Tales of

Sinnoh

Hij had een hekel aan het ziekenhuis, altijd al gehad door zijn historiek. En normaal zou hij langer blijven, maar hij werd gek binnen de witte muren van het ziekenhuis. Vic kwam uiteraard vaak op bezoek en dat hielp enorm tegen de eenzaamheid, maar hij wilde heel graag naar huis. Hij begon zich beter te voelen en dat was ook niet vreemd, want eigenlijk was hij er echt niet zo slecht aantoe. Een snee in zijn voorhoofd, een blauw oog en dan zijn schouder/rug. Daar konden ze niks aan doen, moest zelf genezen. En dan had je nog eens zijn hand, wat enkel echt kon genezen met tijd. Ze hadden hem gezegd dat hij machtsverlies zou hebben, heel wat pijn en misschien zelf andere dingen. Maar ze konden niks voor hem doen. Alles was immers mooi aan het genezen aan zijn hand. Ook zijn keel was mooi genezen en had beter resultaten dan ze hadden verwacht. Ze hadden hem zelf gezegd dat hij mocht beginnen oefenen, wat hij had gedaan in het ziekenhuis. Heel verbaasd was hij dan ook geweest toen hij voor het eerst de hese stem weer hoorde. Het was aangesterkt na een dag, maar deed wel nog steeds pijn om te doen. Hij wist niet goed hoe hij er zich bij moest voelen. Want daar kwamen de geluiden weer uit zijn mond, maar geen woorden. Misschien was geen operatie nemen dan toch beter geweest. Want hier kwam de teleurstelling weer.

Ze hadden hem ook gezegd dat hij eindelijk wat meer kon steunen op zijn been. Een kruk zou voldoende moeten zijn. Nog even en dan zouden ze het gips eraf kunnen halen en zou hij weer normaal te been zijn. Het was een fijn gevoel om te weten dat hij bijna weer normaal mobiel zou zijn. Het feit dat hij nu ook minder moeizaam aan het wandelen was naar zijn voordeur met de ene kruk was een fijn gevoel. Harlow en Aisling flankeerde hem rustig aan beide kanten. De twee Pokémon waren zijn gezelschap geweest in het ziekenhuis en hij was ze zo dankbaar daarvoor. Hoevaak hij de laatste tijd bijna een paniekaanval had gehad 's nachts, enkel om de Lycanroc en Archeops een seconde later aan zijn bed te hebben. Erg zorgend waren ze voor hem en ze voelden het ook gewoon aan wanneer het niet zo lekker liep. Het was een fijn iets en wederom een indicatie waarom Pokémon zo geweldig waren. Hij zou nooit meer zonder kunnen, zoveel was zeker.

Eenmaal aan de voordeur zuchtte hij even zachtjes. Het verband was van zijn nek genomen en ze hadden er gewoon een soort pleister over getapped. Verband was immers niet zo ideaal. Even ging zijn hand naar het ding, voordat hij zijn hoofd schudde en kalm even naar zijn pakje sigaretten greep in zijn achterzak. Rustig nam hij het ding, greep hij er eentje uit en stak hij deze aan. De kleine man sloot zijn ogen terwijl hij een diepe trek nam. Rustig blies hij de rook uit, waarna hij de peuk even tussen zijn lippen liet rusten. Hij pakte zijn sleutels erbij en opende al snel zijn voordeur. Harlow blafte enthousiast en sprintte het huis in, waarbij ze wel meteen op Morrígan afliep. De poes keek blij om naar haar kameraadje en al snel waren de twee aan het knuffelen. Aisling bleef echter loyaal aan zijn zijde en volgde hem rustig mee naar binnen. Myr haalde even zijn vrije hand op, opdat de goede bezig was met de kruk vast te houden, en probeerde de sigaret te pakken. Maar daar was bewijs nummer een dat hij niet langer zo handig was als hij dacht. De peuk glipte tussen zijn vingers, alsof hij het echt niet eens kon vasthouden, en viel op de grond. De blonde man slikte even, maar de Archeops zette een pas naar voren en stampte het ding met haar poten uit voordat het iets van schade kon doen aan het huis.

