Immers was hij meer voor brute force dan iets subtiel aanpakken. Mortem zetten zijn motor in een van de daarvoor bestemde vakken, draaide 'm op slot en stapte af. Drie pokémon waren bij hem, een zwarte Buneary die zich te goed had gemaakt op zijn schouder, een Sneasel die arrogant in het rond keek vanaf de grond naast zijn voeten en boven hem zweefde een Gligar die hij laatst gekregen gehad. Voor deze laatste had hij plannen en uit zijn binnenzak haalde hij een tand die hij eigenlijk al veel te lang op zak had. Nooit had hij verwacht dat hij de pokémon waarvoor hij dit nodig had, daadwerkelijk zou krijgen. Maar op dit moment was hij blij dat hij er een had. "Ebony," zei hij op een kalme toon en de Gligar ging lager zweven. Het was vreemd, nu hij van class veranderd was, omdat hij zich zowaar vrijwillig had opgegeven bij deze organisatie, leek het wel alsof sterkere pokémon moeite hadden met naar hem luisteren. Nou ja, wat maakte het ook uit. Hij gaf de Gligar de Razor Fang vast en liet 'm naar boven zweven. De shiny pokémon gloeide op, werd groter en uiteindelijk uit het felle licht spatten. Een glimlach verscheen op Mortem's gezicht terwijl hij de nieuw Gliscor naar beneden liet komen. "Prima, Ebony," zei hij en hij gaf de pokémon een aai en een snoepje. Wat er voor zorgde dat er een protest slag tegen zijn hoofd aan kwam van Nicoletta. "Ja oké, jij mag er ook een," zei hij geamuseerd en gooide een snoepje naar boven op. De Buneary ving het snoepje en stak het tevreden in haar mond. Hij keek in het rond, goed, nu opzoek naar de fabriek.

Het had hem langer geduurd dan dat hij eigenlijk wilde, maar hij had het geluk dat de nachten vroeg invielen en dat ondanks dat hij langer bezig was geweest om 't te vinden, het nog niet bijster laat was. Zijn Holocaster gaf aan dat het net na elf uur moest zijn, wat betekende dat hij nog een goede acht uur aan duisternis had. Dat moest genoeg zijn om dit tot een goed einde te brengen. De fabriek was groot en hij had werkelijk geen idee waar hij moest beginnen. Er werd van hem verwacht dat hij dingen zou saboteren, zodat een leverancier eraan herinnerd zou worden dat ze niet meer geld zou krijgen. Mortem wreef over zijn kin heen terwijl hij nadacht, leunend tegen een pilaar en keek naar de fabriek. Hoe zou hij dit kunnen aanpakken. Kabels doorsnijden? Computer overloaden en laten crashen? Beide waren valid opties, maar hij was niet technisch genoeg om dit uit te voeren. Nou ja, het eerste zou mogelijk kunnen zijn. Maar zou het uithalen als hij een paar kabels zou doorsnijden? Zou dat onder sabotage vallen? Darkrai, waarom kon hij nou net nu niet met een plan komen. Misschien moest hij maar gewoon doen wat hem het beste leek en dan zien hoe erop zou worden gereageerd. Ja, dat zou het beste zijn.

