Tales of

Sinnoh

De afgelopen dagen waren een blur geworden van wakker worden, niet echt beseffen wat er aan de hand was en hevige pijn die door zijn hoofd ging. Alsof iemand zijn hele herseninhoud door elkaar had gehaald. Tijdbesef was er niet langer en grotendeels van de tijd sliep hij dan ook. Wat misschien beter was in zijn huidige situatie. Een verband rond zijn linkerhand en rond zijn borstkas, een hechting in zijn voorhoofd van een lelijke snee die erin zat. Het besef hoe erg hij eraan toe was kwam niet binnen bij hem. Waar hij was, nog minder. En wie er elke dag langskwam, nog veel minder. Want als hij besefte wie het was, dan zou hij waarschijnlijk niet blijven liggen waar hij was. Flarden her en der, waarbij hij amper besefte wat er aan de hand was. Het licht ging aan en uit, alles zo ver weg uit zijn bereik dat hij niet eens de moeite deed om er iets aan te doen.

Zijn eerste echte heldere moment was toen hij zijn ogen opende, net ontwaakt uit een slaap waar hij zich nu al niks meer van herinnerde. Een helse pijn trok meteen door zijn hoofd heen, waarbij hij wel meteen zijn ogen terug toekneep. Een hevig drukkende pijn die maar niet weg ging. Alsof zijn hoofd elk moment kon exploderen. Jammer genoeg gebeurde dit niet, want de pijn leek enkel toe te nemen. Hij klemde zijn kiezen wat op elkaar, maar voelde zijn spieren in zwaar protest gaan. Zijn adem stokte even, waarbij hij rustig terug zijn ogen opende. Hij voelde zich net alsof hij veel te veel had gezopen. En hij wist niet goed of dat wel hetgeen was dat er was gebeurd of niet. Hij kon zich niet meer goed herinneren wat er was gebeurd, kon er zijn vinger er niet opleggen. Hij was- Zou hij niet een operatie ondergaan? En dan besloot hij niet te gaan en... Zijn moeder had hem gebeld... En... Wat kwam er toen? Zijn hoofd knelde pijnlijk bij het denken. Zijn blik gleed dan ook even naar het raam. De gordijnen waren toe, maar het was overduidelijk nacht. Een beverige zucht gleed langzaam over zijn lippen waarbij zijn hoofd wat naar links werd gekanteld. Zijn rug voelde vreemd aan, niet meteen pijnlijk, maar eerder een druk. Het straalde uit naar zijn schouder, waarbij hij ergens de neiging had te kijken wat het was, misschien liep het uit tot zijn arm.

Hij bleef voor een paar tellen zo liggen tot hij zichzelf langzaam wat vooruit duwde. Het was toen dat hij zijn arm wat bewoog en hij opmerkte dat er een infuusje inzat. Hij tilde zijn arm wat op en keek ernaar, waarna een zucht van hem afkwam. De kleine man tilde zijn linkerhand op en streek even over zijn gezicht, het verband die er rond zat werd uit gefilterd door zijn hoofd, maar de realisatie dat... Er kwam een frons op zijn gezicht, een pijnlijke steek in zijn hoofd. Langzaam bracht hij zijn hand wat naar voren, waarbij zijn ogen groter werd en de realisatie er kwam. Zijn adem beefde en even voelde hij zichzelf misselijk worden, ookal was het onmogelijk dat hij over zijn nek ging met hoe leeg zijn maag was. Vier vingers bleven over. Zijn ringvinger was niks meer dan amper een stompje, de schade verborgen onder het verband. HIj klemde zijn kiezen op elkaar en kneep zijn ogen toe. Hij probeerde zich te herinneren waar of wanneer dit gebeurd was, maar kon zich niks herinneren. Nu hij er zo aan dacht, kon hij zich bar weinig herinneren van de afgelopen dagen. Hoe lang was hij hier al?

De shock ging over in paniek, waarbij zijn ogen meteen rond gingen in de kamer en hij zichzelf naar voren leunde. Zijn spieren klaagden, maar de kleine man probeerde er tegen te werken. Hij liet zijn blik langs het kastje naast hem gaan en greep er de holo caster ervan af. Zijn helderblauwe ogen gingen over het scherm, waarna hij ademloos op het knopje duwde. Het felle licht dat van het ding afkwam verblinde hem en gaf hem een pijnlijke steek in zijn kop. Hij kneep zijn ogen toe en legde het ding meteen terug weg, niet eens ziende of er berichten waren. Hij hapte naar adem, greep zijn deken en trok deze over zijn hoofd waarna hij zijn ogen toekneep. Teveel, het was teveel, hij had rust nodig.

Maar die kwam maar niet meer. Zijn hoofd tolde van de pijn en steeds opnieuw gleden zijn ogen onder de dekens naar zijn linkerhand, die hij uit zicht hield voor zichzelf door het strak naast hem te houden, waar hij net de pols niet meer kon zien. Hij staarde naar het ding, zijn adem beverig terwijl hij zich probeerde te herinneren wat er was gebeurd. Maar niks kwam in zijn hoofd binnen. Hij wist zelf niet hoe hij hier terecht was gekomen wat hier überhaupt was. Flarden aan herinneringen van afgelopen tijd kwamen wel terug. Was dit niet het ziekenhuis? Ja, dat moest wel met de schade die hij had aan zijn hand. Daarbij was de geur ook vrij duidelijk. Had hij een klap tegen zijn hoofd gehad? De pijn was overduidelijk, dus het kon niet anders. Was het een auto ongeval? Een ongeluk in dat hotel? Of was er iets anders gebeurd? Hij wist het niet meer. Hoe was het licht uitgegaan en hoe was alles geweest daarna? Het was allemaal zo vaag, alsof hij net wakker was geworden van een veel te lange droom en alles meteen aan hem was ontglipt.