Al snel werd hij aangevlogen door zijn Whimsicott, waardoor hij bijna zijn balans verloor. Een lachje kam van hem terwijl hij voorzichtig een arm om de fluff mon legde. Het was ook fijn haar te zien. Toen hij echter plots wat gesnik hoorde, keek hij op. Daar, in het salon, was een kleine gehaktbal, tranen in haar ogen. Even werd de glimlach op zijn lippen groter, tot hij zag wie er naast haar zat. Was dat..? Hoe was hij... Oh well. Hij kwam langzaam in beweging richting de woonkamer en stond even stil, waarbij hij even zijn hand over de Togedemaru liet gaan. Wel meteen begon de kleine muis zachtjes te huilen, maar een glimlach stond op haar gezichtje, het was duidelijk dat ze erg blij was met zijn terugkomst. Adelyn lag op de schoot van de lange man die aan het pitten was en even moest Myr toch wel zachtjes lachen. Hij zag er nog erger uit in het echt dan op foto. De alolan vulpix leek ook ver weg in dromenland, dus besloot de ranger dat hij naast hem ging zitten. Hij trok zijn benen op, leunde wat naar voren naar Rick zijn hoofd toe en tilde een vinger op, waarna hij zachtjes begon te porren in zijn wang. Hij opende zijn mond wat, twijfelde even... Maar liet het toch wel even over zijn lippen gaan. Een enkel geluid probeerde hij heel erg zijn best te doen iets te zeggen. Maar meer dan "Waaaa... Waa... Eee" kwam er niet uit moeizaam. Hij perste zijn lippen even op elkaar in schaamte en slikte, waarna hij nogmaals de kaak porde.

Geschrokken leunde hij wat naar achter toen Rick wakker schoot. Met grote ogen keek hij een beetje verbaasd naar de man, die begon te vloeken. Adelyn was ook meteen wakker geworden van deze actie en keek met grote oogjes op naar de man waar ze net zo knus tegen in slaap was gevallen. Het duurde eventjes, maar het leek uiteindelijk binnen te komen bij de lange gozer wie en waar hij was. Myrddin begon rustig te glimlachen naar de man. Toen er echter een vraag volgde, knipperde hij wat. Eh... Hm... Hij sloeg zijn ogen even wat naar boven toe alsof hij aan het nadenken was, waarna hij even langzaam knikte naar de ander. Hij ging rustig zitten en bracht zijn gehavende hand naar zijn keel. Zelf dat kleine beetje had gekneld aan zijn keel. Het zou niet soepel gaan, niet van de eerste keer, en of het ook volledig zou zijn zoals het origineel was wist hij niet. Dat wist niemand. Maar hij had iets van een stem nu, het was beter dan niks. Maar een stem, was nog steeds niet praten. Woorden kwamen er niet uit. Maar goed, hij was niks minder gewoon.

De shiny Vulpix kwam aan zijn voeten en rustig leunde hij naar voren waarna hij haar oppakte met zijn goede hand. Een liefdevolle blik verscheen in zijn ogen waarbij hij het wezentje tegen hem aan duwde in een knuffel. Hij had haar zo gemist. Het feit dat de kleine baby een likje over zijn wang gaf en blije geluidjes maakte was een indicatie dat zij dat ook had gedaan. Hij kon echt niet meer zonder haar, dus misschien moest hij binnenkort de knoop doorhakken haar toch terug te brengen... Tot het echt te zwaar werd om afscheid te nemen. Rustig liet hij haar wat zakken, waarbij ze rustig op de bank sprong. De blonde man knipperde even en liet zijn blik terug naar Rick gaan. Hij had wel geknikt naar hem maar... Aan die blik te zien geloofde hij het waarschijnlijk nooit. Twijfelachtig opende hij zijn mond weer wat. "A... Aaa Mmm-" maar het kwam er niet uit, niet wat hij wilde zeggen. Geen woorden, maar geluiden. Hij sloeg zijn ogen in schaamte meteen van Rick af. Een akelig gevoel trok over hem heen. Agh, hatelijk.

De blik die hij zag in de ogen van de ander zorgde ervoor dat hij een beetje onhandig begon te glimlachen. Ah... Wat een akelig gevoel was dit. Een angstig gevoel, bijna compleet anxious. Hij wilde weer een sigaret opsteken. Hij had al zo lang niet meer gerookt, aangezien het in het ziekenhuis gewoon out of reach was. En het was ook echt niet aangeraden ook, maar wie zou hem dat zeggen als hij het altijd uit zicht deed. Rick sprak, een brede glimlach op zijn lippen, waarna hij zo in een knuffel werd getrokken. Zijn ogen werden wat groot terwijl hij een beetje verward knippperde met zijn ogen. Eh? Heh... Hij keek glimlachend op naar de ander. Het was dat het gevoel volledig uitbleef met het ding op zijn schouder en rug. Als het... MInder erg was geweest zou het gegarendeerd pijn doen. Maar er was geen pijn meer, er was gewoon geen gevoel meer. Rick herhaalde wat ze beide hadden kunnen horen. Ja... hij zou het nu niet zo zeer praten noemen, maar er was geluid. Hm. Hij liet zijn blik wat naar de ander gaan. Zijn bekende geur bracht een gevoel van rust over hem heen, maar bij die realisatie probeerde hij het meteen van zich af te duwen. Hij mocht zich niet goed voelen bij Rick, dat zou dingen enkel erger maken voor hun beide... Toch?

