Tales of

Sinnoh

Hij had Bruce – die achter hem liep - zojuist opgehaald uit het lab en was nu plannen aan het maken voor de volgende stap. Hij kon naar Stark Mountain gaan om een Charmander te vangen, maar hij kon ook de andere tour nemen en naar het festival in Snowpoint City gaan. Het zou beiden wel even zijn tijd nemen om daar te geraken en hij wist dat als hij het één zou doen, hij weinig tijd over zou houden voor het ander. Nou ja, het zij zo. Hoe vroeger hij klaar was met het één, hoe sneller hij kon beginnen aan zijn training. Hij wilde eerst een basis opbouwen en dat wilde zeggen dat hij er minstens één Pokémon bij moest hebben voordat hij zichzelf aan een gym of een gevecht met iemand anders zou wagen, al zou het voor Bruce geen slecht idee zijn om een echte tegenstander te hebben en niet constant ervaring op te bouwen met de zwakke wilde Pokémon die zich hier bevonden. Al was het allemaal nog maar basis. Het echte werk zou later wel komen. Mitch keek op toen hij een jongen zag lopen van rond zijn leeftijd met zijn Holo Caster in de lucht en een paar interessante Pokémon aan zijn zijde. Hij had een verfveeg op zijn wang – en niet alleen daar als Mitch naar de rest van zijn kleren keek – en Mitch’ mondhoeken krulden wat geamuseerd op toen hij zag hoe de jongen probeerde om de verfveeg eraf te krijgen. Hij schoof zijn rugzak naar zijn buik en opende het voorste vak, waarna hij een paar natte doekjes tevoorschijn haalde. Met dank aan mama Mitch. Hij liep naar de jongen toe en stak vervolgens de doekjes naar hem uit. ”Hier. Probeer dit eens. Ik denk dat dit beter gaat,” zei hij op een rustige toon.

Een licht geamuseerde blik verscheen in Mitch’ ogen toen de jongen enthousiast riep dat hij een held was. Was dat tegenwoordig zo gemakkelijk dan? De bruinharige jongen besloot om er geen aandacht aan te besteden terwijl hij met een frons toekeek hoe de jongen op een redelijk onhandige manier zijn wang schoon begon te vegen. Hij twijfelde kort en onderdrukte een zucht. Dit lag een beetje buiten zijn comfortzone, maar hij vond het een beetje zielig hoe dat de jongen bezig was en hij was sowieso niet echt iemand dat niet hielp. ”Laat mij eens,” zei hij terwijl hij een derde doekje pakte en naar de jongen liep. Hij legde zijn ene hand tegen de kaaklijn van de jongen om zijn hoofd wat naar hem te kantelen terwijl hij met het doekje over de wang van de jongen begon te boenen. De opmerking over het verhuizen deed hem lachen. ”Dan focus jezelf maar op het resultaat dat je hebt na het verhuizen en dan zijn al die bloed, zweet en tranen zo verleden tijd,” zei hij grappend terug tegen de jongen. De verf ging er dankzij zijn pogingen niet helemaal af, maar het was al een betere prestatie dan de jongen had geleverd. Mitch vermoedde dat het niet zijn dominante hand was waarmee hij had proberen te boenen, want met wat kracht had hij meer voor elkaar gekregen dan de jongen zelf. ”Alles oké?” vroeg hij terwijl hij naar de andere hand van de jongen knikte. Het waren zijn zaken niet als de jongen er niet over wilde uitbreiden, maar vragen kon geen kwaad. Hij deed een stapje naar achteren om zijn werkje na te kijken en haalde zijn schouders op. ”Het is nog niet helemaal weg, maar je moet al weten dat het er heeft gezeten om het te zien. Je loopt niet voor gek of zo, hoor,” stelde hij de jongen gerust. ”Ben je verhuisd naar Sandgem Town?” Hij strekte zijn open handpalm naar de jongen uit met de bedoeling om de doekjes weer terug in ontvangst te nemen. Die kon hij ergens in een vuilnisbak wel droppen. Dat kwam wel goed. Bruce was al die tijd gewoon op zijn positie blijven staan en keek met een neutrale blik naar de jongen, niet echt acht slaande op diens Pokémon.