Het eerste uur kwam er weinig nieuws bij hem binnen, tot hij gestomel hoorde. Hij knipperde even en duwde het laken wat van zijn hoofd af, waarbij zijn heldere ogen naar de deur schoten. Het gestommel ging door, tot er plots een verpleegster verscheen. Zijn hoofd vertrok meteen toen het felle licht van de gang binnenviel. Ze kwam binnengelopen met een soort rekje, waarbij ze meteen zijn kant opkwam. Hij wilde terug verdwijnen onder de dekens, maar ze begon al tegen hem te praten. Hij sloeg zijn ogen van haar af en schudde enkel zijn hoofd. Hij wilde haar niet. Kon ze niet weggaan? maar de vrouw stond erop zijn parameters te nemen en ging ook aan het werk. Hij deed een poging zijn arm eenmaal weg te trekken, maar voelde hoe pijnlijk dat was en klemde zijn kiezen op elkaar. Ze ging heel voorzichtig tewerk aan de arm met de bewerkte hand. Zijn rechterarm had immers een vrij vreemd gevoel, maar dat leek alsof het uitstraalde van zijn rug. In ieder geval was de pijn beter te doen dan die van zijn hand. Nadat ze alles had gedaan en opgeschreven had, begon ze vragen te stellen aan hem, waarop hij helder reageerde. Zijn hoofd klaagde echter enorm, aangezien hij gewoon stilte wilde. Ze overhandigde hem echter een notitieboekje en een pen in zijn rechterhand. Hij knipperde en keek even naar deze hand, die er gewoon normaal uitzag. Alsof hij ergens had verwacht dat... Nee, wat er echt was gebeurd was vast niet zo erg. De dame vroeg hem vragen zoals zijn geboortedatum, zijn naam en hoeveel hij nog wist. Hij pende alles rustig neer en stak het vervolgens uit naar haar. Ze las alles vlotjes door en knikte even naar hem. En zo snel als ze was gekomen, verdween ze ook weer.

Hij was nu al eventjes wakker en het duurde echt enorm lang voordat hij iets van helder genoeg was om zijn brein terug op gang te laten gaan. Maar hoe diep hij ook groef, hoe minder hij bovenhaalde. Er was een dokter langsgeweest die hem uitlegde dat hij met een hersenkneuzing zat en ze dus even moesten pijlen hoe erg hij eraan toe was. Onder de scans hadden ze nog geen zwelling waargenomen, wat goed was en al dat gedoe, maar aangezien hij zo van de kaart geweest door... Verschillende redenen, hadden ze nog geen tijd gehad hiervoor. Hij moest simpele oefeningen doen die hem allemaal heel goed lukten. Coördinatie en basis motor functies werden getest en Myrddin snapte niet zo goed waarom ze dit voorlegden, maar deed het wel. Hij had buiten een beetje evenwichtsproblemen en wat problemen met zijn aandacht niet veel. Het was moeilijk om zich te focussen op dingen met dit gevoel in zijn hoofd.

Hij werd de rest van de dag alleen gelaten in zijn kamer. Ze hadden hem niet gezegd hoe of wat, maar dat zijn moeder de dag ervoor was geweest. Daar herinnerde hij zich dus bar weinig van. Hij had zijn holo caster erbij genomen en was door zijn messages gegaan. Het leek erop dat hij niet zwaar gemist werd, zoals hij verwachtte. Hij knipperde even langzaam en bracht zijn linkerhand wat hoger zodat hij zijn holo caster kon ondersteunen, maar dat ging moeizaam. Hij trok daarom zijn goede been op en liet het ding tegen zijn dijbaan steunen terwijl hij kalm wat met Rick begon te appen. Helemaal zoned out, zijn hoofd klagende over het licht moest hij af en toe een pauze nemen van het scherm. Hij was zo ongelofelijk moe en wilde enkel slapen. Zijn blik gleed onbewust af en toe naar zijn hand, die nu nog maar vier vingers bevatte dan vijf. Hij vroeg zich af of ze zijn vinger er niet terug op hadden kunnen zetten. En had dit ook aan de dokter gevraagd. Deze vertelde hem echter dat zijn vinger volledig verpletterd en er origineel heel weinig te redden was. Het was een wonder dat zijn andere vingers onbeschaad waren, hadden ze hem gezegd, een vreemd toeval. Maar de kleine man had er weinig bij gedacht.

In zijn ooghoek zag hij de deur open gaan en Myr keek even op, zijn hoofd klagende van de beweging en het licht dat binnen kwam. Zijn moeder verscheen al snel naast het bed en ze keek even naar hem, een bepaalde tentie tussen de twee waar woorden niet moesten volgen. Ze begon echter rustig te glimlachen toen ze doorhad dat de man eindelijk helder was. "Myrddin, lieverd, ben blij dat je terug wat helderder bent," zei ze kalm waarna haar hand rustig naar haar handtas ging. Haar vingers gingen in de zak, waarna ze rustig drie ballen eruit haalde en ze overhandigde aan de ranger. Hij nam ze aan met zijn goede hand en liet ze even rusten in zijn handpalm, waarna hij ze in zijn schoot liet rollen. "Ik heb voor ze gezorgd terwijl je niet zo ok was. Ik wist niet dat roze Gibles een ding waren," ze praatte alsof het de normaalste zaak was, alsof ze hun uitval niet hadden gehad en hij gewoon haar zoon was. Haar stem zacht en teder, het stoorde hem helemaal niet en gaf hem geen pijn zoals de andere geluiden van het ziekenhuis. Toch was hij enorm gestressed dat deze vrouw in zijn kamer stond. Het maakte hem nerveus, angstig. Was hij nog steeds bang van haar na hun incident bij hem thuis? Of was er iets anders gebeurd? Hij slikte een enkele keer en liet zijn hand langs de ballen gaan.