Hij werd gelost en de man begon weer te praten. Hij kantelde zijn hoofd wat en dacht na. Kort stak hij zijn verminkte linkerhand op als teken dat hij even moest wachten. Snel greep hij met de ander zijn boekje uit zijn achterzak en zo ook zijn pen. Rustig legde hij het op zijn schoot neer wanneer hij begon te pennen. AL snel was hij klaar; 'Ik probeerde 'ja man' maar ah tja.' hij lachte even zachtjes en keek terug naar de ander. Hij dacht even na, waarna hij het papiertje omsloeg met zijn goede hand en ermee begon te schrijven. 'Laat me raden, eerste woordje is 'slet'?' Hij fronste even bedenkelijk en opende zijn mond wat. Slet. Hoe zei je dat? Hm. "Ee... Eaaaaa... Zzz...." Geluiden gingen maar daar kwam het probleem niet van. Zijn keel begon akelig te klagen toen hij het geluid nog een keer probeerde te herhalen. En dus kapte hij af en glimlachte hij onhandig naar de ander.

Hm... Hij keek rustig naar de ander toen deze sprak. Hij wist als geen ander hoe het in elkaar zat. Als tiener was hij er een tijdje geobsedeerd over geweest en had hij zich helemaal erin gegooid. Geoefend tot zijn stem kapot was van de uren dat hij had geprobeerd, enkel om later op de dag het uit te schreeuwen van frustratie. Hij had gehuild, dingen kapot gemaakt, zich volledig uitgeleefd in de gym bij hem thuis. Maar de frustratie was er nooit volledig uit gegaan. Rick sprak verder, die wilde hem schijnbaar eerst hallo laten zeggen? Hij glimlachte wat schuin, want dat was echt zo'n basic bitch iets. Dat wilde hij niet als eerste zeggen. Als hij eerst iets wilde zeggen wilde hij op z'n minst iets zijn waar hij mee kon. Iets zoals help of fuck ofzo. Iets dat meer deed dan alleen een begroeting, kon hij ook met zijn handen doen door zijn hand op te steken, wist men ook wat hij dan bedoelde. Vervolgens sprak de lange gozer over kalm aandoen en de blonde man vernauwde zijn ogen en begon te glimlachen. Was dat een uitdaging? Als er een iets was waar hij voor open stond dan was het een uitdaging. Kalm aandoen stond niet in zijn woordenboek, nu niet, nooit niet. Zijn mond ging dan ook weer open, tot Rick de voice of reason werd, letterlijk, en aangaf wat er kon gebeuren. Oh ja shit. Hij klapte zijn mond zo snel hij kon weer toe. Niks gebeurd, niks gezien.

De gozer nam echter plots zijn hand vast en ietwat verward keek hij naar de ander. Wat nou? Plots werd er een sleutel in zijn hand gedropped en even keek Myrddin ernaar. Was dat... Oh. Dat was een sleutel van zijn voordeur. Rick begon te spreken en even keek Myr van de sleutel naar de ander en terug. Eh...? Hij herinnerde hier helemaal niks van. Maar... Het zou vast kloppen. Wat was er door hem heen gegaan toen hij dit had gegeven aan de ander? Met het feit dat zijn moeder rondliep was niemand echt veilig in dit huis. Hij zou immers snel Miko ook buiten moeten zetten nu hij wist wat ze had gedaan. De spullen die hij nog had zitten in het kasje aan zijn lift waren ook niet bedoeld voor ogen van anderen. Het zou het hele imago voor de familie verpesten. Het zou zijn hele leven verpesten, letterlijk. Ze zou hem van kant maken als iemand dat zag. De pijnlijke herinnering aan hoe ze met Victoria omging zat nog vers in het geheugen. Rick sprak verder en Myrddin kantelde zijn hoofd wat vragend, maar begon zachtjes te glimlachen. Zijn vingers gingen rond de sleutel en even knikte hij naar de ander. Rustig legde hij het ding naast hem neer, waarna hij terug de pen vastnam en begon te schrijven. 'Had dat dan gezegd joch, had ik iets anders voor je gehaald.' stond er op het papier terwijl hij het naar hem draaide. Zijn gedachten begonnen te malen, waarbij hij even zijn ogen vernauwde. Waarom zou hij een sleutel terugbrengen. Had hij..? Oh. Als dat het geval was.... Een zwaar gevoel bekroop hem en even moest hij zijn best doen om de glimlach op zijn lippen te behouden. Het was immers de enige logische gedachte.

Adelyn neusde even tegen zijn dijbeen, waardoor hij zijn blik van de ander afwende. Zijn kijkers gingen naar haar toe en voor hij het wist had de kleine haar kopje in zijn broekzak gedrukt. Hij fronste, bracht zijn kapotte hand naar haar toe en liet zijn vier vingers even over haar rug gaan. Hoe dan ook verstijfde hij toen het beestje zijn pakje peuken uit zijn broekzak trok. Ze hield het trots in haar bek, sprong terug Myrddin zijn schoot op en hupte zo door naar Rick. Met grote trots liet ze het pakje op zijn schoot vallen, waarbij ze enthousiast begon te piepen. Myr klemde zijn kiezen op elkaar. Een beetje in shock over wat ze had gedaan. Ze was zeker aangesterkt in de tijd dat hij weg was geweest. Snel schoot zijn vrije hand naar het pakje, maar die stootte hij uiteraard pijnlijk tegen het been van Rick aan. Zijn viervingerige hand verkrampte en hij trok een pijnlijk gezicht. Auw. Hij trok zijn hand wat terug en jammerde zachtjes. Augh. Verdorie.