Een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd toen het gezicht van de jongen een paar tinten donkerder werd. Zo erg hoefde hij zich er toch niet over te schamen dat er een verfvlek op zijn wang zat? Mitch zat vaak genoeg onder het vuil omdat hij het weer eens voor elkaar had gekregen om op zijn bek te gaan. Hm. Oh well. Hij zou het maar langs zich heen laten gaan. Hij was sowieso niet echt goed in het bespreken van emoties en zeker niet als het over zoiets kleins ging. Mitch was bezig met de verfrommelde natte doekjes terug te stoppen in het voorvakje van zijn rugtas en had dus niet in de gaten dat de jongen zijn hand op zijn wang had gelegd. Als hij op dat moment had opgekeken, had hij waarschijnlijk wél in de gaten gehad waardoor de jongen zo aan het blozen was. Hij keek pas weer op toen de jongen begon te praten en aangaf dat hij gevallen was. ”Ah, ik ben ook zo iemand,” zei hij met een lichte grijns om zijn lippen. ”Als ik op mijn bek ga, dan doe ik het goed.” Hij slingerde de rugzak weer naar achteren toe zodat het netjes op zijn rug landde en zijn lippen kropen nog verder geamuseerd omhoog toen de jongen zijn reden tot verhuizen uitlegde. Een spontane beslissing. Ook daar kon hij zich wel in vinden. ”Wel, je lijkt me iemand te zijn die niet echt stil zit, dus dat moet vast goedkomen,” zei hij op een bemoedigende toon tegen de jongen. ”En doe je buiten radicale beslissingen maken en jezelf onderdompelen in verf ook nog andere dingen?” vroeg hij op een licht plagerige toon. Zijn knikje naar Bruce toonde aan dat hij het over het beroep van de jongen had, al wist hij niet of dat echt duidelijk zo over zou komen.

Mitch was jammer genoeg het type dat zich meer met Pokémon bezighield en dingen die hij echt belangrijk vond dan dat hij echt lette op anderen hun reacties jegens hem. Het was dan ook om die reden dat hij niet in de gaten had dat de jongen wel wat meer achter zijn simpele actie had gezocht en Mitch er dus verder niet echt over nadacht. Het had hem een logische reactie geleken om de jongen wat te helpen, zeker nadat hij zag dat de jongen het wat onhandig aan het doen was, maar hij had er voor de rest niet bij stilgestaan wat voor een impact dat op iemand kon hebben. Het had hem zelf een beetje uit zijn comfortzone gehaald, maar ook daar was hij vrij soepel in. Als hij anderen ermee kon helpen, waarom dan ook niet? De jongen gaf aan dat hij een trainer was en in een bar werkte in Jubilife City. ”Interessant,” zei Mitch met een knikje. ”Ik ben zelf ook een beginnende trainer. Heb je al gyms uitgedaagd?” Hij had een Lycanroc bij zich en Mitch wist dat die niet op een laag level evolueerde, dus de kans dat de jongen al één of meerdere badges had, was vrij groot. Zijn blik viel kort op de Buizel die de jongen bij zich had en een ideetje kwam bij hem opzetten. ”Ik heb een Magikarp gevangen op het festival, maar hij is een beetje schichtig. Je Buizel lijkt me wel een sociale Pokémon te zijn, dus misschien kan zij hem een beetje uit zijn schulp helpen?” Voordat de jongen daar echt antwoord op kon geven, liet Mitch Poseidon uit zijn bal. De vis flopte in de zee en iets wat het beste als pure verschrikking omschreven kon worden, verscheen op zijn gelaat toen hij de Buizel zag. Wanhopig probeerde de Magikarp zich uit de buurt van de Buizel te verwijderen door hard met zijn staart op en neer te slaan, wat enkel resulteerde in Poseidon die water naar de Buizel spatte. Mitch sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd en liet een diepe zucht ontsnappen terwijl er een rode kleur op zijn wangen verscheen. Bruce liet een geluid ontsnappen dat oftewel afkeuring kon betekenen oftewel lachen. ”Of misschien ook niet,” mompelde hij een tikkeltje verslagen.