De oudere man zetten zich af van de pilaar en begon aan zijn ronde langs het hek van de fabriek. Hij zou zoveel moeten opletten. De bewaking zou uitmuntend moeten zijn hier. Toch moest hij een poging wagen. "Ebony, knip het hek door," zei hij rustig en de Gliscor sneed als een warm mes door boter door het hek heen. Hij wist zichzelf erdoor heen wringen en liep naar de eerste deur die hij kon vinden. Daar stopte de oudere man, dacht na en liep naar een raam toe. Voorzichtig keek hij naar binnen toe, maar zo te zien was alles donker. Dit deel van de fabriek was al afgesloten, hoopte hij tenminste. "Sparda," zei hij rustig en de Sneasel dook direct op het slot van de deur, erin werkend met zijn klauwen. Het duurde een paar minuten, maar uiteindelijk ging de deur met een zacht gepiep open. "Goed gedaan," zei hij met een knipoog naar de pokémon, voordat hij de deur in wist te glippen en achter zich sloot. Nu was het alleen nog zoeken naar óf een informatie kamer, óf een controle kamer. In ieder geval, daar waar alle belangrijke spullen stonden. "Nicoletta, jouw beurt," mompelde hij, de Buneary een aai over haar kopje te geven. De pokémon sprong van zijn schouder af en schoot de ruimte in. Nu was het wachtte totdat ze iets gevonden zou hebben.
Het duurde een goede tien minuten en Mortem begon zich lichtelijk zorgen te maken, hopend dat de zwarte Buneary niets overkomen was. Totdat er aan zijn broekspijp getrokken werd en hij de kleine zwarte pokémon voor zich zag staan. Ze wees een richting op en hij knikte eventjes. Oké, dit moest lukken. Voorzichtig liep hij achter de pokémon aan, zichzelf verstoppend voor verschillende camera's, die effectief werden uitgeschakeld door Ebony die als een schaduw door de ruimte heen gleed. Een paar minuten van links, rechts, rechtdoor door gangen en kamers heen gaan, stopte voor een dichte deur. Sparda ging al aan het werk voordat hij iets had gezegd en het duurde niet lang voordat de deur met een zacht gepiep open ging. Snel schoot Mortem naar binnen toe en kraakte zijn vingers en z'n nek. Dit was waarvoor hij was gekomen. Hij keek eens de kamer rond. Het zag er naar uit dat het een controle kamer was, er stonden verschillende computers en enkele machines waarvan hij echt niet wist wat ze deden. Nu was de vraag wát hij ermee ging doen. Alle knopjes indrukken? Kabels doorsnijden? Hij had eerlijk geen idee. Hij moest 't saboteren. Of te wel, kleine dingen aanpassen zodat dingen niet meer merkte zoals ze moesten. Dat moest toch wel te doen zijn. "Sparda, snij die, die en die kabel door. Ebony, snij die, die en dat daar door. Nicoletta. kan je deze knoppen hard genoeg indrukken dat ze vast komen te zitten?" Alle drie de pokémons knikte en gingen aan het werk, terwijl hij zelf eens keek naar wat er gedaan kon worden. Misschien kon hij wat leuks uithalen hiermee. Toen een van de computers was opgestart, want waarom zouden deze dingen beschermt worden door een wachtwoord, wiste hij een paar dingen in het logboek en in de bestanden te veranderen. Dit samen met de dingen die gesloopt waren, dat zou genoeg moeten zijn. Dat zou ze moeten leren om niet meer te eisen van deze organisatie dan dat ze kregen. Hij sloot alles weer af, net toen zijn pokémon klaar waren.
Goed nu was het tijd om weg te komen hier, Hij liet Nicoletta de weg weer leiden en zo te zien hadden ze het hek nog nit opgemerkt. Eenmaal buiten de faciliteit, pakte hij een pakje sigaretten en stak er eentje op. Al was het maar om de adrenaline uit zijn lichaam te krijgen. Iets wat hij pas merkte toen zijn sigaret in zijn handen trilde. Darkrai.

Ruik kringelde boven de sigaret, het enige lichtpuntje wat te zien was bij de man die zich verstopt had in de schaduwen. Hij had zichzelf een paar minuten gegeven om tot rust te komen, voordat hij verder zou gaan en zich terug zou gaan melden. Inmiddels had het merendeel van de adrenaline zijn lichaam verlaten en begon de vermoeidheid in te schakelen. Mortem zuchtte zachtjes en liet zijn hoofd tegen de muur aan leunen. Misschien was hij te oud voor dit soort dingen. Was het toch beter om de jongere generatie dit te laten doen. Aan de andere kant, was de jongere generatie net zo incompetent als de generatie die deze regio had vernietigd. Hij snoof en wilde zich net afzetten van de muur om te vertrekken, toen Ebony naar beneden kwam zweven en hem aan zijn jas trok. "Mhm?" mompelde hij vermoeid, maar toch keek hij op. Zijn blauwe ogen vernauwde zich toen hij merkte waar de Gliscor naar wees. Er waren lichtjes te zien in de noordelijke toren. Darkrai, dit betekende dat hij dit moest gaan onderzoeken, of hopen dat het niet betekende wat hij dacht dat het betekende. Hij zuchtte zachtjes, liet Nico en Sparda terugkeren in hun pokéball. Ebony was het meest geschikt hiervoor, de Gliscor kon makkelijk overal overheen vliegen en hem op tijd waarschuwen voor gevaar.