De sleutel? Daar dacht hij niet veel bij. het leek hem voor de Myrddin van nu een erg domm beslissing om ook maar iemand te vertrouwen met een sleutel. Maar het was goed dat hij er nu een extra had, want er was wel iemand die hij een sleutel wilde geven. Iemand die naast zijn bed had gezeten, bijna elke dag, en die de taxi was ingesprongen met ijs toen ze wist waar hij was. Zij wist van dingen waar Rick nog niet eens bij stil had gestaan. Niet eens de moeite naar deed om te vragen. Hij werd een beetje ongemakkelijk bij dat besef. Hij was echt heel dom geweest. En nu hij hier op de bank zat met de ander kon hij niks anders dan weten dat het eindelijk zo ver was. Hij had de knoop door gehakt en hij zag het in voor wat het was. En daar moest verandering in komen. Hij was zo graag bij de ander en dat zou waarschijnlijk nooit veranderen, maar hij had altijd geweten hoe slecht ze voor elkaar waren. En dat zou ook nooit veranderen. Maar de goede dingen in het leven moesten soms slecht zijn. Want als je alles uit je leven moest bannen dat slecht was, dan bleef er niks meer over. De ander moest een vriend van hem blijven, hij wilde het niet anders. Hij wilde Rick in zijn leven. Maar hij wilde Rick niet als... dat in zijn leven. Het was akelig hoe goed hij zijn emotie onder de duim kon houden. De woorden van zijn moeder weerklonken door zijn hoofd. En ze zou niet stoppen tot ze bereikt had wat ze wilde. Nu pas snapte hij waarom zijn zus altijd zo was geweest, altijd zo blij had geleken. Niks had haar nog kunnen raken na alles dat haar kapot had gemaakt. Nu was het zijn beurt om zijn familie eer aan te doen op dezelfde manier.

Rick sprak en Myr begon zachtjes te lachen. Please, hij deed iets voor iedereen. Maar de ander sprak verder en zijn lach werd wat minder breed op zijn laatste woorden. Oh ja. Hij knikte even langzaam en begon te schrijven op het papier. 'Hoort bij hersenkneuzing. Dacht dat ik je had verteld dat ik daar last van had?' Ja, het zou niet vreemd moeten zijn dan toch? Dan opnieuw, veel mensen dachten dat een hersenschudding gewoon een wat hevigere schudding was. Maar dat was helaas niet het geval. Het was veel gevaarlijk, kon veel permanente schade aanrichten als er niks werd gedaan. De habbe op zijn kop was dan ook een indicatie dat hij iets hevigs was overkomen die niet alleen dat had veroorzaakt, maar de kneuzing ook. De man wachtte even, voordat hij weer begon te pennen. 'Of je nu wilt of niet. Ik geef iets aan al mijn vrienden. Meestal maak ik zelf iets maar jij bent een moeilijk geval.' volgend jaar zou hij wel een goede fles dure drank kopen ofzo.

Maar toen het hele gebeuren met het pakje gebeurde, sprong Adelyn meteen van de schoot af van Rick. Ze krabbelde over de bank en ging aan de andere kant zitten kijken naar de mannen. Wat een kastaar. Jezus wat had ze een attitude gekregen. Myr had zijn hand pijnlijk vast, die helemaal verkrampt was van de stoot. De pijn van de wonde pulseerde door hem heen. Het was immers nog steeds een pijnlijk iets. Rick sprak en hield het ding uiten bereik, wat ervoor zorgde dat de kleine, blonde man fel opkeek. Hij vernauwde zijn ogen wat en kantelde vragend zijn hoofd. Hij begon zacht te lachen. Zijn invloed? Ah... Wat een bitter besef was het dat dat niet het geval was. Maar zou hij dat zeggen tegen de man? Waarschijnlijk niet. Zijn glimlach vervaagde echter wat toen de man hem begon te zeggen dat het geen goed idee was. Blabla. Alsof hij het nog geen honderden keren had gehoord. Hij opende zijn mond wat en haalde even diep adem. "Aaaee... Ooo- meeea," Een lachje, waarbij hij wat meer op de bank drukte en op zijn knieën ging zitten. Hij leunde wat over Rick heen en stak zijn hand uit naar het pakje. Geef terug please. "Waaaweee. haaaa-" zijn stem kapte pijnlijk af terwijl hij wat begon te lachen. Hij kon er niet aan, hoe hard hij ook probeerde. Zijn blik schoot naar de ander. Hm... Wat als hij. Zijn blik ging naar de ander zijn schouder. Nu hij zo het pakje ophield was hij wel- Zou hij? Zijn blik gleed even naar de ander zijn lichaam, hij bestudeerde het en leunde naar voren. Zijn goede hand werd neergezet aan de anedre kant van de benen, waarna zijn kapotte wat omhoog ging. Hij bestuurde de ander. Zou hij... Echt? Hm. Als hij zijn pakje terug wilde. Veel te veel energie had hij en dat was duidelijk. Want hij begon eerst te porren in de ander zijn zij in een poging tot kietelen. Vol enthousiasme zodat de ander op z'n minst naar voren zou klappen zodat hij het pakje kon grijpen.