De jongen vertelde dat hij zijn eerste badge had gewonnen in Eterna City en na zijn verhuis zou gaan voor zijn tweede. Indrukwekkend. ”Ik denk dat ik die in Celestic Town maar uit ga dagen, gezien ik tot nu toe nog niet echt iets goeds heb tegen Bug types,” zei Mitch terwijl hij met een frons keek naar Bruce. ”Ik heb geen idee wat ik van die in Celestic Town moet verwachten, maar dat zullen we dan wel weer zien.” Je kreeg toch alleen maar een gerichte beschrijving van wat je kon verwachten, maar hij dacht niet dat er op de gym in Eterna City na echt gyms waren in Sinnoh die zich écht richtten naar één vast type. Een divers team kon veel potentie bieden, maar ook obstakels. Ach ja. Hij zou het wel zien. Het was in elk geval, zoals wel een beetje verwacht, geen goed idee om Poseidon uit zijn bal te laten: Mitch’ mondhoeken trokken kort naar beneden toen hij de duidelijk teleurgestelde reactie van de Buizel op Poseidon’s afwijzing zag. ”Het is mijn schuld,” zei hij tegen de jongen met een zucht. ”Poseidon zat vast in een ijsblok toen ik hem met mijn hengel naar boven haalde en ik heb hem met Bruce door een Rock Smash te doen uit het ijsblok bevrijd. Nu is hij getraumatiseerd.” Een behoorlijk slechte job om zijn eerste Pokémon te vangen. Hij kon de teleurgestelde blik op het gelaat van de Buizel niet aanzien en haalde een tweede Poké Ball tevoorschijn. ”Deze heb ik recent gevangen, maar hij is behoorlijk verlegen. Kom er maar uit, Natsu!” Hij gooide de Poké Ball naar boven en niet veel later stond er een blozende Charmander voor hun. ”Char,” sprak hij zachtjes en hij verborg zich algauw achter Mitch’ been terwijl hij toch wel wat nieuwsgierig naar de jongen voor hem keek, om vervolgens verlegen naar de Buizel te kijken.

Mitch keek met een lichte frons naar de jongen toen deze begon te hakkelen over zijn woorden. Van zijn wat? Misschien was het een familielid of een vriend waar de band ingewikkeld mee lag. Mitch besloot om zijn nieuwsgierigheid te bedwingen en er niet naar te vragen. Ze waren in een te vroeg stadium voor Mitch om persoonlijke vragen te stellen en hij wilde de jongen niet verder in verlegenheid brengen. Wat het ook was, het kon niet erg goed zijn. Hij gaf een beleefd knikje toen de jongen uiteindelijk uit zijn woorden kwam en vertelde hoe hij in het voordeel was gekomen. ”Het lijkt me meer met skills te maken te hebben dan met geluk. Iedereen kan vechten met een typevoordeel, maar een gymleader zit op een heel ander level dan een gewone trainer en dus heeft het zelfs mét typevoordeel wel wat goede strategie nodig om te winnen.” Daar hoefde de jongen zeker niet bescheiden over te zijn. Mitch werd een klein beetje defensiever toen de jongen begon te lachen met zijn ongelukje met Poseidon, al stootte hij al snel een toegeeflijk zuchtje uit toen hij zich bedacht dat er niks was om defensief over te zijn. Het was ook gewoon zijn eigen stomme fout. ”Hoe zou jij het dan opgelost hebben?” murmelde hij toch wat nors. Zijn norsheid smolt al snel als sneeuw voor de zon toen zijn Charmander uit zijn bal kwam en ook de jongen voor hem volledig leek te ontdooien met zijn schattige, verlegen gedrag. ”Char,” zei Natsu wat onzeker, waarna hij voor bevestiging naar Mitch keek. Toen deze een bemoedigend knikje gaf en een gebaar maakte naar de jongen voor hem wandelde Natsu al iets meer vastberaden naar de jongen toe en stak zijn kopje naar voren om geaaid te worden. ”Gevangen in Stark Mountain,” meldde Mitch toch wel wat trots. ”Blijkbaar was daar een swarm Charmander en dit kleintje zat naar een groep spelende Charmander te kijken. Het kostte me wel even om hem te overtuigen, maar uiteindelijk zag hij toch een waardige tegenstander in me en heb ik hem samen met Bruce kunnen vangen. En nu ga ik hem groot en sterk maken, toch, Natsu?” Zijn Charmander keek hem met een glimlach over zijn schouder aan en gaf hem een vastberaden knikje. Ja. Als iemand een vast onderdeel van zijn team zou blijven, dan was het Natsu wel.

