Tales of

Sinnoh

Aangezien hij toch nog thuis zat, had Am hem gevraagd of hij de researcher wou ontvangen die naar haar Pokémon kwam kijken. Dat vond hij prima. Ze had alleen niet echt gezegd wie de persoon was die langs kwam, maar daar zou hij wel achter komen als hij eenmaal de deur open moest doen. Hij was vroeg wakker geworden door de pijnstillers die uitgewerkt waren. Dat had Alaric alle tijd gegeven om rustig door zijn kamer te rotzooien op zoek naar het nieuwe doosje pijnstillers, die in te nemen en daarna uitgebreid onder de douche te stappen.

Hij had niet veel bijzonders aangetrokken, hij droeg ook alleen maar comfortabele kleding nu alles nog pijn deed en gepakt zat. Met moeite trok hij een Iron Maiden hoodie over zijn hoofd heen en stapte hij in een grijze joggingbroek. Het lopen ging beter, maar dat was alleen omdat hij onder de pijnstillers zat. Met rustige passen liep hij door het huis van Am. Het was groot, dus het duurde even voor hij in de keuken was. Hij begroette de Pokémon die hij tegenkwam onderweg, zag zijn eigen Gengar nog voorbij komen en door de muur naar buiten verdwijnen. Hij moest een kort lachen bij het gezicht en ging zitten op een stoel in de keuken. Naast hem kwam zijn Vaporeon, Salem staan. Hij schoof de stoel iets naar achteren, klopte op schoot en de Pokémon sprong op zijn benen. Sure, het deed zeer. Maar hij knuffelde graag met zijn Pokémon als hij wist dat niemand hem kon zien. Salem sliep de afgelopen tijd ook in zijn bed, wat het slapen een beetje gemakkelijker maakte.

Hij had net zijn tweede koffie opgedronken toen hij de deurbel hoorde. Salem sprong van hem af en hij stond op om naar de voordeur te gaan lopen. Toen hij hem opende stond er een bekend gezicht. Hij had haar maar een keer eerder gezien, bij Alain thuis. Ze was met Casimir de Pokémon van Alain gaan halen na het ongeluk. Fuck. Hij baalde dat hij er nu uitzag zoals hij deed, want dat zou ongetwijfeld bij Alain terecht komen. "Hey, Vi toch? Dus jij bent de mystery researcher die naar Amélie haar Pokémon komt kijken? Ze is niet thuis, dus ik mag je een tour geven. Kom binnen," hij maakte een handgebaar en stapte opzij zodat ze er door kon. Verschillende Pokémon in het huis hadden door dat er nu iemand binnen kwam, dus het zou niet lang duren voordat ze omsingeld zouden zijn. "Er is me alleen niet verteld wat je precies kwam onderzoeken.." hij kende Vi niet zo heel goed en met een beetje geluk zou ze ook niet vragen naar de reden dat hij er zo uit zag.

De verwarring op het gezicht van Vi was zichtbaar toen hij degene was die de deur open deed. Ongemakkelijk trok Alaric zijn hoodie iets verder naar beneden. Was ze van zijn stuk gebracht doordat hij hier stond in plaats van Am of reageerde ze zo door zijn gezicht? In zijn naïviteit koos hij om het eerste te geloven.

Ze stapte langs hem heen naar binnen toe toen hij haar uitnodigde. Maar in plaats van dat haar blik zoals hij hoopte naar het meubilair en de inrichting zou schieten, bleef deze op hem gericht. Toen ze binnenstond verontschuldigde ze zich en vroeg ze vrijwel meteen waarom hij er zo uitzag. Hij zuchtte. Daar gingen we weer. "Ik ben gevallen," merkte hij op met een schouderophaal. "Face first van een trap af. Beetje onhandig geweest, kan er niks aan doen." hij wist zelf ook wel dat het er totaal als iets anders uit zag. Maar dat was niet Vi haar zaak. "Wil je wat drinken?" vervolgde hij toen. Tijd voor een ander onderwerp. "Je hebt geluk dat ik open deed. Als die Mismagius van Am er gestaan had, had je een heel spektakel gehad." Hij wou de aandacht van zichzelf af krijgen, want hij had totaal geen zin om er over te praten en per ongeluk een slippertje te maken met informatie die niet voor Vi bestemd was.

Vi haar gezicht vertrok toen hij het uitlegde. Dat het pijnlijk klonk. Hij knikte. "Dat kun je wel zeggen." dat het een 'scherpe trap' geweest was. In zijn rug. Van een Pokemon. Maar hey. "Het komt vast wel goed, heeft tijd nodig en zo." Vi stapte langs hem heen naar binnen toe en liet eindelijk haar aandacht naar het huis gaan in plaats van hem. Alaric ontspande eindelijk een beetje, nu het vergrootglas van hem af leek te zijn.

Ze nam het voorstel voor wat drinken aan. Alaric drukte de voordeur dicht met zijn goede arm en liep langs haar heen naar de keuken. "Wat wil je hebben? Water, koffie, thee, cola? Er is genoeg hier." hij was omgedraaid naar Vi terwijl hij sprak, maar toen hij eenmaal in de keuken stond en zich omdraaide stond hij oog in oog met Fran. De Alolan Marowak van Amélie. Het beest keek hem zo judging aan. In de achtergrond hoorde hij Vi fangirlen over de Mismagius waar hij een absolute vreselijke aanvaring mee gehad had. Ze vroeg of die thuis was. "Eh, ja. Die moet er wel zijn." hij bleef kijken naar Fran, die nog steeds boos naar hem bleef kijken. "Dit is Fran, Alolan Marowak. Ik denk, dat ik even achteruit ga stappen nu." kondigde hij aan alsof hij elk moment een aanval van de Pokémon kon verwachten. "Maar voel je vrij om te kijken, ik denk dat de rest zich vanzelf wel meld. Er moeten ook nog Dreepies zijn van Am. Er is ook een Butterfree, een Cyndaquil, Igglybuff, zoveel Pokémon zijn hier." om er zo maar even een paar te noemen die meisjes altijd heel schattig vonden. "Mijn Vaporeon is hier ook ergens en ik heb nog een Lairon en een Gengar lopen. Ash ken je, die is denk ik in de tuin." de Mismagius ging hij niet roepen. Dat was eng. Doei. Vi ging maar zoeken.