De ander was verbaasd dat hij tot zo ver dingen vergeten was en Myr moest even malen over die woorden. Hij was in het ziekenhuis terecht gekomen enkele dagen na nieuwjaar. Wat had hij ook alweer met kerst gedaan? Waarschijnlijk weer eens thuis gezeten of misschien toch niet? Had hij iets met Rick gedaan of was ie op bezoek gekomen? Hm. In ieder geval kon hij wel helder inzien op de situatie nu, ondanks de knellende koppijn en lichte draaiing die hij constant voelde. Meer irritant dan pijnlijk als je het aan hem vroeg. In ieder geval hadden de dokteren hem gezegd dat hij tot 30 dagen voor het voorval dingen kon vergeten zijn. Er was immers ook een kans op blijvende schade, dat hij vergeetachtig bleef of iets in die aard. Hij maakte er zich in ieder geval geen grootte zorgen over. Waarom het hem niet veel deed... Misschien omdat hij al lang geleden had opgegeven op dat vlak, een extra medisch kwaaltje meer of minder, wat maakte het verschil? De volgende woorden van Rick zorgden ervoor dat hij even begon te fronsen. Het had bijna geklonken als een uitdaging, alsof hij de ander wilde onderstrepen om... Hm. Maar waarom deed hij het dan niet? Was hij bang hem pijn te doen? Hij dacht even terug aan de ruzie die ze hadden gehad en- Ah. Daar was het. Zelf in dat moment had de ander niet op hem neer gepraat. Het had meer geklonken als een... Damn, was hij zo blind geweest op dat moment om die noodkreet niet te horen? Zijn ogen dwaalden wat af, beseffende wat dit alles betekende. Er konden maar twee dingen zijn die waren gebeurd. En als hij keek naar de toestand van de ander kon hij al raden welke van de twee dat was. Destructief gedrag, zelf uitgelokt of door iemand? Door iets die was gebeurd? Hij had zijn herinneringen niet nodig om te beseffen dat de sleutel eerst een gewild cadeau was geweest. Want waarom zou je het anders zo lang op zich laten wachten? Ze hadden elkaar nog enkele keren erna gezien, toch? Dus er moest iets zijn. Was het omdat hij hem uit zijn leven wilde? Was het omdat hij terug wilde krabbelen van wat ze geworden waren? Was het omdat hij eindelijk zijn eigen beslissing had kunnen maken over dit alles? Nee, de ruzie was klaar en duidelijk geweest en Rick had zijn keuze luid en duidelijk laten blijken toen. Er was iets gebeurd, dat kon niet anders.

En terwijl zijn gedachten maalden kwamen ze tot een stop toen de ander met zijn pakje begon te klooien. De kleine man had even uitdagend naar de man gekeken op zijn woorden en had uiteindelijk de geniale beslissing genomen de ander in zijn zij te porren. Zacht en met weinig druk had hij niet verwacht dat het echt veel zou doen, maar het bleek anders. De lange man klapte toe en even trok Myrddin geschrokken terug, wat terug krabbelen op de bank terwijl Rick van de bank af viel in pure pijn. Voor even bleef de kleine ranger zitten waar ie zat. Een beetje in shock over het feit dat een enkele paar porren dit had uitgelokt. Nu wist hij het pas zeker. De ander kon niet gewoon van de trap gevallen zijn. En het was ook geen klifduiken, want daar zou hij vast wel een Alain grapje over gemaakt hebben op het lichter te laten vallen. Als het geen val was geweest ergens van, dan kon het maar een paar dingen zijn. Zijn hersenen gingen in raptempo alle opties langs, waarbij zijn ogen over de ander zijn lichaam schoten. Een auto ongeluk? Nee, dan zouden de schrammen groter zijn in zijn gezicht door glas als hij de proportie zag van hoe de schade elders was. Ook kon hij niet aangereden zijn, want dan zou hij nooit naar hier gekomen zijn. Alsof je na een aanrijding gewoon zo een wandeling kon gaan doen. Was het van een Pokémon? Nou dat... Dat was een optie die hij wel zag. En ja, zijn opinie over zogenoemde 'slechte' Pokemon kwam meteen sterk naar voren. Er bestonden immers geen slechte mon, enkel slechte mensen. Het incident met Alain was er een goed voorbeeld van. Het was erg wat er was gebeurd, maar als hij de puzzelstukjes op zijn plek legde was het niks anders dan gewoon de natuur die zijn werk deed. De inkay hadden immers ook eten nodig.