Na een tiental minuten in stilte te zitten zei de vrouw gedag, alsof het allemaal normaal was en wandelde ze de kamer uit. Dat was dus zijn ene moment van verandering in de dag. Hij nam zijn holo caster er weer bij en begon te appen met Alain en Vic, zij hadden ook contact met hem opgenomen in de tussentijd. Zijn blik was wat afwezig terwijl hij zijn ogen sloot. Helemaal slaperig van alles dat er was gebeurd en wat er door hem heen ging momenteel. Hij besloot dan ook beetje zijn ogen toe te doen, wat in te dommelen. Hij werd af en toe wakker dan ook, alsof hij geen echte slaap kon vatten. Vreselijk, gewoon, zo van die naps. Zijn ogen gingen even naar het scherm, waar het licht hem gewoon veel te veel was. Oh. Oh shit. Was dat passion fruit? HIj knipperde even vluchtig en leunde wat naar voren. Was Vic onderweg naar hier? Nee toch...? Zou wel aangenaam voor hem zijn maar... ja.

Hij was ergens wel excited om Victoria te zien, aangezien hij haar laatste had gezien rond de kerstperiode. Waar hij haar wat had gegeven voor kerst en alles bij elkaar. Hij had ondanks de knellende hoofdpijn en alles wel gewoon zijn deken van hem afgeduwd en zich half gedraaid. De druk die van zijn ruk afging zorgde ervoor dat hij zich raar voelde. Hij kon het verband knellen aan de uithoeken, maar niet op bepaalde plaatsen, alsof er volledige uitval was van de werking van zijn zenuwen. Hij slikte even moeizaam en kneep zijn ogen toe, zijn goede hand steunende tegen het bed aand terwijl hij met de ander even zijn duim en wijsvinger langs zijn neusbrug zette. Wat had hij nu weer gedaan. Het werd misschien echt eens tijd om te stoppen met zo dom te zijn. Te stoppen met whatever hij bezig was. Maar zolang hij niet wist wat er was gebeurd om hier in de eerste plaats terech te komen... kon hij zichzelf dan wel echt beteren? In ieder geval wist hij een iets zeker. De ruzie met Rick was duidelijk geweest en whatever hij voelde voor de man moest stoppen. Het moest echt stoppen.

Een maar al te bekende stem zorgde ervoor dat hij opkeek. Zijn benen gingen wat over de rand van het bed terwijl hij voorover leunde. Zijn blauwe kijkers vonden haar en wel meteen voelde hij een golf van opluchting bij haar te zien. Die werd al snel opgevolgd door tranen die achter zijn ogen prikten. Hij glimlachte zachtjes toen hij haar zag, waarbij hij even voorzichtig zijn kapotte hand van zijn gezicht haalde en die opstak naar haar als begroeting. Vic... Hah.. Waar had hij haar ooit aan verdiend. Hier stond ze, met zijn favoriete ijs, terwijl hij compleet in de put zat op de meeste kuttigste plaats die hij zich kon inbeelden. En dat na alles wat hij had geflikt. Het bleef een wonder dat ze hier stond. Het was een realisatie die bij hem binnen kwam en hem ietwat van zijn stuk bracht. Hij verdiende het echt niet, maar hier was ze... jezus... Ze was te goed voor hem.

Wel meteen vroeg ze naar lepels en kommen en de kleine man lachte even zacht schor en schudde zijn hoofd. HIj stak even zijn hand wat op als teken dat ze moest wachten. Hij leunde wat en pakte het belletje die naast hem zat. Hij duwde erop met zijn duim en zuchtte zachtjes. Hierna leunde hij door om het boekje van zijn nachttafel te grijpen. Hij legde het ding op zijn schoot en begon te pennen met zijn goede hand. Rustig stak hij deze op eenmaal hij klaar was. 'Ik ben zo blij je te zien!' STond er op het papier terwijl zijn glimlach breder werd, zijn bevende hand probeerde hij te onderdrukken. Hij wilde heel graag huilen. Niet omdat hij in verschikkelijk veel pijn was, maar gewoon omdat hij blij was dat ze hier was. Het was niet echt een droevig iets, want daar was hij gewoon zo moe voor. Hij was oprecht blij en dankbaar en dat maakte hem enorm emotioneel.

Er verscheen plots een verpleegster aan de deur die hem vragend aankeek. Myr knipperde even en keek naar het bak ijs en terug naar de dame in kwestie. Hij legde het boekje terug neer op zijn schoot en sloeg het over, waarna hij begon te pennen. 'Kunnen we kommen en lepels aub?' De verpleegster leek nogal zuur, maar stemde ermee in en ging ervaandoor om het te regelen. Myrddin trok zich echter niks aan van haar gedrag en legde zijn focus terug op Victoria. Zijn hand zakte terug af waarna hij rustig rondkeek. Als hij niet nog steeds z'n gipsbeen had wist hij dat hij zo op haar af zou gegaan zijn voor een knuffel. Hij twijfelde dan ook even, maar stak daarna zijn armen wat op en open als teken dat hij graag een knuffel van haar wilde. Ergens leek het erop dat ze het beide nodig hadden.