Zijn gezicht lichtte op van het licht van de Holocaster, terwijl hij keek naar hoe laat het was. Middernacht begon aan te tikken en hij vroeg zich af hoelang hij hier nog bezig zou zijn. De noordelijke toren kwam al in zicht en hij vroeg zich af wat de lichtjes precies betekende. Als het was wat hij dacht dat het was, dan had hij een groot probleem. Want dat betekende dat zijn hele plan in het water was gelopen. Hij keek op toen een schaduw over hem heen viel en hij zag dat hij bij de toren was aangekomen. Hij liet Sparda uit z'n pokéball en wist het slot te openen, voordat hij naar binnen liep. Eens zien wat hier aan de hand was.

Mortem haalde een hand over zijn kaak heen en zuchtte zachtjes. Zijn leven zou ook nooit een beetje makkelijk kunnen gaan. Hij had een plan, er was een methode hoe hij dit zou kunnen oplossen, maar dan moest hij er zelf voor zorgen om op tijd weg te kunnen gaan. Zijn ogen gleden van de controle, naar de deur achter hem en de weg die hij moest nemen om weg te komen uit de toren. Het zou een opgaven worden. "En dit alles voor een beetje sabotage," zuchtte hij en zetten zijn hoed recht. Als dit fout zou gaan, was hij dieper in de problemen dan dat hij nu al zat, dus misschien was het beter om er gewoon eventjes het beste van te maken. De oudere man speelde met een pokéball tussen zijn vingers, terwijl hij in zichzelf over zijn plan heen ging. Er waren zoveel dingen die mis konden gaan, wat er voor zou zorgen dat hij gepakt zou worden, dan was zijn leven over. Gewoon helemaal over. "Ugh.." kreunde hij zachtjes, terwijl hij op het knopje van de pokéball klikte en met een flits verscheen de Alolan Raichu naast hem. Mortem was alles behalve technisch, hij wist hoe zijn Holocaster werkte, maar verder ging alles over hem heen. Wat hij wel wist, was hoe hij dingen moest vernietigen, vooral als het ging om hoge voltages. "Lady," sprak hij naar de Raichu en knikte naar de lichtjes die oplichtte uit het control panel. "Nuzzle." Hij had zich bedacht, halverwege zijn gedachtegang had hij zich bedacht. Als hij dit zou vernietigen, zouden er meer dingen fout kunnen gaan. Als hij 't zou overbelasten, zou het misschien beter zijn voor de sabotage.   De Raichu wreef over d'r wangetjes heen en elektriciteit gleed over lichaam heen, totdat ze d'r snuitje tegen het controle panel aan drukte. Voor een tel leek er niets aan de hand te zijn, totdat alle lampjes in één keer oplichten, een paar keer knipperde en daarna doofde, terwijl een schokgolf door de machine heen leek te gaan. Mortem glimlachte, dat zou 't moeten hebben gedaan. Nu snel weg komen hier.

Een glimlach verscheen op Mort's gezicht. "Dankje, Lady," zei hij bijna hoffelijk en de Alolan Raichu verdween met een zacht gegrinnik terug in haar pokéball. Goed, nu dit klusje geklaard leek te zijn, kon hij weer weg. Eens zien of hem dat ook nog ongezien zou gaan lukken. Darkrai, morgen zou hij zoveel spierpijn hebben. Misschien moest hij toch maar weer eens gaan sporten. Zouden ze een sport facility hebben bij de organisatie? Misschien moest hij dat later eens gaan uitzoeken. Voor nu, wegkomen. Hij liet Nicoletta op zijn schouder zitten en klom de toren naar beneden toe, tot nu toe leek er niets aan de hand te zijn. Geen geluiden, geen lichten. Alles was rustig. Het zou een wonder zijn als hij hier zonder problemen weg kon komen. Hij haalde scherp adem toen hij op de grond terecht kwam en dacht een zaklamp te hebben gezien. Maar het was een reflectie van iets aan de andere kant van het park. Mortem zuchtte zachtjes en kroop terug naar het gat dat hij eerder in het hek had laten maken en stak een sigaret op toen hij eenmaal buiten was. Nu terug naar het hoofdkwartier. Met zijn handen diep in zijn zakken, zijn hoed diep over zijn ogen heen en een sigaret bungelend aan zijn lippen, liep hij weg. Om hier nooit meer terug te keren.
Niet veel later stapte bij hij het hoofdkwartier binnen, legde uit wat er gedaan was en wachtte op een antwoord. Als ze het nu zouden durven om te gaan bitchen, dan zouden ze het voortaan zelf moeten oplossen. Dit waren niet de klusjes die hij wilde doen, maar hij wist dat iemand het moest doen. En dit was de snelste manier om hoger op te komen. Rotklusjes.