Langzaam kwam hij in beweging en bracht hij zijn benen over de bank. Zijn ogen schoten even naar de Shiny Meowstic die aan was komen wandelen. Ook Harlow kwam wat dichter en begon bezorgd naar de trainer te kijken die aan het creperen was op de grond. Adelyn piepte zachtjes, maar liet het verder voor wat het was. Myrddin zakte naar de grond toe en slikte even ongemakkelijk, nu hij op zijn knieën naast Rick zat zag hij hoe erg het echt was. Langzaam pakte hij zijn holo Caster erbij en liet een bericht afspelen 'Sorry Rick ik wist niet dat je zoveel last had van je val.' of juist de afwezigheid ervan. Hij tilde even een hand op, twijfelachtig, maar liet deze terug zakken. Ergens bang dat hij hem weer pijn zou doen als hij hem weer aanraakte. 'Sorry, sorry, ik wist echt niet dat het zo erg was. Kan ik iets doen? Wil je iets? Kan ik iets voor je halen?' klonk er van de homo caster af. Een bezorgde blik lag in zijn ogen terwijl hij de ander even bekeek. Zijn blik ging even naar de Meowstic, maar hij kon haar niet vragen de ander nu op te tillen want wie weet hoeveel pijn hij dan zou hebben. Dus bleef hij voor nu op de grond zitten naast de ander. Het was niet dat hij veel anders kon met zijn gebroken poot.

Myrddin voelde zich enorm schuldig over de por die hij had gegeven aan Rick. Als hij had geweten dat hij er zo slecht aan toe was onder zijn kleding had hij mooi met zijn handen van hem gebleven. Maar helaas. De ander moest dingen van hem verzwijgen. Een pijnlijk besef dat hij hetzelfde moest doen met zijn... Situatie. Want hoe kon je het anders benoemen? Het was een situatie die anderen niet wilden ervaren en die je ook niet wilde delen. Ah.... Hier kwam het dan uiteindelijk allemaal terug op een punt of niet? Zijn ogen ontmoette die van de ander en-

De toon, de woorden, de manier waarop hij naar hem keek. Het bracht een bittere smaak in zijn mond en liet tranen steken in zijn ogen. Wat? Wat had hij verkeerd gedaan? De manier waarop de ander sprak overspoelde hem meteen met een boel emoties. Pijn, verdriet, woede, angst. Was dit het dan? Was dit wat de ander al al die tijd van zijn hart wilde brengen? Hij klemde zijn kiezen strak op elkaar. De toon die de ander had aangenomen was zo koud geweest dat hij een misselijkmakend gevoel voelde opkomen. Zijn adem versnelde terwijl hij kon voelen hoe het akelige gevoel hem bekroop. Hetzelfde gevoel die hij zovaak had gehad in het ziekenhuis. Paniek. Wel meteen voelde de Archeops de shift in Myr's houding aan, meer ineen gekrompen, bevende handen en een versnelde ademhaling. De fossiel Pokemon stapte meteen naar hem toe en ging naast hem zitten, haar staart krullende om zijn kleine lijfje terwijl ze haar kop tussen zijn armen wurmde. Maar veel deed het niet. Niet zoals het in het ziekenhuis had gedaan.

Rick ging verder en als een bezetene, starende naar de grond, knikte hij alleen maar rustig. Als iemand die wist wat hij verkeerd had gedaan, als iemand die wist dat hij op het matje geroepen was met een reden. Zijn mond voelde droog aan terwijl hij maar bleef knikken op zijn woorden. Ja.... Ja... Uhu. Zijn gedachtegang was compleet geblokkeerd terwijl het akelige gevoel hem compleet toesnoerde van de realiteit. Beseffende dat hij alles verkeerd had gedaan, was het juist op het verkeerde moment. Zijn hand bleef klem op de holo Caster. Hij wilde iets zeggen maar de manier waarop de ander tegen hem had gesproken. Hij... Hij....

Zacht murmelende geluidjes, pogingen om sorry te zeggen, rezen uit zijn mond. Herhalende en herhalende vormden ze geen woorden maar enkel geluiden. Zijn stem sloeg over, stokte en een pijnlijk steek ging door zijn keel. Maar hij bleef proberen het te zeggen, gebroken en schor als het al was was de toon waarop hij sprak duidelijk aan te horen. Fragiel in aard, schuldbewust. Het speelt hem enorm. Wees alsjeblieft niet boos. En dus bleef hij doorgaan met proberen dat ene woordje over zijn lippen te brengen. Maar er kwamen enkel geluiden uit. Geluiden die iets weg hadden van het woord, misschien, als je goed je best deed. Hij voelde zich enorm zwak in dit moment. Maar... Goed. Het enigste dat hij wilde was dat de ander wist dat het hem speet. Zolang hij zijn tranen tegen kon houden tot dat hij weg was, was het in orde.