Ondanks dat hij zich niet helemaal helder voelde en ook enorm was, voelde hij zich herladen bij het aanzien van de vrouw. Hoevaak ze er voor hem was geweest toen hij nog op het eiland genaamd Hoenn woonde, al was het dan over het internet. Ze had altijd tijd voor hem vrij gemaakt en hij wist eerlijk gezegd niet wat hij zonder haar zou doen. Waar zou hij nu zijn als ze niet de ene dag plots met elkaar begonne te chatten over de meest random dingen? Hoe was dat zelf van een random berichtje naar dit gegaan? Hoe was zoiets doms zoiets serieus voor zichzelf geworden. Want hoe hij het ook draaide of keerde, Victoria was de enigste persoon die hij met zijn hart en ziel vertrouwde. Ze was de enige waar hij zijn tranen niet voor zou terughouden, waar hij altijd veilig in haar armen zou voelen, waar zijn gevoelens veilig waren. Voor iemand die al de hoop in mensen en de wereld was verloren, was ze een mirakel voor hem. Een lichtpuntje. En ondanks dat hij normaal niet de beste was met mensen en er zich normaal vrij weinig van aantrok, was Vic een van die mensen waar hij zich enorm om ontfermde. Mocht er iets met haar gebeuren, kon zij ook zeker op hem rekenen. Al betwijfelde hij dat hij zou reageren zoals zij nu. Hijzelf zou immers nooit denken om een bak ijs mee te doen. Maar zo verschilden ze ook van elkaar. Myr zou immers alles voor haar doen, maar dan ook alles.

Op haar eerste woorden glimlachte hij zachtjes. Hij trok zijn goede been wat het bed terug op terwijl hij haar volgde met zijn blauwe ogen. Ze sprak verder en hij legde zijn handen rustig op zijn dijbeen, waarbij hij even zijn vingers om de andere klemmende, een vreemd gevoel die samenging met pijn dwong hem meteen te stoppen. Hij negeerde het echter en draaide zijn boekje wat meer naar zich toe, waarna hij het blad omdraaide en begon te pennen. 'Bah oefeningen' Stond erop terwijl hij het wat draaide naar de ander en schuin glimlachte, duidelijk dat hij het eerder plagend bedoelde dan wat anders. Als er een iets wat Myrddin altijd had gedaan, dan was het het advies van de dokters op volgen. Zijn oefeningen goed doen, alles. Tot... Een jaar of twee terug, waar hij langzaam meer en meer zijn eigen ding ging doen. Het feit dat hij aan de sigaretten was gegaan was een van de bewijzen hiervan. Voor nou moest niemand immers weten dat hij dat deed, opdat hij niet goed wist wat er zou gebeuren als ze dat wel wisten. In ieder geval was het niet zo heel belangrijk. Hij werd ook ouder en als hij voor alles een stop moest nemen voor zijn stem, dan zou hij nooit iets van zijn leven maken. Het was nu of nooit, want hij kon de tijd niet terugdraaien.

Ze vroeg hoe lang het zou duren en Myrddin legde het boekje terug neer en begon trerug te schrijven met zijn goede hand. Zijn aangetaste hand hield hij netjes op zijn schoot. Hij had al opgemerkt hoe pijnlijk het was iets vast te nemen met het ding. Al was het maar een pen nemen van een kastje. Maar als hij doorbeet op zijn pijn, was het opvallend hoe minder mobiel de rest van zijn hand was geworden. Hij kon van geluk spreken dat hij ambidexter was en dus met gemak altijd had kunnen wisselen van hand om te schrijven. Alhoewel zijn voorkeur altijd naar links was gegaan met boksen en schermen en ook... Gitaar spelen. Het besef drong langzaam door dat hij misschien nooit meer de hand zou kunnen gebruiken als vroeger. Het was geen gigantische ramp, maar wel een verlies.. En met verlies, kwam rouwen. Het hoorde er allemaal bij. Rustig tilde hij het boekje op toen hij klaar was met schrijven. 'Geen idee, horrible roomservice hier. Ik zou een klacht moeten indienen.' Vreselijk gewoon.

Maar het was toen hij zijn armen op had gehouden naar de dame, dat ze naar hem toekwam. Haar armen rond haar voelden veilig en goed aan en de tranen die hij eerder had voelen prikken, kwamen eindelijk los. Hij glimlachte zachtjes terwijl hij zich tegen de ander aandrukte en zijn ogen toekneep. Het was geen puur bitter verdriet, maar iets van de emotie had zich wel genesteld in zijn hoofd. Ergens, vond hij dat hij er recht toe had, maar dat was enkel omdat zij er was. Ze sprak an Myrddin moest even twijfelen op haar vraag. Was hij ok? Hij was... Beter dan de meeste dachten dat hij leek te zijn, maar dat maakte hem niet meteen ok. Hij had pijn, was enorm in shock nog steeds over het verlies van een vinger en het feit dat de afgelopen dagen niks meer adn een blur waren waar dingen misten... Hij was bang dat hij een groot en belangrijk iets was vergeten en dat beangstigde hem. Hij schudde zijn hoofd dan ook lichtjes, wetende dat hij helemaal niet moest doen alsof het allemaal ok was. Ze sprak verder en Myr duwde zich wat meer tegen haar aan. Hij bleef er voor even zitten, haar tegen hem aan. Hij wilde haar gerust van alles vertellen, maar ze wist al evenveel als hij wist, althans, tja, van wat hij zich kon herinneren.