Mitch had een simpel knikje gegeven op het feit dat een beetje geluk ook nooit verkeerd kon zijn, zeker niet in een gevecht. Een Confuse Ray of Hypnosis dat miste, een paralyse of poison status dat niet intrad… Dat waren allemaal dingen waarmee je een gevecht eventueel kon winnen, dus op dat vlak gaf hij de jongen wel gelijk. Hij besloot om het onderwerp over Poseidon te laten varen, al gingen zijn mondhoeken wel kort omhoog in een glimlach. Oké, hij kon ergens de grap er ook wel van inzien, al zou dat nog een stuk beter gaan als hij het bondprobleem met de vis eenmaal opgelost had. ”Ik vind het wel een interessant concept,” zei hij met een glimlach tegen de jongen. ”Ik ben van plan om vooral uit te kijken naar swarm Pokémon omdat er een grotere kans is tussen één groep van dezelfde Pokémon dat er ook shiny’s of traited Pokémon tussen zitten. En ik wil mijn team sowieso veel variatie geven en uiteindelijk ook gaan roteren, dus wat is er perfecter dan ergens naar een random swarm gaan?” Hij had nu drie Pokémon en voor de eerste gym was dat prima – al dacht hij niet dat Poseidon tegen dan zou kunnen vechten, maar wie weet gebeurden er nog wel mirakels en ging het wel – maar later zou hij er echt meer nodig hebben in zijn team en dan was zo’n swarm een perfecte optie om interessante Pokémon aan zijn team toe te voegen. Dat hij voor zijn eerste swarm een Charmander had gevonden, was echt puur geluk geweest. ”Ik denk dat ik dan in niveau nog wel even ga moeten stijgen, maar zodra dat gebeurd is, sure,” zei hij met een glimlach tegen de jongen, waarna hij zijn Holo Caster tevoorschijn haalde. ”Zullen we anders even nummers uitwisselen? Dan kunnen we elkaar misschien een beetje up to date houden over onze reis.” Het zou hem best wel chill lijken om minstens één iemand te hebben waar hij een beetje een rivaal in kon zien. Of gewoon iemand waarmee hij van tijd tot tijd eens een gesprek mee kon doen, want dat had hij in Johto niet heel veel gehad. Hij had natuurlijk met zijn neefje wel een goede band gehad, maar dat was toch anders dan misschien een goede vriend maken.

Mitch floot kort tussen zijn tanden door. ”Dus je wilt zeggen dat je én een gym badge hebt én enkele speciale Pokémon in je team? Ik sta hier naast een beroemdheid,” zei hij plagend tegen de jongen. Het zou nog wel even duren eer dat hij zich aan de jongen geleveld had. Niet dat het één grote competitie hoefde te zijn, maar Mitch vond het wel leuk om een beetje uitdaging te hebben in zijn leven en als die uitdaging in de vorm van de jongen kwam, dan vond hij dat prima. Het zou fijn zijn om iemand te hebben die hem een beetje kon motiveren om hard te strijden voor zijn doel, al had hij die motivatie van zichzelf al wel. De jongen gaf aan dat hij zijn eigen nummer wel in Mitch’ telefoon kon zetten en Mitch gaf hem zijn Holo Caster, waarna hij kort knipperde met zijn ogen toen ook hij besefte dat ze elkaars naam helemaal nog niet kenden. Bruce snoof kort, Natsu knipperde al net zo verward met zijn ogen en Poseidon… Die was te druk met panikeren, dus die had niks in de gaten. ”Mitch,” zei hij uiteindelijk, gevolgd door een schaapachtig lachje. Ongelooflijk dat hij hier een heel gesprek met iemand had en zichzelf nog niet eens had voorgesteld. Dat was niet hoe zijn moeder hem opgevolgd had. ”En wat is jouw naam?” vervolgde hij toen, zijn wangen een klein beetje rood wordend. Hij wist dat hij niet de enige was die het was vergeten, maar dit was toch wel een beetje… awkward.

Mitch grijnsde licht geamuseerd op de woorden van de jongen, maar gaf een knikje. Hij hoopte dat hij dat ook met elkaar kon combineren. Skills en geluk. Hij was sowieso van plan om Bruce een TM te leren voordat hij de gym uit zou gaan dagen en hij dacht al wel minstens één in gedachten te hebben. En dan moest hij Natsu nog evolueren, maar dat zou gezien het level van de Charmander ook niet lang meer duren. En Poseidon… Tja, daar moest hij een oplossing voor verzinnen. Daar zouden ze dan wel aan werken. Komt goed. De jongen stelde zichzelf inmiddels voor als Alain en Mitch gaf hem een vriendelijk knikje. ”Insgelijks,” sprak hij op een kalme toon. Nadat Alain zijn nummer erin had gezet, stuurde Mitch hem meteen een korte begroeting als berichtje en stak hij zijn Holo Caster weer in zijn zak. ”Dan ga ik maar eens hard trainen zodat ik snel die gym uit kan dagen en je kan uitdagen voor een gevecht,” zei hij met een grijns tegen de jongen. ”We horen elkaar nog wel eens.” Hij keerde Natsu terug in zijn bal en liep wat meer naar het strand toe zodat hij de hevig spartelende Poseidon ook terug kon keren, waarna hij zijn hand opstak in een groet naar Alain en in de richting van Jubilife City begon te wandelen. Hij moest maar eens plannen maken voor die eerste gym, dan.