Het was immers een einde en vaarwel. Waarom wist hij niet. Waarvoor nog minder. Waarom moest dit gebeuren. Hij wilde gewoon dat ze vrienden konden zijn. Hij wilde gewoon dat dingen normaal konden zijn. Maar helaas was dat niet de realiteit. Nooit in zijn leven.

Hij kende dit gevoel maar al te goed. Alsof iemand zijn keel weer vasthad en hem langzaam dichtsnoerde. Met elke nieuwe ademteug kreeg hij het benauwder, alsof hij elk moment niet langer zuurstof zou binnen krijgen. Zijn adem gejaagd. Hij had het gevoel alsof de muren op hem aan het afkomen waren, maar toen hij zijn ogen langzaam oprichtte, leek alles zoveel groter dan dat het anders leek. Met grote, ronde ogen staarde hij op naar de man die zichzelf overeind duwde. Huh? Een onderbuikgevoel wervelde rond en klauterde zich een weg naar boren, klemde zich vast aan zijn longen en drukte neer. Zijn adem stokte terwijl angst hem naar het hoofd steeg. Het zat eraan te komen, zoveel wist hij. Na die ene zin die de ander zei was dit gevoel niet meer weg gegaan. In tegendeel, het werd erger. De druk vond een weg op langs zijn keel, net onder zijn kin. Het besef dat hij zat te rillen als een stokje, die kwam niet. Het was een akelig eenzaam gevoel dat hij had, zelf in de nabijheid van een ander. Beide wisten hoe eenzaam hij immers werkelijk was.

Hij voeld zich zo... Zo klein. De manier waarop de ander naar hem keek nja een zucht te laten. Alaric begon te praten. Alaric... Alaric... Begon te... Zijn gezicht bleef in dezelfde plooi terwijl zijn ogen glazig werden. Zijn moeizame, snelle ademhaling vond een manier om het nog erger te maken; zijn ademhaling korter. Borderline hyperventilleren probeerde hij zichzelf kalm te houden, maar zijn grote, blauwe ogen bleven hem aankijken. Daar was het dan. Hetgeen waar hij zichzelf vanaf dag 1 voor had gewaarschuwd. Hij had het nooit zo ver mogen laten komen. Had hem die avond van zich af moeten duwen, een trap in zijn kruis moeten geven. Hij begon zich akelig vies te voelen bij het besef dat hij met hem het bed had gedeeld. Een koud gevoel bekroop hem terwijl de ander doodleuk verder ging. Gebruikt. Simpel als wat. Myrddin had het niet door dat hij langzaam wat heen en weer aan het wiegen was in een hopeloze poging zichzelf kalm te houden. In een poging niet compleet in te storten voor de ogen van een man die zijn kleine, tere hartje zo voorzichtig had behandelt, om het op z'n laagste punt in een slag te verpulveren. De woorden die de ander tegen hem had gezegd spookten door zijn hoofd heen, akelig bekend klonken ze niet langer als iets zorgzaams. Waar hij aangaf dat hij hem altijd kon bereiken, waar hij zich veilig had gevoeld in zijn armen. Waar hij altijd een soort vrede kon vinden als de ander zo dicht bij hem was. Zijn woorden, zijn handelingen, zijn aanrakeningen, hun avond.  


Tranen branden in zijn ogen bij het besef hoe gebruikt hij was. Hoe Alaric woorden had gebruikt om hem dieper te laten vallen dan hij al was. Waar hij niet langer zijn hoofd boven water kon houden. Al die tijd was hij niks meer dan een stukje speelgoed geweest. Niks meer geweest dan een voorwerp voor de ander om... Plezier uit te halen. Een van zijn grootste angsten, om misbruikt te worden, om anderen dicht te laten komen, om anderen iets van zijn zwakkere kant te laten zien. Het was allemaal terecht geweest en het besef ertoe dreef hem in een hoekje. Zijn hoofd tolde terwijl een ruis zijn oren voelde. Hij wilde weg van hier, de ruimte te klein, maar te groot alsof hij van alle kanten bekeken werd. Alsof de hele wereld zijn ogen op hem had gelegd en oordeelde. Dat zag je toch wel aankomen, van een kilomter ver, hoe kon je daar nou voor gevallen zijn. Hij werd misselijk, zijn maag trok samen. Hoe langer de ander bij hem in een ruimte bleef, hoe harder zijn stem klonk. Alsof de wereld hem dichter naar hem toe duwde, ookal was dat niet het geval. En voor het eerst dat hij zich kon herinneren, wilde hij niks livere dan wegkomen van deze man.

Succes verder.