Langzaam nam hij wat terug, niet omdat hij uit de knuffel wilde, maar omdat hij iets wilde zeggen. Even streek hij met zijn goede hand langs zijn gezicht heen in een poging de tranen terug te werken. Het werkte wat en al snel leek hij te stoppen met huilen. Hij haalde diep adem, een kleine glimlach nog steeds op zijn gezicht terwijl hij het boekje bij hem nam en begon te schrijven. 'Dankjewel' schreef hij eerst en vooral neer op het boekje, voordat hij verder begon te schrijven. 'Sorry dat ik paar dagen niet reageerde ik was echt gone denk ik.' Dacht hij, dat wist hij. Helemaal weg van het ene na het ander. Slapen was het enige goede geweest in die tijd. Man. Hij voelde zich zo ongelogelijk schuldig dat hij haar had laten wachten en haar zorgen had laten maken om hem... Was gewoon iets dat je niet deed.

Hij was blij dat zij de eerste persoon was die hij zag na dit alles. Als het iemand anders was geweest... Angie, Alain, Rick of misschien zelf Miko.... Zou hij zich voorhouden dat hij zich sterk moest houden. Dan had hij niet zitten glimlachen met de tranen in zijn ogen zoals hij nu deed. Het was erg hoe weinig vertrouwen de kleine man had in mensen. De enigste persoon die hij met alles vertrouwde was zij. Want niet alleen wist ze zowat alles over hem, ze begreep hem ook, accepteerde hem voor wie hij was. Ze was de enige in de hele wereld die zo in elkaar stak. De angst om dat vertrouwen bij iemand te moeten leggen, had hij helaas niet. Ze sprak tegen hem, woorden die hem wat troots gaven. Een indicatie dat hij niet alleen was, nooit alleen zou zijn als zij er was. Het gaf hem een goed gevoel ondanks alles. Een gevoel van veiligheid.

Nadat hij een paar dingen had neergeschreven, gaf ze aan dat de volgende keer gewoon zouden kijken dat ze vooraf zijn kamer wist. Myrddin glimlachte zachtjes bij die woorden. Als hij had geweten dat hij in het ziekenhuis zou belanden had hij zeker haar ingelicht hierover. Hij voelde zich zo enorm schuldig dat hij haar zo lang had laten wachten. Ze was de enige die oprecht bezorgd was geweest van zijn afwezigheid, wat een teken was dat ze echt veel om hem gaf. Een idee kwam in hem op, maar hij besloot het naar achteren te schuiven en later te vragen. Het was enkel hopen dat hij het tegen dan niet was vergeten, want vele dingen ontglipten hem de laatste tijd. Het was frustrerend, maar begrijpelijk, aangezien zijn hoofd ook niet helemaal ok was. De snee op zijn voorhoofd was duidelijk van een klap of iets geweest, de blauwe plek maakte het verhaal helemaal af. Er waren nu andere dingen aan de orde en de vraag die hij al een paar keer had ontvangen vandaag, viel.

Hij slikte even ongemakkelijk terwijl zijn ogen naar zijn hand ging. Het ingepakte ding lag wat op zijn schoot terwijl Vic er voorzichtig over grapte. Hij draaide de hand even om en staarde naar de plek waar de vinger ooit was geweest voor een paar tellen, voordat hij voorzichtig wegkeek. Het was vreemd om het te zien en ondanks dat hij er erg luchtig mee was, voelde hij enormde spijt voor het verlies ervan. Het ergste was dan nog eens dat hij niet eens wist wat ertoe had geleid dat hij de vinger kwijt was. Iets in hem gaf aan dat het in dat hotel had plaatsgevonden, maar alles was zo vaag en door elkaar gerommeld in zijn hoofd... HIj was niet zeker of er nog dingen waren gebeurd voor of achter hij daar naar binnen was gewandeld. Als hij probeerde terug te denken aan de dagen daarvoor was het ook niks meer dan een blur. Hij meende zich te herinneren dat hij samen ontbeten had met Alain en Rick... En die ander. Maar dat was het eerste echt nog heldere moment dat hij zich meende te herinneren... Vooraf gaande van het incident bij hem thuis en het telefoontje die hij de dag na het ontbijt had gekregen. Maar nieuwjaar leek uit te vallen en zo ook andere momenten. Het frustreerde hem, maar veel kon hij er niet aan doen.

Hij pakte het boekje met zijn goede hand en nam het op de schoot, waarna hij rustig begon te schrijven. Zijn mondhoeken waren naar beneden gekruld terwijl hij zichzelf kalm probeerde te houden. het eerste dat hij neerzette was; 'Ik weet niet wat er is gebeurd.' Voordat hij even stopte met schrijven en naar het papier bleef staren. Voor even maalde hij, wat ervoor zorgde dat zijn hoofd enorme pijn deed. Hij haalde diep adem, zuchtte en sloeg het papiertje om. 'Het laatste wat ik nog weet is dat ik een hotel binnen stapte om mijn moeder te ontmoeten.' Hij kneep zijn ogen toe en probeerde nogmaals dingen op te halen, maar nee, dat was het enigste dat hij kon bovenhalen. Zijn vingers gleden over het papier, waarna hij het weer omdraaide. 'Ik kan me zo bar weinig herinneren van de laatste tijd maar dokter zei dat bij hersenkneuzing hoorde.' pende hij vervolgens neer. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij de zin herlas. Ja, dat leek hem wel duidelijk. Hij sloeg het papiertje om en ging weer verder. 'Mijn moeder is wel bij me thuis geweest beetje terug. Dat liep ook al niet zo goed.' Of het iets temaken had met de situatie nu wist hij niet, maar ergens leek het hem noodzakelijk het aan Victoria te vertellen. En dus schreef hij maar verder. 'Ze wil dat ik researcher word en het lab overneem voor haar in Hoenn, dat zie ik niet echt zitten.' En velen konden zeggen, zet dan je voet neer, je bent volwassen, maak je eigen keuzes, maar zo simpel was het helaas niet voor hem. Want dat was het juist met ouders, of in zijn geval zijn moeder. Hoeveel hij haar ook haatte, hoeveel ze hem ook al had aangedaan, hij hield van haar. En hij wilde niks lievers dan dat ze een moeder werd zoals andere mensen hadden. Een moeder die hem in zijn jeugd had ondersteund en gezegd hoe trots ze op hem was. Een moeder die hem een knuffel had gegeven als hij erom vroeg. Een moeder waar hij op kon vertrouwen als er iets was. Maar zelf op de dag van vandaag was dat er nog steeds niet en de hoop dat dat ooit zou veranderen was zo goed als zero. Hij kon zelf niet op haar rekenen als het op een berichtje of telefoontje aanging, want ze nam 90% van de tijd toch niet op of liet soms weken niet van haar horen.

Hij liet de pen even door zijn vingers rollen, peinzend over wat hij nog kon neerzetten. Uiteindelijk kwam de pen terug op het papier en ging hij verder. 'Ze heeft meer zitten slaan en vernederen. Dwong een gevecht af waar ze mijn Pokémon gewoon kapot maakte.' En dan was hij nog niet begonnen met de inhoud van het mapje dat ze aan hem had gegeven. De gedachte aan de foto's en documentatie die erin zat liet zijn maag keren. Het voorwerp die erbij zat had hem een paniekaanval gegeven, iets dat hij in een lange tijd al niet had gehad. Zijn adem stokte dan ook toen hij terug dacht aan het ding. Zijn hand beefde wat, twijfelachtig of hij dit wel kon delen met iemand. Het was immers geen kwestie van vertrouwen, het was een kwestie van redelijkheid. Het was een kwestie van respect voor hetgeen wat hij verloren was. Kon hij zomaar delen wat zijn zus had gedaan? Wat zijn familie had gedaan? Het bloed dat hij deelde met die mensen, was dat belangrijker dan... Alles? Hij wist het niet en dat maakte hem bang.

Langzaam kwam zijn hand in beweging, beverig terwijl hij begon te schrijven. 'Ze gaf me foto's van mijn zus.' Z'n maag keerde bij het beeld ervan, hij kon ze zo weer boven halen in zijn geheugen. 'Die ik nooit had mogen zien.' Hij wist niet of hij het wel ooit zou kunnen zeggen wat hij had gezien. Want als het bleek dat ze ooit nog terug zou komen, dan had hij iets gedeeld over haar die niemand mocht weten. Dat niemand wist, buiten moeder, tot nu. Hij probeerde de beelden uit zijn hoofd te bannen, terug naar achter te schuiven, te vergeten maar-

Realisatie. Zijn ogen werden groot, zijn adem stokte. Zijn blik ging meteen naar zijn verminkte hand en voor hij het wist vielen de puzzelstukje op zijn plaats. Zijn hartslag versnelde, waarbij hij wel meteen een golf van emoties over zich heen kreeg. Zijn blik bleef nog even hangen op de hand, voordat hij zijn goede hand ophaalde en de holo caster nam. Koortsachtig begon hij door het ding te gaan. Waar was het. Waar... Waar.... Waar. Het koude zweet brak hem uit terwijl hij angstig verder ging met het zoeken. Hij was er zeker van dat het hier ergens moest zijn, dat moest wel. Het moest.

Hij was zodanig in zijn eigen wereld, waar hij gevaarlijk aan het balanceren was tussen angst, woede en paniek dat hij niet eens doorkreeg dat de verpleegkundige de kommetjes en lepels binnen was komen zetten op de tafel.

Ze sprak, vragen waar hij al een antwoord op had... Of toch niet? Trots zijn op Crescent Moon? Hij wist het niet. Hij dacht dat hij mensen hielp, maar hij had nog geen enkele persoon tegen genomen die hem dankbaar was geweest voor wat hij gedaan had voor de organisatie. Het voelde eerder alsof hij kleine taken deed voor mensen die te lui waren om het zelf te fixen. Daarbovenop had hij nog niet een enkele persoon binnen de organisatie ontmoet die vriendelijk tegen hem was geweest. Want wat moest hij met Rani? Dat kutjoch haatte niet alleen hem, maar de groep ook. Hij zag het nog gebeuren dat hij eruit stapte en het gewoon voor zijn ouders had moeten doen. Ze sprak over passie, of het de zijne was. Nee, niet zo zeer, maar hij wilde gewoon iets doen met zijn leven. Er werk van maken, nuttig zijn, een verandering brengen in de wereld. Vooral dat laatste was belangrijk voor hem. Mensen helpen, mensen hun leven helpen beteren. Het was een kinderachtige gedachte om een goed mens te zijn en of het echt puur was omdat hij een goed hart had of dat het voortkwam uit een schuldgevoel wist hij niet. Hij had slechte dingen gedaan in het verleden en ergens wist hij dat het gewoon voor zichzelf was. Want wie voelde zich niet goed als hij iets goeds deed? Dan kon je ermee opscheppen, een reminder dat je toch wel goed was. Wild hij een researcher worden? Hij schudde wel meteen zijn hoofd, langzaam. Voor het moment niet, want hij zou niet eens weten wat hij zou doen.