Hij verdween uit zicht en voor even voelde het alsof de hele wereld op zijn kop stond. Zijn linkerhand pulseerde van de pijn, maar de angst die door hem raasde filteerde dat handig uit. Zijn vingers waren krampachtig gehaakt om zijn bovenarmen terwijl hij zich meer en meer kleiner had gemaakt. De pogingen van zijn Pokémon om hem een beetje te kalmeren hielpen niet. NIet toen er een neusje kwam van zijn Lycanroc, niet toen de Archeops begon te piepen en niet toen de Vulpix voor zijn neus stond. Zijn ogen ging vluchtig naar het vosje, voordat hij compleet toegaf aan het verstikkende gevoel dat hij voelde. Zijn mond ging open terwijl duidelijk gejaagde ademhaling over zijn lippen ging. En waar hij dacht dat dat zou helpen, deed het niet, want het zorgde ervoor dat zijn nood aan zuustof groter werd. Zijn adem sloeg over terwijl tranen een weg naar buiten vonden en zijn nagels wegzakten in zijn armen. De pure paniek, de pure angst, het besef dat hij echt weg was. Hij was weg. Hij was alleen. Hij was echt weg. Hij was weg. Hij was weg.
Hij was- Hij... Alaric was weg. Hij was echt weg. Hij was weg. Hij was weg. Hij was weg. Hij was-

...

Zijn holo caster begon te trillen en vluchtig schoten zijn ogen naar het apparaatje. Toen hij zag wie het was, sloeg zijn maag een extra beetje om. Nog iemand die hem zo had verlaten. Wat had hij gedaan? Had hij iets verkeerd gedaan? Wat had hij gedaan. Hij had iets verkeerds gedaan. Hij had iets gedaan. DIt kwam niet goed. Alles was niet ok. Het zou komen nu en-

'Myr?'

Met grote ogen staarde hij naar zijn handen, die zich klam om het apparaatje had gewikkeld. W... Waarom had hij opgenomen? Ademloos bleef hij kijken naar het apparaatje, alsof hij verwachte dat een tweede ronde op komst was. Alsof hij wist dat hij iets fouts had gedaan. HIj had zeker ook iets fout gedaan of niet. Een instemmend geluidje, zacht en rauw van de geluiden die hij eerder had zitten maken, rees op vanuit zijn keel. De stekende pijn merkte hij niet langer op, het feit dat zijn stem breekbaar en fragiel was, hees van de poging tot praten, tot smeken. Er klonken woorden en Myrddin hoorde ze niet. Het was alsof de hele wereld even in slow motion leek te gaan. Zijn hart ging als een wilde tekeer terwijl zijn ogen strak op het ding gericht bleven. Hij had iets misdaan. Daar ging het weer. Daar ging Alain weer. Net als Alaric. Net als Miko zou doen, net als Victoria zou doen, net als Angie zou doen. Zijn adem stokte moeilijk terwijl zijn ademteugen sneller werden. Maar zijn vingers bewogen, als een bezetene, in een poging de... De...

Hij drukte af terwijl het gevoel hem door de buik trok en hem compleet misselijk maakte. Hij opende zijn mond wat en liet de holo caster vantussen zijn handen vallen. Hij was weg, hij was echt weg, hij had het verpest. Hij had iets gedaan dat hij niet had mogen doen. Dit was zijn fout. Dit was allemaal zijn eigen fout. Alles was fout. Alles was kapot. Het paniek sloeg hem binnen, harder dan gedacht en koortsachtig begon hij zichzelf te wiegen terwijl dikke tranen kwamen. Zijn handen gingen boven zijn hoofd terwijl hij wat begon te trekken aan zijn lange, blonde lokken. Zijn hand klaagde, zijn hoofd klaagde, zijn lichaam klaagde, maar hij kon niks. Jammerend gehuil kwam van de kleine man af die moeizaam naar adem hapte. Herinneringen aan de nacht maakten hem enkel misselijker en wel meteen sloeg zijn stem een octaaf hoger in een schril geluid dat heser werd met de seconde.

Het bleef maar doorgaan, zijn hoofd tolde koortsachtig over de dingen die ze samen hadden gedaan en elke nieuwe herinnering die hij ophaalde was pijnlijker dan de vorige. Niet omdat er gemis was, maar omdat er een besef was dat bij elke actie onderdachte raad was. Hij voelde zich zo misbruikt. Hij voelde zich o zo vies, o zo vies. Hij voelde zich smerig in zijn eigen vel. Het besef dat hij eerder een knuffel van hem had gehad liet zijn maag keren en zorgde ervoor dat hij hopeloos naar ade snakte en heviger heen en weer begon te wiegen. Niet alleen de paniek daartoe, maar de paniek van verlies, was er ook. Hoeveel mensen was hij al verloren in zo'n korte tijd? Hoeveel zouden er nog volgen? Ze zouden allemaal vertrekken, allemaal. Hij wilde niet- Nee, nee... Nee.