Toen de realisatie toekwam, sneller dan hij had gedacht, was hij koortsachtig door zijn gsm aan het gaan zoeken. Alsof hij precies wist waar ze het had gestoken, maar bij elk nieuw besef een golf van angst met zich meebracht. Victoria vroeg hem wat hij aan het doen was, maar het ging het ene oor in, de ander uit. Zijn adem stokte toen hij eindelijk een mapje had gevonden die hij niet herkende. Hij tikte het vluchtig aan, waarbij het even laadde en toen een foto verscheen op het scherm. Hij hapte naar adem en verloor grip op de holo caster, waarbij hij het ding zowat liet vallen. Het viel op zijn schoot, schoof naar achter en kletterde zo de grond op. Maar het besef kwam niet binnen, het beeld voor eeuwig op zijn netvlies gebrand. Hij was duidelijk niet bij bewustzijn geweest, de rode kleur niet alleen komende van zijn hand, maar ook van zijn hoofd. Zijn rug, of eerder schouder, die hij tot nu toe nog niet echt had gezien of dingen van had gehoord, was volledig verkleurd en Myrddin kon er zijn vinger niet op plaatsen van wat het was. En ergens wilde hij er ook niet aan denken. Met wijd opengesperde ogen bleef hij voor zich uitstaren. Een vreemd pijnlijk gevoel trok door zijn hand heen, waarbij hij er even naar keek. Maar er was niks, helemaal niks mis mee. De vinger was nog steeds weg en de rest van zijn hand was ok. Maar hij kon niks anders dan een pijnlijk gevoel voelen. Hij greep met zijn goede hand naar de kapotte en trok deze naar zich toe waarbij hij het tegen zich aanhield en wat heen en weer wiegde, alsof het allemaal beter zou gaan als hij dat deed.

Waar was zijn moeder? Voor het eerst sinds hij de foto had gezien, keek hij op naar haar. Huh? Hij knipperde vluchtig en slikte, moeizaam. Dat wist hij niet, ze was eerder hier en- "Myrddin ik was vergeten te-" De stem brak af, het getik van haar hakken zou haar aankomst aangekondigd hebben, maar nu pas had hij door hoeveel ruis er op zijn gehoor zat. Zijn blauwe kijkers gingen naar haar. De blonde, lange vrouw knipperde even snel en keek van het meisje naar hem en terug, voordat een glimlach op haar lippen krulde. Wel meteen duwde Myr zich meer het bed op, waarbij hij zijn gebroken been weer bij zich trok. Een pijnlijke steek ging erdoor terwijl hij deze actie veel te snel deed, maar hij negeerde het. Zijn hartslag versnelde wel meteen terwijl hij met grote ogen naar de dame keek. Ze had haar focus gelegd op het meisje, niet langer aandacht hebbende op de jongen die op het randje was om een paniekaanval te krijgen. "Jij moet vast Victoria zijn, aangenaam kennis te maken," Een zoetsappige en lieve stem, dezelfde die ze eerder tegen hem had gebruikt. De vrouw glimlachte wat breeder, voordat ze weer in beweging kwam. Ze wandelde naast het bed, naar waar de holo caster op de grond lag en nam deze vluchtig vast. Even keek ze naar hetgeen dat op het schermpje was, voordat ze weer begon te glimlachen. Haar vinger ging over het scherm en het apparaatje werd uitgehouden naar hem. Maar hij bleef haar aankijken met grote ronde ogen, zijn ademhaling versnellende met elke seconde. Compleet stijf van de angst. Hij was bang van haar, van wat er op dat ding stond. Niet eens beseffende dat de foto van eerder al weg was van het scherm.

Myrddin had eerder niet het besef gehad wat er was gebeurd. Maar nu hij alles op een rijtje zette had hij gevonden wat ze voor hem verborgen had. Het was allemaal mooi voor hem uit gelegd en de realisatie dat dit... Dat zij dit ook zo had moeten doormaken beangstigde hem nog meer. Had zij haar vertrouwen niet in hem gelegd voor een reden? Om de grote zus uit te hangen die ze dacht te zijn of om te hopen dat het slaan en het kleineren het enigste was wat hij ooit zou moeten verduren? Dit was de reden waarom zijn zus altijd ja had geknikt op moeders wensen. Waar ze altijd meer timide en rustig was gebleven in zijn ogen, lief en open, zag hij nu hoe sterk ze wel niet was geweest. Want hij brak af, compleet in stukken. Verloor zijn grip op alles wat hij zichzelf had voorgehouden. Dat hij sterk kon zijn, dat hij sterk was. Allemaal leugens, want hij was niks meer dan een klein joch die met grote ogen opkeek naar het figuur die zich zijn moeder noemde. Van de dag dat hij haar dat had zien doen tot nu. Waarom had het zo lang geduurd om te beseffen waar ze werkelijk toe in staat was?

Victoria kwam in beweging en blokkeerde de weg van de lange vrouw. Tawnee's glimlach vervaagde wat terwijl het meisje een pauze in haar zin bracht. De vrouw liet haar hand met de holon caster zakken en kantelde haar hoofd. Haar grijze ogen vernauwde zich terwijl ze haar aanstaarde. De kleine man werd misselijk bij de blik die ze op Vic had. En als hij niet in pure angst verstijfd was geweest nu, dan had de onderliggende woede die hij nu voelde zeker de overhand genomen. Het zat in zijn achterhoofd, de urge om zijn goede vriendin weg te halen bij dat... Dat mens. Zijn handen jeukten om haar weg te trekken bij haar, maar de angst hield hem op zijn plaats. Als een prooidier die geen uitweg meer zag. Het einde in zicht gaf hij zich over aan het lot dat voor zich was uitgelegd. Toen Victoria dan ook haar zin afmaakte, krulde de lippen van de dame terug op, een zacht lachje afkomende van haar.

"Ah- Wat... Een attitude," Zei ze met een lachje terwijl ze haar hand wat omhoog bracht. De blonde man slikte ongemakkelijk, zijn goede hand klam rond de verminkte. De blonde dame bracht haar hand naar haar gezicht en streek even wat haren aan de kanten. Haar blik ging kort van het meisje naar Myrddin. Voor een goede paar tellen bleef ze hem aankijken, haar gezicht koeler wordende in het proces. "Voor iemand die niet kan praten, verbaas je me toch hoe je het elke keer weer flikt.." Ze lachte even zachtjes, haar ogen schoten terug naar het meisje en haar hand kwam los van haar gezicht terwijl ze strak neerkeek op de dame voor haar. Myr voelde zijn maag samentrekken toen hij zag hoe haar mondhoeken naar onder trokken. Ze boog zich wat naar voren en vernauwde haar ogen terwijl ze haar gezicht dichter bracht bij Victoria. Zelf vcanaf hier kon Myr haar zoete parfum ruiken. Alles aan haar was zo elegant, zo zoet, zo- niet wat hij in haar zag.

"Luister eens goed, meisje," zei ze scherp, haar toon meer bekend voor hem dan de zoetsappige attitude die ze voor iedereen ophield. De ademhaling van de man sloeg even over bij de bekende sis waarmee zij hem altijd aansprak. "Als ik jou was zou ik dat mooie mondje van je houden," Een klein lachje kwam van de blonde dame af terwijl ze de afstand wat meer vergrootte tussen haar en Victoria. Myrddin voelde zijn hele lichaam klagen in pijn, opdat zijn spieren instinctief aan het werk waren. Het was de pure terror, de angst, die hem op zijn plaats hield. Haar hand ging naar de onderarm van het meisje en met een snelle beweging greep ze deze vast, er was een poging toe. Een scherpe, pijnlijke grip houdende op de pols van de ander. De glimlach werd groter, zo ook de druk op haar grip. Voor een paar tellen was het stil, voordat ze de holo caster met haar andere hand in de hand van Vic duwde. En zo snel als dat alles was gebeurd, loste de dame de pols van het meisje. Alsof er niks was gebeurd. "Zorg er goed voor," klonk er zoetsappig van haar af terwijl ze een pas terug zette. "Je weet immers maar nooit," Maar of ze het werkelijk over de holo caster had of iets anders, wist hij zelf niet. Zijn hoofd tolde, zijn hersenen stonden op ontploffen en zijn bevende lichaam stond compleet vast. Het was toen ze nog een blik op hem wierp, dat de tranen eindelijk doorbraken. Stil huilend zat hij daar dan ook, terwijl zijn moeder hem met een voldane blik aankeek.

De lange, blonde dame begon liefjes te glimlachen toen ze zag hoe de ander doorkreeg dat er niks meer was. Myrddin, als hij in een betere headspace was geweest, had iets kunnen doen om de foto op te slaan, te screenshotten, iets. Maar het beeld was iets dat hij niet meer wilde zien. Zijn hand deed er spontaan pijn van en zijn hele lichaam leek overuren te draaien om zijn paniekaanval de kop in te drukken. Maar het was hopeloos toen hij Victoria in beweging zag komen. De angst om de foto nogmaals te zien sloeg over en dikke tranen vonden een weg naar buiten. Een zacht gesnik kwam van de jongen af, die bevend zijn handen op zijn hoofd legde in een poging zichzelf te beschermen, van haar, van de wereld. Hij wilde haar niet meer zien, hij wilde eigenlijk gewoon niet meer hier zijn. Alles deed zoveel pijn en het idee dat dit- Dat hij het allemaal was vergeten. Zijn lijf beefde terwijl het zacht, amper hoorbare gesnik oversloeg en een stilte werd dankzij zijn verwondingen. Zijn mond voelde droog aan terwijl hij een hopeloze poging deed zichzelf te kalmeren, zijn ademhaling gejaagd. Het was alsof hij elk moment zou verstikken op de volgende ademteug, alsof zijn lichaam hem eigenhandig aan het wurgen was. Hij werd er gek van, bang van, hij wilde dat het stopte.

Tawnee liet haar blik even naar Myrddin gaan, haar glimlach vervagende terwijl ze de panikerende jongeman zag. Een kort instemmend geluidje kwam van haar af, waarna ze rustig terug keek naar Victoria. De hyperventillerende jongen negerende voor nu. Haar vragen zorgden ervoor dat een glimlach op haar lippen krulden. De lange dame zette een pas terug en schudde haar hoofd terwijl ze haar schouders ophaalde. "Ik heb geen idee waar je het over hebt," sprak ze terug op haar zoetsappige toon. Haar glimlach vervaagde hierna wat, waarna ze zich een kwartslag draaide en naar de deur toewandelde. "Tot morgen Myrddin," en met die laatste woorden wandelde de vrouw de kamer uit, het getik van haar hakken was het enigste dat nog aangaf dat ze in de nabijheid was, tot ook dat afstierf. Ze was weg.

Myr daarintegen was ook niet helemaal hier. Paniek en angst sloeg over in elkaar en de kleine man wilde niks liever dat het stopte, maar zo makkelijk was het niet. Hij was aan het huilen, voelde zich zo enorm klein en hulpeloos in dit moment, alsof hij echt eenzaam en alleen was. Doemgedachten zou men het anders noemen, maar zelf die waren er niet. Het was pure paniek.